Ανεξέλεγκτο το bullying - Γιατί «φουντώνει» η βία στα σχολεία (φωτο & βίντεο)

Ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα και χαρακώματα - Εκφοβισμοί και μαλλιοτραβήγματα, αλλά και άγριοι καβγάδες μεταξύ καθηγητών και μαθητών - Τα ακραία περιστατικά στα σχολικά συγκροτήματα δεν συμβαίνουν τυχαία.

Τρίτη πρωί. 4 Οκτωβρίου. Λιακάδα, βοριαδάκι, κίνηση. Λεωφόρος Θηβών και Πέτρου Ράλλη, Αιγάλεω. Εκεί στον εκτεταμένο χώρο των δεκάδων στρεμμάτων απέναντι από το Γ’ Νεκροταφείο στεγάζονται τα κτίρια των ΕΠΑΛ της περιοχής. 

Ενα αξιοπρεπές, επιμελημένο αρχιτεκτονικά σχολικό συγκρότημα περιτριγυρισμένο από τις χοντρόκορμες αιωνόβιες ελιές του ιστορικού ελαιώνα της αττικής γης. Αν εξαιρέσει κανείς μερικά γκράφιτι από οργισμένα σπρέι, στο φυλάκιο εισόδου και σε τμήμα της εξωτερικής μάντρας, καμία ένταση δεν προδιαγραφόταν στον ορίζοντα.

Τίποτα δεν θύμιζε τις ανεξέλεγκτες διαμάχες του περασμένου Δεκεμβρίου, όταν μαθητές και καθηγητές είχαν έρθει στα χέρια σε διαδρόμους του σχολείου. Τότε που διακόπηκε η κυκλοφορία στη λεωφόρο Θηβών, μπήκαν φωτιές σε κάδους, μαύρισε η ατμόσφαιρα από πυκνούς καπνούς και στήθηκαν προσωρινά οδοφράγματα. Η καινούρια σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει ήρεμα φέτος, χωρίς να προμηνύει κάτι το συγκλονιστικά άγριο ή τον ενοχλητικά απρόβλεπτο αναβρασμό.

Οι συμπτώσεις όμως καραδοκούσαν συγχρονισμένες, λες και συνωμοτούσαν για να ξεσπάσει ακραίο περιστατικό στις ίδιες σχολικές εγκαταστάσεις.

Την προηγούμενη μέρα, τη Δευτέρα, είχε γίνει σύσκεψη καθηγητών στο ΕΠΑΛ με αντικείμενο την αποβολή ή την απομάκρυνση από τις αίθουσες διδασκαλίας -κομψά λεγόταν «αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος»- ενός 16χρονου μαθητή λόγω προβληματικής και αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Εκείνο το πρωινό το συναπάντημα του συγκεκριμένου μαθητή με τον διευθυντή του σχολείου στους διαδρόμους με τα γκρίζα μωσαϊκά έγινε η αφορμή για την επαναπυροδότηση μιας ήδη έκρυθμης κατάστασης. 

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, εκείνη την ώρα μια παρέα παιδιών προσπαθούσε δήθεν να κάνει κατάληψη στο σχολείο, στο οποίο δεν έχει εκλεγεί ακόμη δεκαπενταμελές συμβούλιο για να αποφασίσει κάτι τέτοιο. Δύο μαθητές έσυραν και πέταξαν έναν κάδο μέσα στο σχολείο, ενώ ένας άλλος μπήκε και βγήκε από το κτίριο καβάλα σε μηχανάκι.

Ο διευθυντής φέρεται να έσπευσε να απομακρύνει τον κάδο και να κλειδώσει την πόρτα όταν ήρθε φάτσα με φάτσα με τον υπό αποπομπή μαθητή. Τα πράγματα εκτραχύνθηκαν. Ο μαθητής έφτυσε τον εκπαιδευτικό και άρπαξε το κινητό από την τσέπη του. Ο καθηγητής αντέδρασε και τον κυνήγησε. Η κατάσταση ξέφυγε. Διαπληκτίστηκαν και συνεπλάκησαν. Με μπουνιές, κλωτσιές, τραβήγματα, κεφαλοκλειδώματα. Κανονικό ρινγκ. Πάνω στον καβγά ο διευθυντής χτυπήθηκε σοβαρά ενώ ο μαθητής αυτοτραυματίστηκε σε τζαμαρία, κόπηκε το χέρι του από τα θραύσματα του γυαλιού, με αποτέλεσμα να αιμορραγεί. Περιπολικά και ασθενοφόρα κατέφτασαν επί τόπου.

