Ο χαμός 3 παιδιών μέσα σε τρία χρόνια από την ίδια οικογένεια είναι από μόνο του ένα γεγονός που ξεπερνά την έννοια τραγωδία. Το ενδεχόμενο ενοχής της μάνας για τον χαμό των παιδιών, οδηγεί αυτή την τραγωδία στη σφαίρα του αδιανόητου. Όταν σε αυτά έρχεται να προστεθεί η «λογική» του όχλου και του λινσαρίσματος σαν «κανονικοποιημένη» μορφή μιας υποκρισίας που τα αντανακλαστικά της ναρκώνονται όταν πρόκειται για την βαρβαρότητα των πνιγμένων Αιλαν στο Αιγαίο, των φυλακισμένων παιδιών στα Καρά Τεπέ, των θυμάτων της παιδικής πορνείας, της παιδικής εργασίας και της παιδικής κακοποίησης στη «διπλανή πόρτα», των 15.000 νεκρών παιδιών κάθε μέρα στον κόσμο λόγω πείνας, των δολοφονημένων παιδιών από τις βόμβες της κάθε λογής «δημοκρατίας», τότε η τραγωδία μιας κοινωνίας που σαπίζει, παρακολουθώντας ανήμπορη το ίδιο το σάπισμά της, ίσως να μην χρειάζεται το «ολόγραμμα» της χαμένης Τζωρτζίνας στα πλατό των μεσαζόντων της εικονικής ανθρωπιάς για να γίνει ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Ισως να είναι καταγεγραμμένη, ήδη, στον ίδιο τον καθρέφτη της.
Από το facebook του Νίκου Μπογιόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες