Αναθέματα, κυρώσεις και α-κυρώσεις

Οχι μόνον η Ουκρανία, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης ξύπνησε την Πέμπτη σε έναν τρομερό καινούργιο κόσμο, όπου τα χτεσινά δεδομένα και βεβαιότητες δεν αξίζουν ούτε ένα καπίκι - όσο, δηλαδή, αξίζουν και οι ομαδικές καταδίκες και τα μπαράζ κυρώσεων από τους πραγματικούς αρχιτέκτονες της σημερινής τραγωδίας στη Δύση, που παρακολουθούν με κυνισμό τα γεγονότα από την ασφάλεια των γραφείων τους.

του Γιώργου Τσιάρα 

Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι γεγονός, οι οπλοβιομηχανίες και οι πετρελαιάδες τρίβουν τα χέρια τους και τη λυπητερή θα την πληρώσουμε όλοι μας, μέσα από την ανατίμηση των σημαντικότερων για την καθημερινότητα αγαθών, τα νέα προσφυγικά κύματα και φυσικά τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες στο πλαίσιο μιας νέας «ισορροπίας του τρόμου».

Ομως είναι τεράστιο λάθος να βλέπουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο σαν δημιούργημα ενός παλαβού δικτάτορα, που ξύπνησε ένα πρωί στραβά και άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου. Ο νέος πόλεμος είναι η φυσική κορύφωση μιας αλυσίδας γεγονότων που ξεκινά από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και περνά από την άμοιρη πρώην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία, τη Λιβύη και αμέτρητες ακόμη μικρές και μεγάλες μάχες του Μεγάλου Παιχνιδιού, αυτού του ακήρυχτου πολέμου μεταξύ των Δυνατών αυτού του κόσμου, που ξεκίνησε πριν από τουλάχιστον δύο αιώνες.

Ο Πούτιν δεν είναι τρελός: είναι ο ηγέτης εδώ και 22 χρόνια της ρωσικής αυτοκρατορίας, και από αυτήν την αμιγώς ιστορική άποψη δεν διαφέρει σε τίποτε από τους τσάρους που έδιωξαν τους Τάταρους από την Ουκρανία τον 18ο αιώνα και διεξήγαγαν τον Κριμαϊκό Πόλεμο εναντίον των Αγγλογάλλων στα μέσα του 19ου αιώνα ή τους ηγέτες των μπολσεβίκων Λένιν, Στάλιν και Χρουστσόφ, που κατηγόρησε προ ημερών ως συνυπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση. 

Και οι πράξεις του μπορεί να είναι απαράδεκτες, όπως κάθε πόλεμος, κάθε βιαιοπραγία, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αδικαιολόγητες. Ειδικά εμείς οι Ελληνες, που χρωστάμε την ίδια μας την ανεξαρτησία αλλά και τις μεγαλύτερες εθνικές μας τραγωδίες σε αυτό ακριβώς το Μεγάλο Παιχνίδι (βλέπε Ορλοφικά, Ναυμαχία του Ναυαρίνου, εκστρατεία στην Κριμαία το 1919, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιο 1946-49 -τον πρώτο «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» από τους αμέτρητους του Ψυχρού Πολέμου- και πάει λέγοντας), καλό είναι να μην καταπίνουμε αμάσητη την προπαγάνδα των δήθεν «Προστατών» μας.

Θυμηθείτε τον Κλαούζεβιτς - ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Οχι μόνον ο Πούτιν, αλλά οποιοσδήποτε Ρώσος ηγέτης δεν μπορεί να επιτρέψει την παρουσία ΝΑΤΟϊκών βάσεων σε απόσταση λίγων λεπτών υπερηχητικής πτήσης από τη Μόσχα και τα δικά του πυραυλικά σιλό: κάτι τέτοιο θα καταργούσε στην πράξη τη δυνατότητα της Ρωσίας να εκτοξεύσει τους δικούς της πυραύλους εγκαίρως και άρα θα παραβίαζε το δόγμα της Βέβαιης Αμοιβαίας Καταστροφής (MAD), του βασικού λόγου για τον οποίον οι παλαβοί και στις δυο μεριές του κόσμου μας δεν έχουν ώς τώρα εμπλακεί σε πυρηνικό πόλεμο. 

Είναι ακριβώς ο ίδιος λόγος για τον οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος Κένεντι διακινδύνευσε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα τον Νοέμβρη του 1962, ώστε να αναγκάσει τους Σοβιετικούς να αποσύρουν τους πυραύλους τους από την Κούβα - συμφωνώντας, βέβαια, διακριτικά να κάνει κι αυτός το ίδιο με τους δικούς του πυραύλους που είχε τοποθετήσει «ζούλα» στην Τουρκία: αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φανατικούς «Ατλαντιστές»...

Πάμε τώρα στην ίδια την Ουκρανία. Πριν από μόλις εννιά μέρες, στις 15 Φεβρουαρίου, ένας υπεράνω κάθε φιλορωσικής υποψίας Αμερικανός δημοσιογράφος του περιοδικού «Time», ο Σάιμον Σούστερ, γνωστός κυρίως για την κάλυψη της εξέγερσης του Μαϊντάν το 2014 και τα «καυτά» ρεπορτάζ του ενάντια στον Πούτιν, υποστήριξε στο τουίτερ ότι «άνθρωποι από το περιβάλλον του Ζελένσκι» του είπαν ότι ο Ουκρανός πρόεδρος «έπαιξε το παιχνίδι των Αμερικανών», τραβώντας το σκοινί με τη Ρωσία, αλλά «τώρα μετανιώνει»… 

Οπως ανέφερε ο Σούστερ σε εκείνο το προφητικό, εκ των υστέρων, τουίτ, ο Ζελένσκι και η ομάδα του τροφοδοτούσαν εσκεμμένα όλο το περασμένο διάστημα τις φήμες για επικείμενη ρωσική εισβολή, αν και δεν πίστευαν πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, «αλλά θεώρησαν ότι παίζοντας το παιχνίδι των Αμερικανών, θα έχουν περισσότερη βοήθεια και περισσότερη προσοχή. 

Τώρα όμως, έχουν μετανιώσει, έλεγε, διότι πλέον υπάρχει «υπερβολική προσοχή» και η χώρα του όχι μόνο δεν ωφελείται, αλλά κινδυνεύει. Και η στιγμή που μάλλον το κατάλαβε, ήταν όταν τα... λιοντάρια της Δύσης άρχισαν να μεταφέρουν τις πρεσβείες τους από το Κίεβο στο Λβιβ (ή μάλλον Λβοβ, όπως το λένε οι Ρώσοι) και την Πολωνία: αλλά ήταν πια πολύ αργά.

Με άλλα λόγια, ο Ζελένσκι -ένας δημοφιλής κωμικός που εξελέγη ως αντισυστημικός σταυροφόρος κατά της διαφθοράς, υποσχόμενος ειρήνη με τη Ρωσία- φέρεται να συνειδητοποίησε, πολύ καθυστερημένα, πως είχε μετατραπεί σε πιόνι σε μια ξένη παρτίδα και πως κανένας από τους δήθεν προστάτες του δεν επρόκειτο να στείλει έστω και έναν στρατιώτη για να υπερασπιστεί το ιερό, κατά τα άλλα, ουκρανικό έδαφος και την ακόμη ιερότερη ιδέα της ουκρανικής «Δημοκρατίας», ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, από τον «ρωσικό αυταρχισμό». 

Κανείς δεν επρόκειτο να διακινδυνεύσει έναν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία: ο Μπάιντεν, ο πρωτομάστορας (μαζί φυσικά με τον πρόεδρό του Ομπάμα, τον ΥΠΕΞ Τζον Κέρι, τον τότε πρέσβη στο Κίεβο και νυν «ανθύπατο των Αθηνών» Τζέφρι Πάιατ και την περίφημη «να-πάει-να-γαμηθεί-η-Ευρωπαϊκή Ενωση» υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, η οποία φυσικά επέστρεψε πέρσι στη νέα αμερικανική κυβέρνηση) της εξέγερσης του Μαϊντάν και της ουκρανικής κρίσης ήδη από το 2014, μιλώντας με τον Ζελένσκι χθες το πρωί, τον... εμψύχωσε λέγοντάς του πως «θα ηγηθεί της παγκόσμιας καταδίκης» του Πούτιν!

Τον πραγματικό ρόλο του Ζελένσκι και των προκατόχων του ίσως θα τον μάθουμε αργότερα, ίσως και όχι: όσοι αγαπούν την Ιστορία, ας ψάξουν να βρουν πού κρύβονται σήμερα οι «ήρωες» της αυθεντικής «έγχρωμης επανάστασης» του 2004, ο Βίκτορ Γιούστσενκο και η «μις φυσικό αέριο» Γιούλια Τιμοσένκο. Το σίγουρο είναι πως η Ουκρανία ήταν και είναι το σφάγιο που θυσιάστηκε ώστε να εξασφαλιστεί η εκ νέου διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο πολεμικά στρατόπεδα και για να γίνει αναπόδραστη η νέα κούρσα των εξοπλισμών και του διαγουμίσματος των πρώτων υλών στο όνομα της «ελευθερίας». 

Σύρθηκε στον βωμό του μαρτυρίου με δόλωμα μια χούφτα δισ. δολάρια, κι αυτά σε δάνεια –που φαγώθηκαν σχεδόν όλα σε αποπληρωμή παλαιότερων χρεών και «δωράκια» προς τους εθνικιστές ολιγάρχες– και μερικές χιλιάδες τόνους αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων, που κι αυτά όπως φαίνεται δεν πρόλαβαν να βγουν από τα κουτιά τους. Τώρα που το τζίνι της σφαγής βγήκε απ’ το μπουκάλι, όλες οι κυρώσεις και τ’ αναθέματα του κόσμου δεν πρόκειται να το ξαναβάλουν μέσα.

(Μια προσωπική σημείωση: Το κείμενο αυτό προέκυψε ξαναδουλεύοντας δύο κομμάτια που έγραψα εν θερμώ στην efsyn.gr το πρωί της Πέμπτης και απηχούν αυστηρά προσωπικές μου απόψεις, που άλλωστε έχω επανειλημμένα εκφράσει και στο παρελθόν, σε ανύποπτο χρόνο. 

Αφού δηλώσω ρητά πως στα τριάντα χρόνια που κάνω αυτή την κωλοδουλειά δεν είχα ποτέ, ούτε σήμερα έχω, καμιά επαγγελματική ή προσωπική σχέση με τη ρωσική πρεσβεία, ή οποιαδήποτε άλλη, να πω μόνο ότι ευχαριστώ θερμά όσους σχολιαστές ενέκριναν ή κατέκριναν κόσμια τα κείμενα αυτά στο διαδίκτυο: όσοι όμως άρρωστοι και μυαλοφυγόδικοι βρήκαν την ευκαιρία να βρίσουν εμένα, τον πατέρα μου και τη μάνα μου, ή να με αποκαλέσουν κομμούνι και... ζαιόπανο (?!), ας τα βρούνε με τον ψυχίατρο, ή έστω -αφού οι περισσότεροι εμφανίζονται ως χριστιανοί- με τον πνευματικό τους. Γ.Τσ.)

https://www.efsyn.gr/