Ευρωεκλογές - Αποχή - Ακροδεξιά: Σκέψεις και συμπεράσματα

Τώρα που κόπασαν κάπως τα ταρατατζούμ των «όλοι βγήκαν νικητές και όλοι οι άλλοι έχασαν», πάμε να δούμε ορισμένα στοιχεία όπως προκύπτουν από το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης της 9ης Ιουνίου:

ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Νέα Δημοκρατία

Η ΝΔ με το 28%, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2023 έχασε περίπου 1.000.000 ψήφους και σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019 έχασε 770.000 ψήφους. Ο τρισμέγιστος πολιτικός ηγέτης Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε «ψήφο ενίσχυσης, σταθερότητας και εμπιστοσύνης» και εισέπραξε αποδοκιμασία, διαμαρτυρία και απόρριψη. 

Ο Μητσοτάκης «κατάφερε» παίζοντας μόνος του να έχει το δεύτερο χειρότερο εκλογικό ποσοστό που είχε ποτέ η ΝΔ σε ευρωεκλογές (μετά το 22% του 2014) και το δεύτερο χειρότερο ποσοστό της ΝΔ ιστορικά μετά από το 18% του Σαμαρά τον Μάιο του 2012 αν συγκριθεί με εκείνα των εθνικών εκλογών . 

Ο Μητσοτάκης σε σχέση με το 2023 έχασε πάνω από 12 μονάδες ενώ και σε σύγκριση με το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2019 που είχε θέσει σαν βολικό του στόχο, είχε απώλειες 5 ποσοστιαίων μονάδων. 

Στην πραγματικότητα, αυτός ο σπουδαίος κυβερνήτης, που καταγγέλλει όσους διαδηλώνουν, κινητοποιούνται, απεργούν κατά της πολιτικής του σαν “μειοψηφίες¨, κυβερνάει με ποσοστό λιγότερο του 12% επί των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους…

Συμπέρασμα: Η σκοτεινιά του δεύτερου και του τρίτου στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό παιχνίδι προφανώς δεν καθιστά «λαμπερό» και «αστραφτερό» τον νικητή των εκλογών, την ΝΔ, που προφανώς νίκησε, αλλά δεν κέρδισε. 

Εκείνο που «κέρδισε» και εισέπραξε – και ως αντίτιμο για την αλαζονεία του 41τακατό» – ήταν τα επίχειρα της πολιτικής της στην ακρίβεια, στην Υγεία, στην παιδεία με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στην φορολεηλασία, στην αθλιότητα γύρω από τα Τέμπη, στην πολιτική του βαστάζου και συνεργάτη των γενοκτόνων στη Γάζα, του χειροκροτητή των ναζιστών του Αζοφ στο μακελειό στην Ουκρανία κτλ.

ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη με το 14,9%, έχασε 338.000 ψήφους από τις εθνικές του 2023 που έφεραν την παραίτηση Τσίπρα και τις γνωστές εξελίξεις στο συγκεκριμένο κόμμα και 768.000 ψήφους από τις ευρωεκλογές του 2019. 

Ο Κασσελάκης ζήτησε ποσοστό άνω του 20% για να βάλλει πλώρη για πρωθυπουργός (αφού μεταξύ άλλων ξέρει και καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη…) και εισέπραξε ένα ποσοστό και ψήφους που του δίνουν μεν παράταση μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές, χωρίς να αναιρούν τις τριβές, τις αμφισβητήσεις και τις εσωκομματικές εντάσεις και που σε κάθε περίπτωση πόρρω απέχουν από το να καθιστούν τον ΣΥΡΙΖΑ «εν αναμονή κυβέρνηση»…

Συμπέρασμα: Καλή και η υπεδραστηριότητα στον ψηφιακό κόσμο, καλή και η υπερπροβολή του λάιφ στάιλ τίποτα, ωραίες και ανάλαφρες οι βολτούλες με τη σκυλίτσα Φάρλι, καταγεγραμμένα και τα αφηγήματα περί «Κάπταιν Αμέρικα», «αυτοδημιούργητου εφοπλιστή» και τα λοιπά «μεσσιανικά», αλλά η πολιτική (δεν λέμε η αριστερή πολιτική αφού εδώ δεν κολλάει πουθενά το «αριστερά» ως έννοια, λέμε απλώς η πολιτική) μεταξύ άλλων προϋποθέτει και τούτο: Σοβαρότητα.

ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ με το 12,8% που έλαβε και τις 110.000 ψήφους μείον από το 2023, απέτυχε και στους δυο βασικούς στόχους που είχε θέσει: Τόσο ως προς το να καταγραφεί ως δεύτερη εκλογική δύναμη στη χώρα και ως εκ τούτου σαν η εκλογικά «πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση» που διεκδικεί την διακυβέρνηση, όσο και ως προς το να θέσει υπό τους δικούς του όρους τις διεργασίες ανασύνθεσης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας.

Συμπέρασμα: Αφενός η μνήμη σε ό,τι αφορά το ρόλο του ΠΑΣΟΚ στην κρίση του 2009, τις μνημονιακές πολιτικές που συνεχίζονται και την… αξιοπιστία αυτού του χώρου, ιστορικά, δεν είναι τόσο ασθενής όσο κάποιοι θα ήθελαν. 

Αφετέρου το «νέο» (όπως και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι μια εξίσωση που σταματάει στην ηλικία ή στην αλλαγή προσώπων στις ηγεσίες, αφού για να έχει νόημα το “νέο” θα έπρεπε να περιλαμβάνει την έννοια του «καινούργιου». 

Και φυσικά τίποτα το «καινούργιο» δεν υπάρχει στο να ψηφίζει το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΝΔ στο 95% των ψηφοφοριών του ευρωκοινοβουλίου και στο 70% των ψηφοφοριών στο ελληνικό κοινοβούλιο.

ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ και λοιπά ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ σούργελα

Ο κομιστής των χειρογράφων του Ιησού, ο «δεν μου αρέσουν τα πολύ ναζιστικά» (μάλλον όταν έφερε στο κόμμα του για ένα φεγγαρι τον χρυσαυγίτη Μίχο θα τον είχε κόψει για «λίγο ναζιστή»…), ο Βελόπουλος, με το 9,3% από το 4,44% των εθνικών εκλογών και την άνοδο κατά 137.000 ψήφους από το 2023, δήλωσε ότι ετοιμάζεται να κυβερνήσει την Ελλάδα… 

Το πώς καταλήγουν ιστορικά , όμως, τέτοιοι διάττοντες του ακροδεξιού εθνικολαικισμού, τοσο εκλογικά όσο και στο χρηματιστήριο της μιντιακής πασαρέλας που τους θωπεύει, είναι καταγεγραμμένο από τις εποχές της «Εθνικής παρατάξεως» και της Πολιτικής Ανοιξης μέχρι τα μπογδανοτζημεροειδή. 

Οι πάντες, δε, αντιλαμβάνονται , στο πλαίσιο των απωλειών της ΝΔ και της μεγάλης αποχής, την ρηχότητα αυτών των μετακινήσεων και το αβαθές μιας τέτοιας πεπερασμένης εκλογικής επιρροής που «κουρεύεται» και «κονταίνει» με την ίδια ευκολία που «ποτίζεται» από το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα, ανάλογα με τις ανάγκες του τελευταίου.

Συμπέρασμα: Το ξέπλυμα του ακροδεξιού πολιτικού προσωπικού από το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» (από τα ξεπλύματα των Σαμαρά-Βενιζέλου προς τον συγκυβερνήτη Καρατζαφέρη το 2012 μέχρι την συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ το 2015), η «νομιμοποίηση» της ακροδεξιάς πολιτικής από τον κατά τα άλλα «κεντρώο» Μητσοτάκη

-με τους πρωτοκλασάτους ακροδεξιούς υπουργούς στην κορωνίδα της κυβέρνησής του,

-με τύπους που έγιναν ακόμα και βουλευτές του αφού πρώτα εισήγαγαν την έννοια της «σοβαρής Χρυσής Αυγής»,

-με τα χουντικά κηρύγματα του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» να γίνονται σημαία των τηλεπαρατράγουδων που με εφόδιο την δημοσιογραφία του γλείψε-γλείψε μεταπηδούν στην ευρωβουλή,

– με τις πολιτικές του «νόμου και της τάξης», του κνούτου και του φραγγελίου που δεν έχει “περιπολικά-ταξί” για τις δολοφονημένες στα πλατύσκαλα των αστυνομικών τμημάτων, αλλά χημικά, γκλομπς και αύρες κατά διαδηλωτών διαθέτει,

-με τις εγκληματικές πολιτικές στο μεταναστευτικό (πχ εγκλημα στην Πύλο, άθλια ενοχοποίηση μεταναστών για τις φωτιές του καλοκαιριού κτλ),

– με την αποδυνάμωση δημοκρατικών θεσμών (βλέπε υποκλοπές),

– με την συστημική σήψη, τον κυνισμό και την αλαζονεία (βλέπε διαχείριση Τεμπών κτλ),

-με την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς μέσω χειροκροτημάτων ακόμα και σε Αζοφικά ναζισταριά,

– με τον αντικομμουνισμό που δίνει χώρο σε αυτά τα αθύρματα να γκεμπελίζουν με την Ιστορία του τόπου,

– με τη φτωχοποίηση που αξιοποιείται από τους ψηφίσαντες τα Μνημόνια της λεηλασίας, όπως οι Βελόπουλοι, να το παίζουν «φιλολαικοί» και «κοινωνικά ευαίσθητοι», δίνεται η δυνατότητα στην ακροδεξιά και στον φασισμό να υποδύονται τη «κανονικότητα» και ταυτόχρονα τις «αντισυστημικές δυνάμεις». 

Ταυτόχρονα τους παρέχει τα υλικά για να καμουφλάρουν την γελοιότητά τους και επιτρέπει σε πολιτικά σούργελα (περίπτωση Λατινοπούλου) και σε φαιδρούς πωλητές κηραλοιφών την δυνατότητα διεκδίκησης «πολιτικής υπόστασης». 

Όλα αυτά καθιστούν προφανή τα συγκοινωνούντα δοχεία της ΝΔ, αλλά και όλου του αστικού πολιτικού συστήματος, με αυτούς τους χώρους, που αλληλοτροφοδοτούνται. Κι αυτό, φυσικά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένας υπαρκτός σε μέγεθος και ποσοστό κοινωνικός κατιμάς που – όπως σε όλες τις κοινωνίες – κυκλοφορεί ανάμεσά μας, μέσα από αυτές τις πολιτικές τακτικές αποκτά το άλλοθι της ύπαρξης του.

Εδώ μια ακόμα σημείωση: Το μέγεθος αυτού του κατιμά δεν πρέπει να απομειώνεται ως πολιτική σημασία, αλλά ούτε και να του προσδίδονται διαστάσεις που δεν έχει. Το ποσοστό των μορφωμάτων δεξιά της ΝΔ προσεγγίζει το 19% των ψηφισάντων, αλλά αυτό λόγω της αποχής, καθώς η αύξηση σε ψήφους που είχαν από τις προηγούμενες εκλογές δεν ξεπερνά τις 55.000. 

Αυτό – επαναλαμβάνουμε – δεν καθιστά μικρό το πρόβλημα, αλλά όσοι θέλουν να πολεμήσουν το πρόβλημα – και η καταπολέμησή του καθίσταται επιτακτική – δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα εκείνων που έχουν όφελος να δείχνουν τον ίσκιο του προβλήματος σαν το δήθεν πραγματικό του μέγεθος.

ΚΚΕ

Το ΚΚΕ με το 9,25% και την τέταρτη συνεχή αύξηση της εκλογικής επιρροής του, έχοντας τις μικρότερες απώλειες από τα άλλα κόμματα λόγω της αποχής σε σχέση με το 2023 (-33.000 ψήφοι), αυξάνοντας κατά 65.000 τις ψήφους του από τις ευρωεκλογές του 2019 και σχεδόν διπλασιάζοντας το ποσοστό του, δείχνει ότι σταθεροποιεί και διευρύνει την πολιτική του επιρροή. 

Γεγονός που αποδεικνύεται και από την εδραίωσή του σε τρίτο κόμμα στην Αττική, δηλαδή στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, όπως και σε εργατικές και λαικές περιοχές, πέρα από τις περιοχές που παραδοσιακά το ΚΚΕ έχει υψηλή εκλογική δύναμη, καθώς και σε τόπους που αναπτύχθηκαν αγώνες όπως στη ΛΑΡΚΟ, στα μεταλλεία Χαλκιδικής κτλ. 

Αυτή η εικόνα κάνει την Ελλάδα, μέσα στη γενικότερη φαιότητα και «μαυρίλα» που αναδύεται από το κάδρο της ΕΕ – με την Μελόνι, την «θυγατέρα» του Μουσολίνι στην Ιταλία, την φασίστω Λεπέν στην Γαλλία, τους ακροδεξιούς ακόμα και υμνητές των ναζί στην Γερμανία, τους ακροδεξιούς και φασίστες σε Αυστρία, Ολλανδία, Σκανδιναβικές, Βαλτικές χώρες κτλ – να μοιάζει με… «γαλατικό χωριό». 

Δεν ξέρω αν πρέπει να το πανηγυρίσουμε, αλλά σε κάθε περίπτωση ας το απολαύσουμε κι ας το χαρούμε έχοντας συνείδηση ότι όσο περισσότερο ενισχύεται αυτή η εικόνα τόσο περισσότερα παράθυρα οξυγόνου ανοίγονται.

Συμπέρασμα: Η ύπαρξη και η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ελλάδα, που δεν μπήκε στην διαδικασία να τα «διπλώσει» ούτε να «συμμορφωθεί» με τις υποδείξεις του «τέλους της ιστορίας», που δεν μπήκε στην λογική της διαχείρισης του συστήματος όπως άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ευρώπη που εξαφανίστηκαν, που δεν πρόδωσε ούτε τον λόγο της γέννησής του ούτε την βαριά και ριζωμένη ιστορία του στον τόπο, αποτελεί πολιτικό και ιδεολογικό δίδαγμα για όποιον αναφέρεται στον σοσιαλισμό, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και δεν απέχει από καμία μάχη για την βελτίωση της ζωής κάθε ώρα και κάθε στιγμή και που το εννοεί όταν μιλάει για «κοινωνική απελευθέρωση».

ΑΠΟΧΗ

Η αποχή κοντά στο 59% είναι η υψηλότερη από κάθε άλλη φορά. Δεν έχει προκύψει εν μια νυκτί. Λέγαμε σε προηγούμενο άρθρο μας (Αποχή: Μην τους «χαρίσεις» την ψήφο σου): «Γράφει κάπου ο Ενγκελς ότι οι εκλογές είναι ένας δείκτης πολιτικής ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δεν συνιστά αυθαιρεσία κατά τη γνώμη μας να υποστηρίξουμε ότι η αποχή συνιστά ένα δείκτη με τον οποίο η άρχουσα τάξη μετρά τον βαθμό αδρανοποίησης που έχει επιτύχει επί των θυμάτων της».

Το σύστημα της ξιπασιάς, της απρέπειας, της σήψης, της σαπίλας, της ξεδιαντροπιάς, της σουργελοποίησης και της ιδιωτείας, που στις ιλουστρασιόν του εκδόσεις πούλαγε σαν τάχα μου «αντικομφορμισμό» το «δεν ψηφίζω», που μέσα από το «όλοι ίδιοι είναι» θέλει να τους εμφανίζει όλους σαν τα μούτρα του, το σύστημα που οι ιδεολογικοπολιτικές πυροβολαρχίες του βομβαρδίζουν 24 ώρες το 24ωρο και επί 365 μέρες το χρόνο το «δεν αλλάζει τίποτα» και το «δεν υπάρχει εναλλακτική», που καθημερινή του έγνοια είναι να διακονεί την «υποχρεωτικότητα» του «μονόδρομου», το «κοίτα την πάρτη σου», την «ατομική ευθύνη» και την ιδιώτευση, που ελεεινολογεί εναντίον κάθε διεκδίκησης, συλλογικής δράσης, κοινωνικού αγώνα, το σύστημα που παραμονές εκλογών και μπροστά σε ένα λαό που του τελειώνει ο μισθός τις πρώτες 15 μέρες του μήνα εκείνο βγάζει το πλουσιόμετρο για να μετράει τα παλάτια τους ενός και τις βίλες του άλλου, που εδώ και δεκαετίες ξεθεώνει τον πολίτη, τον εξουθενώνει, τον αποβλακώνει, τον αποχαυνώνει, τον απειλεί, τον εκβιάζει, αφού δεν μπορεί να γοητεύσει, επιλέγει να τον εξουδετερώσει και να μετατρέψει σε όπλο του την απογοήτευση και την παραίτηση που το ίδιο σπέρνει στα θύματά του. 

Και όταν αυτή η παραίτηση εκδηλώνεται με την αποχή όπως αυτή της Κυριακής, τότε έρχονται και οι Φαρισαίοι του συστήματος να μοιρολογήσουν και να οικτίρουν εκείνον που αφού πρώτα τον ξεθέωσαν και τον εξουθένωσαν, τώρα τον κατηγορούν γιατί «δεν είναι ενεργός πολίτης» και γιατί δεν έχει κάνει και τους άθλους του Ηρακλή…

Συμπέρασμα: Επειδή ούτε η αποχή στην Αμερική της τάξης του 50% έπαψε να βγάζει προέδρους ψηφισμένους από τους μισούς των μισών που διατηρούν τα 100 εκατομμύρια των φτωχών και τα 50 εκατομμύρια εκείνων που τρέφονται στα συσσίτια, επειδή ούτε ο μέσος όρος της αποχή της τάξης του 50% και του 57% στις προηγούμενες ευρωεκλογές απέτρεψαν τα αυθαίρετα της Κομισιόν και της ΕΚΤ να επιβάλουν επίσημα ή ανεπίσημα τα Μνημόνια διαρκείας, είναι πρόδηλο: Αντί να απορρίπτεις αυτή την πολιτική στρέφοντάς της την πλάτη σου, διάλεξε πιο αποτελεσματικό τρόπο: Απόρριψέ την καταπρόσωπο. Και κατάμουτρα.

ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Δεδομένης της ανόδου της ακροδεξιάς στην ΕΕ, ορισμένες σκέψεις: Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου, συμβαίνει όπως ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», επειδή πρόκειται για «υπανάπτυκτους αντιευρωπαίους», που δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών της ΕΕ»;

Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν; Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων» (αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους). 

Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

-Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ και οι πολιτικοί φορείς της ανά την Ευρώπη εφαρμόζουν την πολιτική του 1/3 και των πρωτοφανών κοινωνικών ανισοτήτων.

-Είναι οι ίδιοι φορείς που διαλαλούν τη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική» και έρχονται ο ένας να συνεχίσει την πολιτική του άλλου, συσσωρεύοντας – με πρώτους τους σοσιαλδημοκράτες, τους “κεντροαριστερούς” και λοιπούς “αριστερούς” – διαψεύσεις, απογοητεύσεις, ματαιώσεις σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

-Οι ίδιοι που πανηγύρισαν την πτώση του σοσιαλισμού.

Είναι οι ίδιοι, λοιπόν, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Ολαντ και τους Μακρόν στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΝΔΣΥΡΙΖοΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

Είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και ευρωαριστεροί, αλλά σε εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το ευρωσύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

Συμπέρασμα: Από την άποψη αυτή (και μάλιστα σε συνθήκες αγαστών σχέσεων της EE με τους Ουκρανούς ναζί) είναι απόλυτα σωστή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους» (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π.Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος).

https://www.imerodromos.gr/