Σκηνές απείρου κάλλους που μάλλον θα εξιτάρουν τον ιστορικό του μέλλοντος, βιώνουμε στην ξεμωραμένη ήπειρο Ευρώπη. Απίθανοι ηγέτες σε παραδοσιακούς και νέους ρόλους αμιλλώνται ως προς το πώς θα καταστρέψουν το όραμα του Καρλομάγνου, ή καλύτερα πώς θα υπονομεύσουν κάθε πιθανότητα δημοκρατικής ολοκλήρωσης της Ένωσης.
Το αγγλοσαξωνικό χρηματοπιστωτικό κέντροκατάφερε να προκαλέσει μία μοναδική αναστάτωση στην ήπειρο, η οποία έχοντας ως εστία – προς το παρόν – την Ελλάδα, επιφέρει διαρκώς νέες πολιτικές και ηθικές τριβές στο διακυβερνητικό επίπεδο άσκησης της εξουσίας στην ΕΕ. Το κέντρο αυτό ήταν που πυροδότησε την κρίση στην χώρα μας ως απάντηση στις έντονες αντιδράσεις κυρίως Γερμανών και Γάλλων, για τα μολυσμένα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, που από τις ΗΠΑ κατέληξαν στην Ευρώπη για να μολύνουν κι εδώ τον οικονομικό χώρο. Ασφαλώς το χρηματοπιστωτικό λόμπυ που επηρεάζει και επηρεάζεται κυρίως από την πολιτική των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να δώσει στην κρίση της Ελλάδας την σημερινή μορφή δίχως την συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα η κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, όχι απλώς να μεταφερθεί στην Ευρώπη μέσω των κοινών χρηματοπιστωτικών διαύλων, αλλά παράλληλα να θίξει την καρδιά της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ, που λειτουργεί κυρίως σε συνάρτηση με τους δημοσιονομικούς πνεύμονες των χωρών της ευρωζώνης.
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα, μετά την προσωρινή συμφωνία....
Ομπάμα-Μέρκελ-Σαρκοζί για το ελληνικό πρόβλημα που κατέληξε στον μηχανισμό ο οποίος επισφραγίστηκε με το γνωστό μνημόνιο, να βιώνουμε νέες καταστάσεις που παραπέμπουν σε στριπτίζ της ΕΕ μετά το ξεγύμνωμα της χώρας μας. Πρώην και νυν αξιωματούχοι της Ένωσης διαγκωνίζονται ποιος θα «καρφώσει» πρώτος τον Γιώργο και τους προκατόχους του και ποιος θα αποκαλύψει την διαφθορά και την διαπλοκή εντός των υψηλών διακυβερνητικών κλιμακίων της. Δεν φτάνει που αποδείχθηκαν απολύτως ανίκανοι να χειριστούν το πρόβλημα που δημιούργησε η διεθνής χρηματοπιστωτική ελίτ σε συνεργασία με τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά τώρα πλέον ομολογούν ότι γνώριζαν και συνειδητά δημιουργούσαν μία δημοσιονομική φούσκα στην Ελλάδα, προς συγκυριακό όφελος των μεγάλων βιομηχανικών χωρών της Ένωσης και κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στις Βρυξέλλες γνωρίζαμε ότι η κρίση θα έρθει στην Ελλάδα αλλά δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε δημόσια, καθώς υπήρχαν ιδιαίτερα συμφέροντα Γερμανών, Γάλλων και της ΕΚΤ, τα οποία δεν έπρεπε να θιγούν, είπε με δυο λόγια ο επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Μετά από αυτό, αν υπήρχε «ευρωπαϊσμός» με την ηθική έννοια που παραπέμπει ο όρος, αλλά και με την πολιτική που υπονοεί, θα έπρεπε να γίνει «χαλασμός Κυρίου», πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που έγινε στις ΗΠΑ, όταν οι επικεφαλείς της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της χώρας άρθρωσαν κάτι ανάλογο μετά τo σκάσιμο των πρώτων χρηματοπιστωτικών φουσκών. Αυτό, διότι στην περίπτωση της Ευρώπης έχει να κάνει, όχι απλώς με την απληστία ιδιωτών, αλλά κυρίως με την απληστία κρατών. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Γιούνκερ, η απληστία Γερμανών και Γάλλων είναι αυτή που ουσιαστικά επέτρεψε, αν όχι και ενίσχυσε εμμέσως πλην σαφώς, το ξεχείλωμα της δημοσιονομικής πολιτικής της Ελλάδας πάνω στο οποίο πάτησαν παράγοντες της Fed, του ΔΝΤ και «συνεργατών» τους στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, ώστε χειραγωγώντας τον Γιώργο Παπανδρέου, που αποδείχθηκε εύκολη περίπτωση, να φτάσουμε μέσω του ελληνικού ζητήματος, να πάψουν Γερμανοί και άλλοι να καταφέρονται ανοικτά και πολιτικά εναντίον της πηγής που προκάλεσε την διεθνή οικονομική κρίση αυτής της περιόδου.
