Οι έρωτες στον καιρό του κορονοϊού

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τούτο το απερίγραφτο γεγονός, όπου ένας μικροσκοπικός ιός θα μπορούσε να διασαλέψει την καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων πάνω στον πλανήτη γη.

Ήρθε ο καιρός όπου ο άνθρωπος δεν εμπιστεύεται πλέον το συνάνθρωπό του.

Ακόμα κι οι σχέσεις μεταξύ των συζύγων κρατιούνται σε μια απόσταση ασφαλείας, σε μια προσπάθεια να ανταποκριθούν οι πολίτες στις δραματικές επικλήσεις της πολιτείας, που όμως δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της και, που επικαλείται μόνιμα την ατομική ευθύνη.

Βγαίνω στο μπαλκόνι μου να καπνίσω, όπως κάνουν και οι γείτονες των απέναντι πολυκατοικιών. Κάποτε χαιρετιόμαστε εγκάρδια, ενώ τώρα μια κατήφεια μας έχει κυριεύσει όλους. Ο φόβος είναι αισθητός, τα αποτελέσματα της καραντίνας είναι ορατά κι οι δρόμοι παντέρημοι από τις χαρούμενες φωνές των μικρών παιδιών.

Τα παιδιά μας επιστρέφουν από τις δουλειές τους κι εμείς οι γονείς τα κρατάμε σε απόσταση. Δεν μπορούμε πλέον να εκφράσουμε την αγάπη και τη στοργικότητά μας. Ένα απαλό χάδι στα μαλλιά, ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο…

Η απομόνωση σαφώς και δημιουργεί προβλήματα ψυχολογικής φύσης όπως άγχος, κατάθλιψη, αίσθημα μοναξιάς, φόβο, θυμό, με όλα τα επακόλουθα που παράγουν αυτά τα τόσο δυσάρεστα συναισθήματα.

Ο φόβος για τη σωματική και για την ψυχική υγεία των οικείων προσώπων μπορεί κάλλιστα να επιφέρει διαταραχές στον ύπνο αλλά και στη διατροφή, μας πληροφορούν οι αρμόδιοι φορείς.

Επίσης, ο φόβος της οικονομικής καταστροφής που κάθε μέρα που περνάει ισχυροποιείται μέσα μας, μπορεί να προκαλέσει ανησυχία, απογοήτευση και αβεβαιότητες μεγάλης έντασης και έκτασης για την επόμενη μέρα.

Οι ειδήσεις για κείνους που νοσούν αλλά και για τους άλλους που έχασαν τη μάχη της ζωής λόγω του ιού, αυξάνουν το στρες, με αποτέλεσμα κάποια υπερευαίσθητα άτομα να φτάνουν ως τα όρια του γενικευμένου πανικού. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σίγουρα επηρεάζει αρνητικά και την ερωτική διάθεση των ζευγαριών αλλά και τις σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα…

Οι μέρες στο κελί της φυλακής μας περνάνε βαριεστημένες, άτονες και ανούσιες, γιομάτες μοναξιά και μελαγχολία.

Οι άνθρωποι παγιδευμένοι στα σπίτια τους νιώθουν σα να ζουν μέσα σε μια ιδιόμορφη και παράλογη εξορία. Κι ο έρωτας πολιορκημένος κι αυτός και αμφίζωστος μαραζώνει μέσα στη βάναυση σιωπή των τεσσάρων τοίχων του πένθους και της αποστέρησης.

Ωστόσο, αυτός ο εγκλεισμός μπορεί να έχει και τα θετικά του στοιχεία από την άποψη πως μας παρέχει απεριόριστο ελεύθερο χρόνο, που αν τον χρησιμοποιήσουμε εύθετα και προγραμματισμένα μπορούμε να αποκομίσουμε πολύ σημαντικά οφέλη.

Ναι, ο άνθρωπος μέσα στη μόνωσή του κι αξιοποιώντας σωστά τον ελεύθερο χρόνο του, μπορεί να ψάξει, να διαβάσει, να μάθει καινούριες αλήθειες, να ασκήσει το πνεύμα του, να τηλε/επικοινωνήσει με απλότητα και με ειλικρίνεια με τους άλλους συνανθρώπους του, καλλιεργώντας και αναπτύσσοντας μια συζήτηση/συναναστροφή που θα εκδηλώνεται όμως σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο διαλογισμού, μέσω της ανταλλαγής επίκαιρων απόψεων, πληροφοριών και κρίσιμων μηνυμάτων.

