Η πανηγυρική αθώωση του ενόχου εγκληματία

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Στον τίτλο, διατυπώνεται μία αντινομία.  Δεν μπορεί κάποιος που, αποδεδειγμένα και ομολογημένα, είναι  ένοχος εγκλήματος, να αθωωθεί και μάλιστα πανηγυρικά.

Και όμως ! Στην Ελλάδα, όλα γίνονται !  Ακόμη και αυτό !!!

Το «ωραίο» (αν μπορεί κανείς να το πεί έτσι) είναι το ότι το έγκλημα για το οποίο μιλάμε,

• έχει συντελεσθεί «εκ προθέσεως» και όχι «εξ αμελείας»,
• για τη διάπραξή του έχει συγκροτηθεί «συμμορία» που λυμαίνεται τα κλοπιμαία επί πολλά χρόνια
• υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που είδαν και κατονόμασαν τον εγκληματία
• έχει ομολογηθεί από τους ίδιους τους εγκληματίες
• είναι σε βαθμό σούπερ-κακουργήματος, καθ’ όσον αφορά ποσά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων Ευρώ !!!!! που χρεώθηκε η Ελληνική κοινωνία
• ανάγεται σε Εθνική μειοδοσία, αφού δημιούργησε συνθήκεςαπώλειας της Εθνικής ανεξαρτησίας μας στον πλέον στρατηγικό χώρο, αυτόν της εθνικής μας Οικονομίας.
• έχει θύμα του μία ολόκληρη κοινωνία (την Ελληνική),

Ο ένοχος του βαρύτατου αυτού εγκλήματος, (το καθεστώς πολιτικό σύστημα), δεν κρύβει την ενοχή του, που την έχει, μάλιστα, ομολογήσει ευθαρσώς !! διά στόματος Γιώργου, Αντώνη, Αλέκας και Αλέκου.

Και, έχει ομολογήσει το φριχτό έγκλημά του γιατί δεν φοβάται ότι θα τιμωρηθεί.

Και δεν φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, γιατί γνωρίζει τον τρόπο σκέψης των ενόρκων / ψηφοφόρων που θα τον δικάσουν. Τον γνωρίζει, γιατί αυτός τον έχει διαμορφώσει.

Ξέρει ότι έχουν υποστεί λοβοτομή και τους έχει αφαιρεθεί μεγάλο μέρος της κριτικής τους ικανότητας, στα εξειδικευμένα νευροχειρουργεία της «Παιδείας» και της «Τι-Βί», που αυτός διευθύνει.

Οπότε, γνωρίζει πολύ καλά την πρακτική της ατιμωρησίας και της αθώωσής του.

Είναι η μέθοδος της αθώωσης του ενόχου «λόγω αμφιβολιών».Δοκιμασμένη επί πολλά χρόνια, με απόλυτη επιτυχία.

Εφαρμόζεται με τη δημιουργία αμφιβολιών στους ενόρκους / ψηφοφόρους, όταν η μία ομάδα της συμμορίας κατηγορεί πειστικότατα και με αδιάσειστα επιχειρήματα την άλλη, για το έγκλημα.

Η προπαγάνδα έχει «φάει» τη φαιά ουσία του εγκεφάλου μας και μας είναι αδύνατον, σ’εμάς τους ενόρκους / ψηφοφόρους, να δούμε ότι οι δύο μεγάλες «συμμορίες», μαζί με τις δυό-τρείς μικρότερες,αποτελούν μία και μόνο μία «συμμορία», το καθεστώς πολιτικό σύστημα.

Με αυτά τα δεδομένα, στήνεται η νέα «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» καμουφλαρισμένη πολύ όμορφα πίσω από τις κάλπες των επικείμενων εκλογών των Ο.Τ.Α.

Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, ετοιμάζεται να αναβαπτισθεί πανηγυρικά, με χορούς και με νταούλια, μέσα από την εμπιστοσύνη που οι πολίτες θα δείξουν στους, κομματικά εξαρτώμενους, τοπικούς άρχοντες που θα εκλέξουν, μην αντιλαμβανόμενοι ότι και αυτοί, (οι νέοι εκλεκτοί τους), στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ένοχου εγκληματία καθώς ήταν συνδαιτημόνες του στα πλούσια τραπέζια της κατασπατάλησης του εθνικού πλούτου.

Οι ψηφοφόροι / ένορκοι ετοιμάζονται, για άλλη μία φορά, να αθωώσουν τους ενόχους της αιχμαλωσίας και της δυστυχίας τους, μη δυνάμενοι να αντιληφθούν ότι, αφού όλα αυτά τα τελευταία 35 χρόνια έβγαλαν μόνοι τους τα μάτια τους,  βγάζουν τώρα και τα μάτια των παιδιών τους.

Ζήτω η Ελλάς.

Ζήτω η ανεξάρτητη Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Σφάξε με Πασά μου ν’ αγιάσω.

Έ, άϊ σιχτίρ.

http://www.activistis.gr/

Σαλιχλί

Βαδίζαμε προς το Σαλιχλί (Μικρασία, 1922), μέρα και νύχτα. Χωρίς κουραμάνα, αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος. 

Βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ' αυτή βουβάλια.
Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό.
Δεν πινόταν, γιατί βρωμούσε. Έβαλα γάζα και ρούφηξα λίγο και κρατούσα ανοιχτό το στόμα, για να φεύγει η βρώμα και να μην ξεράσω. Παρότι το στομάχι ήταν αδειανό.

Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ' το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή. Ακούμπησα σ' ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως.

Σε κάποια στιγμή ένας μεταγωγικός άρπαξε το σακί και το κεφάλι μου χτύπησε πάνω στις πέτρες. Ξύπνησα. Ακούω οβίδες. 
Παρατηρώ ότι έσκαγαν συνέχεια 50 μέτρα κάτω απ' τη σιδηροδρομική γραμμή.
Όλη η πλαγιά σε μήκος χιλιομέτρων κινούνταν απ' την άτακτη οπισθοχώρηση του στρατού. Όποιος περάσει τον άλλο. Πανικός. Απελπισία. Πίσω ερχόταν τούρκικο ιππικό. 

Βαδίζοντας στο λιοπύρι του Αυγούστου, βρήκαμε σ' ένα μέρος σωλήνες σκεπασμένους, που δράζανε λίγο νερό, ανακατεμένο με χώμα κόκκινο. Πήρα με το πλουχέρι λίγο και το 'βαλα στο στόμα πηχτό, όπως ήταν. Σε λίγα λεπτά ξεράθηκε κι έβγαζα τώρα από το στόμα στεγνό χώμα. 

Εκεί δίπλα ήταν ένα οίκημα ανοιχτό με τσουβάλια σταφίδα. Γέμισα το σακίδιο. Κατέβηκα από κάτω μέσα σε ένα αμπέλι και μάζεψα κοτρίδια για τη δίψα και γύρισα πίσω να πάρουμε το δρόμο, που 'ταν ψηλότερα, απ' το αμπέλι. 

Μέσα στο οίκημα καθόταν ένας Τούρκος πάνω σε κάτι παλιόρουχα κι ένας στρατιώτης τον φοβέριζε, ενώ αυτός σήκωνε τα χέρια και τον παρακαλούσε.
Ο στρατιώτης του ρίχνει μια στα στήθια. Εγώ στη στιγμή έστριψα, για να μη ιδώ τα χάλια του.


Και βέβαια αυτό ήταν ανανδρία.

Καθώς ανεβήκαμε να πάρουμε το δρόμο, βλέπω δυο στρατιώτες να κάθονται ακουμπισμένοι στα όχτια, αμίλητοι. Πλησιάζω και βλέπω πως τα μάτια τους ήταν γεμάτα χώμα. Είχαν πεθάνει από κούραση και ηλίαση.

Βαδίζοντας σουρούπωσε πολύ καλά και βρήκαμε ένα νερόμυλο. Γύρω στ' αυλάκι ήταν ροϊδιές. Μετά το αυλάκι ήταν δρόμος. Κι άρχιζε έπειτα βουνό με ερείπια βυζαντινής εποχής.

Εκεί, στον τοίχο του αυλακιού, είδαμε ένα φαντάρο να σκεπάζει με τη μαντύα έναν άλλο φαντάρο και να του λέει κλαίγοντας απαρηγόρητα:

«Τώρα τι να πω εγώ αδερφούλη μου στη μάνα μας, που θα με ρωτάει για σένα»!!!

