Την τελευταία προεκλογική εβδομάδα δεν συνηθίζω να σημειολογώ αναλυτικά. Συνηθίζω να διατυπώνω επιγραμματικά τη γνώμη που δόμησα αναλυτικά την περίοδο από την μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, από την προηγούμενη στην σημερινή.
Στο πλαίσιο αυτό έρχομαι να διαπιστώσω πως η πολιτική φύση αυτής της ψήφου, της 25ης Ιανουαρίου, διαφέρει σημαντικά από όλες τις προηγούμενες της μεταπολίτευσης του 1974, σηματοδοτώντας στην ουσία μια νέα εποχή στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας: Μια Νέα Μεταπολίτευση, υπό, σε σημαντικό βαθμό, ταξικούς όρους.
Από την οικονομικού (: οικονομίστικου ορθότερα) και πελατειακού χαρακτήρα ψήφο φαίνεται να περνάμε στην ταξικού και πολιτικού χαρακτήρα ψήφο. Από το «όλα είναι οικονομία», στο «όλα είναι πολιτική». Και αυτό, επειδή υπήρξε μια πρωτοφανής πρόκληση από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων και κομμάτων και από την πλευρά της διαπλοκής προς το βίαια φτωχοποιούμενο 80% του ελληνικού λαού.
Δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί πολιτικοί εμφάνισαν τον μισθοσυντήρητο και τον μικρό ή μικρομεσαίο επιχειρηματία ως υπεύθυνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας, ζητώντας από αυτόν ζωτικού χαρακτήρα θυσίες, μετάνοια και …προσευχή! Γιατί; Επειδή ισχυρίζονται πως όλοι μαζί τα φάγαμε!
Μόνον που σε αυτό το 80% - που είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και μικροί επιχειρηματίες - δεν ανήκουν οι 30.000 ελληνικές οικογένειες που κατά την στιγμή του «Καστελλόριζου» διέθεταν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις €, ούτε αυτοί που φούσκωναν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό με φρενήρη ρυθμό!
Δεν νομίζω πως σε αυτό το 80% του ελληνικού λαού ανήκουν οι 10.000 υπεράκτιες εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που εμφανίζονται κατά την ίδια περίοδο να διακινούν γύρω στα 500 δις €, με το δημόσιο να χάνει από φόρους 5-6 δις κάθε χρόνο. Ούτε θα μπορούσε να ενοχοποιηθεί το 80% των ελλήνων επειδή οι κυβερνήσεις της περιόδου 2000- 2009 «φρόντισαν» να μην έρθουν στα ταμεία του κράτους 3,5 δις € από την απόκλιση του φόρου των επιχειρήσεων και του φόρου στην περιουσία, ή τα 1,9 δις € από φόρους στην μεγάλη ακίνητη περιουσία και τα 10,9 δις € από τον ανείσπρακτο ΦΠΑ!
Ποιοι ήταν αυτοί που αύξησαν την αποταμίευσή τους μέσα σε μια πενταετία 2004-2009 κατά 278%;
Σίγουρα δεν ανήκουν στο 80% του πληθυσμού, όπως σε αυτό δεν ανήκουν όσοι συμμετείχαν στο Μεγάλο Φαγοπότι των Τραπεζών, που πριν πτωχεύσουν επίσημα, για να διασωθούν από ολόκληρο τον ελληνικό λαό, είδαν - σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος μεταξύ 2004 και 2009 - το σύνολο του ενεργητικού τους από 275 δις € να φτάνει τα 579 δις, τα κέρδη τους δηλαδή να φτάνουν στο ύψος του χρέους της Ελλάδας!
Για να φτάσουμε τον Σεπτέμβρη του 2009, από αυτά τα 579 δισ., να έχουν «κάνει φτερά» τα 400 από επτά μόνο τράπεζες (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin)!!! Μήπως γνωρίζει το 80% του πληθυσμού στην Ελλάδα σε ποιες τσέπες κατέληξε αυτός ο πακτωλός χρημάτων; Σίγουρα όχι στις δικές του!
Η έντονα ταξική οικονομία (: ανάπτυξη), με χαρακτηριστικά μάλιστα εξωφρενικής παραοικονομίας, αγαπητέ αναγνώστη, δεν διαμορφώθηκε τα χρόνια της κρίσης, αλλά το αμέσως προηγούμενο διάστημα κατά το οποίο, όπως μας είπαν, «τα τρώγαμε όλοι μαζί»! Τα χρόνια της κρίσης άνοιξε πλέον σε σημείο επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή η εισοδηματική ψαλίδα μεταξύ του 80% του ελληνικού λαού που φτωχοποιείται, αν δεν πένεται απολύτως αποκλεισμένο, και του υπολοίπου 20%, στο οποίο ασφαλώς ανήκουν οι αμετροεπείς υπερ-προνομιούχοι της ύστερης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αυτή η έντονα ταξική ανάπτυξη που κατέληξε στη «φούσκα», στην πιστωτική κρίση και τελικά στην εσωτερική υποτίμηση, στην χρόνια ύφεση και ακολούθως στην πρόκληση ενός τεράστιου Κοινωνικού Ζητήματος, υπηρετήθηκε από τις έντονα ταξικές πολιτικές λιτότητας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που ιδιαίτερα αυτή την περίοδο εμφάνιζαν ένα συναινετικό, νεοφιλελεύθερο προφίλ.
Οι κυβερνήσεις της κρίσης που ακολούθησαν ως συνασπισμός δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, ήρθαν να νομιμοποιήσουν πολιτικά και να μεγεθύνουν τα έντονα ταξικά χαρακτηριστικά της ελληνικής εθνικής οικονομίας και όπως ήταν φυσικό προκάλεσαν κοινωνική καταστροφή που αφορά στα δύο τρίτα του ελληνικού πληθυσμού.
Ε, αυτό ακριβώς το πλειοψηφικό τμήμα του ελληνικού λαού φαίνεται σήμερα να αντιδρά ταξικά και απολύτως φυσιολογικά ψηφίζει την αριστερά!
Όχι ακριβώς επειδή συνειδητοποίησε πως στην Ελλάδα έχουν πλέον διαμορφωθεί δύο τάξεις, εκείνη του 80% που υφίσταται ζωτικό πλήγμα από την κρίση και τις πολιτικές της Συγκυβέρνησης, και εκείνη του 20%, που ανέπτυξε μια συμπεριφορά πλουτισμού, η οποία επιτάχυνε δραματικά μια άκρως παθογόνα, (ταξική) ανάπτυξη που κατέληξε στην κατάρρευση, αλλά επειδή δεν αντέχει πλέον τον ψυχολογικό πόλεμο, την ύβρι, την παραμυθία και την ειρωνεία!
Η ψήφος λαμβάνει πλέον ταξική μορφή, επειδή ο δεξιός, κεντροδεξιός και κεντροαριστερός ψαράς της ψήφου έχει το θράσος να πει στο «σκουλήκι» του 80%, που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί σαν δόλωμα για τον πλουτισμό του 20%: Φίλε, τι λες, πάμε για ψάρεμα;
Το «όλοι μαζί τα φάγαμε», άντε να το ξεπεράσεις ψυχολογικά, πώς όμως να μην αντιδράσεις ταξικά όταν σου λένε οι καρχαρίες της περίφημης χρηματαγοράς και της παραοικονομίας «μας», με το στόμα των ψαράδων της ψήφου και τα ΜΜΕ της διαπλοκής ασφαλώς: «σκουληκάκι-μας, πάμε για ψάρεμα στην όμορφη θάλασσα του χρέους σου, όπου πλέουν υπερήφανα τα σκάφη μας, παρά το ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας;»! Εδώ, αυτή η ταξική πρόκληση οδήγησε τον Μπέρτολτ Μπρεχτ να γράψει το καλύτερο έργο του, «Mutter Courage und ihre Kinder» (H Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της), πώς να μην οδηγήσει τον έλληνα του 80% να στραφεί στην αριστερά!!!
Βλέπεις, στον κοινοβουλευτισμό δεν είναι τόσο η ταξική συνείδηση που ρυθμίζει την ψήφο, όσο η ταξική πρόκληση. Και στην σημερινή Ελλάδα το υπερ-προνομιούχο 20% προκάλεσε, μέσω των πανικόβλητων πολιτικών που το υπηρετεί, το υπόλοιπο 80%!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
από ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες