Ασύλληπτα στον 21ο αιώνα όσα συνεχίζουν να διαδραματίζονται σε ολόκληρη την Ουκρανία για τέταρτο 24ωρο μετά τη ρωσική επίθεση, συγκλονιστικά όσα εκτυλίσσονται πάνω και κάτω από το έδαφος στο Κίεβο, τη μητρόπολη των τριών εκατομμυρίων κατοίκων.
Δύο εκτενή ρεπορτάζ απεσταλμένων της Guardian μεταφέρουν απόκοσμες και σπαραξικάρδιες σκηνές.
Η βίαιη ανατροπή της πραγματικότητας για τον ουκρανικό λαό και τους κατοίκους της πρωτεύουσας εν μέσω πολιορκίας από τα στρατεύματα του Βλαντιμίρ Πούτιν γέννησε απίστευτα ηθικά και πρακτικά διλήμματα και προκάλεσε αυθόρμητα πατριωτικά αισθήματα, ακόμα και σε όσους δεν πίστευαν ποτέ ότι θα λάμβαναν τελικά την απόφαση να πάρουν από μόνοι τους τα όπλα για να αντισταθούν στους πανίσχυρους Ρώσους εισβολείς.
Κάποιοι θα σπεύσουν να τους θεωρήσουν «εθνικισταράδες» ή αφελή «πιόνια» στην πολεμική σκακιέρα. Η ανθρώπινη φύση όμως είναι σαφώς πιο περίπλοκη από τέτοιους μανιχαϊστικούς αφορισμούς.
Πέραν της γενικής επιστράτευσης των αντρών ηλικίας 18-60 ετών, αυτοσχέδια σημεία ελέγχου και μπλόκα με σακιά άμμου, ξύλινα κιβώτια και τούβλα έχουν ξεφυτρώσει σε δρόμους του Κιέβου - μπλόκα στα οποία έχει αρχίσει να πληθαίνει καθημερινά η παρουσία απλών φιλήσυχων πολιτών σαν τον 50χρονο Αλεξάντερ, όπως περιγράφει το επιτόπιο ρεπορτάζ των δημοσιογράφων της Guardian Σον Γουόκερ και Έμμα Γκράχαμ-Χάρισον.
«Εκανα χθες μάθημα σκοποβολής και ήρθα σήμερα για την πρώτη μου βάρδια. Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω τρομοκρατημένος», παραδέχεται ο ντε φάκτο πολιτοφύλακας, κρατώντας ένα περίστροφο που του βρήκε ένας φίλος του.
«Οι ετερογενείς ομάδες πολιτών δεν τρέφουν αυταπάτες για το επίπεδο αντίστασης που θα μπορέσουν να προσφέρουν έναντι ενός από τους πιο αδίστακτους και τεχνολογικά προηγμένους στρατούς στον κόσμο», ανέφερε το ρεπορτάζ, «ωστόσο, όπως χιλιάδες άλλοι εντός και πέριξ του Κιέβου, είναι αποφασισμένοι να κάνουν έτσι κι αλλιώς ότι μπορούν».
«Φυσικά, αν έρθει ένα τανκ, σε αυτό το έδαφος δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε και θα πρέπει να φύγουμε τρέχοντας», λέει ο Αλεξάντερ.«Αλλά, αν είναι οτιδήποτε λιγότερο από ένα τανκ, θα πολεμήσουμε». Σχεδόν κανείς δεν έχει στρατιωτική εκπαίδευση. Λίγοι έχουν όπλα, κάποιοι προτίθενται να δώσουν τη μάχη όπως μπορούν, ακόμα και με μαχαίρια ή σφυριά…
Οι φόβοι ότι το Κιέβο θα υπέκυπτε γρήγορα στη στρατιωτική ισχύ των Ρώσων δεν έχουν επαληθευτεί προς το παρόν, ενώ οι πληροφορίες για τις οδομαχίες στην πόλη παρέμεναν συγκεχυμένες. Οπως έγραφαν οι δύο δημοσιογράφοι, κέντρα στρατολόγησης έχουν κατακλυστεί από πολίτες όλων των ηλικιών, ενθαρρυμένους και από τα συχνά βιντεο-μηνύματα του προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που πασχίζει να τους πείσει ότι δεν εγκατέλειψε τη χώρα και να τους εμψυχώσει να συνεχίσουν να αντιστέκονται.
Αλλοι ακολουθούσαν τις οδηγίες της κυβέρνησης να φτιάξουν βόμβες μολότοφ ως αυτοσχέδια πολεμοφόδια, άλλοι ήταν σε αναζήτηση Ρώσων σαμποτέρ, άλλοι κατέβαζαν πινακίδες στους δρόμους για να μπερδέψουν τον εχθρό.
«Σχεδίαζα σήμερα να φυτέψω τουλίπες και νάρκισσους στην πίσω αυλή μου. Αντίθετα, έμαθα να ρίχνω με όπλο ώστε να προετοιμαστώ για την επόμενη νύχτα επιθέσεων στο Κιέβο», τουίταρε η βουλεύτρια Κίρα Ρούντικ. «Δεν θα πάμε πουθενά. Αυτή είναι η πόλη μας, η γη μας, το έδαφός μας. Θα πολεμήσουμε γι’ αυτά. Ετσι ώστε την επόμενη βδομάδα να μπορέσω να φυτέψω τα λουλούδια μου. Εδώ».