Μετά το επεισόδιο ο διευθυντής πέρασε τη νύχτα στην Αστυνομία με κατηγορίες για πρόκληση σωματικών βλαβών. Ο ανήλικος μαθητής, αφού χρειάστηκε να μεταφερθεί από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας στο ΚΑΤ για ράμματα στο κομμένο χέρι, αφέθηκε ελεύθερος με την υποχρέωση να παρουσιαστεί την επομένη στο δικαστήριο. Κατηγορήθηκε για ληστρική επιδρομή και για σωματικές βλάβες. Ωστόσο, τις επόμενες λίγες ημέρες οι αφηγήσεις άλλαξαν. Αρκετοί μάρτυρες ισχυρίζονταν πλέον ότι δεν υπήρξε απόπειρα κατάληψης, ούτε χειροδικία.

Το επεισόδιο περιορίστηκε σε μια λεκτική αντιπαράθεση. Το ντροπιαστικό για το πνεύμα της παιδαγωγικής και ταπεινωτικό για τη λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης περιστατικό εξωραΐστηκε. Μην τυχόν και σχιστεί το νάιλον από το θερμοκήπιο του υποτιθέμενου ασφαλούς σχολικού περιβάλλοντος. Τίποτε όμως δεν άλλαξε τις εξευτελιστικές εντυπώσεις. Κραυγαλέες και σκανδαλώδεις, ζωγράφιζαν με παράλογες πινελιές ένα θλιβερό τοπίο που προκαλεί νευρικότητα στην εκπαιδευτική κοινότητα και σκορπίζει ανησυχία στα παιδιά και τους γονείς. Και όχι για πρώτη φορά.

Από την πλακίτσα στη βία

Λίγοι, ωστόσο, ανάμεσά τους και γονείς, συνειδητοποιούν ότι τα ακραία γεγονότα στα σχολεία δεν προκαλούνται ως στιγμιαίο σύμπτωμα ρήξης µε τον ισχύοντα κώδικα συμπεριφοράς ή ως εφήμερη και βιαστική παραβίαση των επίσημων κανόνων του υπουργείου Παιδείας. 

Ανάβουν και φουντώνουν επειδή προηγουμένως πολλά μικρά γεγονότα δεν αξιολογήθηκαν και δεν αντιπαλεύτηκαν, όταν και όπως έπρεπε, απ’ όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Ακόμη περισσότερο, τα περιστατικά σχολικής βίας αντιμετωπίζονται επιπόλαια, περιστασιακά, πρόσκαιρα και κυρίως με υστερία.

Ειδικότερα, όταν αναπαράγονται από τα ΜΜΕ συνοδευόμενα από αποκαλυπτικά ερασιτεχνικά βίντεο-ντοκουμέντα μέσω κινητών τηλεφώνων. Το κακό είναι ότι ξεχνιούνται γρήγορα και το χειρότερο ότι συνήθως κουκουλώνονται με την καθησυχαστική επωδό «ευτυχώς, είναι λίγα». Λες και η παραστατικότητα των αριθμών αρκεί για να ερμηνεύσει τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, που δεν είναι λίγες, αν δεν είναι καθημερινές στα σχολεία της επικράτειας. Μόνο που ελάχιστες έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Με την αιτιολογία ή την υπερασπιστική γραμμή των μαθητών που εμπλέκονται σε αυτά τα εκφοβιστικά περιστατικά, να συμπυκνώνεται στη φράση «Ελα, ρε συ, μια πλάκα κάναμε».

