ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΡΗΝΟΣ, του Αρη Μπιτσώρη

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ του ΡΩΜΑΝΟΥ του ΜΕΛΩΔΟΥ 

Εἰς τὸ Πάθος τοῦ Κύριου καὶ εἰς τὸν Θρῆνον τῆς Θεοτόκου 

από το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΤΑΔΕ ΕΦΗ

γ´

Ὑπάγεις, ὢ τέκνον,

πρὸς ἄδικον φόνον

καὶ οὐδεὶς σοὶ συναλγεί,

οὗ συνέρχεται σοὶ Πέτρος

ὁ εἰπών σοι,

«οὐκ ἀρνοῦμαί σε ποτέ,

κἂν ἀποθνῄσκω».

ἔλειπέ σε Θωμᾶς ὁ βοήσας,

«μετ᾿ αὐτοῦ θάνωμεν πάντες».

οἱ ἄλλοι δὲ πάλιν,

οἱ οἰκεῖοι καὶ γνωστοὶ

καὶ μέλλοντες κρίνειν

τὰς φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ,

ποῦ εἰσιν ἄρτι;

οὐδεὶς ἐκ τῶν πάντων,

ἀλλ᾿ εἰς ὑπὲρ πάντων

θνῄσκεις, τέκνον, μόνος,

ἀνθ᾿ ὧν πάντας ἔσωσας,

ἀνθ᾿ ὧν πᾶσιν ἤρεσας,

ὁ υἱὸς καὶ θεός μου».

 ********************

ΑΠΟΔΟΣΗ σε ανομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο 

γ΄

Γιέ μου, σε φόνο άδικο βαδίζεις και κανένας

δε σου συμπαραστέκεται, ούτε κι αυτός ο Πέτρος

που σου ’χε πει ότι: ¨ποτέ, ακόμα κι αν πεθάνω

δεν πρόκειται να σ’ αρνηθώ¨, και ο Θωμάς επίσης

κι εκείνος σ’ εγκατέλειψε που φώναζε: ¨μαζί σου

όλοι μας θα πεθάνουμε¨, αλλά κι εκείνοι πάλι

όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί άραγε που’ ναι τώρα

αυτοί που όλες τις φυλές του Ισραήλ θα κρίναν;

Απ’ όλους τους, λοιπόν, κανείς, μα ένας υπέρ πάντων,

πεθαίνεις μόνος, τέκνο μου, τους άλλους για να σώσεις

που ως τώρα σ’ αγαπούσανε, ο γιος μου και Θεός μου¨.

από Άρης Μπιτσώρης