Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα και ο κ. Τσίπρας δεν τρέφει αυταπάτες...

Στην τούρτα του κ. Πολάκη, όστις εόρτασε τα γενέθλιά του (να τα χιλιάσει), τα κεράκια θα έπρεπε να είναι πέντε, όσοι και οι μήνες αναμονής πολλών καρκινοπαθών για τις ακτινοθεραπείες τους.

Θα ήθελα να ελπίζω πως αντί ο κ. Πολάκης να εξαγριωθεί πιστεύοντας ότι βυσσοδομώ εναντίον του, ότι μεμψιμοιρώ, ότι κινδυνολογώ και τα συναφή εύκολα, να στρωθεί κάτω και να βρει λύσεις για τα χρονίζοντα (κι επισυσσωρευόμενα) προβλήματα στον τομέα της Υγείας. Λύσεις και όχι δικαιολογίες γιατί δεν μπορεί να βρει λύσεις.

(Επίσης, μια σημείωση: όλη αυτή η κακογουστιά στην γιορτή του υπουργού ουδεμία σχέση έχει με την αισθητική, την ευπρέπεια και την αρχοντική λαϊκότητα του πολιτισμού της Αριστεράς. Αντιθέτως, οι σκυλέ σαμπάνιες και οι τυλιγμένες λαμέ γλάστρες παραπέμπουν στην πρώτη εκείνη εποχή του ΠΑΣΟΚ, όταν διάφοροι τυχάρπαστοι άρπαζαν την ιδεολογία αλλά και την κληρονομιά της Αριστεράς και την έκαναν γλίτσα. Και, τέλος, ο Βελουχιώτης

δεν αποτελεί δήλωση αξιώσεων απ’ τη ζωή με ξένα κόλλυβα, όπως νομίζει εκείνος ο απίθανος που έγινε γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βαρύ φορτίο. Ο Βελουχιώτης από τον τοίχο ενός υπουργού Υγείας θέλει να βλέπει ασθενείς να θεραπεύονται

κι όχι να υβρίζονται από μια αδιόρθωτη κακοδαιμονία. Πόσω μάλλον από την παράδοση του δημόσιου αγαθού της υγείας στη νεοφιλελεύθερη λεηλασία.)

Και τώρα, καλημέρα σας, ας έρθουμε στον κόφτη και στο χρέος. Ο κόφτης δεν είναι κάτι καινούργιο. Τον έβαλαν στο τραπέζι οι τύραννοι δανειστές από το 2012. Και επανήλθε το 2014. Το ερώτημα τότε ήταν, αν ο κόφτης θα είναι τρίμηνος ή ετήσιος. Καθώς και αν ο χειριστής του θα ήταν ξένος γκαουλάιτερ ή εγχώριος σμπίρος. Το θέμα

για όσους είχαν συναίσθηση τι σημαίνει επιτροπεία στο κάθε ένα υπουργείο ξεχωριστά (όπως και στον Προϋπολογισμόν όλον μαζί) είχε προκαλέσειφρίκη - όχι όμως και σάλο στην κοινωνία, διότι η προπαγάνδα, όπως σήμερα έτσι και τότε, έκανε καλά τη δουλειά της.

Βραχεία η μνήμη, άλλωστε πυκνές έκτοτε οι εξελίξεις, το θέμα «ξεχάσθηκε», όμως η Ενωση δεν ξεχνά ποτέ κι έτσι ο κόφτης επανήλθε τώρα στο προσκήνιο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Διότι η Ενωση κυβερνά διά των τετελεσμένων που δημιουργεί. Για την Ενωση, οι πράξεις της είναι νόμοι για τις επόμενες πράξεις της.

Συνεπώς ο κόφτης που εμφανίσθηκε επί ημερών Σαμαρά, επί Τσίπρα λαμβάνει σάρκα και οστά (αλλοίμονο στις σάρκες και στα οστά τα δικά μας). Ο κόφτης ήρθε για να μείνει, ο πάγκος του χασάπη έχει στηθεί, και ο κόφτης δεν θα μείνει αδρανής, όπως (...αυταπατώμενος πάλι!) ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας. Αντιθέτως, θα δουλέψει φουλ, όπως η σπάθη του Δαμοκλή, και ανηλεώς, ως άλλη «μάστιξ του Θεού» στα χέρια του Τζένγκις Χαν. Γιατί; διότι

το χρέος. Εν σχέσει με αυτό το χρέος ανοίγεται μπροστά μας ένας οδικός χάρτης από την αγχόνη στην γκιλοτίνα κι από ’κεί στο εκτελεστικό απόσπασμα με ορίζοντα την ηλεκτρική καρέκλα. Το 2017 ο ελληνικός προϋπολογισμός θα πρέπει να εμφανίσει πλεόνασμα 1,75%!!