Πράγματι, έχει τρελή «πλάκα» η ανάμειξη στο «αστείο» περιπολικών, κρατητηρίων, δικαστηρίων, ασθενοφόρων, χειρουργείων, αν όχι νεκροταφείων. Είναι ξεκαρδιστικά «κωμικό» να κουβαλάει μια μειοψηφία μαθητών στις τσάντες της ως «σχολικά είδη» μαχαίρια, σουγιάδες, κροτίδες, σιδερογροθιές. Με τέτοια εγκληματικά εργαλεία η «συνήθης» εκδήλωση bullying αναβαθμίζεται σε ωμή, καθαρή βία.

Τη μαρτυρούν μελαγχολικά τα περιστατικά που μετατρέπουν την «πλάκα» σε τραγική, κυριολεκτικά, ταφόπλακα. Με αποκορύφωμα την πένθιμη κατάληξη του 14χρονου Μάκη. Ενός μαθητή που φέτος στα μέσα Μαΐου αυτοκτόνησε με τη ζώνη του στο σπίτι του στα Σεπόλια επειδή βίωνε έναν καθημερινό εφιάλτη από συγκεκριμένα άτομα του σχολείου του. Ή όπως του 15χρονου από την Αργυρούπολη που τον Ιούλιο του 2018, αφότου επέστρεψε ξημερώματα Κυριακής σπίτι, απαγχονίστηκε στο μπαλκόνι του. Στο σημείωμα που άφησε κατονόμαζε έξι συμμαθητές του που τον στοχοποίησαν και κατέστρεψαν τη σύντομη, δυστυχώς, ζωή του.

Χώρια οι ξυλοδαρμοί, τα μαχαιρώματα, τα χαρακώματα. Οπως του 17χρονου που στις αρχές του έτους δέχτηκε ομαδικό ξυλοδαρμό από συμμαθητές στην αυλή του σχολείου τους στο 1ο ΓΕΛ Βύρωνα και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο σε τραγική κατάσταση. Του 14χρονου μαθητή στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης που μαχαιρώθηκε στη δεξιά ωμοπλάτη και μετά την αιματηρή επίθεση έχει χειρουργηθεί τέσσερις φορές. Του 15χρονου σε σχολείο της Αμαλιάδας καθώς και του 14χρονου στην Καλλιθέα που χαρακώθηκαν με ένα κλειδί στο πρόσωπο από συμμαθητές τους. 

Τα άγρια εκδικητικά μαχαιρώματα μεταξύ μαθητών σε συγκρουσιακά «ραντεβού» σχολείων στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στου Ζωγράφου, στα οποία από τύχη δεν θρηνήσαμε νεκρούς.

Με μοναχική ευάλωτη φιγούρα σε ένα ερειπωμένο από ενσυναίσθηση τοπίο εκείνη του 13χρονου μαθητή που πήγε σε σχολείο του Γέρακα κουβαλώντας απελπισμένος στην αυλή ένα αεροβόλο για να υπερασπίσει τον εαυτό του από απειλές, εκβιασμούς, μειωτικές διαδόσεις και παρενοχλήσεις εις βάρος του. Σε τέτοιες αξιοθρήνητες συνθήκες η εκπαιδευτική κοινότητα κάνει μάλλον ανακουφισμένη τον σταυρό της που δεν έχει εμφανιστεί έως τώρα κάποιος ανήλικος ψυχάκιας να μπουκάρει με πολυβόλο και να διαπράξει ολέθρια εξοντωτικό μακελειό με δεκάδες θύματα όπως σε σχολεία του Τέξας ή του Κολοράντο.

Βαριές ευθύνες

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι και μερίδα του διδακτικού προσωπικού φέρει βαριές ευθύνες. Οχι επειδή παραμένει αενάως απαθής ή κάνει διαρκώς τα στραβά μάτια, αλλά κυρίως γιατί προσέχει να μην μπλέξει σε κακοτοπιές. Τι να κάνει, ας πούμε, ένας μόνιμος καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με ένα χιλιάρικο μισθό μετά από 10 χρόνια υπηρεσίας, παντρεμένος και με δύο παιδιά; Να φτάσει άραγε στο αμήν και από έναν λάθος χειρισμό, μια αγανάκτηση τέλος πάντων, να βρεθεί άνεργος ή κατηγορούμενος σε δικαστήρια από γονείς που είτε αρνούνται να συνεργαστούν ή αναζητούν από τον ίδιο ευθύνες που δεν του αναλογούν;