Έκλαιγε γοερά. Έφυγε μπροστά από μας, αφήνοντας, βέβαια, άταφο τον αδερφό του.

Συγκινηθήκαμε όλοι μας και κλάψαμε κι εμείς.

Πόσα άλλα παιδιά έμειναν πεθαμένα κι άφαθτα στη Μικρασία. 

Και μεταξύ αυτών κι ο Αντώνης της Πετράκαινας.

Είχε λαβωθεί σε μια μάχη. Κι ενώ τον μετέφερναν μαζί με άλλους λαβωμένους στο χειρουργείο, τους έπιασαν οι τσέτες και τους έσφαξαν όλους.

Η Πετράκαινα είχε καημό για τον Αντώνη της. Πέντε, δέκα, εκατό ανθρώπους αντάμωνε την ημέρα, έστω και τους ίδιους, θα τους ρωτούσε από πού έρχονται κι αν άκουσαν τίποτες για τον Αντώνη της.

Όταν απολύθηκα από στρατιώτης, πήγα στο χωριό (Σταυροχώρι Ευρυτανίας) και, σαν ήμασταν συγγενείς, πήγα να τους δω. Καλύτερα να μην πήγαινα. Αν και δεν της είπα πως ήμουνα στη Μ. Ασία, αλλά πως ρχόμουνα απ' τ' Αγρίνιο, άρχισε με μια παραπονιάρικη τρεμουλιαστή φωνή να μου λέει:

-«Γιώργο μ', μήπους άκσις τίπουτις απ' αυτού πό'ρχισι για τουν Αντώνη μ'»; 

Άρχισε τα κλάματα. Έκλαιγα κι εγώ.

Και δεν ήταν η μόνη φορά, που με ρώτησε για τον Αντώνη της.

(Απ' την αυτοβιογραφία του δάσκαλου Γιώργου Υφαντή, 1902- 1969)
http://papailiasyfantis.wordpress.com
Email: theokritos1@hotmail.gr 

Καλημέρα από Αντίπαρο

Μια πολύ δροσερή καλημέρα από την Αντίπαρο!
Το καλό με τα Κυκλαδονήσια είναι πως και στο μεγαλύτερο καύσωνα ένα αεράκι το έχουν.

Χρόνια Πολλά Κωνσταντίνε

Σαν σήμερα πριν 13 χρόνια γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της αδερφής μου.
Ο πιο μικρός και πιο πιστός Αναγνώστης μας,ο Νανίνος!
Το όνομα αυτού Κωνσταντίνος,επονομαζόμενος και Λέτο λόγω της ποδοσφαιρικής του δραστηριότητας στα παιδικά τμήματα της Αθηναΐδας Κυψέλης.
Καλό παιδί,καλός μαθητής,εραστής της κιθάρας και γκολτζής.
Χρόνια Πολλά ανιψιέ μου,να τα εκατοστήσεις!
Να είσαι γερός δυνατός,να έχεις καλή πρόοδο και να σε καμαρώνουν οι γονείς σου!