Γέφυρες στον ποταμό Δνείπερο έχουν κλείσει, την ώρα που το μετρό έχει σταματήσει να λειτουργεί και οι σταθμοί του χρησιμοποιούνται ως πολεμικά καταφύγια για πάρα πολλούς αμάχους της πρωτεύουσας.
Ο δήμαρχος κήρυξε απαγόρευση κυκλοφορίας τουλάχιστον μέχρι τη Δευτέρα το πρωί, αναγγέλλοντας πως όποιος βρεθεί να κυκλοφορεί να θεωρείται σαμποτέρ, με κίνδυνο να πυροβοληθεί. Τα καύσιμα έχουν στερέψει και τα πρατήρια που έχουν ακόμη απόθεμα πουλάνε μόνο σε Ουκρανούς στρατιώτες. Ακόμα κι αν ήθελε λοιπόν κάποιος να φύγει, θα του ήταν πια εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ανέφικτο.
«Μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι η μητέρα της θείας μου, που έχασε τους γονείς της και ορφάνεψε στα εφτά της χρόνια, πολέμησε κατά του Χίτλερ μαζί με τον ρωσικό λαό, χρειάστηκε να κρυφτεί σε θημωνιά από τους Γερμανούς στρατιώτες των ναζί, σήμερα στην ηλικία των 85 κρύβεται σε ένα υπόγειο του Κιέβου από τους Ρώσους στρατιώτες», λέει στην εφημερίδα η ακτιβίστρια Βαλέρια Βοστσέβσκα.
Οι ιστορικοί δεσμοί μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι τόσο βαθείς, ώστε η εισβολή να μοιάζει αδελφοκτόνος σε πολλούς, όπως ο Αλεξάντερ που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρωσία προτού μετακομίσει αρχικά στο Ντόνετσκ, όπου διατηρούσε κατάστημα ρούχων, και κατόπιν στο Κιέβο.
«Μίλησα με τον ξάδερφό μου πριν από δύο μέρες και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Αυτή θα είναι η τελευταία μας συνομιλία. Τον ρώτησα: “Γιατί είστε τόσο δειλοί, η χώρα σας μας επιτίθεται με βαλλιστικούς πυραύλους. Ο ίδιος ο πατέρας σου κατάγεται από την Ουκρανία. Έχετε τρελαθεί;”»…
Οσοι δεν έφυγαν για τα μέτωπα του πολέμου ή την ξενιτιά, έχουν αποκλειστεί στο Κιέβο από καθυστέρηση, συνειδητή επιλογή ή ελλείψει εναλλακτικής. Ζουν τώρα στοιβαγμένοι κάτω από το έδαφος, σε υπόγεια κτιρίων ή σταθμούς του μετρό: έφηβοι κολλημένοι στα κινητά τους, γονείς που προσπαθούν όπως όπως να κοιμίσουν τα παιδιά τους, κάποιοι μαζί με τα κατοικίδια ζώα τους.
Αλλοι στις πλατφόρμες, άλλοι στα ακίνητα βαγόνια. Οι θέσεις είναι πλέον δυσεύρετες. «Τα παιδιά φοβούνται, κλαίνε και ρωτούν: “Μαμά θα πεθάνουμε;”», περιγράφει η 40χρονη Αλα στο Reuters, μέσα από ένα καταφύγιο στην ουκρανική πρωτεύουσα, όπου ο χώρος είναι εξαιρετικά περιορισμένος καθιστώντας δύσκολο ακόμα και τον ύπνο. «Δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα χρειαστεί να παραμείνουμε εδώ. Ευτυχώς έχουμε τουλάχιστον καρέκλες», προσθέτει η 35χρονη Βικτόρια, μητέρα δύο παιδιών.
Εκεί όμως, στο υπέδαφος, έρχονται στον κόσμο βρέφη. Πάνω από 80 νεογέννητα μέσα σε πολεμικά καταφύγια είχαν καταμετρήσει μόνον οι αρχές του Κιέβου τα τελευταία 24ωρα. Σε αντίστοιχα τραγικές συνθήκες μωρά εξακολουθούν να γεννιούνται… υπογείως και σε άλλα μέρη της εμπόλεμης χώρας, συχνά στη διάρκεια αεροπορικών επιδρομών.
Κάτω από το Διεπιστημονικό Νοσοκομείο Σταρομπίλσκ του Λουγκάνσκ το προσωπικό κατάφερε να στήσει αυτοσχέδιο καταφύγιο κι ενώ μαινόταν επίθεση εκεί κοντά, μια γυναίκα γέννησε. «Τρεις προειδοποιήσεις κινδύνου τη μέρα. Το πρωί βομβαρδισμός κατοικημένης περιοχής κοντά στο νοσοκομείο. Τώρα βαριά πυρά πολύ κοντά», έγραφε ανάρτηση του νοσοκομείου στο Facebook.
«Στο μεσοδιάστημα, στο υπόγειο του μαιευτηρίου, σε συνθήκες μακράν από αυτές που αξίξει μια νέα ζωή, ένα δυνατό κλάμα νεογέννητου. Είναι αγόρι!»… Καθώς μωρά μεταφέρονταν σε υπόγεια από τη μονάδα εντατικής φροντίδας στο νοσοκομείο Dnipropetrovsk Oblast της πόλης Ντνίπρο, ο δρ. Ντένις Σούρκοφ, επικεφαλής του τμήματος νεογνών, έλεγε δηλωτικά: «Αυτή είναι τώρα η πραγματικότητά μας»...
Βίκυ Καπετανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες