Δύο εύθυμες αμετροέπειες και μία θανάσιμη. Ας αρχίσουμε απ’ τις εύθυμες - σκοτεινοί οι καιροί, λίγο απ’ το χιούμορ της κρίσης (διότι και η κρίση παράγει χιούμορ) μας χρειάζεται. Θα μου πείτε, μαύρο το χιούμορ της κρίσης! - μεγάλο το δίκιο σας, μαύρο! αλλά χιούμορ.
Αν δεν είχε χιούμορ η κρίση, θα παρήγαγε το Ποτάμι; Ποτάμι δε εστίΣταύρος Θεοδωράκης! Για αυτό και ο αρχηγός όταν ομιλεί για το κόμμα του ομιλεί σε πρώτο πρόσωπο. Του στυλ: «εγώ επαναστάτησα. Εγώ έχω σχέδιο. Αν δεν πάρω πάνω από 10%, θα πάω σπίτι μου. Στα 60 μου θα φύγω». Θα επρόκειτο για αφόρητη αυτοαναφορικότητα, του πρωταγωνιστή της «πιο πετυχημένης», πάντα κατά τον ίδιο, «τηλεοπτικής εκπομπής», αν δεν ήταν μιατρυφερή δήλωση προς τα υπόλοιπα μέλη του Ποταμιού. Οτι δηλαδή όλοι συναποτελούν μικρά επιμερισμένα Εγώ του αρχηγού! Τι συλλογικό!Κολεκτιβίστικο. Ούτε ο Λένιν (πατέρας κι αυτός του Ποταμιού - πάντα κατά Σταύρον) θα μπορούσε να φαντασθεί τέτοια κομμούνα των υποεγώ του κ. Θεοδωράκη.