Γιασέρ Αραφάτ - 20 χρόνια από το θάνατό του

«Κρατώ στο ένα χέρι κλάδο ελιάς και στο άλλο το όπλο του απελευθερωτικού αγώνα. Μην αφήσετε να πέσει από το χέρι μου το κλαδί ελιάς»

Πέμπτη 11 Νοέμβρη 2004, ο Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, σε ηλικία 75 χρόνων, περνάει στη Ιστορία. Μετά από περίπου ένα μήνα σοβαρής ασθένειας, άφησε την τελευταία του πνοή στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Περσί» του Παρισιού. Οι Γάλλοι γιατροί ανέφεραν ως αιτία θανάτου μια εγκεφαλική αιμορραγία που προκλήθηκε από εντερική φλεγμονή.

Ο Μουχάμαντ Αμπντέλ – Ραούφ Αραφάτ αλ Κούντουα αλ Χουσεϊνί, όπως ήταν το πλήρες όνομα του Γιάσερ Αραφάτ, γεννήθηκε στις 4 Αυγούστου 1929 (κατ’ άλλους 24 Αυγούστου) στο Κάιρο ή, κατά τον ίδιο, στην Ιερουσαλήμ. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Καΐρου. Το 1933, μετά το θάνατο της μητέρας του, εγκαταστάθηκε με τον αδερφό του στην Ιερουσαλήμ. Το 1944 έγινε μέλος της Ένωσης Παλαιστίνιων φοιτητών.

Το 1948 σε ηλικία μόλις 19 χρόνων συμμετείχε στις μάχες, που σημάδεψαν την ίδρυση του κράτους το Ισραήλ και γέννησαν το πρώτο κύμα της παλαιστινιακής προσφυγιάς. Το 1958 ίδρυσε τη «Φατάχ». Το 1964 ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ – PLO), όπου εντάσσονται σταδιακά όλες οι πολιτικές παλαιστινιακές οργανώσεις. Ενα χρόνο αργότερα, ο Αραφάτ ανέλαβε την ηγεσία της «Φατάχ» και η εμφάνιση των πρώτων ενόπλων Παλαιστινίων ανταρτών σε συγκρούσεις με τον ισραηλινό στρατό ήταν γεγονός.

Ο πόλεμος των έξι ημερών, τον Ιούνιο του 1967 και η κατάληψη, από τον ισραηλινό στρατό, της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Οχθης καθώς και της ανατολικής Ιερουσαλήμ, ριζοσπαστικοποίησε περαιτέρω την ΟΑΠ που είδε τις γραμμές της να πληθαίνουν. Το 1968, ο Αραφάτ εκλέχτηκε Πρόεδρος της ΟΑΠ και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του.

«Κρατώ στο ένα χέρι κλάδο ελιάς και στο άλλο το όπλο του απελευθερωτικού αγώνα. Μην αφήσετε να πέσει από το χέρι μου το κλαδί ελιάς». Με αυτή τη φράση, ο Αραφάτ έκλεισε την ομιλία του ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, κατά τη διάρκεια της πρώτης ιστορικής εμφάνισής του, στις 13 Νοέμβρη 1974, που αποτέλεσε, ουσιαστικά, και την επίσημη διεθνή αναγνώριση της ΟΑΠ ως εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού.

Το 1987, ξέσπασε στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη η πρώτη Ιντιφάντα, η πρώτη εξέγερση κατά της κατοχής. Η ΟΑΠ στήριξε την Ιντιφάντα. Ο Αραφάτ, το 1988, διακήρυξε την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης και καταδίκασε «κάθε μορφή τρομοκρατίας», επιδιώκοντας να κλείσει το κεφάλαιο των αεροπειρατειών και των ένοπλων επιθέσεων που χαρακτήρισε τον παλαιστινιακό αγώνα για περισσότερο από δυο δεκαετίες.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης έφερε το παλαιστινιακό κίνημα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση αφού έχασε τους βασικούς υποστηρικτές του. Κάτω από ασφυκτικές αμερικανικές πιέσεις, ο Αραφάτ, το 1993, υπέγραψε τη «Συμφωνία του Οσλο», που έθεσε ουσιαστικά, υπό επαναδιαπραγμάτευση όλες τις ειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ, που υποχρεώνουν το Ισραήλ, χωρίς προϋποθέσεις να αποχωρήσει από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη (συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ), διαλύοντας τους εποικισμούς, και επιτρέποντας την επιστροφή των προσφύγων. 