Τιμή και δόξα στους ήρωες του Μπλόκου της Κοκκινιάς

Στις 17 Αυγούστου κάθε χρόνο η Κοκκινιά τιμά την μνήμη των παιδιών της, που έδωσαν την ζωή τους για την λευτεριά και την Δημοκρατία το 1944. 
Για την απελευθέρωση από τον Φασιστικό ζυγό.
Ατρόμητοι, αποφασισμένοι, με το κεφάλι ψηλά. Δεν χαμήλωσαν το βλέμμα δεν προσκύνησαν, δεν γονάτισαν και πάλεψαν με τίμημα την ίδια τους την ζωή. Όσοι επιχείρησαν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των παλληκαριών της, δεν μέτρησαν καλά το μπόι τους, δεν μέτρησαν καλά την παλληκαροσύνη και την χαρακιά της απόφασης ανάμεσα στα φρύδια. Πέσαν επάνω της με όλες τους τις δυνάμεις, να την υποδουλώσουν, ντόπιοι και ξένοι κατακτητές, δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες. Και τα παιδιά με το πλατύ χαμόγελο και την απόφαση στα μάτια, τα παιδιά της Ανταρτομάνας Κοκκινιάς, υπερασπίστηκαν και Άγιασαν με το αίμα τους και την αντρειοσύνη τους τα χώματά της. Αφήνοντας μας παρακαταθήκη την απόφαση.
********************************
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γειτονιά. Αυτή η γειτονιά ήταν χρωματιστή. Είχε το χρώμα και την μυρουδιά από νοτισμένο χώμα. Είχε το πράσινο και τις μυρουδιές από τα τζιράνια και τα γιασεμιά,είχε το θαλασσί τ΄ουρανού και είχε τα πορτοπαράθυρά της βαμμένα πράσινα στο χρώμα της ελπίδας,που κουβάλησαν οι άνθρωποί της από τις Χαμένες πατρίδες της Ιωνίας.Κόκκινη,κόκκινη σαν το αίμα των παλληκαριών που ανάστησε, κόκκινη σαν το αίμα που έτρεχε στις φλέβες των παιδιών της και που τίποτα δεν μπορούσε να το αιχμαλωτίσει.
Πριν φανεί ακόμη στον ορίζοντα, την άκουγες, την οσμιζόσουν, άκουγες τους ήχους της, έπιανες τους παλμούς της, άκουγες τα τραγούδια της,τις φωνές και τα γέλια των παιδιών της.Όσο την πλησίαζες ξεδιάλυνες και τα πρόσωπά τους ,πρόσωπα φωτεινά. Αν ήθελες να μπεις, ένας τρόπος υπήρχε. Να πάρεις το κόκκινο της φωτιάς και να το κάνεις παντιέρα σου και τότε, έμπαινες να τραγουδήσεις τα τραγούδια της, να χορέψεις τους καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα της. Τίποτα δεν σε υποχρέωνε,γινόταν από μόνο του .Τρελαινόσουν από τ' αρώματα και τα χρώματα επαναστατούσε το εντός σου. Ήθελες να γίνεις δικός της, να γίνεις ένα μαζί της, να είσαι κομμάτι της,να γίνεις πράσινος και θαλασσής,να είσαι χώμα της και ουρανός της.
Να γίνεις Κόκκινος.
Και όταν έπεφτε το βράδυ και ο ουρανός έπαιρνε να γίνεται μενεξεδής απ΄την σελήνη που δραπέτευε για να κάνει βόλτες στα στενά της, τότε αρχήνευε το παραμύθι.
Μια φορά και έναν καιρό ήρθαν στην γειτονιά αυτή, άνθρωποι ξυπόλυτοι, άνθρωποι πονεμένοι, ξεριζωμένοι, με τα εικονίσματα και τα μωρά στην αγκαλιά τους .Κάποτε ήρθαν σε τούτην εδώ την γειτονιά άνθρωποι, με την ελπίδα,το κουράγιο και την απόφαση στα μάτια. Έφτιαξαν το σκολειό τους, έφτιαξαν την εκκλησιά τους, ασβέστωσαν τα σπιτικά τους, έβαψαν τα πορτοπαράθυρα τους στο χρώμα της ελπίδας, στόλισαν τα χαγιάτια τους με κατηφέδες, με βασιλικούς και δυόσμους,φύτεψαν στους δρόμους τους ευκάλυπτους και πήραν τον χορό της ζωής και του αγώνα.
Σε τούτη εδώ την γειτονιά που λες, έδωσαν στους δρόμους τους τα ονόματα απ΄τις χαμένες τους πατρίδες. Κυδωνιών, Βιθυνίας, Ιωνίας, Ατταλείας, Βοσπόρου, Μαινεμένης...
Τα παλληκάρια της, με το χάραμα έπαιρναν τον δρόμο για τις φάμπρικες, νάνε στο πόστο τους προτού σφυρίξει η μπουρού. Οι κυράδες με τα πασουμάκια και κείνες τις ρόμπες τις σατέν, με την φανέλα από μέσα, έπιαναν να σιγυρίσουν τις αυλές, να΄ναι έτοιμες για τον πρωινό καφέ με τις γειτόνισσες. Και κει που παίρναν μπόι οι ευκάλυπτοι και τα γιασεμιά, κει που παίρναν τ΄αψήλου τα μωρά που φέραν μαζί τους, κει που αρχήνευαν να αυγαταίνουν οι φαμίλιες, ήρθε ο εφιάλτης, η καταχνιά και η αντάρα. Τα τραγούδια έγιναν οιμωγές και κλαθμοί, ο αγέρας μύρισε καμμένη σάρκα, σταχτύ έγινε το γαλάζιο τ΄ουρανού και μαράθηκαν τα γιασεμιά και τα τζιράνια. Το μόνο που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι κατακτητές, ντόπιοι και ξένοι ήταν το ΚΟΚΚΙΝΟ. Το κόκκινο από το αίμα τους, που ήρθε και τους έπνιξε. Ξεχύθηκε στους δρόμους και στις γειτονιές, αντρειωμένο και ανυποχώρητο. Το΄δαν και τρόμαξαν οι δοσίλογοι. Αυτά τα παλληκάρια δεν παραδώθηκαν. Ζώστηκαν τον αγώνα τους, για το δίκιο, την λευτεριά, την ανεξαρτησία, με ορθό το ανάστημα και την γροθιά υψωμένη. Όταν τέλειωσε η τραγωδία, μετρήθηκαν και φώναξαν απουσιολόγιο .

