Η ανθρώπινη ζωή κι εργασία είναι ούτως ή άλλως για τον καπιταλισμό και τις αγορές κατ’ αρχήν πρώτη ύλη για κέρδη και αγαθό απολύτως εκμεταλλεύσιμο η ανάγκη για ζωή και δη αυτό που λέμε καλή και ασφαλής.
της Λιάνας Κανέλλη
Η πανδημία λοιπόν έφερε μύριες όσες ευκαιρίες για κέρδη, απ’ τα εμβόλια και την τηλεργασία ως το φθηνό χρήμα για στήριξη τάχα μου δήθεν των εργαζομένων – καταναλωτών, δηλαδή των… αγορών. Και τώρα όλοι οι σωτήρες μοιάζουν έκπληκτοι. Όχι από τις συνέπειες της πανδημίας στους ανθρώπους.
Αλλά από το κόστος των καταπονημένων έγκλειστων εργατικών χεριών, που δεν έχουν ακόμα αντικατασταθεί από τα ρομπότ. Πώς λέμε έμαθε η γριά στα σύκα; Έτσι ακριβώς ήρθε κι ο πανικός της πιεζόμενης κερδοφορίας με ανεβασμένα κόστη στις πρώτες ύλες, στις μεταφορές και τις μεγάλες ελλείψεις σε προϊόντα, ειδικά τα λεγόμενα «έξυπνα», όλα φτιαγμένα από «χαζούς» εργαζόμενους ανθρώπους.
Κυβερνήσεις, τράπεζες και κολοσσοί του χρήματος μετακυλίουν ήδη στις τιμές τη χασούρα, που προμηνύεται μεγάλη και κρίσιμη, και με τους λαούς έτοιμους να εκραγούν, τους βάζουν να χώσουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, μεσούσης ακόμη της πανδημίας.
Το πετρέλαιο πήγε μέσα σ’ ένα χρόνο από τα τριάντα εφτά στα εβδομήντα δολάρια το βαρέλι. Ο χαλκός απ’ τις πεντέμισι χιλιάδες κοντά στις έντεκα ο τόνος. Η ξυλεία π.χ. στην Αμερική τετραπλασιάστηκε σε λίγους μήνες. Για να πάει ένα κοντέινερ απ’ τη Σανγκάη στο Ρότερνταμ τετραπλασιάστηκε το κόστος στο δωδεκάμηνο και αγγίζει τις οκτώμισι χιλιάδες δολάρια. Πενήντα τοις εκατό πάνω το καλαμπόκι. Δέκα τοις εκατό πάνω σε τρόφιμα, ψυγεία, πλυντήρια κι άγνωστο πού θα φτάσουν οι αυξήσεις σε υπολογιστές, τηλέφωνα κ.λπ. Από τα σιδηρομεταλλεύματα μέχρι το επεξεργασμένο κρέας κι από τα δημητριακά μέχρι τη βενζίνη, οι πετσοκομμένοι μισθοί και οι κατακρεουργημένες συντάξεις δε θα φτάνουν για να επιζήσει κανείς και άνευ κορονοϊού.
Η συμπίεση του εργατικού κόστους είναι το πρώτιστο από τα βάρβαρα καπιταλιστικά ανακλαστικά. Σ’ αυτό το διεθνές και ντόπιο κλίμα θα υποδεχθούμε και το …φιλεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης, που αεροβαφτίστηκε ρύθμιση του χρόνου εργασίας. Και μάλιστα νομίζω ήσυχα κι απλά. Σαν τη μεταφορά ενός τόνου σε μια λέξη. Σαν έναν παρατονισμό. Ένα σαρδάμ, βρε αδερφέ! Όχι δουλειά. Δουλεία.
Και για να ολοκληρώνεται το θρίλερ του πολιτισμένου ανταγωνιστικού κόσμου, μειώνουμε τα self test στα σχολεία για λόγους κόστους, και σταυροκοπιόμαστε που δεν έχουμε τρομοκρατική κυβερνοεπίθεση από χάκερς σε εταιρεία αγωγών, ώστε να μαζεύουμε σε πλαστικές σακούλες (!) βενζίνη, όπως σε δέκα αμερικανικές πολιτείες.
Και για να μη σκάσει μύτη η αντίδραση, όχι από αγανακτισμένους αλλά από επαναστατημένους ανθρώπους, οι αγορές, αυτές οι μαύρες μοίρες των καιρών, ξαμόλησαν γεράκια και απειλές πολέμου, όπως τώρα ξανά στη Μέση Ανατολή, για να φτηνύνει κι άλλο η ανθρώπινη ζωή. Τόσο ώστε να μη σηκώνονται κι οι πέτρες στην ανατριχιαστική ανακοίνωση του ΠΟΥ ότι «η πανδημία θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί…».
Η απάντηση είναι μία θαρρώ, για όποιον θέλει να φαντάζεται και να πιστεύει πως το μέλλον δεν ανήκει παρά σ’ αυτούς που το δημιουργούν. Οπότε η επανάσταση δεν μπορεί να εμποδιστεί, γιατί δεν είναι πανδημία, και σε τέτοια συστημική ενδημική σαπίλα είναι εκτός από προβλέψιμη και αναπόφευκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες