Oι επικήδειοι δεν είναι μια απλή υπόθεση. Το βάρος της απώλειας της ανθρώπινης ζωής τους κάνει πάντα να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο. Υπάρχουν και περιπτώσεις που οι επικήδειοι μπορεί να είναι τυπικοί, ακόμα και υποκριτικοί. Γράφει ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ Ας αφήσουμε, όμως, τη συζήτηση για τους επικήδειους γενικά κι ας συμφωνήσουμε ότι επικήδειοι λόγοι για πολιτικά πρόσωπα, ιδιαιτέρως όταν έπαιξαν ρόλο στην ιστορία μιας χώρας, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Δεν απευθύνονται μόνο σε εκείνους που βρίσκονται στην κηδεία αλλά είναι δημόσιοι. Παράλληλα, είναι αδύνατον να μην έχουν πολιτικό πρόσημο, σχετικά με την πολιτική πορεία του εκλιπόντος. Στην κηδεία του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, μίλησαν, με θεσμικό ρόλο, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, η πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαρόπούλου και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να σταθεί στο γεγονός ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Κώστας Σημίτης, «συναντήθηκαν» στην ευρωενωσιακή ένταξη και πορεία της χώρας. Μίλησε για την «αταλάντευτη πίστη» του Κώστα Σημίτη στον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» και τη «διαρκή προσπάθεια του η Ελλάδα να συγκλίνει με τα πιο ανεπτυγμένα, τα πιο δυναμικά κράτη της ηπείρου μας».
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, υποστήριξε ότι ο Κώστας Σημίτης «με δημιουργικές ρήξεις, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα, έκανες πράξη την Ελλάδα της εθνικής αυτοπεποίθησης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εξωστρέφειας».
Η πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ισχυρίστηκε ότι «ο εκσυγχρονισμός του (σ.σ: Κώστα Σημίτη) δεν υπήρξε μόνον ένα πολιτικό και επίκαιρο πρόγραμμα, αλλά και διαρκής θεσμική και κοινωνική άσκηση, μια συνεχής και ανοικτή μέχρι σήμερα μεταρρυθμιστική πρόκληση».
Εμφανές το πολιτικό πρόσημο και στις τρεις περιπτώσεις.
Μετά τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού και πριν την κηδεία του έγινε μια προσπάθεια, που και αυτή συνηθίζεται σε απώλειες πολιτικών προσώπων, «αγιογραφίας» του. Οι «αγιογράφοι» ήταν οι πολιτικοί του συνοδοιπόροι (και όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ) αλλά και ορισμένα κυρίαρχα ΜΜΕ, εμφανώς συντονισμένα. Οι «αγιογραφίες» αυτές, πάντως, ήταν σε μεγάλη απόσταση από αυτό που μπορούσε να εισπράξει κανείς από το λεγόμενο (και μάλλον αόριστο) «κοινό αίσθημα».
Οι επικήδειοι και οι «αγιογραφίες» για τον Κώστα Σημίτη είχαν πολιτικά χαρακτηριστικά κι ας «έκλειναν» περίπου με αυτόν τον τρόπο: «Το έργο του θα το κρίνει η Ιστορία». Είναι μια «ασφαλής» φράση που, υποτίθεται, ότι δεν φορτίζει πολιτικά τον επικήδειο.
Η Ιστορία, πάντως, και τον Κώστα Σημίτη θα τον κρίνει και με βάση πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, στα οποία έπαιξε ρόλο. Ορισμένα από αυτά θα υπενθυμίσουμε, από την περίοδο που ο Κώστας Σημίτης ήταν πρωθυπουργός (επί 8 ολόκληρα χρόνια, από το 1996 έως το 2004):
– Ήταν, τότε, που ο «εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός» της «ισχυρής Ελλάδας» που μπήκε στην ΟΝΕ ανέμιζε τα ευρώ και πανηγύριζε.
-Ήταν, τότε, η Ελλάδα των «μεγάλων έργων» που θύμιζε «απέραντο εργοτάξιο» (τα μεγάλα έργα που με τον τρόπο που έγιναν – νόμιμα και χωρίς σκάνδαλα – τα χρυσοπληρώνουμε μέχρι τώρα και κερδίζουν εκατομμύρια κι εκατομμύρια οι εταιρείες που τα εκμεταλλεύονται).
– Ήταν, τότε, η Ελλάδα του Χρηματιστηρίου, όταν το ΠΑΣΟΚ καλούσε το λαό να γίνει επενδυτής για να σωθεί και να πιάσει την καλή. Χιλιάδες οι μονάδες στο δείκτη του Χρηματιστηρίου και ο μισθός και τα δανεικά «έπεφταν», από αρκετούς, σε μετοχές. Κι όλα αυτά με προτροπή της κυβέρνησης. Τα επόμενα χρόνια ο δείκτης έπεσε και χιλιάδες καταστράφηκαν οικονομικά. Τότε κάποιοι, λίγοι, έβγαλαν λεφτά. Πολλά λεφτά. Πάρα πολλά λεφτά.
– Ήταν, τότε, η Ελλάδα που ο Τσουκάτος, ο Θεόδωρος Τσουκάτος, είχε γίνει «σύμβολο» της διακυβέρνησης Σημίτη. Ο ίδιος Τσουκάτος ο οποίος, πολλά χρόνια αργότερα, παραδέχτηκε ότι πήρε χρήματα από την εταιρεία «Ζήμενς». Όπως ο ίδιος, μάλιστα, είχε ισχυριστεί τα παρέδωσε στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με το υπόμνημα που κατέθεσε τον Σεπτέμβριο του 2010 στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής.
– Ήταν, τότε, το 1999, που ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ήταν, για 15 μέρες, στην ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Το απόγευμα της 15ης Φεβρουαρίου υποχρεώθηκε να φύγει από την πρεσβεία. Αργότερα είδαμε τις εικόνες ντροπής της παράδοσης του Οτσαλάν από την «ισχυρή Ελλάδα».
– Ήταν, τότε, την περίοδο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Ήταν Μάρτιος του 1999 όταν δεχόταν βάρβαρες επιθέσεις ένας ολόκληρος λαός. Αποτέλεσμα; Η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κραύγαζαν τότε εκεί στο ΠΑΣΟΚ: Δεν συμμετέχει η Ελλάδα στον πόλεμο! Και την ίδια στιγμή η χώρα είχε γίνει κέντρο πολεμικών εξορμήσεων, αφού, με άδεια της κυβέρνησης, πέρναγαν τα ΝΑΤΟϊκά πλοία και αεροσκάφη. Η κυβέρνηση έδωσε ό,τι ζήτησαν οι ΝΑΤΟϊκοί.
– Ήταν, τότε, με εκείνο το «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ». Ίμια.1996.
– Ήταν τότε, το 2003, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είχε χειριστεί το ζήτημα των γλυπτών του Παρθενώνα σε μια συζήτηση (η οποία έχει καταγραφεί από τα ΜΜΕ και υπάρχει σχετικό βίντεο) με τον τον ομόλογου του, Τ. Μπλερ: «Μπλερ: Α… Κώστας – Σημίτης: Πώς είσαι…; – Μπλερ: Είμαι πολύ καλά. Εσύ; – Σημίτης: Πολύ καλά. Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι για τα Μάρμαρα και να μου πεις – Μπλερ: Να σου πω δηλαδή ένα καλό νέο… – Σημίτης: Όχι καλό νέο, θέλω να μου πεις πως το σκέφτεσαι. Να μου πεις την προσωπική σου γνώμη, διότι υπάρχει δημοσιότητα στο θέμα. Θα ήθελα να ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ξέρεις, έχουμε εκλογές του χρόνου και ίσως αυτό μπορεί να φανεί χρήσιμο.
Τα παραπάνω γεγονότα – και άλλα πολλά – στα οποία ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ήταν πρωταγωνιστής «ξεχάστηκαν» στους επικήδειους και, φυσικά, στις «αγιογραφίες». Έμειναν «κενά». Και με αυτά τα γεγονότα, όμως, «θα τον κρίνει η Ιστορία».
https://www.imerodromos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες