Γραβάτες, φρεγάτες και φέρετρα…

Ως δημοσιογράφος έχω να ομολογήσω ότι μου αρέσουν οι ατάκες γιατί βγάζουν τίτλους. Χωρίς κανείς να χρειαστεί να σκεφτεί πολύ. Χωρίς κανείς να φοβάται ότι θα κατηγορηθεί για τη συγκεκριμένη επιλογή.

Γράφει ο Γιάννης Αντύπας 

Αντίθετα, αν αγνοήσει την ατάκα, μπορεί να κατηγορηθεί ότι έχασε την… είδηση. Ως πολίτης, όμως, δεν ενθουσιάζομαι. Προτιμώ από τα λόγια που βγάζουν ωραία σχήματα τα λόγια που βγάζουν νόημα.

Εκείνα που με ενημερώνουν και με βοηθούν στη ζωή μου. Οι συζητήσεις στη Βουλή, ειδικά όσες γίνονται σε επίπεδο αρχηγών, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να μαθαίνουμε πράγματα ως πολίτες. Η δημοσιότητα που δίνεται στον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στους ηγέτες των μικρότερων κομμάτων είναι κρίμα να πηγαίνει χαμένη σε ανούσιες ατάκες. Οι οποίες δεν εντυπωσιάζουν πλέον κανέναν. Πέραν ίσως από κάποιους φανατικούς.

Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί επιμένουν σε αυτή την τακτική τα επιτελεία των κομμάτων. Η Βουλή δεν είναι αρένα. Οι αρχηγοί δεν ανταγωνίζονται για το ποιος είναι εξυπνότερος, αλλά για το αν έχουν σκεφτεί τις πράξεις ή τις προτάσεις τους και αν έχουν επιχειρήματα. Κανείς δεν θα πειστεί με ατάκες για γραβάτες ή κινδυνολογίες για φέρετρα. Μπορεί να τρομάξει, να ενεργοποιηθεί το θυμικό του, αλλά η λογική του θα μείνει ανεπηρέαστη. Και μιλώ για τους πολίτες που θέλουν να μάθουν.

Γιατί αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας. Οι πολίτες-ψηφοφόροι να ενημερώνονται για να μπορούν στη συνέχεια να σηκώσουν το βάρος της απόφασης, την επιλογή του επόμενου κυβερνήτη. Θα προτιμούσα, λοιπόν, μια ανιαρή συζήτηση για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της συμφωνίας με τη Γαλλία, για τις φρεγάτες και όχι για τις γραβάτες και τα φέρετρα.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει ταχύτατα. Δεν έχει νόημα να επιμένουν κάποιοι σε τακτικές οπισθοφυλακής επιλέγοντας πρακτικές του παρελθόντος. Δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν τίποτα, να δώσουν καμία απάντηση. Αντίθετα, λειτουργούν ως άγκυρα που κρατά την Ελλάδα στο χθες. Μια εξαιρετικά αντιπαραγωγική και παράλογη επιλογή. Μπορεί η αιτία να είναι η ευκολία.

Προφανώς είναι πιο εύκολο να σκεφτεί κανείς μία ατάκα, παρά να γράψει έναν οργανωμένο λόγο με επιχειρήματα που απαιτούν διάβασμα. Διάβασμα; Μήπως αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε έτοιμοι να πούμε τη γνώμη μας, αλλά όχι να κάνουμε ότι απαιτείται, να κοπιάσουμε για να μάθουμε. Ώστε στη συνέχεια ο λόγος μας να έχει αξία και οι πράξεις μας να είναι οι ενδεδειγμένες;

Είναι πιθανό. Δεν θέλω να αδικήσω όσους γράφουν. Θα ήθελα, όμως, να είναι σίγουροι και οι ίδιοι ότι έχουν διαβάσει. Και να είναι σίγουροι για τις επιλογές τους. Θα μου πείτε: χωρίς ατάκες μετά οι δημοσιογράφοι θα λέτε ότι ήταν ανούσια η συζήτηση, ανιαρή, ή ότι κέρδισε ο άλλος. Πιθανό.

Αλλά, από τι κινδυνεύουμε περισσότερο; Από μία λανθασμένη δημοσιογραφική κριτική ή από μία ανούσια πράγματι πολιτική αντιπαράθεση. Φοβάμαι ότι περισσότερο επηρεάζει τις ζωές όλων μας η δεύτερη επιλογή. Μια πολιτική ζωή που θυμίζει εφηβικό καυγά. Ο οποίος κοστίζει πολύ πιο ακριβά απ’ ότι η αντιπαράθεση δύο νεαρών στο προαύλιο του σχολείου τους. Και έχει επιπτώσεις σε αμέτρητα περισσότερους ανθρώπους, σε αμέτρητα περισσότερα πεδία.

https://www.protothema.gr/