Γράφει η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ
Είναι φορές που σκέφτεσαι ότι η υποτιθέμενη ταχύτητα, ελευθερία και διαφάνεια του διαδικτύου (βέβαια αυτό δεν είναι καθόλου αληθές, αλλά είναι μια άλλη κουβέντα) όπου οι πληροφορίες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να περισσεύει ούτε ο ελάχιστος αναγκαίος χρόνος αφομοίωσης και σκέψης, είναι μια συνθήκη η οποία θα στερήσει από τον ιστορικό του μέλλοντος μοναδικές μαρτυρίες για τον παρόντα ιστορικό χρόνο.
Μπορεί, μεν, να ισχύει πως ό,τι έχει εμφανιστεί στο διαδίκτυο αποθηκεύεται κάπου – ας πούμε σε μία τεράστια δεξαμενή – για πάντα, πλην όμως, εκεί έχουν ή μπορούν να έχουν πρόσβαση μόνο κάτι δεινόσαυροι του διαδικτύου, οι οποίοι στο φαντασιακό του κοινού θνητού έχουν ήδη αποκτήσει διαστάσεις μυθικών προσώπων.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά θα αναρωτιέται κάποιος.
Διότι το αποσυρθέν πλέον εξώφυλλο του «Βημαγκαζίνο», το οποίο στο εξής θα υπάρχει σε αυτή την τεράστια δεξαμενή που λέγαμε παραπάνω, αν έφτανε στο στάδιο του τυπώματος σε έντυπη μορφή και της κυκλοφορίας του θα ήταν ένα μοναδικό ιστορικό τεκμήριο για εκείνους που στο μέλλον θα κληθούν να καταγράψουν, να εξηγήσουν, να ερμηνεύσουν, να αξιολογήσουν την πολιτική ιστορία των ημερών μας.
Ένα μοναδικό φωτογραφικό ενσταντανέ (προϊόν φωτομοντάζ) που τονίζει με σπάνια ακρίβεια την αμετροέπεια, την αλαζονεία, τον ανερμάτιστο νου, την αισθητική ευτέλεια και κακογουστιά, την προκλητική απαιδευσιά (την καμωμένη ενίοτε στα ιδιωτικά κολλέγια της αλλοδαπής), την ασυγκράτητη γελοιότητα της τάξης του πολιτικού υπηρετικού προσωπικού της οικονομικής ολιγαρχίας.
Η οποία οικονομική ολιγαρχία δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να γελοιοποιεί τους υπηρέτες της, κάνοντας τους μάλιστα να πιστεύουν ότι τάχα τους αποθεώνει, αποφεύγοντας, ωστόσο, η ίδια την αυτογελοιοποίηση. Διότι, εκείνη ξέρει ότι οι μασκαράδες τους οποίους ντύνει «προέδρους», «πρωθυπουργούς», «υπουργούς», «ευρωπαίους επιτρόπους», είναι ένας καρναβαλικός θίασος που όμως κάνει την βρώμικη δουλειά και κρατάει ζεστούς και φουσκωμένους του τραπεζικούς της λογαριασμούς. Και ακριβώς επειδή είναι ένας θίασος μασκαράδων μπορούμε και να «σπάμε λίγο πλάκα» μαζί τους.
Εκείνοι, βέβαια, οι αποτελούντες τον θίασο, θεωρούν εαυτούς πολύ σπουδαίους και νομίζουν ότι επειδή περιφέρονται κορδωμένοι ως Νικηταράδες, Κολοκοτρώνηδες και Μπουμπουλίνες (ας μας συγχωρέσουν οι αγωνιστές), η ιστορία θα τους καταγράψει ως ήρωες και όχι ως υβριστές, γελοίους και επικίνδυνους.
Τόσο επικίνδυνοι ώστε να μη σκύβουν το κεφάλι από ντροπή μπροστά στις εκατόμβες νεκρών από τον Covid – 19 εντός των ορίων του περιβόητου «ευρωπαϊκού κεκτημένου», ώστε να συνεχίζουν να παζαρεύουν με την φαρμακοβιομηχανία μη τυχόν και βγει κανά δισεκατομμύριο χαμένη, να συνεχίζουν να μπουκώνουν με χρήμα το κεφάλαιο, να συνεχίζουν να καταστέλλουν, να περιορίζουν, να απειλούν, να κακοποιούν κάθε φωνή διαμαρτυρίας.
Η αλήθεια είναι πως το χρονικό εύρος «1821 – 2021», υπέρτιτλος στο περίφημο εξώφυλλο που δεν εκδόθηκε ποτέ, δηλώνει κάτι ακριβές: το 1821 ως συμβατική στιγμή έναρξης μιας ελληνικής αστικής, εθνικής, απελευθερωτικής επανάστασης απόλυτα προοδευτικής και ιστορικά αναγκαίας την εποχή που συνέβη και το 2021 ως την ιστορική στιγμή όπου αποκαλύπτεται πως ο καπιταλισμός που έφεραν οι αστικές επαναστάσεις του 18ου και 19ου αιώνα, στην πλήρη ανάπτυξη και πραγματική διάστασή του είναι μία μεσαιωνική κόλαση, όπου όσο πιο κόλαση γίνεται τόσο πιο αστείες καρικατούρες είναι εκείνοι που τακτοποιούν τα βαρέλια με τις φωτιές εντός της.
Επειδή, όμως, στον Κολοκοτρώνη (και φυσικά στους άλλους αγωνιστές) δεν θα χρεώσουμε την πραγματική φύση του καπιταλισμού, αλλά θα αποδώσουμε τον επαναστατικό ηρωϊσμό ενός λαού που ζητούσε ελευθερία, θα πούμε πως όλοι οι μασκαρεμένοι του φωτογραφικού μοντάζ το πολύ πολύ να είναι μια τρίχα από τα μαλλιά του Κολοκοτρώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες