Το βράδυ της 13ης Οκτωβρίου 1972 το σήμα του στρατιωτικού αεροπλάνου που ναυλώθηκε για τη μεταφορά της πανεπιστημιακής ομάδας ράγκμπι «Old Christians» της Ουρουγουάης και κατευθύνεται στο Σαντιάγο της Χιλής χάνεται από το ραντάρ και ξεκινάει μία συγκλονιστική ιστορία επιβίωσης στα αφιλόξενα βουνά της Λατινικής Αμερικής. Το «θαύμα των Ανδεων», η ιστορία των επιζώντων του αεροπορικού δυστυχήματος που άντεξαν για 72 ημέρες τις κακουχίες, τις ακραίες καιρικές συνθήκες και την πείνα, καταφεύγοντας στον κανιβαλισμό, συμπλήρωσε πενήντα ένα χρόνια και οι ιστορίες όσων κατάφεραν να διασωθούν μαγνητίζουν ακόμη το ενδιαφέρον. Η περιπέτειά τους έχει χιλιοειπωθεί, συνολικά 26 βιβλία γράφτηκαν, γυρίστηκαν εννέα ντοκιμαντέρ και έγινε η παραγωγή τεσσάρων ταινιών. Ο Ρομπέρτο Κανέσα ήταν ένας νέος 18 χρόνων όταν βρέθηκε στις χιονισμένες πλαγιές των Ανδεων να παλεύει να ζήσει μαζί με όσους επέζησαν από τη συντριβή. Μιλώντας στην ισπανική «El Pais» θυμάται και πάλι λεπτομέρειες από το «θαύμα».
«Θα μπορούσαμε να είχαμε παραμείνει στην άτρακτο, ασφαλείς, μέχρι να γίνει το φέρετρό μας, όταν ξεμείναμε από τη μοναδική τροφή που μας κρατούσε ζωντανούς: τις σάρκες των άψυχων φίλων μας.Ακριβώς όπως το βρέφος παίρνει τροφή από τη μήτρα της μητέρας, έτσι κι εμείς λάβαμε τροφή από τους φίλους μας, ό,τι πιο πολύτιμο πράγμα είχαμε σε αυτόν τον κόσμο!», αναφέρει.
Οπως εξηγεί, ήταν τρομερή η σκέψη και μόνο να καταφύγουν στην ανθρωποφαγία, αναρωτιόντουσαν αν έκλεβαν τις ψυχές των συμπαικτών τους, αν θα τρελαίνονταν, αν είχαν μετατραπεί σε άγριοι, αλλά γνώριζαν ότι ήταν η μόνη λύση για να παραμείνουν ζωντανοί.
Ο Κανέσα και ο Φερνάντο Νάντο Παράντο ήταν αυτοί που έφυγαν από την άτρακτο για να αναζητήσουν βοήθεια, αφού άκουσαν στον ασύρματο ότι η επιχείρηση διάσωσής τους σταμάτησε.
«Το να ακούς ότι σε θεωρούν νεκρό, ότι δεν είσαι εκεί και ο κόσμος συνεχίζεται χωρίς εσένα ακύρωσε κάθε δίλημμα που μπορεί να είχαμε», σημειώνει ο Κανέσα στην εφημερίδα, διάσημος γιατρός σήμερα.
Δύο μήνες μετά το δυστύχημα σκαρφάλωσαν το βουνό και χωρίς να το γνωρίζουν, η κοντινότερη πόλη ήταν μόλις 70 χιλιόμετρα μακριά και εννιά ημέρες αργότερα βρήκαν ένα βοσκό με αγελάδες, ο οποίος τους είχε δει και νόμιζε ότι είχαν βγει για κυνήγι και τελικώς διασώθηκαν στις 22 Δεκεμβρίου.
Η φήμη των επιζώντων εκτοξεύτηκε εν μια νυκτί, καθώς η περιπέτειά τους έκανε το γύρο του κόσμου.
Ο Κάρλος Πάεζ θυμάται ότι η φήμη τους έμπλεξε με τρομακτικό τρόπο με την κακία, καθώς με την επιστροφή τους στην Ουρουγουάη υπήρξαν φήμες ότι οι επιζώντες του δυστυχήματος σκότωσαν τους συμπαίκτες τους για να τους φάνε. Τότε αποφάσισαν να μιλήσουν ανοιχτά για την εμπειρία τους και όλες τις σκοτεινές πτυχές της, με την Καθολική Εκκλησία και τον πάπα Παύλο ΣΤ να τους αφορίζει.
Μισό αιώνα μετά την τραγωδία, και έπειτα από χιλιάδες συνέδρια σε όλο τον κόσμο, ο Κανέσα δηλώνει: «Δεν κάναμε τίποτα για να το μετανιώσουμε».
Ο Παέζ εξηγεί πως προσεγγίζει το θέμα στα συνέδριά του. «Συνήθως κάνω την ερώτηση ανάποδα», λέει. «Δεν θα το έκανε κανείς από εσάς; Κανείς δεν σηκώνει ποτέ το χέρι του. Είναι όπως λέει ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης: ξεκινήστε κάνοντας το απαραίτητο, συνεχίστε με το δυνατό και θα βρεθείτε να ζείτε το αδύνατο. Οταν αναγκάζεστε να ζήσετε δέκα ημέρες χωρίς να φάτε τίποτα απολύτως, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα», αναφέρει.
Αθηνά Σούτζου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες