Εδώ και μια δεκαετία από την εφαρμογή του νόμου Καλλικράτη, της επιβολής δηλαδή των μνημονίων στην τοπική διοίκηση, οι δημοτικές αρχές είναι υποχρεωμένες κάθε χρόνο να καταρτίζουν τεχνικά προγράμματα και προϋπολογισμούς μέσα σε ένα συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο.
Το πλαίσιο αυτό χαρακτηρίζεται από ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, επιτροπείες, δημοσιονομική ασφυξία και κυρίως μη καταβολή των θεσμοθετημένων πόρων από την μεριά των κυβερνήσεων, οι οποίες έχουν την υποχρέωση (σύμφωνα με τους αφελείς), να διαχειρίζονται τους φόρους με βάση το δημόσιο συμφέρον.
Αυτές οι παράνομες κατακρατήσεις των πόρων, οδηγούν τους οργανισμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης σε οικονομική ασφυξία.
Οι Δήμοι έμαθαν πια να διαχειρίζονται την φτώχεια τους, αφήνοντας ανοιχτά όλα τα μικρά και μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι τοπικές κοινωνίες. Όποιος κρύβει αυτές τις πολιτικές επιλογές ρίχνοντας ευθύνες μόνο στις τοπικές δημοτικές αρχές στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλεί και στη χειρότερη ψεύδεται.
Την ίδια στιγμή που οι δήμοι αδυνατούν να προγραμματίσουν και να ιεραρχήσουν τις ανάγκες τους προκειμένου να αρχίσουν να τις ικανοποιούν σταδιακά και κατά προτεραιότητα, ένα απίστευτο πάρτι εκατομμύριων έχει στηθεί μέσω των προγραμμάτων ΕΣΠΑ.
Τα προγράμματα αυτά καταρτίζονται από τεχνοκράτες χιλιόμετρα μακριά από τους τόπους εφαρμογής τους, είναι ανταγωνιστικά και δεν είναι για όλους.
Οι υπηρεσίες των δήμων, εφόσον είναι κατάλληλα και επαρκώς στελεχωμένες, αρχίζουν ένα αγώνα δρόμου προκειμένου να συντάξουν μελέτες και προτάσεις για προσκλήσεις που βγαίνουν από διάφορους φορείς και για διαφορετικές δράσεις, οι οποίες στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι αποσπασματικές και αρκετές φορές ικανοποιούν έργα βιτρίνας. Ο σκοπός βέβαια των προγραμμάτων αυτών είναι να λειτουργούν κατά κύριο λόγο ως ιμάντες μεταφοράς χρημάτων προς συγκεκριμένες τσέπες.
Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όμως.
Στο πραγματικά μεγάλο τεχνικό πρόγραμμα του δήμου Αγρινίου που κατατέθηκε στο δημοτικό συμβούλιο φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι δημόσιες χρηματοδοτήσεις που αφορούν τις δράσεις για την πολιτική προστασία και πυροπροστασία φθάνει στο «ιλιγγιώδες» ποσό των 230 χιλ ευρώ. όσο θα κοστίσει δηλ. η κατασκευή ενός ηλιακού δένδρου στα πλαίσια του προγράμματος υλοποίησης του ανοιχτού κέντρου εμπορίου.
Η ασφάλεια μας λοιπόν από τις φυσικές καταστροφές και οι προληπτικές δράσεις που απαιτούνται δεν είναι επιλέξιμη δαπάνη για τέτοια προγράμματα σε αντίθεση με έργα βιτρίνας.
Από την άλλη η περίφημη ΒΑΑ που σχεδιάστηκε από την προηγουμένη περιφερειακή αρχή χωρίς φυσικά να υιοθετηθούν οι προτεραιότητες και οι ανάγκες της περιοχής, περιλαμβάνει έργα σημαντικά όπως η αναζωογόνηση του πάρκου, η ανακατασκευή της Χαριλάου Τρικούπη (κυρίως σε ότι αφορά στις υποδομές αποχέτευσης και των αγωγών ύδρευσης), η αξιοποίηση και η ανακαίνιση του τσιμεντένιου κτιρίου των αποθηκών Παπαστράτου, αλλά και λιγότερο σημαντικά, άφησε στο έλεος και την εγκατάλειψη το σύνολο της περιφέρειας που βρίσκεται σε σπιράλ παρακμής εδώ και κάμποσα χρόνια.
Με άλλα λόγια, όσο θα συνεχίζεται αυτή η πολιτική της υποχρηματοδότησης των δήμων, της έλλειψης δυνατότητας συγκρότησης ενός δημοκρατικού προγραμματισμού, που θα μας δίνει την ευκαιρία να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας, να σχεδιάσουμε το μέλλον μας και φυσικά να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα σχέδια αυτά, η εξάρτηση μας από αυτά τα προγράμματα θα είναι μονόδρομος.
Από την άλλη όμως μονόδρομος θα έπρεπε να είναι και η αντίσταση μας απέναντι σε αυτές τις πολιτικές και σε όσους επιχειρούν να τις συντηρούν. Μόνο που αυτή η επιλογή δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη και σε καμία περίπτωση μόνο αυτοδιοικητική.
Υ.Γ. Αυτή η μεγάλη χρηματοδότηση της κυβέρνησης προς τους δήμους της χώρας για ανανέωση του στόλου των απορριμματοφόρων, αυξάνει τη προίκα των ιδιωτών, που ετοιμάζονται να αναλάβουν τη διαχείριση των απορριμμάτων. Ελπίζουμε αυτό να μην το δούμε να συμβαίνει… και δεν θα αρκεστούμε μόνο στην ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες