Οξυγόνο! Οι φον Δημητράκηδες ή το σύστημα που τους θρέφει;

Δε θα αναλύσουμε, εδώ, γιατί η θεατρική πλάνη δεν είναι θεατρική εξαπάτηση, γιατί η υποκριτική δεν ταυτίζεται με την υποκρισία παρά την κοινή τους ρίζα και τους λόγους για τους οποίους η υπουργός Πολιτισμού δεν είναι ούτε εξαπατηθείσασα ούτε ατυχήσασα.

Γράφει η ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ 

Δεν θα μιλήσουμε εδώ για το τί σημαίνει πολιτική ευθύνη και δεν θα απαριθμήσουμε τους λόγους για τους οποίους η πολιτική ευθύνη είναι αντικειμενική και δεν εξαρτάται από δικαιολογίες τύπου «εγω κύριε μιλούσα με τη Γιαδικιάρογλου».

Θα προσπαθήσουμε όμως να μιλήσουμε και να αγγίξουμε – χωρίς να εξαντλήσουμε… πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; – το πραγματικό πρόβλημα. Αυτό που απαιτεί και πολύ χώρο και πολύ φως και πολύ ειλικρίνεια για να ειπωθεί, για να διερευνηθεί, για να αντιμετωπιστεί. Και θα πούμε γιατί το αίτημα παραίτησης ενός υπουργού, όσο επιβεβλημένο, δικαιολογημένο κι αν είναι…. ενδέχεται μόνο εφήμερα να είναι ανακουφιστικό – όχι διότι δεν έπρεπε να γίνει, όχι διότι δεν έχει μια συμβολική αξία διόλου ευκαταφρονήτη, όχι διότι δεν είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ένας πολιτικός προϊστάμενος ως ένδειξη του γεγονότος ότι γνωρίζει τί σημαίνει πολιτική ευθύνη και δεν την μπερδεύει – άθελά του ή τεχνηέντως δεν ενδιαφέρει – με την ποινική ευθύνη.

Από την άλλη πλευρά έστω μία παραίτηση μπορεί να είναι η θρυαλλίδα για μεγάλες και σπουδαίες εφόδους στον ουρανό, αν ακριβώς εκείνη τη στιγμή συντρέχουν οι εξής τρεις προϋποθέσεις: 

α) ένα σύστημα που σαπίζει 

β)μία εξουσία που γεννά και αναπαράγει ό,τι πιο βρώμικο και σάπιο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους 

και γ) ένας λαός που όχι μόνο οργίζεται, αλλά αποφασίζει συνειδητά και δρα. Δηλαδή ένας λαός που παραιτεί και ξεριζώνει μαζί. Και καταλύτης όλων το τρίτο .

Είμαστε, όμως, σε αυτό το σημείο;

Να παραιτηθεί, λοιπόν, ο/η υπουργός όταν φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη; Ναι! Χίλιες φορές να παραιτηθεί.

Αλλά…

Χίλιες φορές χίλιοι υπουργοί να παραιτηθούν τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή βίας άλλες τόσες φορές θα στέκονται ανήμπορα απέναντι σε έναν κρατικό/διοικητικό μηχανισμό αλλοπρόσαλο, κατακερματισμένο, αποστελεχωμένο, ανήμπορο (ενίοτε και απρόθυμο) να προστατέψει, να βοηθήσει, να επουλώσει τραύματα, να αποδόσει ευθύνες και δικαιοσύνη.

Χίλιες φορές χίλιοι υπουργοί να παραιτηθούν το θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή βίας εάν μπορεί, δηλαδή αν το αντέχει η τσέπη του, να θεραπεύσει το τραύμα με τη βοήθεια του ειδικού ψυχολόγου έχει καλώς. Αν, όμως, δεν μπορεί τότε θα παλεύει μόνο του να κουκουλώσει τραύματα που θα χάσκουν απειλητικά σε κάθε ελπιδοφόρα στροφή της ζωής του. Ο φόβος, ο στιγματισμός, η ενοχή θα βρίσκονται πάντα εκεί να θυμίζουν το τραύμα που κακοφορμίζει.

Χίλιες φορές χίλιοι υπουργοί να παραιτηθούν τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή βίας θα βρίσκονται εκεί που βρίσκονται και αναπτύσσονται οι ιεραρχικές εξουσιαστικές σχέσεις με όλες τις εκβιαστικές εκφάνσεις τους. Εκεί που ο χορηγός αναλαμβάνει να «υιοθετήσει» οικονομικά το ανήλικο ακόμα παιδί που θέλει να διαπρέψει ως αθλητής διότι δεν το κάνει το κράτος ως όφειλε. Εκεί που ο νέος καλλιτέχνης όταν επιθυμεί να ασκήσει την τέχνη του πρέπει να μάθει να εξασκηθεί και στις κάθε τύπου και είδους «δημόσιες σχέσεις» εγκλωβισμένος σε ένα δαιδαλώδες και ομιχλώδες σύστημα φανερών και αθέατων διαδρομών. Εκεί που η εργαζόμενη για να κρατήσει τη δουλειά της είναι «υποχρεωμένη» να ανεχτεί τη σεξουαλική παρενόχληση του αφεντικού ούσα την ίδια στιγμή θύμα του εργοδότη, αλλά και ενός συστήματος που την επόμενη στιγμή είναι έτοιμο να την καταδικάσει στην ανεργία.

Χίλιες φορές χίλιοι υπουργοί να παραιτηθούν τα κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα από τους ταχυδιανομείς μέχρι στους εργαζόμενους στα πολυκαταστήματα, από τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο μέχρι τους ηθοποιούς στο σανίδι είναι μία κοινή συνισταμένη που παράγει δεκάδες εκβιασμούς και βιασμούς ψυχολογικούς, λεκτικούς και σωματικούς.

Χίλιες φορές χίλιοι υπουργοί να παραιτηθούν άλλες τόσες σε παγκόσμιο επίπεδο θα συγκαλυφθούν κυκλώματα παιδεραστίας, όπως θα συγκαλυφθούν κυκλώματα σωματεμπορίας, κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών.

Εν ολίγοις, όταν όλα υπόκεινται σε αγοραίους όρους δημιουργίας και ύπαρξης δεν μπορεί παρά και οι σχέσεις που αναπτύσσονται να είναι αγοραίες και εν τέλει χυδαίες και βάναυσες.

Γιατί; 

Γιατί αυτό το σύστημα οικονομίας και εξουσίας (καπιταλισμός το όνομά του) που έχει επιβληθεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι μόνο με φανερό τρόπο εξοργιστικά εκμεταλλευτικός και βασανιστικός. Είναι και με άλλους τρόπους, υπόγειους, χυδαίους, ανήθικους. Υπάρχει και αναπαράγεται και με αυτούς τους τρόπους. Ένα σύστημα που γεννάει, καλλιεργεί, αναπαράγει, δικτυώνει, καλύπτει κάθε είδους βρωμιά, απάτη, εκμετάλλευση, βασανισμό.

Τα προσφυγόπουλα που είναι θύματα εμπορίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, πριν από αυτό έγιναν προσφυγόπουλα, δηλαδή έγιναν παιδιά του πολέμου, του διωγμού και της ορφάνιας. Και άρα μόνα τους και ευάλωτα. Και δεν έγιναν τυχαία, έτσι… Κάποιοι βομβάρδισαν τον τόπο τους, το σχολείο τους το σπίτι τους. Και αυτοί οι κάποιοι είναι οι ίδιοι που ταίζουν τη στρατιωτικη βιομηχανία και που – αν τύχει – θα συγκαλύψουν με τους τις προστατευτικούς φτερούγες τους εμπόρους σωμάτων και τους διακινητές του θανάτου.

Αν κάθε ατομική περίπτωση δεν συναντηθεί με εκατοντάδες, χιλιάδες ακόμα, αν στο πλάι της κακοποιημένης γυναίκας, της παρενοχλημένης και εκβιασμένης εργαζόμενης, της νέας κοπέλας που της υπόσχονται δόξες και για να καταλήξει εκπορνευόμενη, του παιδιού που το κακοποιούν, δεν φτιάξει η κοινωνία – ο λαός δηλαδή – ένα αδιάρρηκτο πλέγμα προστασίας και αλληλεγγύης, άρνησης και πάλης, οράματος και συλλογικής δράσης, οι φον Δημητράκηδες, παραιτούμενοι ή μη, θα αναπαράγουν ο ένας τον άλλον.

Κι αν δεν το κάνει ο λαός, αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς άλλος δεν μπορεί.

Εν κατακλείδι… η τέχνη και ο αθλητισμός από μόνα τους δεν παράγουν ούτε βρωμιά, ούτε βία. Μόνο να εμπνεύσουν μπορούν, να διευρύνουν και να απογειώσουν το πνεύμα, να ομορφύνουν, να εξευγενίσουν, να ανοίξουν μεγάλους δρόμους, να γίνουν εστίες Αντίστασης. Ας γίνουν, λοιπόν…

*Στη φωτογραφία ο πίνακας του Πάμπλο Πικάσο «Σφαγή στην Κορέα». 

από ημεροδρόμος