Ενας αδύναμος γενναίος...

Είμαι με τον κ. Δαβαράκη. Ο άνθρωπος θέλησε να βοηθήσει. Δεν είναι αριστερός, όμως στο πρόσωπο του Τσίπρα είδε μια ελπίδα. Και είπε να βάλει πλάτη. Ο κ. Δαβαράκης δεν χρηματίσθηκε. Επιασε μια δουλειά και την έπιασε για καλό. Ο κ. Παππάς είναι που νόμιζε ότι τον χρημάτιζε. Απόδειξη το γεγονός της παύσης της χρηματοδότησης, όταν ο κ. Δαβαράκης υποστήριξε το «ναι».

Ο κ. Παππάς νόμιζε ότι τον χρημάτιζε, ενώ ο κ. Δαβαράκης είχε πιάσει μια δουλειά και μάλιστα για καλό. Ο κ. Δαβαράκης έγραφε ό,τι πίστευε, ενώ ο κ. Παππάς νόμιζε πως ο Aρης έγραφε ό,τι του έλεγαν.

Ο κ. Δαβαράκης είναι ένας άνθρωπος αισθαντικός, με μακρά πορεία στα γράμματα. Δεν είναι κανένας άγιος, ούτε στρατεύτηκε ποτέ σε καμιά καλογερική. Τώρα του την πέφτουν ορισμένοι, επειδή είχε την ειλικρίνεια να πει τι του συνέβη.

Ο κ. Δαβαράκης υπήρξε ένας εκλεκτός μεζές στα σαγόνια του Τσίπρα, που μάλιστα ξόδεψε και μια-δυο συναντήσεις για να τον φάει. Ο Τσίπρας έχει εξαπατήσει κόσμο και κοσμάκη (της αφεντιάς μου μη εξαιρουμένης), με τον Αρη και την αγαθή του προδιάθεση θα δυσκολευόταν;

Ο Τσίπρας έχει την εκπληκτική ικανότητα να μιμείται σπουδαίους ανθρώπους και συνεπώς να εντυπωσιάζει όσους θαυμάζουν τέτοιους ανθρώπους - επαναστάτες, καπεταναίους, ήρωες και αγίους. Ο κ. Δαβαράκης δεν εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία, ζητούσε λίγα, ζητούσε την κοινή λογική

και ο Τσίπρας προσαρμόσθηκε αναλόγως. Ο κ. Δαβαράκης τον βρήκε «κεντρώο», άλλωστε ο άνθρωπος δεν έψαχνε για Τσε Γκεβάρα. Και την πάτησε. Τυλιγμένος σε μια λαδόκολλα παρεδόθη στον κ. Παππά,

ο οποίος, εξ όσων φαίνεται, έψαχνε παντού να βρει «φίλους του χιλιάρικου». Ο κ. Δαβαράκης δεν είναι ένας απ’ αυτούς. Ισως έκανε όνειρα για το Τρίτο Πρόγραμμα, ίσως σκεφτόταν πώς θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερα! Μεροκάματο έλαβε και το έλαβε για καλό, δεν έλαβε αργομισθία.

Η ευκολία με την οποίαν ο κ. Δαβαράκης καταδικάζεται είναι απότοκος μιας μακράς εποχής ανθρωποφαγίας που κατά καιρούς έχει στιγματίσει τη διαδρομή όλων μας, άλλων ένεκεν λάθους κι άλλων ένεκεν συστηματικής χολερικότητας,

ήτις συχνά τυχαίνει και κερδοφόρος - χωρίς αυτό να μειώνει τις επιδόσεις όσων ασκούν αυτό το άθλημα μόνον για την προσωπική τους απόλαυση και αφιλοκερδώς. Δεν γνωρίζω τον κ. Δαβαράκη, έχουμε συναντηθεί μια-δυο φορές σε δημόσιες εκδηλώσεις, η τέχνη του όμως είναι φυλαχτό στην καρδιά μου, μου έχει σταθεί σε δύσκολες και γλυκές στιγμές. Εχω εικονογραφήσει και ένα τραγούδι του (το γράφω διότι το βιβλίο που το περιέχει, τα «33 τραγούδια εικονογραφημένα», είναι εξαντλημένο) - τα «νυχτερινά αγάλματα» όπως το έχω καταχωρίσει στην καρδιά μου.

Συνεπώς, στην όλη αυτή ιστορία της εμπλοκής του κ. Δαβαράκη με τους πονηρούς, διάκειμαι απέναντί του ευμενώς. Ομως το έψαξα και δεν είναι η συμπάθεια εκείνη που με οδηγεί σε αυτές τις σκέψεις. Είναι όσα έχω μάθει παρατηρώντας παρόμοιες καταστάσεις. Ο κ. Δαβαράκης δεν ασκούσε εξουσία για να κριθεί αναλόγως. Ακόμα και αν ανελάμβανε το Τρίτο Πρόγραμμα, δεν θα το πήγαινε -το πιθανότερο- με τέτοιους όρους, εξουσίας, αυτός, ένα «παιδί» του Χατζιδάκι. Αλλά (αρχή άνδρα δείκνυσι), αν παρ’ ελπίδα εν τέλει κι αυτός τα θαλάσσωνε, ούτε κι αυτός θα γλίτωνε την κριτική. Τώρα

όμως υφίσταται τον εύκολο ψόγο εκείνων που δεν ξεχωρίζουν τη λάμα απ’ το αίμα. Ο κ. Παππάς είναι ο υπουργός και ο κ. Δαβαράκης είναι ο εργάτης. Ο εργάτης έχει ανάγκη τη μισθωτή εργασία κι αν αυτή γίνεται για καλό, ακόμα καλύτερα. Ο κ. Δαβαράκης

δεν έγινε μίσθαρνο όργανο του κ. Παππά - απόδειξη: όταν διαφώνησε με το «όχι», υποστήριξε το «ναι». Ενας που χρηματίζεται δεν πράττει έτσι. Αντιθέτως, ο κ. Παππάς

έψαχνε για φερέφωνα και παπαγαλάκια - απόδειξη: με το «ναι» του κ. Δαβαράκη, πάπαλα ο Δαβαράκης. Οποία κομψότης! Και τι σεβασμός στην ελευθερία της γνώμης του άλλου!

Πάντως, είναι αξιοπρόσεκτο το ότι, ενώ ο κ. Παππάς «εμάχετο» με εκατομμύρια και πορτοφόλες για τις τηλεοπτικές άδειες, βρήκε τον καιρό και δεν του έλειψε ο χρόνος να προσθέσει το περίφημο χιλιαρικάκι στα λεφτά

με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανακούφιζε(!) τους φτωχούς που παράγει το χρέος(!) το οποίον θα διέγραφε(!)... Μύλος.

Που όμως όλα τα αλέθει. Όλα; Οχι. Τα έργα ορισμένων ανθρώπων τους σώζουν. Είναι μεγαλύτερα από τα λάθη τους...

ο Στάθης στον Ενικό