Ο τόπος της θυσίας των παιδιών της Κοκκινιάς

Αποστόλης Χατζηβασιλείου ΠΑΡΩΝ!

Παναγιώτης Ασμάνης , ΠΑΡΩΝ!

Διαμάντω Κουμπάκη, ΠΑΡΟΥΣΑ !

Καζακίδης Στέλιος, ΠΑΡΩΝ!

Κων/νος Περιβόλας, ΠΑΡΩΝ!

Αθηνά Μαύρου, ΠΑΡΟΥΣΑ!.....

ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΟΥΣΑ !.........176 ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

http://blackbedlam.blogspot.com/2010/08/17_09.html

Σημ:
Εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης διοργανώνει ο Δήμος της Νίκαιας την ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

10:00 π.μ. Προσέλευση επισήμων, εκπροσώπων και μαζικών φορέων στο χώρο της Πλατείας 17ης Αυγούστου 1944
• Επιμνημόσυνη δέηση
• Χαιρετισμοί εκπροσώπων Αντιστασιακών Οργανώσεων
• Ομιλία Δημάρχου Νίκαιας κ. Στέλιου Μπενετάτου
• Κατάθεση στεφάνων
• Ενός λεπτού σιγή
• "Επέσατε θύματα"
• Εθνικός Ύμνος
• Πορεία στο χώρο του Κοινοτάφειου του Γ' Νεκροταφείου
• Κατάθεση στεφάνων
• Προσκλητήριο νεκρών
• Ενός λεπτού σιγή
• "Επέσατε θύματα"
• Εθνικός Ύμνος
• Τέλος εκδήλωσης

Στιγμιότυπα από τον εορτασμό της Μεγαλόχαρης στην Πάρο

Γιορτάστηκε χτες η Κοίμηση της Θεοτόκου απ' άκρου σ' άκρου στην Ελλάδα κι όπου γης υπάρχει Ελληνορθόδοξο στοιχείο

Επίκεντρο του εορτασμού ήταν το Ιερό Προσκύνημα της Εκατονταπυλιανής στην Πάρο,όπου παραβρέθηκαν οι αρχηγοί του Κράτους και της Εκκλησίας

Πλήθος πιστών περίμεναν τη σειρά τους για να μπουν να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας

Στην είσοδο του Ιερού Ναού

Ασφυκτικά γεμάτο το εσωτερικό της Εκατονταπυλιανής

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Ο Πρωθυπουργός προσέρχεται στην Εκατονταπυλιανή 

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργείας

Ο Πρωθυπουργός κατά την έξοδο 

Η συμμετοχή του Πολεμικού Ναυτικού στη γιορτή της Μεγαλόχαρης

Κι εδώ το βράδυ στη Λιτανεία

Προηγούνται οι σημαίες

Η μπάντα του Δήμου Πάρου

Τα εξαπτέρυγα και κοπέλες με τοπικές ενδυμασίες

Η περιφορά της Αγιας Εικόνας στην Παρκιά

Η εικόνα της Παναγίας

Ο Μητροπολίτης Παροναξίας

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος

Η γιορτή ολοκληρώθηκε με τη ρίψη βεγγαλικών

Πατρίδα μου

Αυτή την ώρα ο Πρωθυπουργός στην Εκατονταπυλιανή

Στη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης στην Εκατονταπυλιανή της Πάρου πλήθος πιστών προσκυνούν τη χάρη της Παναγιάς μας.Μεταξύ αυτών ο Πρωθυπουργός μετά της συζύγου του,στα δεξιά του ο Μανώλης Γλέζος κι από αριστερά ο Γιάννης Ραγκούσης και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου,το «Πάσχα του καλοκαιριού»

