Μια αληθινή ιστορία, ένας ύμνος στην αγάπη και τον έρωτα!
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το νέο βιβλίο,"Η ζωή είναι μπεγλέρι", της Ηρακλειώτισσας συγγραφέως και δημοσιογράφου, Ρίκης Ματαλλιωτάκη που για μια ακόμα φορά μας εκπλήσσει με την πλοκή και την ροή του λόγου του!
Δυο αδέλφια, ένας κοινός έρωτας-ή μήπως μια κοινή εγωιστική διεκδίκηση;- ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον, και ο κύκλος του αίματος έχει ήδη ανοίξει…
Μια γυναίκα τρέχει αλαφιασμένη για να τον κλείσει και σαν νέα Ιφιγένεια προσφέρεται εκούσια να σταματήσει το κακό, πολύ σύντομα όμως διαπιστώνει πως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει…»
Οι ζωές τριών ανθρώπων, και όλων όσων τους περιβάλλουν, αναποδογυρίζονται από το ένα λεπτό στο άλλο, και μαζί τους αναποδογυρίζονται και όλες εκείνες οι αξίες που πίστευαν μέχρι τότε ως ηθικές και απαράβατες.
Ο διχασμός, το μίσος, η περιφρόνια, η ανέχεια, με δυο λόγια όλα τα κακά στοιχειά συνωμοτούν εναντίον της αγάπης, του πιο ευγενικού παναθρώπινου συναισθήματος, για να την αποδυναμώσουν και ουδείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν έρθει-και με τι τρόπο θα έρθει- κάποτε η δικαίωση…
Ανοιγόκλεισε το κορίτσι τα μάτια ανάμεσα στο ψες και το τώρα, ανάμεσα στον εφιάλτη και τ’ όνειρο, ανάμεσα στον κίνδυνο και το λυτρωμό, και διαμιάς εξαφανίστηκε από μπρος της ό,τι είχε να κάνει με την μισητή πραγματικότητα που ζούσε.
Οι χωροφύλακες ξάφνου έγιναν αόρατοι, οι οδυρόμενοι γονείς και τα εξαγριωμένα αδέλφια έπαψαν να υπάρχουν, οι πυροβολισμοί που προηγήθηκαν μεταμορφώθηκαν σε κελαιδίσματα πουλιών και το κατάμαυρο χειμωνιάτικο σκοτάδι σε Απριλιάτικο δείλι, το τσουχτερό κρύο έγινε θωπευτικός ήλιος και το περίεργο πλήθος λούλουδα σε καταπράσινο λιβάδι που δίπλα τους περπατά για να την πλησιάσει ένας άντρας.
Η ίδια έγραψε πρόσφατα για το 16ο πνευματικό της παιδί:
Δεν ξέρω αν κατάφερα να γίνω γνωστή... δεν ξέρω καν πόση αναγνωσιμότητα έχουν τα βιβλία μου... ξέρω όμως πως ΜΟΝΑΧΑ με τη μικρή ή τη μεγάλη αξία μου-αυτό θα το κρίνουν άλλοι- κατάφερα να κρατώ σήμερα στα χέρια μου το 16ο παιδί μου... γιατί ναι, είναι γεγονός πως με το βιβλίο που κυκλοφορεί ήδη είμαι όχι απλώς πολύτεκνη, αλλά σούπερ πολύτεκνη!!!
Ευχαριστώ τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ που συνοδοιπορούμε!!!
Ένα μικρό απόσπασμα
Ο ήχος της τελευταίας μπαλωθιάς που ακούστηκε στην αρχή δεν εντυπωσίασε κανένα αφού ώρες τώρα οι σφαίρες έπεφταν απανωτές όπως ήθελε το έθιμο να πράττουν στις χαρές τους… όταν όμως ένας δεκαπεντάχρονος όρμησε στο μαγαζί ουρλιάζοντας, τότε μόνο διαπίστωσαν πως τούτη η σφαίρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες, δεν ήταν σφαίρα χαράς αλλά μίσους.
«Βοήθεια, έγινε φονικό, βοήθεια, φάγανε το γαμπρό» φώναζε το αγόρι κι αίφνης, ο χώρος που ως πριν λίγο έσφυζε από χαρά τυλίχτηκε σε μια απέραντη σιωπή… σιώπησαν τα όργανα, κόπηκαν στη μέση τα γέλια και οι φωνές, σταμάτησαν οι χοροί, σταμάτησε λες κι ο αέρας του χώρου να ανακυκλώνεται και πνίγονταν όσοι πάσχιζαν να δώσουν μια λογική εξήγηση στο φοβερό που μόλις ακούστηκε.
«Μα πως… γιατί, γιατί;» αναρωτιόταν όλοι, κάποιοι ωστόσο είχαν αντιληφθεί πως δευτερόλεπτα πριν το μπαμ ο γαμπρός είχε όντως σηκωθεί απ’ το τραπέζι για να πάει, όπως τους είπε, προς νερού του, μα ως εκεί, τίποτα άλλο δεν πήραν χαμπάρι.
.......................
«Κάλλιο ένας παρά πολλοί… κάλλιο εγώ παρά οι άλλοι…» ανατρίχιασε σύγκορμη στην ιδέα μιας επικείμενης βεντέτας και σαν άριστη ηθοποιός, χρόνια εξασκημένη στο σανίδι, ξεκίνησε να παίζει θέατρο προκειμένου να αποτρέψει με το δικό της αίμα τον ποταμό του αίματος που προμηνύονταν να χυθεί και να πνίξει δυο οικογένειες...
Της ευχόμαστε ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο,όπως όλα τα προηγούμενα!
Δυο αδέλφια, ένας κοινός έρωτας-ή μήπως μια κοινή εγωιστική διεκδίκηση;- ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον, και ο κύκλος του αίματος έχει ήδη ανοίξει…
Μια γυναίκα τρέχει αλαφιασμένη για να τον κλείσει και σαν νέα Ιφιγένεια προσφέρεται εκούσια να σταματήσει το κακό, πολύ σύντομα όμως διαπιστώνει πως «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει…»
Οι ζωές τριών ανθρώπων, και όλων όσων τους περιβάλλουν, αναποδογυρίζονται από το ένα λεπτό στο άλλο, και μαζί τους αναποδογυρίζονται και όλες εκείνες οι αξίες που πίστευαν μέχρι τότε ως ηθικές και απαράβατες.
Ο διχασμός, το μίσος, η περιφρόνια, η ανέχεια, με δυο λόγια όλα τα κακά στοιχειά συνωμοτούν εναντίον της αγάπης, του πιο ευγενικού παναθρώπινου συναισθήματος, για να την αποδυναμώσουν και ουδείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν έρθει-και με τι τρόπο θα έρθει- κάποτε η δικαίωση…
Ανοιγόκλεισε το κορίτσι τα μάτια ανάμεσα στο ψες και το τώρα, ανάμεσα στον εφιάλτη και τ’ όνειρο, ανάμεσα στον κίνδυνο και το λυτρωμό, και διαμιάς εξαφανίστηκε από μπρος της ό,τι είχε να κάνει με την μισητή πραγματικότητα που ζούσε.
Οι χωροφύλακες ξάφνου έγιναν αόρατοι, οι οδυρόμενοι γονείς και τα εξαγριωμένα αδέλφια έπαψαν να υπάρχουν, οι πυροβολισμοί που προηγήθηκαν μεταμορφώθηκαν σε κελαιδίσματα πουλιών και το κατάμαυρο χειμωνιάτικο σκοτάδι σε Απριλιάτικο δείλι, το τσουχτερό κρύο έγινε θωπευτικός ήλιος και το περίεργο πλήθος λούλουδα σε καταπράσινο λιβάδι που δίπλα τους περπατά για να την πλησιάσει ένας άντρας.
Η ίδια έγραψε πρόσφατα για το 16ο πνευματικό της παιδί:
Δεν ξέρω αν κατάφερα να γίνω γνωστή... δεν ξέρω καν πόση αναγνωσιμότητα έχουν τα βιβλία μου... ξέρω όμως πως ΜΟΝΑΧΑ με τη μικρή ή τη μεγάλη αξία μου-αυτό θα το κρίνουν άλλοι- κατάφερα να κρατώ σήμερα στα χέρια μου το 16ο παιδί μου... γιατί ναι, είναι γεγονός πως με το βιβλίο που κυκλοφορεί ήδη είμαι όχι απλώς πολύτεκνη, αλλά σούπερ πολύτεκνη!!!
Ευχαριστώ τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ που συνοδοιπορούμε!!!
Ένα μικρό απόσπασμα
Ο ήχος της τελευταίας μπαλωθιάς που ακούστηκε στην αρχή δεν εντυπωσίασε κανένα αφού ώρες τώρα οι σφαίρες έπεφταν απανωτές όπως ήθελε το έθιμο να πράττουν στις χαρές τους… όταν όμως ένας δεκαπεντάχρονος όρμησε στο μαγαζί ουρλιάζοντας, τότε μόνο διαπίστωσαν πως τούτη η σφαίρα δεν ήταν σαν τις προηγούμενες, δεν ήταν σφαίρα χαράς αλλά μίσους.
«Βοήθεια, έγινε φονικό, βοήθεια, φάγανε το γαμπρό» φώναζε το αγόρι κι αίφνης, ο χώρος που ως πριν λίγο έσφυζε από χαρά τυλίχτηκε σε μια απέραντη σιωπή… σιώπησαν τα όργανα, κόπηκαν στη μέση τα γέλια και οι φωνές, σταμάτησαν οι χοροί, σταμάτησε λες κι ο αέρας του χώρου να ανακυκλώνεται και πνίγονταν όσοι πάσχιζαν να δώσουν μια λογική εξήγηση στο φοβερό που μόλις ακούστηκε.
«Μα πως… γιατί, γιατί;» αναρωτιόταν όλοι, κάποιοι ωστόσο είχαν αντιληφθεί πως δευτερόλεπτα πριν το μπαμ ο γαμπρός είχε όντως σηκωθεί απ’ το τραπέζι για να πάει, όπως τους είπε, προς νερού του, μα ως εκεί, τίποτα άλλο δεν πήραν χαμπάρι.
.......................
«Κάλλιο ένας παρά πολλοί… κάλλιο εγώ παρά οι άλλοι…» ανατρίχιασε σύγκορμη στην ιδέα μιας επικείμενης βεντέτας και σαν άριστη ηθοποιός, χρόνια εξασκημένη στο σανίδι, ξεκίνησε να παίζει θέατρο προκειμένου να αποτρέψει με το δικό της αίμα τον ποταμό του αίματος που προμηνύονταν να χυθεί και να πνίξει δυο οικογένειες...
Της ευχόμαστε ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο,όπως όλα τα προηγούμενα!
Ευχαριστώ πάρα, μα πάρα πολυ αγαπημενε μου φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφή