Bullying, ή αλλιώς εκφοβισμός. Όλοι έχουμε ακούσει ή διαβάσει σχετικά περιστατικά και ξέρουμε πως πρόκειται για μια μάστιγα που «σημαδεύει» τα παιδιά και αρκετές φορές τα οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις.
Ακούμε στις ειδήσεις για νέους που βάζουν τέλος στη ζωή τους λόγω της πίεσης και της ψυχολογικής- και όχι μόνο- βίας, και αφού αναστενάξουμε με ανακούφιση που ευτυχώς το δικό μας παιδί δεν έχει τέτοια προβλήματα, σε λίγα λεπτά, και αφού κάτι άλλο μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, το έχουμε ξεχάσει.
Πόσο σίγουροι είμαστε όμως ότι το δικό μας παιδί δεν είναι θύμα -ή θύτης- του bullying; Η Κατερίνα είναι μαθήτρια Λυκείου και ζει σε ένα χωριό της Πάρου απ’ όπου και κατάγεται. Είναι θύμα του bullying και είναι η πρώτη φορά που μιλάει γι’ αυτό.
Σημείωση: Το όνομα δεν είναι πραγματικό. Ο φόβος κρύβεται πίσω από πολλά ονόματα.
Πότε δέχτηκες για πρώτη φορά bullying και γιατί;
Κατερίνα: «Ξεκίνησε λίγο πριν την πρώτη γυμνασίου. Μέχρι τότε δεν είχα κανένα κόμπλεξ. Ούτε με τα κιλά μου, ούτε με τα ρούχα μου, ούτε με το ότι ήμουν από χωριό. Όταν πήγα στο γυμνάσιο ξεκίνησαν τα σχόλια του τύπου «πώς είσαι έτσι», «πήγαινε κάνε αποτρίχωση» κ.α. Με κορόιδευαν επίσης επειδή φορούσα γυαλιά και μια φορά μου τα είχαν σπάσει κιόλας. Εγώ έβαλα τα κλάματα, το είπα στον διευθυντή αλλά κανείς δεν παραδέχτηκε ότι το έκανε. Μετά άρχισα να προσέχω τι φοράω. Δεν φορούσα ροζ και «κοριτσίστικα» χρώματα. Τα κορίτσια από την Παροικιά ήταν πιο ξεπεταγμένα, φορούσαν μαύρα, ρούχα που «τόνιζαν» τα «δυνατά» τους σημεία, και ύστερα ντυνόμουν κι εγώ έτσι, λόγω της κοροϊδίας. Όμως και πάλι μου έλεγαν ότι δεν έχω τα «χαρίσματα» που έχουν άλλα κορίτσια και άρχισα να έχω κόμπλεξ γιατί δεν ήμουν τόσο ανεπτυγμένη όσο κάποιες άλλες. Και ενώ ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τα κιλά μου, άρχισε να μη μου αρέσει και το σώμα μου. Επίσης, το «χωριάτισσα…». Εγώ πάντα καμάρωνα που ήμουν από χωριό, γιατί μεγάλωσα ελεύθερη, έκανα βόλτες με το ποδήλατο, και οι γονείς μου με άφηναν να γυρίζω όλη μέρα. Και μετά άρχισαν να μου λένε πως είμαι χωριάτισσα και βλαχάκι και αν σου πω ότι μίσησα το χωριό μου θα με πιστέψεις; Μπορεί να με ρωτούσαν «από πού είσαι;» και έλεγα «από Παροικιά…».
Οι δυσκολίες συνεχίστηκαν και στις επόμενες τάξεις;
Κατερίνα: «Στη Β’ γυμνασίου είχα άλλα θέματα. Με κορόιδευαν επειδή δεν είχα αγόρι και επειδή δεν ήμουν από τα δημοφιλή κορίτσια. Γιατί έτσι είναι. Μόνο αν έχεις αγόρι είσαι δημοφιλής. Αν δεν είσαι από αυτές δε σε κάνουν παρέα. Ποιος θα ασχοληθεί με μια «τελειωμένη»; Ακόμα και το ότι δεν έβριζα ήταν «μείον». Ακόμα και γι’ αυτό με δουλεύανε. Και όταν που και που έλεγα καμία βρισιά με χειροκροτούσαν ειρωνικά. Ε, στη Γ’ γυμνασίου ήρθε ένα άλλο κορίτσι και «έφυγαν» από μένα. Κορόιδευαν εκείνη μετά, και αν και στεναχωριόμουν για εκείνη, ένιωσα ανακούφιση που τους «ξεφορτώθηκα».
Στους γονείς σου είχες μιλήσει;
Κατερίνα: «Όχι. Γιατί φοβόμουν την αντίδρασή τους. Η μάνα μου ας πούμε θα πήγαινε Παροικιά να βρει εκείνα τα παιδιά που με ενοχλούσαν. Και μετά θα έλεγαν «έφερε τη μαμά της» οπότε θα με κορόιδευαν ακόμα περισσότερο. Γενικά σε κανένα δε μιλούσα. Ούτε καν στους φίλους μου. Γιατί φοβόμουν ότι θα με δουν σαν το «κακόμοιρο» και θα με κάνουν πέρα. Μια φορά είπα κάτι στον αδελφό μου, αλλά επειδή θύμωσε πολύ και φοβήθηκα ότι θα μου δημιουργήσει προβλήματα του είπα «ξέχνα το».
Ποια η στάση των καθηγητών, από αυτά που ξέρεις και έχεις δει;
Κατερίνα: «Δεν παίρνουν θέση. Στην εκδρομή της Γ’ γυμνασίου είχα πει σε ένα καθηγητή για ένα κορίτσι που του φερόντουσαν πολύ άσχημα τα παιδιά και μου είπε πως «δεν είναι η αρμοδιότητά μου αυτή, θα βρω το μπελά μου». Και όταν το ίδιο κορίτσι δεχόταν μέσα στην ώρα του μαθήματος ραβασάκια με βρισιές και έβγαινε έξω κλαίγοντας, οι καθηγητές της έβαζαν απουσία χωρίς να νοιάζονται για το τι έχει συμβεί».
Μίλησέ μου λίγο για τα συναισθήματά σου. Όταν έφευγες από το σχολείο και γυρνούσες σπίτι;
Κατερίνα: «Έκλαιγα κάθε βράδυ. Μα κάθε βράδυ. Μέχρι και την αυτοκτονία σκεφτόμουν να σου πω την αλήθεια. Δεν το έχω πει σε κανέναν. Μπορεί να έπαιρνα ένα μαχαίρι και να ’μουν στο «αμήν» να κάνω κάτι την ώρα που έκλαιγα. Τώρα το σκέφτομαι και λέω «για φαντάσου να ’χα κάνει τη βλακεία». Δεν ήθελα να πηγαίνω σχολείο. Κάθε μέρα σκεφτόμουν τι να κάνω για να τους αποφύγω. Σκεφτόμουν όλη μέρα «ατάκες» που θα τους έλεγα. Αλλά ποτέ δε μιλούσα τελικά. Περίμενα πότε θα πάω σπίτι να κλάψω. Αλλά από τη στιγμή που άλλαξε η εμφάνισή μου και πήγα στο λύκειο τελείωσε. Πλέον δε δέχομαι bullying και αν κάποιος μου πει κάτι έχω το θάρρος να του απαντήσω».
Τι θα έλεγες σήμερα στα παιδιά που κάνουν bullying;
Κατερίνα: «Εσείς που «κράζετε», ξέρετε ότι κάνετε κάποια παιδιά να θέλουν να χάσουν τη ζωή τους; Νιώθετε ωραία; Βρείτε τα με τον εαυτό σας και σταματήστε να παίρνετε χαρά με το να πονάτε τους άλλους. Γιατί να αλλάξουμε; Για εσάς;».
Και στα παιδιά που το δέχονται;
Κατερίνα: «Μη δίνετε σημασία και βρείτε τα με τον εαυτό σας. Μόνο σε σας κάνετε κακό όταν ακούτε τα άσχημα σχόλια. Μιλήστε στους φίλους σας και αν ντρέπεστε να μιλήσετε στους γονείς σας, μιλήστε σε ένα μεγαλύτερο αδελφό, ξάδελφο ή φίλο. Μη το περνάτε μόνοι σας».
Επίλογος
Γροθιά στο στομάχι να ακούς νέα παιδιά να εκστομίζουν τέτοια λόγια. Αλλά μόνο όταν ακούς τα ίδια να μιλούν καταλαβαίνεις το μέγεθος του προβλήματος. Αυτό είναι το bullying. Να χάνεις την παιδικότητά σου πιο νωρίς. Να αλλάζεις την εμφάνισή σου για να κερδίσεις φίλους. Να φοβάσαι να μιλήσεις, να κλαις, και να μη θέλεις να έρθει το επόμενο πρωί.
Είναι δύσκολο να κάνουμε ένα παιδί να μιλήσει. Είναι όμως εύκολο να του μιλήσουμε εμείς. Και να του μάθουμε αν μη τι άλλο να σέβεται τα αισθήματα των άλλων. Δεν έχω παιδί, αλλά αν είχα, κάθε μέρα πριν φύγει για το σχολείο θα του θύμιζα πως κάθε παιδί είναι διαφορετικό, όμορφο και μοναδικό.
από τη "Φωνή της Πάρου"
http://fileleutheros.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες