Ανθρωποκεντρικός κανιβαλισμός

Ο κόσμος που οργάνωσε η Παγκοσμιοποίηση τα τελευταία 30-40 χρόνια ρηγματώνεται. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως συστατική δύναμη της Παγκοσμιοποίησης, ρηγματώνεται και αυτή, ενώ ταυτοχρόνως προσπαθεί να κατασκευάσει μια νέα Ευρώπη - μια Ευρώπη

προτεκτοράτων και ειδικών οικονομικών ζωνών. Ενα σχέδιο ανατριχιαστικώς συγγενές με το όραμα του Χίτλερ για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η νέα ορολογία «σύστημα- αντισύστημα» προσπαθεί να εκφράσει (πάλι με παραπλανητικό τρόπο) τις νέες διεργασίες. Παρ’ ότι αυτή η ορολογία συντείνει στη διαδικασία της εκ νέου παγίδευσης των κοινωνικών αντιδράσεων, ταυτοχρόνως ομολογεί και μια μεγάλη αλήθεια: ότι πολλοί πολίτες, μεγάλα μέρη των κοινωνιών προσπαθούν πλέον να κινηθούν εκτός του συστήματος, εναντίον του συστήματος.

Η εμφάνιση λοιπόν του αντισυστήματος στο προσκήνιο έχει διττό χαρακτήρα (εφόσον είναι ελεγχόμενο): α) να διαδεχθεί το σύστημα, όταν ο λαός έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τον ρόλο που του έχουν προκαθορίσει (περίπτωση Τραμπ) και β) να καθηλώνεται -πάντα ο λαός- μέσα στο σύστημα όταν το αντισύστημα του φαίνεται (και είναι) τρομακτικό - περίπτωση Λεπέν.

Στην περίπτωση που οι αντισυστημικές δυνάμεις δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του συστήματος, έχουμε φαινόμενα όπως του Μελανσόν, ή του Μπέρνι Σάντερς (στις ΗΠΑ), ή των Podemos, ή του ΣΥΡΙΖΑ (όταν ακόμα το κόμμα αυτό προσπαθούσε να εκφράσει τις αντιμνημονιακές και αντικαπιταλιστικές διαθέσεις των Ελλήνων).

Είναι συνεπώς σημαντική προτεραιότητα, προτεραιότητα ζωτικής σημασίας για το σύστημα να κρατά θολά -και αυτό το επιτυγχάνει κυρίως μέσω των ΜΜΕ- τα σύνορα ανάμεσα στις αντισυστημικές δυνάμεις που ελέγχει και τις αντισυστημικές δυνάμεις που το αμφισβητούν. Προς τούτο,

υπό τον κοινό παρονομαστή του «λαϊκισμού» μπαίνουν στον ίδιο ντορβά αντισυστημικές δυνάμεις της Δεξιάς και αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς. Οι

πρώτες έχουν σκοπό να αναπαράγουν το σύστημα (μάλιστα προς το χειρότερο) διά της διαδοχής του (περίπτωση Τραμπ), είτε να το συντηρήσουν λειτουργώντας αποτροπαϊκά (περίπτωση Λεπέν). Λεπέν, ένα πολύ χρήσιμο σκιάχτρο που με τη σειρά του λειτουργεί επίσης με διττό τρόπο: α) υποδέχεται σε ένα ελεγχόμενο από το σύστημα αντισύστημα πολλούς εξ εκείνων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συστημικές νόρμες και β) καθηλώνει στο σύστημα εκείνους που διακρίνουν τα τρομακτικά χαρακτηριστικά του αντισυστήματος. Τα φασιστικά χαρακτηριστικά.

Διότι το ελεγχόμενο αντισύστημα, όπως η παρ’ ημίν Χρυσή Αυγή, μόνον φασιστικά χαρακτηριστικά μπορεί να έχει. Στο όνομα λοιπόν ενός αντιφασισμού (στον φασισμό που το ίδιο το σύστημα εκτρέφει) η άρχουσα τάξη πειθαναγκάζει πολλές δημοκρατικές δυνάμεις να προσμετρούνται μαζί της.

Είναι ένα δυσδιάκριτο φαινόμενο, το οποίον τα κυρίαρχα ΜΜΕ συσκοτίζουν ακόμα περισσότερο, αφήνοντας έτσι μικρό μέρος των πολιτών να το διακρίνουν - οι πλέον πολιτικοποιημένοι.

Ομως, σε μια Γαλλία 9.000.000 φτωχών και 5.000.000 ανέργων, σε μια Ιταλία που το 8-11% του πληθυσμού στερείται βασικά αγαθά, σε μια Γερμανία με επιδοτούμενη και κρατικοποιημένη φτώχεια, το σύστημα κλονίζεται. Οπως κλονίζεται και στις ΗΠΑ των 60.000.000 φτωχών.

Οι ρηγματώσεις που εμφανίζονται δεν είναι ακόμα ηφαιστειακές, αλλά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε τέτοιες. Τα περισσότερα κόμματα του παραδοσιακού δίπολου Δεξιάς - ενσωματωμένης Αριστεράς φθείρονται ταχύτατα (Αμόν, Φιγιόν στη Γαλλία, Ρέντσι στην Ιταλία, ΠΑΣΟΚ και τώρα ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, Εργατικοί στην Ολλανδία κ.ά.) - μόνον στη Γερμανία το παραδοσιακό εξουσιαστικό δίπολο αντέχει ακόμα. Πλην όμως, η Γερμανία είναι ακριβώς εκείνη που μετατρέπει τις άλλες χώρες σε σπαράγματα και τα κόμματα αυτών των χωρών σε θραύσματα.

Οπως η περίπτωση Μακρόν. Ενας άνθρωπος χωρίς κόμμα, μια άψυχη μαριονέττα των τραπεζών που ομιλεί χωρίς να λέει τίποτα (όπως το βράδυ των αποτελεσμάτων του α’ γύρου), ένας

ανεξάρτητος που πιο εξαρτημένος δεν γίνεται. Και που αν εκλεγεί Πρόεδρος θα απογοητεύσει τους Γάλλους πολύ πιο γρήγορα απ’ όσον στέρεψε το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη. Ο κ. Μακρόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από το υβρίδιο ενός συστήματος που (στη Γαλλία) δεν μπόρεσαν να σώσουν οι κ.κ. Αμόν και Φιγιόν. Είναι ένα υβρίδιο της Γερμανικής Διοίκησης και στο στόμα του η λέξη «πατριώτης», στην οποίαν κι αυτός κατέφυγε, έχει την ίδια αξία με τη λέξη «συνάνθρωπος» στο στόμα της κυρίας Λεπέν.

Το πρόβλημα για το σύστημα και το ελεγχόμενο αντισύστημα παραμένει. Οι λαοί σαλεύουν. Μπορεί οι προσπάθειές τους να είναι εν μέρει αδέξιες, μπορεί συχνά να παγιδεύονται σε αντισυστήματα τύπου Λεπέν ή να προδίδονται από μεταλλάξεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σαλεύουν. Η περίπτωση Μελανσόν

αποδεικνύει ότι το φθαρμένο σύστημα και το υπονομευμένο αντισύστημα μπορούν να κινδυνεύσουν από τις φιλολαϊκές δυνάμεις, ότι η παγίδα Αννας-Καϊάφας (σύστημα - αντισύστημα ή, αν προτιμάτε, φασισμός των σαλονιών - φασισμός του πεζοδρομίου) μπορεί κάποια στιγμή να μη λειτουργήσει.

Είμαστε σε μια μεταβατική (και βεβαίως βίαιη) εποχή, όπου η παλιά νέα τάξη της παγκοσμιοποίησης προσπαθεί να κατασκευάσει το νέο πλαίσιο λειτουργίας των κοινωνιών. Ενα ακόμα πιο άγριο και πολεμοκάπηλο καπιταλιστικό σύστημα που μιλά σαν Ουρσουλίνα και σφάζει σαν χασάπης.

Αυτό που ζει η Ελλάδα με τα μνημόνια είναι μέρος της κατασκευής σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα ενός «κουρντιστού κόσμου», θαυμαστού κατά τον ζόφο, γενναίου κατά την αποκτήνωση και νέου κατά την παλινόρθωση (αέναη παλινόρθωση) των τεράτων.

Αυτή η διαδικασία όμως ενέχει αντιθέσεις που πιθανόν θα αποδειχθούν καταστροφικές για το σύστημα, αντιθέσεις όχι μόνον οικονομικές αλλά και πολιτικές (και πολιτισμικές). Η Ελλάδα για παράδειγμα. Ενώ ο λαός της εκφράσθηκε με δημοψήφισμα εναντίον των μνημονίων, βρέθηκε να διαθέτει την πιο μνημονιακή Βουλή παρά ποτέ. Το ίδιο και η Γαλλία! Θα βρεθεί να διαθέτει έναν Πρόεδρο του 20%! Είτε τον εκλεκτό των Ρότσιλντ, είτε την εκλεκτή των τεράτων. Κι αν κάτι τέτοιο συνιστά ένα γκροτέσκ

για τη δημοκρατία (του χάους μεταξύ πλούτου και φτώχειας), το γκροτέσκ αυτό μετατρέπεται σε φάρσα, αν σκεφθεί κανείς ότι και οι «Ρότσιλντ» και τα «τέρατα» βρίσκονται στην ίδια όχθη.

Αν αντίσταση στα «τέρατα» (Λεπέν) είναι η υπερψήφιση των «Ρότσιλντ» (που εκτρέφουν τα τέρατα), τότε όλο και πιο πολλοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι κάτι «σάπιο υπάρχει στη Δανιμαρκία» - το πολίτευμά της...

ο Στάθης στον Ενικό