Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ - η ντροπή μας, ποίημα του Αρη Μπιτσώρη

Φεύγει ένας ντελιβεράς για την παραγγελία, 

με GPS το μαγαζί ελέγχει την πορεία.

Ξέρει εν κινήσει αν βρίσκεται, αν έχει σταματήσει 

αν πήγε στον προορισμό ή αν έχει αργήσει.

Σε μια οθόνη φωτεινή αναβοσβήνει στίγμα 

η εφαρμογή τη διαδρομή δείχνει με νι και σίγμα.

Φεύγει το τρένο απ’ το σταθμό, πάει για Σαλονίκη 

και ο σταθμάρχης στη φωτιά βάζει καφέ στο μπρίκι,

για να διαβάσει στον ντελβέ αν ο συρμός θα φτάσει 

ή κάπου ενδιάμεσα το τρένο θα χαλάσει.

Μια καφετζού στη Λάρισα είπε ¨φωτιά θα πάρει, 

ίσως αφού πρωτύτερα μετωπικά τρακάρει¨.

Μα ήταν ήδη μακριά η αμαξοστοιχία 

στον Μαμωνά και στον Μολώχ τόσες ψυχές θυσία.

Από καιρό φαινότανε πως πάει εκεί το πράγμα 

ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο δράμα.

Τάχα μου εξυγιάνανε του ΟΣΕ τις αμαρτίες 

κι ανάλαβαν ιδιωτικές ¨αγνές¨ πρωτοβουλίες.

Και κάθε τόσο χάλαγαν τα ¨σύγχρονα¨ τα τρένα 

πότε από φώτα έμεναν και πότε από τα φρένα.

Οι υποδομές ανασφαλείς, επισκευές φτιασίδια 

και μ’ ελλιπές προσωπικό ανασφαλή ταξίδια.

Αθήνα-Συμπρωτεύουσα τάχα τρεισήμισι ώρες 

καθυστερήσεις θύμιζαν του τρίτου κόσμου χώρες.

Λέω, σαν δεν ντρεπόμαστε μες στον αιώνα ετούτο 

φεύγουν ζωές αυξάνοντας των ¨άριστων¨ τον πλούτο.

Αυτή είναι η ανάπτυξη που τάζουν οι ταγοί μας 

φτηνοδουλειές, κέρδη πολλά∙ ντροπή, λοιπόν, ντροπή μας.

Υ.Γ.:

Μέσα σ’ αυτό το μακελειό της ματωμένης Τρίτης 

κι ένας δικός μας άνθρωπος, εκεί ήταν ο Δημήτρης.

Απ’ τη Μπαμπίνη και αυτός αλλά και ανιψιός μου, 

σαν σκέφτομαι τα νιάτα του φουντώνει ο θυμός μου.

Ήταν ο μηχανοδηγός στην μια αμαξοστοιχία 

κι έφυγε πάνω στον ανθό, στην τρίτη δεκαετία.

Το αίμα του, τού Πηνειού κοκκίνησε την κοίτη. 

Να σε σκεπάσει πούπουλο, χώμα ελαφρύ, Δημήτρη.

Αρης Μπιτσώρης

* Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου στο tvxs.gr