Δεκαπενταύγουστος.Η εκκλησία μας εορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και μια εκκλησία αφιερωμένη στη χάρη της Δέσποινας. 
Στο Αρχιπέλαγος, κάθε νησί και μια Παναγιά, προστάτιδα των ναυτικών και ενσάρκωση της Μητέρας των μητέρων. Στις «Παναγίες» του Αιγαίου αναβιώνει κάθε χρόνο το «Πάσχα του καλοκαιριού», ένα «χαρμόσυνο πένθος» και ένα προσκύνημα που μαγνητίζει τα πλήθη. 
Η Μεγαλόχαρη της Τήνου με τα χιλιάδες τάματα, πιο πέρα η μεγαλοπρεπής Εκατονταπυλιανή της Πάρου, το κάτασπρο ξωκλήσι της Παναγιάς της Επανωχωριανής στην Αμοργό, η Παναγία η Σπηλιανή σε ένα μοναδικό σπήλαιο μέσα στο κάστρο των Ιπποτών της Νισύρου και τόσες άλλες, καθεμία με το δικό της χρώμα.

Παμπάλαιες, νεωτεριστικές, μεγαλοπρεπείς, λιτές, «θαυματουργές», στη θάλασσα ή ψηλά στο βουνό, ερημικές ή πολυπάτητες, οι εκκλησίες της Παναγίας γιορτάζουν ανάλογα με τα τοπικά έθιμα και τα παραδοσιακά προϊόντα του κάθε νησιού. Και με μια αίσθηση από την ελληνική αρχαιότητα να πλανάται στην ατμόσφαιρα, από τα θρησκευτικά πανηγύρια δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μουσικές και οι γεύσεις, σαν μια γνώριμη από το παρελθόν θυσία στο Θείο.

Είναι η Παναγιά η Μεγαλόχαρη, η βρεφοκρατούσα, η ελεούσα η Θαλασσινή, η Εκατονταπυλιανή, η Γιάτρισσα, η Μυρτιδιώτισσα, του Σουμελά... μα πάνω απ' όλα είναι η Παναγιά η Μάνα. Από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, σε βουνά, πόλεις, χωριά και νησιά, κάποια Παναγιά παρηγορεί, εμψυχώνει και γαληνεύει όποιον της γυρεύει βοήθεια.

Και τούτη τη Μάνα, τη μια και μοναδική, γιορτάζει ο χριστιανικός κόσμος, με τη μεγαλύτερη κατάνυξη και λαμπρότητα. Το Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες πιστών, με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Μεγαλόχαρης για να αποθέσουν τη δική τους ικεσία στη χάρη Της.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας η Παναγιά είναι η "πηγή" της ελπίδας μας και της εκπλήρωσης των προσδοκιών μας.

H εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ημέρα χαρμολύπης για τον χριστιανισμό. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι έχει περάσει στη λαογραφία μας ως θρησκευτικό πανηγύρι και όχι ως πένθος, γιατί αναφερόμαστε όχι απλά στον θάνατο, αλλά στην κοίμηση και στην μετάσταση της Παναγίας.

Ανακοίνωση του Παναιτωλικού για τη δολοφονική επίθεση κατά οπαδών του στο γήπεδο της Παναχαϊκής

Η ΠΑΕ Παναιτωλικός καταδικάζει την απρόκλητη και άνανδρη επίθεση που δέχτηκαν φίλαθλοι (μεταξύ αυτών ανήλικα παιδιά ή μεσήλικες) οι οποίοι πήγαν να παρακολουθήσουν ένα φιλικό παιχνίδι και βρέθηκαν τραυματισμένοι στο Νοσοκομείο.