Δείξε μου το παγουρίνο σου – Η δημιουργική λογιστική της Κεραμέως για τους μαθητές ανά τάξη και η απάτη των “μέσων όρων”

Τρολάρισμα μέχρι ναυτίας έχει προκαλέσει από χθες η ανακοίνωση της Νίκης Κεραμέως για τα δωρεάν παγουρίνα σε κάθε μαθητή που θα μοιραστούν από “ευεργέτες” του ιδρύματος Λασκαρίδη, -γιατί σχολείο
χωρίς χορηγό δε γίνεται-, όπως και ο ισχυρισμός πως δε χρειάζεται αραίωση στις τάξεις, καθώς ο μέσος όρος μαθητών ανά τάξη ανέρχεται στους 17. 

Ως γνωστόν ο καλύτερος τρόπος για να πεις ένα πειστικό ψέμα είναι να φροντίσεις να εμπεριέχει αλήθεια. Όπως εν προκειμένω ότι κατά μέσο όρο μια τάξη στην Ελλάδα περιλαμβάνει 17 μαθητές.

Ο διάβολος ωστόσο, όπως και η προπαγάνδα, κρύβονται στις λεπτομέρειες, εν προκειμένω στη φαινομενικά “αθώα” έννοια του “μέσου όρου”. Τι θα πει αυτό λοιπόν; Ότι αθροίζονται οι τρεις μαθητές του δημοτικού της Γαύδου με τους άνω των 20 σε κάθε τμήμα ενός οποιουδήποτε σχολείου μεγάλου αστικού κέντρου – και όχι μόνο – για να προκύψει ο “μαγικός” αριθμός 17, που ουδεμία σχέση έχει φυσικά με την πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Απλά η ιδιαίτερη μορφολογία της χώρας μας, με τα πολλά μικρά νησιά, αλλά και τις αρκετές ορεινές κι απομονωμένες περιοχές, εκ των πραγμάτων σημαίνουν την ύπαρξη πολλών μονοθέσιων και ολιγοθέσιων σχολείων, που αξιοποιούνται για τις κυβερνητικές λαθροχειρίες.

Το κόλπο του μέσου όρου εξάλλου γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό, αν αναλογιστεί κανείς πως η ίδια η υπουργός ήταν εκείνη που, μεσούσης της πανδημίας, αποφάσιζε πριν λίγο μόνο καιρό να αυξήσει το μέγιστο αριθμό μαθητών ανά τμήμα σε δημοτικά και νηπιαγωγεία στους 25.

Μέσα από όλη αυτή τη συζήτηση τουλάχιστον δίνεται η ευκαιρία να αναδειχτεί πόσο παραπλανητική μπορεί να γίνει η επίκληση μέσων όρων, όχι μόνο στην παιδεία, αλλά και για την προβολή μιας πλασματικής κοινωνίας “ευημερίας”.

Δείκτες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα, όπου μεγιστάνες του πλούτου μπαίνουν στην ίδια μοίρα με άνεργους και εργάτες κι αυτό θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και αποδεκτό από την πλειονότητα, καθώς ενδύεται το μανδύα του ουδέτερου επιστημονικού εργαλείου.

Αυτό δε σημαίνει πως η έννοια του μέσου όρου δεν είναι χρήσιμη και επιστημονικά επιβεβλημένη σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Απλά όπως όλα τα εργαλεία μπορεί να γίνει ευεργετικό ως και φονικό ανάλογα με το χρήστη του και τις προθέσεις του. Ειδικά όταν αυτός ο χρήστης και η πολιτική που υπηρετεί υποτιμά δραματικά το μέσο όρο ευφυΐας του κοινού στο οποίο απευθύνεται.

ΚΑΤΙΟΥΣΑ