Τώρα που τα βρήκαν – πάντα προσωρινά – οι δύο πλευρές (ΕΕ, ΗΠΑ) και ετοιμάζονται από τον Νοέμβριο να εναρμονίσουν την οικονομική τους στρατηγική, χαλάρωσαν τα στόματα και άρχισαν να ρίχνουν λάδι στην φωτιά, που όλοι μαζί σε συνεννόηση άναψαν στην Ελλάδα, δικαιώνοντας απολύτως όσους αναφερόμαστε σε αυτήν την στρατηγική τόσον καιρό, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσουμε την κατηγορία ότι σεναριολογούμε μετ’ ευτελείας. Όπως βλέπετε και ο Καραμανλής γνώριζε πού πήγαινε η κατάσταση και ο Γ. Παπανδρέου, αλλά και εκατοντάδες άλλοι σε διάφορα κλιμάκια της ΕΕ και των επιμέρους ευρωπαϊκών κρατών. Και ασφαλώς τα γνώριζαν από πρώτο χέρι οι ΗΠΑ και από δεύτερο Ρωσία και Κίνα. Ο μόνος που δεν τα γνώριζε, παρότι κάποιοι προσπαθούσαμε να τον προϊδεάσουμε με την συνδρομή bloggers και ελάχιστων άλλων ακτιβιστών, ήταν ο ελληνικός λαός.
Τώρα, όμως, γνωρίζει, αν όχι πώς παίχτηκε ακριβώς το παιχνίδι, τουλάχιστον ποιες ήταν οι βασικές αιτίες που έχει μπλέξει σ’ αυτήν την περιπέτεια της φτωχοποίησης και του εθνικού εξευτελισμού. Ο ενδιαφερόμενος, δηλαδή ο κερατωμένος στην περίπτωσή μας, όχι μόνον το μαθαίνει τελευταίος, αλλά καλείται να πληρώσει και τα κερατιάτικα από πάνω.
Ας πληρώσουμε, λοιπόν, αυτούς που τις τελευταίες δεκαετίες τα τρώγανε παρέα, δίνοντας τεράστια μίζα στον δικομματισμό, στους νταβάδες και σε κάμποσες χιλιάδες άλλες οικογένειες που ήταν δικτυωμένες στο κύκλωμα υπεξαίρεσης δημόσιων πόρων και ας κάνουμε το κορόιδο όσοι νομίζουμε ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα του έθνους και του λαού!! Μα, τι να κάνουμε, έτσι που μπλέξαμε, ρωτούν κάποιοι. Να βγούμε στους δρόμους, να θυμώσει η τρόικα, να μας εγκαταλείψει το ΔΝΤ, να πεινάσουμε και να πεθάνουμε στους πέντε δρόμους;
Η πολιτική, αγαπητοί φίλοι, υπάρχει ακριβώς για να προβληματοποιεί κοινωνικές καταστάσεις, σχέσεις, κρίσεις, κλπ, ώστε κάποιος να μην καταφεύγει σε ερωτήματα αυτού του τύπου.Αν θέταμε ζητήματα κρίσεων υπό το πρίσμα αυτού ή ανάλογων διλημμάτων, τότε να είστε βέβαιοι ότι η πολιτική θα ήταν απολύτως άχρηστη ως διαδικασία και οι πολιτικοί εντελώς περιττοί στον κόσμο αυτόν. Η πολιτική πρακτική έχει αξία για τις κοινωνίες στον βαθμό που εκθέτει τέτοιου είδους οικονομιστικά και δήθεν ρεαλιστικά διλήμματα, μετατρέποντάς τα σε παιδαριώδεις αναφορές.