Το 2019, το πρωτογενές πλεόνασμα θα πρέπει να έχει φθάσει το 3,5%!!!Κάθε επιμέρους αποτυχία σε αυτή τη διαδρομή θα ενεργοποιεί τον κόφτη. Και κάθετελική αποτυχία θα συνεπάγεται νέα μέτρα! Συνυπολογίστε ότι το 2023 η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει για τα δάνειά της 33,5 δισ.!! Κι αμέσως μετά, το 2024, γύρω στα 30 δισ. Το πράγμα είναι αδύνατον. Σε βάθος

χρόνου η διευθέτηση του χρέους (ακόμα και με τα μέτρα των αγορών) είναι απαραίτητη. Αν αποκλείσουμε το κούρεμα (που μόνον το ΔΝΤ επιδιώκει), μένουν η επιμήκυνση, η επαναδιαμόρφωση τόκων και δόσεων, δηλαδή μια μόνιμη και βαθιά σκλαβιά ως το 2060 και βλέπουμε.

Αλλά, ακόμα και περί όλων αυτών, δεν θα μπορούμε να συζητήσουμε πριν το 2018, καθώς λέει ο κ. Σόιμπλε, αφού πρώτα δούμε πόσα ψάρια θα έχει πιάσει ως τότε η ελληνική οικονομία. Εδώ

να σημειώσουμε ότι τα λεγόμενα του κ. Σόιμπλε σπανίως αποτελούν «οιωνούς», αλλά πάντα συνιστούν διαταγές. Σύμφωνες άλλωστε με τις έως τώρααποφάσεις της Ενωσης.

Ομως, η κυβέρνηση ισχυρίζεται άλλα. Λέει ότι στις 24 Μαΐου οι δανειστές θα δεσμευτούν απέναντί μας με νέες συνθήκες για το χρέος και την αποπληρωμή του. Μάλιστα ο κ. Δραγασάκης, ομιλώντας προ ημερών στον «Αλφα», γείωσε κάθε πιθανή προπαγάνδα επ’ αυτού του θέματος, λέγοντας ότι για το χρέος υποσχέσεις έχουμε πάρει ήδη από το 2012, μένει τώρα, στις 24 του μηνός, να πάρουμε απτές διευθετήσεις απ’ τους εταίρους μας.

Υπάρχουν δύο εκδοχές: ή ο κ. Δραγασάκης κυριολεκτεί -βάζοντας τον πήχυ για τον κ. Τσίπρα ψηλά (γιατί άραγε;)- ή απλώς εννοεί κι αυτός ότι στις 24 Μαΐου θα εξασφαλίσουμε (και πάλι) μόνον υποσχέσεις. Σε αυτήν την περίπτωση η 24η Μαΐου θα είναι για τον κ. Τσίπρα οι δικές του Ειδοί του Μαρτίου. Ομως μάλλον δεν θα γίνει έτσι, διότι

ο κ. Τσίπρας είναι πλέον το χαϊδεμένο παιδί των Δανειστών. Ως τώρα αγόρασε χρόνο (καταστρέφοντας τη χώρα) και με το καρότο του χρέους χρύσωσε το χάπι των μέτρων - τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα πρέπει να πάει χαμένο. Τώρα

που οι Δανειστές έχουν τη χώρα στο χέρι, και ρευστότητα θα σπρώξουν στην αγορά και όλα τα άλλα στοιχειώδη θα πράξουν, ώστε να ξαναρχίσει να δουλεύει το Προτεκτοράτο, με σκοπό να παράγει πλούτο για τους Δυνατούς, εγχώριους και ξένους, και ταυτοχρόνως φτώχεια για τους παραγωγούς του πλούτου.

Ομως, ακόμα κι αν στη συμφωνία τις 24ης Μαΐου δεν περιέχονται διευθετήσεις για το χρέος αλλά μόνον (και πάλι) υποσχέσεις, η θηριώδης προπαγάνδα Τσίπρα θα πανηγυρίσει μιαν ακόμα νίκη.

Ο κ. Τσίπρας πανηγύρισε για τον κόφτη λες κι έφερε τη σεισάχθεια. Δεν θα διστάσει να πανηγυρίσει είτε για μια διευθέτηση του χρέους (που θα κραταιώνει τη σκλαβιά της χώρας για πολλές δεκαετίες), είτε για την εκμαίευση υποσχέσεων και πάλι, πλην όμως με τη συνοδεία κάποιων διευκολύνσεων (επωφελών και για τους Δανειστές).

Το χρέος για την Ελλάδα γίνεται κάτι όπως το Κυπριακό για τον ελληνισμό. Μια ατέρμονη διαδικασία που θα κρατάει την Ελλάδα στην εποπτεία και τον λαό της στην επαιτεία.

Αν ο κ. Γ. Παπανδρέου ήρξατο χειρών αδίκων κατά των Ελλήνων, ο κ. Τσίπρας τώρα ολοκληρώνει την πολιτική Σαμαρά και δένει τον λαό με βαριά δεσμά. Σταθερότητας(!). Ο κ. Τσίπρας θα πανηγυρίζει ως άλλος Σημίτης σε ένα εικονικό success story αλά Σαμαρά, όσον ο ίδιος βρίσκεται στην εξουσία, ό,τι κι αν συμβαίνει στη χώρα.

Ο άνθρωπος που έχει κάνει το ψέμα ψ-αίμα, κάθε πόνο που προκαλεί η πολιτική του τον παρουσιάζει ως κινδυνολογία των θυμάτων του. Μέχρι εκεί της κόβει της προπαγάνδας. Ομως αυτή η τέχνη του ψέματος και του ψαίματος δεν μπορεί να ξεγελά τους πάντες για πάντα και για όλα...

ο Στάθης στον Ενικό