Παρότι το υπουργείο τού δίνει τη δυνατότητα, στο πλαίσιο της ασφάλειας της εκπαιδευτικής κοινότητας, να κάνει ανώνυμα καταγγελίες περιστατικών, συνήθως σιωπά για την επιβίωση στη «ζούγκλα του μαυροπίνακα». Θεωρείται, πάντως, ότι μερικοί διευθυντές λυκείων λειτουργούν πυροσβεστικά και υποβαθμίζουν περιστατικά βίας που ξεσπούν ακόμη και μπροστά στα μάτια τους κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων. Κρίνεται ότι στην πλειονότητά τους έχουν υιοθετήσει τη βολικά συμβιβαστική λογική τού «παιδιά είναι...».

Οχι ως προοίμιο δικαιολόγησης προσεχώς αντικοινωνικών ή παραβατικών ενηλίκων, αλλά επειδή πράγματι ηλικιακά οι μαθητές είναι ακόμη στην εφηβεία. Συμπεραίνεται ότι έτσι δημιουργείται ένα άλλοθι για μαθητές-παιδιά με παράνομη συμπεριφορά. Εστω κι αν ο δείκτης ωριμότητάς τους ποικίλλει και παρότι από τα 17 τους έχουν δικαίωμα ψήφου. Εξάλλου, όσοι από αυτούς ασκούν επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή διακρίσεων, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου στους ανυπεράσπιστους συμμαθητές τους δεν χαρακτηρίζονται ευθέως θύτες.

Ο όρος δεν είναι πάντα ο πιο κατάλληλος για αυτά τα παιδιά που πολλές φορές είναι τα ίδια θύματα παραμέλησης, σωματικής κακοποίησης ή ενδοοικογενειακής βίας. Συνδυασμένα αυτά τα βάρη τους με μέτριες σχολικές επιδόσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση, προσωπικά ζόρια, φορτίζονται με αρνητικά συναισθήματα: θυμό, θλίψη, απογοήτευση, που εκτονώνονται απρόκλητα με απαξιωτικές, παρορμητικές, κατά κανόνα άδικες επιθετικές αντιδράσεις. 

Οι πιο τσαμπουκαλεμένοι σχολικοί νταήδες κουβαλούν και άλλα κουσούρια: συναισθήματα ζήλιας, στόχευση έλκυσης της προσοχής, επιδίωξη αποδοχής και δημοφιλίας στον χώρο εκπαίδευσης με την επίδειξη σωματικής ρώμης και συνδυαστική εκδήλωση βίαιης αγελαίας λεκτικής, σεξουαλικής, ρατσιστικής συμπεριφοράς.

Συχνά αντιγράφουν από το περιβάλλον τους κακοήθεις στερεοτυπικές αντιλήψεις και περιφρονητικές συμπεριφορές σε άτομα που απλώς διαφέρουν ως προς την κοινωνική τάξη, το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, το φύλο, το βάρος, τη σχολική επίδοση, την κοινωνική συστολή κ.λπ. Αποτέλεσμα, τα παιδιά που γίνονται θύματα εκφοβισμού να παρουσιάζουν φοβίες, να απουσιάζουν συχνά από το σχολείο, να εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες, ψυχοσωματικά συμπτώματα και διαταραχές.

Σύμφωνα με έρευνες σε έξι ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα έρχεται τέταρτη σε ποσοστά σχολικού εκφοβισμού με 31,98%, με πρώτη τη Λιθουανία με 51,26% και τελευταία την Ιταλία με 15%. Πόση πια αλήθεια να αντέξει ένας γονιός μπροστά στο θεόρατα ανοιχτό ερώτημα: Χωράει λύση στο πρόβλημα των αυξανόμενων περιστατικών βίας στα σχολεία με την αυστηρή τήρηση του καθιερωμένου ποινολογίου ή απαιτείται ένα πιο ολιστικό μοντέλο αντιμετώπισης με τη συνδρομή και άλλων παραγόντων;

