Η βρύση των λυγμών...

"Στη ρίζα δυο αγκαλιασμένων δέντρων κάτου από μαύρα φύλλα σταλάζει η βρύση των λυγμών μόλις έρθη το βράδυ.

Μόλις πλαγιάσουν τα πουλιά στα λίκνα των κλαριών και το δάσος βυθιστή στους συλλογισμούς του — η ψυχές κατεβαίνουν τη μαύρη ρεμματιά και πάνε στη βρύση των λυγμών να γεμίσουν. . .

Χωρίς να μετανιώσουν που αγάπησαν — χωρίς να στενάξουν που πληγώθηκαν — κρατούν το στόμα της στάμνας των κάτου απ' τους λίγους σταλαγμούς της…

Κι όταν φύγουν όλες, πλησιάζω στη βρύση των λυγμών τη βαρειά μου στάμνα και περιμένω ως τα μεσάνυχτα — καθώς το θέλησες, αδερφέ μου, — να γεμίση."

(του σπουδαίου Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου - εκατό χρόνια πριν, "Πεζοί ρυθμοί", 1922 - Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου)

ΥΓ. Για τους προγόνους που έφυγαν...

Aπό ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