Οι νέοι έχουν την ευκαιρία να εξετάσουν τις σχέσεις τους κάτω από μιαν άλλη οπτική γωνία. Οι άμεσες επαφές βέβαια είναι απαγορευτικές, ωστόσο όμως η προηγμένη τεχνολογία έχει εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις για να μπορεί το σύνολο των πολιτών της γης να είναι κοντά, ακόμα κι όταν υπάρχουν ανάμεσά τους τεράστιες αποστάσεις.

Η τεχνολογία αποτελεί μια γέφυρα επαφής μέσα από την οποία οι νεαροί, αλλά και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία άνθρωποι, να μπορούν να ενισχύσουν τον “κοινωνικό τους εαυτό” δηλώνοντας ενεργά τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Άλλωστε η ζωή, όσο σκληρή κι αν παρουσιάζεται κάποιες φορές, δεν μπορεί να αθετήσει συνολικά τις ηθικές της υποχρεώσεις ή ακόμα και, να απεμπολήσει τη σύμφυτη ευαισθησία της.

Ένα ωραίο κείμενο, ένα ποίημα, ένας ήχος που μας σαγηνεύει, μια εικόνα, όλα εκείνα τα στοιχεία του πολιτισμού που μας δημιουργούν, κατά κοινή ομολογία, όμορφα και ανάλαφρα συναισθήματα, μπορούν να διανεμηθούν και να μετατραπούν σε αισθητική συγκίνηση για τους μυριάδες χρήστες του διαδικτύου.

Μέχρι να γυρίσουμε σελίδα, για να μπορέσουμε να εκφράσουμε τελικά με τον παραδοσιακό τρόπο τα συναισθήματά μας, ας δημιουργήσουμε συνάνθρωποι, έστω και μέσα από την τεχνολογία, σχέσεις οικειότητας που θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τους εύλογους φόβους και τη βάσιμη αγωνία για εμάς αλλά και τους άλλους συνανθρώπους μας.

Ο έρωτας, σ’ όλες του τις μορφές, κατοικεί μέσα σε κάθε ζωντανή ψυχή. Πολλές φορές μας πονά και μας ματώνει, όμως μέσα σε τούτη τη γλυκιά οδύνη βρίσκεται η ουσία και το περιεχόμενο της ζωής.

Μέσα από αυτό το ξέφρενο ξεφάντωμα των αισθήσεων και των συναισθημάτων, η θνητή ύπαρξη αντλεί το σθένος και την αισιοδοξία για να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις δυσχέρειες και τις αντιξοότητες που συχνά –πυκνά ορθώνει η ζωή.

Γιατί, ως έλλογα όντα, από τη φύση μας διαθέτουμε το αίσθημα της λαχτάρας και της δημιουργικής επιθυμίας που μας εξωθούν στη δημιουργική σκέψη, στον αισιόδοξο στοχασμό και στην καινοτόμα δράση.

Είναι το εγγενές πάθος που επιζητά επιτακτικά να βρισκόμαστε στον πυρήνα των γεγονότων ή έστω που αξιώνει επιτακτικά να βρισκόμαστε διαρκώς δίπλα σ’ ένα μοναδικό άνθρωπο που μαγεύει την καρδιά και, που ξελογιάζει το πνεύμα μας.

Είναι η εμφατική διάθεση να ξεφυλλίσουμε ένα χρήσιμο βιβλίο, να απολαύσουμε μια ωραία μουσική σύνθεση, να θαυμάσουμε έναν όμορφα καλλιτεχνημένο ζωγραφικό πίνακα, στοιχεία κρίσιμα που λογίζονται ως το προοίμιο για την αφύπνιση της συνείδησης και για την παρακίνηση της συνειδητής μας δράσης.

Μέσα από τους φτερωτούς έρωτες της ύλης και του πνεύματός μας που απορρέουν από αυτό τον ευσεβή πόθο, μας παρέχεται η δυνατότητα να ταξιδέψουμε ως τους ατείχιστους ουρανούς χωρίς να λογαριάζουμε το χρόνο και την απόσταση γιατί έτσι, μια ανείπωτη χαρά κατακλύζει την καρδιά μας, γιατί μέσα από αυτό το θεσπέσιο και ονειρικό ταξίδι μέλλει να βιώσουμε μια απερίγραπτη έκσταση και ευδαιμονία.

Ο έρωτας είναι το αγχέμαχο όπλο και η ασπίδα που κομματιάζουν τη συνωμοσία της σιωπής, που ισοπεδώνουν το χρόνο και την απόσταση. Είναι το μέλι που γλυκαίνει την αιωνιότητα της εφήμερης ζωής, είναι η άσβεστη ελπίδα κι η γλυκιά προσμονή της καθαγιασμένης ύλης και του όσιου πνεύματός της.