Οι ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί κλωθογυρίζουν γύρω από την ουρά τους με σποραδικές ατομικές πρωτοβουλίες και υπό τον κίνδυνο να χάσουν, εν τέλει, τη δουλειά τους. Και οι τρομοκρατημένοι γονείς φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα σχολικό περιβάλλον που σχεδόν πειθαναγκαστικά εγκυμονεί κινδύνους σωματικής κακοποίησης και βλάβες στην ψυχική τους ακεραιότητα. Δεν έχουν δα όλοι τη δυνατότητα να στείλουν τα βλαστάρια τους σε προφυλαγμένα και ασφαλή κολέγια της ελίτ όπως το Ιτον και το Χάροου

Τα ΕΠΑΛ

Το τελευταίο διάστημα το υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην πρόσληψη 223 ψυχολόγων μόνο για τα ΕΠΑΛ. Εκεί που τα πράγματα είναι πιο δύσκολα σε σχέση με τα δημόσια Γενικά Λύκεια της χώρας. Σήμερα λειτουργούν σε πανελλήνια βάση 410 ΕΠΑΛ με 14.000 εκπαιδευτικούς και περίπου 110.000 μαθητές, αριθμός που έχει αυξηθεί κατά 30% σε σχέση με το 2018. Τα προβλήματα εκεί είναι από χρόνια διαπιστωμένα. Δεν περιορίζονται μόνο στη διαδεδομένη εικασία ότι η επιλογή τους γίνεται συνήθως από μαθητές με χαμηλές επιδόσεις που τα προτιμούν ως μια απλή λύση για την απόκτηση πτυχίου. Λειτουργούν δηλαδή ως μια παραλυμένη δημόσια υπηρεσία που θα χορηγήσει ένα χαρτί αποφοίτησης μετά από τρία χρόνια απόλυτου «παρκαρίσματος» και βαρεμάρας έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας.

Ενδεχομένως για μια μερίδα σπουδαστών έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά συνολικά είναι μειωτικό για όσους προσέρχονται τακτικά προσπαθώντας να μάθουν και να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Η πραγματικότητα, πάντως, είναι δυσδιάκριτη στη θέα με την πρώτη ματιά. Στα ΕΠΑΛ φοιτούν και μαθητές που είναι μεγαλύτερης ηλικίας από τους συμμαθητές τους, δεν προέρχονται από την ίδια γειτονιά, ενώ παρατηρείται ανισοκατανομή αγοριών - κοριτσιών στις τάξεις. Με όλα όσα αυτά συνεπάγονται.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι ότι αρκετοί μαθητές δουλεύουν παράλληλα και αποκαμωμένοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, πόσο μάλλον να αφοσιωθούν έστω στα βασικά μαθήματα. Για αρκετούς καθηγητές είναι απλά ένα υποχρεωτικό βάρος που εμποδίζει την εξέλιξη των υπόλοιπων συνεπών μαθητών. 

Συνήθως οι απογοητευμένοι και κουρασμένοι μαθητές, αν δεν κάνουν χαβαλέ εν ώρα διδασκαλίας, δεν πατάνε ή την κοπανάνε από τις αίθουσες. Παρασύρουν και επιρρεπείς στην ευδαιμονική χαλαρούμπα και άλλους. Αναπόδραστα ξεπερνούν με ευκολία το όριο των 114 απουσιών τον χρόνο που απαιτείται για προβιβασμό στην επόμενη τάξη.

Οπότε τίθεται επιτακτική η ανάγκη να ζητήσουν επίμονα, να εκλιπαρήσουν θερμά, εν ανάγκη να απαιτήσουν από τους καθηγητές να τους σβήσουν κάποιες απουσίες ώστε να μη χάσουν την τάξη με την προοπτική να πάρουν στο φινάλε το ζωτικής σημασίας πολυπόθητο «χαρτί». 

Προσανατολισμένοι μονομερώς σε αυτό τον στόχο της ακούραστης απόκτησης πτυχίου, μερικοί δεν διστάζουν να εφαρμόσουν τακτικές ακραίου εκβιασμού. Να μην αφήνουν σε χλωρό κλαρί όσους, υποτίθεται, βάζουν εμπόδια στην αβασάνιστη προκοπή τους. 

Ζημιές σε αυτοκίνητα καθηγητών έχουν σημειωθεί πολλές φορές για λόγους απουσιών και βαθμών εκ μέρους τους. Σε τέτοιο κλίμα βρίσκουν εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν ανάρμοστες συμπεριφορές εκτεταμένου σχολικού εκφοβισμού. Εν προκειμένω, με διπλή στοχοποίηση των ασθενέστερων μαθητών και των μισοκακόμοιρων εκπαιδευτικών.

Τα σοκαριστικά περιστατικά έχουν ήδη πυκνώσει εδώ και καρό. Στο ΕΠΑΛ Δραπετσώνας, κατά τη διάρκεια διαλείμματος, μια 16χρονη έσβησε το τσιγάρο που κάπνιζε στο αριστερό μάτι μιας συμμαθήτριάς της. Στο 1ο ΕΠΑΛ Ζωγράφου μια 16χρονη μαθήτρια δέχτηκε επίθεση από έξι συμμαθήτριές της έξω από τις τουαλέτες του σχολείου, με αποτέλεσμα να τη στείλουν αιμόφυρτη στο νοσοκομείο. 

Σε 16χρονο μαθητή του 1ου ΕΠΑΛ Αθηνών επιτέθηκε με μαχαίρι ένα τσούρμο 15 συμμαθητών του που τον χτυπούσαν ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει. Στο 1ο ΕΠΑΛ Κορδελιού απείλησαν κατ’ εξακολούθηση με βιασμό 14χρονη μαθήτρια. Στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη ομάδα κουκουλοφόρων μέσα από το σχολείο εκτόξευε βόμβες μολότοφ κατά μελών των φοιτητικών συλλόγων που πραγματοποιούσαν αντιφασιστική συγκέντρωση.

Παρενέβησαν δυνάμεις των ΜΑΤ με χρήση χημικών και βομβών κρότου-λάμψης, για να ολοκληρωθεί το μπάχαλο. Παραμένει αδιευκρίνιστο αν τα άτομα που χρησιμοποίησαν το σχολείο ως ορμητήριο για την επίθεση ήταν μαθητές ή εξωσχολικοί Χρυσαυγίτες. Ελάχιστοι αμφιβάλλουν για τις υπόγειες μεταξύ τους διασυνδέσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα περισσότερα περιστατικά βίας, όσα εξ αυτών δημοσιοποιούνται και δεν συγκαλύπτονται, διαδραματίζονται εντός ενός προστατευμένου χώρου όπου η Αστυνομία δεν πρόκειται να επέμβει αν δεν τη φωνάξει ο διευθυντής. Σε ένα τοπίο όπου επικρατεί αυθαίρετο καθεστώς ατιμωρησίας και κανείς δεν επιβάλλει ποινές. Το κατακριτέο είναι ότι κανείς δεν βγαίνει να μιλήσει για όλα αυτά.

Το πρόσφατο, όμως, περιστατικό στο Αιγάλεω υπενθύμισε μόνο τη χειροδικία μαινόμενου καθηγητή σε μαθήτρια ΕΠΑΛ της Αττικής την οποία χαστούκισε αλλεπάλληλα, της τράβηξε τα μαλλιά και την έριξε κάτω. Το γεγονός δημοσιοποιήθηκε, προκάλεσε το κοινό αίσθημα και φυσικά καταδικάστηκε απ’ όλους. Το υπουργείο Παιδείας κατήγγειλε τη σύμβασή του και αυτός απολύθηκε. Το ότι τον φυγάδευσαν άρον άρον συνάδελφοί του προτού τον λιντσάρουν εξοργισμένοι μαθητές οι οποίοι αναποδογύρισαν και έσπασαν το αυτοκίνητό του πέρασε ανεπαίσθητα στα ψιλά της ενημέρωσης.