Η συμφωνία αποτελεί το πρώτο ρήγμα εντός της «Φατάχ» και της ΟΑΠ καθώς ακούγονται σφοδρές επικρίσεις, με σκληρότερες αυτές του σημαίνοντος στελέχους της «Φατάχ», Φαρούκ Καντούμι, που δεν επέστρεψε ποτέ στα παλαιστινιακά εδάφη.

Από τη Δεύτερη Ιντιφάντα.

Τον Ιούλιο του 2000, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις του Αμερικανού Προέδρου Κλίντον, ο Αραφάτ αρνήθηκε να υπογράψει τελική ειρηνευτική συμφωνία στο Καμπ Ντέιβιντ, μην έχοντας καμία γραπτή συγκεκριμένη δέσμευση από την ισραηλινή πλευρά, που, από το 1993, κωλυσιεργούσε διαρκώς. 

Η «ειρηνευτική διαδικασία» κατέρρευσε και το Φθινόπωρο του 2000 (28 Σεπτέμβρη) ξέσπασε η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα. Η αντίδραση του ισραηλινού στρατού, εξαρχής, ήταν σκληρή. Η βία κλιμακώθηκε με συγκρούσεις, αεροπορικές επιδρομές, εισβολές και δολοφονίες στελεχών παλαιστινιακών οργανώσεων. 

Την άνοιξη του 2002, ο ισραηλινός στρατός, με τη σιωπηλή συνενοχή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επανακατέλαβε τα παλαιστινιακά εδάφη και φυλάκισε τον Αραφάτ, στο αρχηγείο του, «Μουκάταα», στη Ραμάλα.

Ο Αραφάτ εγκατέλειψε τη Μουκάταα, στις 29 Οκτώβρη 2004, για να μεταβεί στο Παρίσι για νοσηλεία εξαιτίας της επιδεινούμενης κατάστασης της υγείας του. Επέστρεψε για να ταφεί, στις 11 Νοέμβρη 2004.

Ακόμη και σήμερα, τα σενάρια για τα ακριβή αίτια του θανάτου του παραμένουν ανοιχτά. Η σύζυγός του, Σούχα, δήλωνε βέβαιη ότι ο Αραφάτ δολοφονήθηκε (δηλητηριάστηκε) χωρίς όμως να κατονομάζει κανέναν ως ύποπτο. Η Σούχα όμως είχε αρνηθεί να γίνει νεκροψία, κάτι που θα είχε διασφαλίσει πιο αξιόπιστα στοιχεία.

Αποχαιρετισμός του Παλαιστίνιου ηγέτη, και πορείες τιμής οργανώθηκαν σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη.

Την ίδια μέρα του θανάτου του, ξεκίνησε το τελευταίο ταξίδι του Παλαιστίνιου ηγέτη. Το απόγευμα σε μια λιτή τελετή, του αποδόθηκαν από τις γαλλικές αρχές, τιμές αρχηγού κράτους. Πλήθος Παλαιστινίων, Αράβων, Γάλλων αλλά και ορισμένοι ορθόδοξοι Εβραίοι, περικύκλωσαν την είσοδο του νοσοκομείου «Περσί», κρατώντας φωτογραφίες του Γιάσερ Αραφάτ , λουλούδια και κεριά. Οι ορθόδοξοι Εβραίοι δήλωσαν ότι συμπαραστέκονται στο πένθος του παλαιστινιακού λαού.

Στο νοσοκομείο «Περσί» μετέβη και ο Γάλλος Πρόεδρος. Στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στη βάση Βιλακουμπλέ παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της γαλλικής ηγεσίας, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ζαν Πιερ Ραφαρέν.

Η σορός του Γιάσερ Αραφάτ μεταφέρθηκε στο Κάιρο, όπου την επομένη πραγματοποιήθηκε η επικήδειος τελετή και από κει στη Ραμάλα όπου και ετάφη το Σάββατο, 13 Νοέμβρη, στο αρχηγείο του, στη Μουκάτα.

ΠΗΓΕΣ: Ριζοσπάστης 12.11.2004 και Ριζοσπάστης 15.11.2009

https://www.imerodromos.gr/