Είναι το όραμα και ο επιούσιος άρτος που θρέφει όλες τις ψυχές.

Κι είναι επιβεβαιωμένο γεγονός πως, οι ιστορίες της αυθεντικής αγάπης σμιλεύονται με ανεξίτηλα γράμματα στη μνήμη των ουρανών και των άστρων, εκείνη τη μαγική στιγμή που ο φλογερός πόθος του ανθρώπου γίνεται αγέρας για να ξεχυθεί μέσα στην ετερότητα του κόσμου, για να σμίξει με το άλλο μισό της ύπαρξής του, για να ζήσει μια ολοκληρωμένη και ευειδή ζωή.

Ή πάλι, θα μπορούσαμε να εικάσουμε πως η αυθεντική αγάπη είναι η απεικόνιση της ύπαρξης μέσα στις γαλάζιες ομίχλες των θερινών οριζόντων ή πως η στοργικότητα και η αφοσίωση παρέχουν το χρυσό κλειδί που ανοίγει διάπλατα τις βαριές πύλες του παραδείσου για να κερδίσει κάθε αισιόδοξη ψυχή μια ανέλπιστη αιωνιότητα…

Ναι. Ο Έρωτας του σώματος και της ψυχής υπηρετεί μια ύψιστη ανάγκη για κάθε ύπαρξη που οδηγεί σταθερά και αταλάντευτα στην αποθέωση των αισθήσεων και των συναισθημάτων.

Ζώντας αυτή την εσωτερική επανάσταση σε όλες της τις διαστάσεις, η ύπαρξη συναπαντά το δικό της φωτεινό άστρο στο άπειρο διάστημα και αναζωογονείται και ξανανιώνει και σείεται σαν το μεστωμένο αστάχυ στο ελαφρύ φύσημα του φθινοπωριάτικου βοριά.

Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία. Η ωραιότητα της φύσης και οι αισθητικές της μορφές αποκτούν νόημα και αξιακή υπόσταση μόνο όταν αξιολογούνται από το ιερό βλέμμα της χαρισματικής ανθρώπινης ψυχής, γιατί ο ζωτικός χώρος κάθε ομορφιάς είναι η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου.

Σε τούτο το ολοκληρωμένο πάθος της αγγελόπλαστης αγάπης που επινεύει για την επίψαυση, για την προσέγγιση και για τη συνάφεια, όλοι μαζί μπορούμε να σταματήσουμε το χρόνο, να πάρουμε τη ζωή μας από τη αρχή, να γίνουμε ξανά παιδιά κι ας μη διαθέτουμε το προνόμιο της αθανασίας.

Ας προετοιμάσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας κι ας δημιουργήσουμε σήμερα το τέλειο τοπίο μέσα μας για να υποδεχτούμε αύριο το θεόσταλτο Έρωτα με τους επαίνους και με τις τιμές που του αρμόζουν.

Γιατί την επόμενη μέρα, είναι απόλυτα σίγουρο, η ζωή, σα μια ξανθιά και γαλανομάτα παιδούλα ντυμένη στα λευκά, θα ξαναβρεί το δρόμο της και θα βηματίσει ξένοιαστη στα χλωρά λιβάδια της επικείμενης άνοιξης. Θα οδοιπορήσει ανάμεσα στα καταπράσινα πλατάνια, στις κλαίουσες ιτιές και στις γάργαρες νεροσυρμές που τρέχουν τραγουδώντας στον κατήφορο.

Για να ξεδιψάσουν τα ανθόσπαρτα λιβάδια της γης που εξυμνούν ασίγαστα με τα χρώματα και με το άρωμά τους την τρυφηλή άνοιξη. Για να εξυμνήσουν τον όσιο οργασμό της εξαγνισμένης φύσης που κατεβαίνει καλπάζοντας από τα ψηλά χιονοσκέπαστα βουνά. Για να κρούσει εντέλει ο νυχτερινός αγέρας τις καμπάνες της ανάστασης. Για να διανείμει δίκαια ο άνεμος τους λυτρωτικούς ήχους και τα μύρα της ελπίδας σ’ όλες εκείνες τις ανθρώπινες καρδιές, που δεν πρόφτασαν ακόμα να αγαπήσουν, με τον άοκνο ζήλο και με την αληθινή θέρμη, τον άνθρωπο, το πνεύμα του και την υπέροχη ψυχή του…

Γιώργος Δ. Μπίμης

ΚΑΤΙΟΥΣΑ