Η ίδια η παθούσα ισχυρίστηκε ότι υπήρξε λεκτική αντιπαράθεση με τον καθηγητή επειδή δεν της έσβηνε τις απουσίες. Προφανώς, η πράξη του καθηγητή ήταν παιδαγωγικά ασυγχώρητη και ποινικά καταδικαστέα. Αλλά ποιος πραγματικά ξέρει με αδιάσειστα στοιχεία γιατί τα πήρε οργισμένος στο κρανίο ο εκπαιδευτικός; Από τη στιγμή που η υπόθεση δεν οδηγήθηκε για να κριθεί στη Δικαιοσύνη έμεινε ως επίλυση του θέματος η απόλυσή του από το υπουργείο για τον κατευνασμό των αντιδράσεων της κοινής γνώμης.

Ζητείται λύση

Με περιστασιακούς ελιγμούς, μικροτεχνάσματα και ευκαιριακές παλινδρομήσεις ενώπιον της μεγάλης εικόνας, όμως, δεν λύνεται το τραγικό θέμα το οποίο βιώνουν καθημερινά εκπαιδευτικοί και μαθητές σε πολλά ΕΠΑΛ και ΓΕΛ. Το υπουργείο Παιδείας δείχνει να αντιμετωπίζει το πρόβλημα χωρίς ξεκάθαρη επίγνωση των όσων συμβαίνουν στον ευαίσθητο τομέα του. Αρκείται σε αγέρωχα μηνύματα του εκάστοτε υπουργού, σε σύσταση επιτροπών, τη μία πίσω από την άλλη, όπως εκείνη η διακομματική επιτροπή που συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 2020 και δεν συνεδρίασε ποτέ μέχρι σήμερα, σε αποσπασματικές πρωτοβουλίες με την πρόσληψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών.

Φυσικά, προχωρεί με εγκυκλίους στη θέσπιση «ομάδων κρούσης» που θα κινητοποιούνται όταν απαιτείται συγκεκριμένη παρέμβαση, ενώ θα συνεργάζονται με φορείς οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε θέματα αντιμετώπισης βίας. Και βέβαια, συστήνει ηλεκτρονική πλατφόρμα που φέρει το όνομα «Φιλία» για την πρόληψη, αντιμετώπιση και προστασία παιδιών και εφήβων από κάθε μορφή βίας και σχολικού εκφοβισμού. Καλοδεχούμενα όλα αυτά. Αρκεί να αποβούν άμεσα αποτελεσματικά.

Δεδομένου ότι οι ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί κλωθογυρίζουν γύρω από την ουρά τους με σποραδικές ατομικές πρωτοβουλίες και υπό τον κίνδυνο να χάσουν, εν τέλει, τη δουλειά τους. Την ίδια στιγμή, οι τρομοκρατημένοι γονείς φοβούνται να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα σχολικό περιβάλλον που σχεδόν πειθαναγκαστικά εγκυμονεί κινδύνους σωματικής κακοποίησης και βλάβες στην ψυχική τους ακεραιότητα. Δεν έχουν δα όλοι τη δυνατότητα να στείλουν τα βλαστάρια τους σε προφυλαγμένα και ασφαλή κολέγια της ελίτ όπως το Ιτον και του Χάροου. Μια χαρά αποδοτικά είναι και τα ντόπια ΕΠΑΛ, όταν δεν αντιμετωπίζονται με διεκπεραιωτική αδιαφορία.

Φτάνει να επιτευχθεί η θωράκιση των σχολικών μονάδων απέναντι στη βία. Με δράσεις διαλόγου και συνεργατικής διαχείρισης, ενέργειες κοινωνικοποίησης και ενσωμάτωσης της μειοψηφίας των παραβατικών ή παρασυρμένων στο bullying μαθητών. Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Ασφαλώς, όσοι πραγματικά ενδιαφερόμενοι έχουν επίγνωση ότι οι άνθρωποι γεννιούνται αμόρφωτοι, αλλά όχι ηλίθιοι. Και για να μη μείνουν μερικοί απ’ αυτούς εσαεί στείροι βλάκες χρειάζεται μια φιλική εκπαίδευση ζυμωμένη κοντά στις ανάγκες των παιδιών. Οχι με από καθέδρας υψηλόφρονα διατάγματα και καλοπροαίρετες διακηρύξεις.

Δημήτρης Παγαδάκης

https://www.protothema.gr/