Υπήρχαν μπόλικα πολιτικά μέσα για να μην οξυνθεί η δημοσιονομική κρίση. Αρκετά πολιτικά και οικονομικά μέσα για να μην μετατραπεί η κρίση αυτή σε κρίση δανεισμού. Και ασφαλώς πολιτικές δυνατότητες χειρισμού, ώστε η Ελλάδα να μην βγάλει τα άπλυτά της στην φόρα, αλλά να τα περιορίσει σε ένα στενό πλαίσιο εντός της άσκησης εξουσίας στην ΕΕ. Καμία τέτοια πολιτική δεν ασκήθηκε διότι, είτε υπήρξαν μικροί ηγέτες εγκλωβισμένοι στον μικροκομματισμό τους, είτε άλλοι που μεγάλωσαν προφανώς, πιστεύοντας ότι διαθέτουν κάποιο γονιδιακό χάρισμα για να μετατρέψουν, ως κυβερνήτες, διεφθαρμένους λαούς σε αγνές παρθένες της παγκοσμιοποίησης. Και σήμερα ασφαλώς, σ’ αυτήν την κατάσταση που βρισκόμαστε, υπάρχουν πολιτικά μέσα για να αντιμετωπίσει η χώρα τις συνέπειες της παράδοσής της στην τρόικα και στην χρηματοπιστωτική ελίτ της παγκοσμιοποίησης, στον βαθμό που θα υπάρξει μια ηγεσία ικανή να εκφράσει μία νέα πολιτική στρατηγική για την επόμενη δεκαετία.
Μην περιμένετε από πρόσωπα όπως η αφεντιά μου ή οποιοσδήποτε άλλος να σας παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, υπολογίζοντας μάλιστα με ακρίβεια τις συνέπειες. Δεν είναι δουλειά ούτε των ειδικών, ούτε της διανόησης αυτό. Πρόκειται για ολοκληρωμένο ζήτημα πολιτικής στρατηγικής, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εκφραστεί από πρόσωπα αλλά αποκλειστικά από οργανωμένες συλλογικότητες. Οι κάθε είδους θεοί δεν έχουν σχέση με την δημοκρατία! Η δημοκρατία αναπτύσσεται ακριβώς για να καλύψει την έλλειψη της «θεϊκής» ισότητας.
Η πολιτική στην χώρα μας δεν τέλειωσε, απλώς η πολιτική τάξη της χώρας (παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, ΜΜΕ, μεγαλοεπιχειρηματίες) αγωνίζεται να την … τελειώσει. Κάθε πολιτική πράξη έχει ασφαλώς και οικονομικές συνέπειες και πάνω σ’ αυτό προβληματίζονται πολλοί συμπολίτες μας, συνήθως κατόπιν εορτής. Ελάχιστοι, όμως, παρατηρώ να προβληματίζονται για τις πολιτικές συνέπειες που προκαλεί η εφαρμογή μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής. Προσεγγίστε το τελευταίο ερώτημα για να διαπιστώσετε ότι έτσι όπως πάμε, η χώρα θα διοικείται σαν μια μικρομεσαία τράπεζα με μετόχους τους δανειστές της και πελάτες της την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, με τους καλούς πελάτες προφανώς να χαίρουν ιδιαίτερων προνομίων και τους λιγότερο καλούς να φυλλομετρούν τις άδειες και παραφορτωμένες κάρτες που φουσκώνουν το πορτοφόλι τους.
.jpg)