Δεν μπορεί κανείς να βρεθεί σε χειρότερη θέση από τον άνθρωπο ή τον λαό που δεν διατηρεί ελπίδες καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσής του. Και ιδιαίτερα όταν βλέπει καθημερινά να του υφαρπάζουν κατακτημένα δικαιώματα και να του υποβαθμίζουν μια θεωρούμενη ως παγιωμένη καθημερινότητα.
Αν προστεθεί δε στα παραπάνω και η κρίση αξιοπιστίας προς αυτούς που υποτίθεται ότι ασχολούνται (και πληρώνονται γι’ αυτό) για να βελτιώσουν το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών (πολιτικό προσωπικό), αυτών που υποτίθεται ότι φροντίζουν για την λειτουργία των θεσμών (δικαστική εξουσία) και τη σαπίλα στην οποία έχει περιέλθει ο θεματοφύλακας της 4ης εξουσίας, τότε πρέπει να είναι τυφλός αυτός που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι πλησιάζουν οι μέρες της επανάστασης.
Αυτή την νομοτελειακή εξέλιξη έρχονται να καλύψουν οι διάφορες δράσεις κινημάτων και οργανώσεων (έξω από κομματικούς οργανισμούς και συνδικάτα που διαχρονικά απέδειξαν ότι έχουν γίνει ένα με τη βρωμιά και την ξεφτίλα του κυρίαρχου πολιτικού εποικοδομήματος).
Το κίνημα των αγανακτισμένων, παρότι αρχικά θεωρήθηκε ως "πατιτούρα" των Ισπανών indignados, έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και όσο κι αν ξεκίνησε πανομοιότυπα ήρθε και κάλυψε τις ιδιαίτερες προσδοκίες των προδομένων Ελλήνων για αποτίναξη , από τις άθλια διαπλεκόμενες εξουσίες και θεσμούς κύρια και παράλληλα από τις συνέπειες της εξάρτησης από μνημόνια, τρόϊκες και οικονομική κρίση.
Βασικοί διεκδικητικοί στόχοι δεν μπορούσαν να είναι άλλοι από το γκρέμισμα του φαύλου, ξενόδουλου και διαπλεκόμενου πολιτικού καθεστώτος που είχε διαβρωθεί και διαβρώσει όλη την ελληνική κοινωνία σε αγαστή συνεργασία με την μεγαλοεπιχειρηματική τάξη, τη νομοθετική, δικαστική εξουσία και τα βρωμερά ΜΜΕ.
Όλου δηλ. συνολικά του πολιτικού καθεστώτος συστήματος που είναι υπεύθυνο για
· την εκπόρνευση των συνειδήσεων των Ελλήνων πολιτών, με την γιουσουφοποίησή τους και την ένταξή τους σε διάφορους πάτρωνες (κομματάρχες, τοπάρχες, αγροτοπατέρες, εργατοπατέρες, βουλευτοπατέρες κλπ)
· την υπερχρέωση των νοικοκυριών μέσω αλόγιστου και συστηματικά κατευθυνόμενου δανεισμού και την μετατροπή του καταναλωτισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία με τη βοήθεια των τραπεζικών δανείων και την προπαγάνδα καταναλωτισμού των ΜΜΕ (πιστέψαμε την τελευταία δεκαετία, αφού μας το πιπίλισε ο άχρηστος εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός της πλάκας, ότι ήμασταν και «ισχυρή» χώρα με «ισχυρή» οικονομία)
· την υπερχρέωση της χώρας μέσω υπέρμετρης αύξησης του δημόσιου χρέους και ταυτόχρονη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας,
· την εφαρμογή μαντάμ-Σουσουδίστικων μεγαλεπίβολων σχεδιασμών που καταχρέωσαν τη χώρα (Ολυμπιάδα),
· την αισχρού Μαυρογυαλούρικου πολιτικαντισμού διόγκωση του Δημόσιου τομέα, τον τεμαχισμό του σε ρετιρέ και υπόγεια, και την συστηματική εξαγορά με όλο και μεγαλύτερες μισθοδοτήσεις χρηματοδοτήσεις και επιχορηγήσεις ευνοημένων ομάδων και οργανισμών
· το τάϊσμα διαφόρων περίεργων τύπων και οργανώσεων για τη δημιουργία εκατοντάδων νέων τροκτικών (δήθεν) ΜΚΟ που ουσιαστικά χρησιμοποιούνταν ως «ανεξάρτητοι» κυβερνητικοί λακέδες,
· την υιοθέτηση κατευθυντήριων πολιτικών προερχόμενων από ξένα κέντρα που φαινομενικά επεδίωκαν να «περάσουν» πως βοηθούν την πρόοδο της πατρίδας αλλά ουσιαστικά εξυπηρετούσαν τα σχέδια των εντολέων (siemens, ιατρικά, εξοπλισμοί, φωτοβολταϊκά και πράσινα άλογα)
· την διαχρονική κυριαρχία των λαμόγιων ως φωτεινά παραδείγματα επιχειρηματικής πραγματικότητας (άνθρωποι χωρίς ή με ελάχιστη οικονομική επιφάνεια διαβίωναν ως κροίσοι λειτουργώντας ως πλυντήρια σε πολιτικούς συνεργάτες).
Άρα είναι αναμενόμενη η ανάπτυξη επαναστατικού κινήματος που θα οδηγήσει στην εξέγερση και στο γκρέμισμα του καθεστώτος.
Η δυσκολία όμως του εγχειρήματος βρίσκεται στο φορέα που θα μπορέσει να μετουσιώσει την οργή του λαού σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, η διαμόρφωση αρχών του κινήματος καθώς και η ανάδειξη μιας ηγεσίας που, μέσα στην διάχυτη ανυποληψία και καχυποψία, θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τους Έλληνες πατριώτες.
.jpg)