Αρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου με αφορμή μια ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ, μια λέξη: «ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ»!

Τι έγινε με τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, τον Νίκο Γεωργιάδη; Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται με απόλυτη ακρίβεια στο θέμα του Ημεροδρόμου (εδώ).

του Νίκου Μπογιόπουλου

Με δυο λόγια, ο κύριος ΔΕΝ αθωώθηκε! Ο πρώην βουλευτής ΔΕΝ απηλλάγη διότι οι κατηγορίες εναντίον του κατέρρευσαν. Ο εν λόγω ΔΕΝ αποδόθηκε άσπιλος γιατί ανετράπη η πρωτόδικη απόφαση που απεφάνθη ότι ήταν «Ένοχος για ασέλγεια κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ΄ εξακολούθηση…».

Όχι, ο πρώην βουλευτής έπαψε να διώκεται διότι επήλθε παύση της ποινικής δίωξής του, λόγω ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ. Αυτό συνέβη. Κι αυτό που συνέβη είναι τόσο «άριστο», ώστε ακόμα και η Εισαγγελέας της έδρας, δήλωσε:

«Δυστυχώς θα πρέπει να γίνει δεκτή η ένσταση παραγραφής. Ο δικαστής είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τον νόμο, ακόμα και αν προκαλείται στους πολίτες το ερώτημα πώς μπορεί με το νέο Ποινικό Κώδικα να θεωρείται ήσσονος σημασίας και να παραγράφονται, όλα τα πλημμελήματα ακόμα και αυτά που έχουν τελεστεί σε βάρος ανηλίκων», 

για να συμπληρώσει στην αγόρευσή της ότι το δικαστήριο υποχρεώθηκε – εξ αυτού και μόνο του λόγου – να δεχτεί την ένσταση παραγραφής που προβλήθηκε από την πλευρά του ίδιου του Γεωργιάδη.

Αυτά είναι τα πραγματικά δεδομένα. Αυτά είναι τα πραγματικά περιστατικά. Όμως απ’ όταν ανακοινώθηκε και γνωστοποιήθηκε η εξέλιξη, τι έχουμε; Έχουμε ένα τσουνάμι νεοφιλελεύθερης αθλιότητας. Ο Άρης Χατζηστεφάνου το περιέγραψε έτσι:

«Τα ΜΜΕ χωρίζονται σήμερα σε αυτά που έχουν τη λέξη “παραγραφή” στους τίτλους για την υπόθεση ασέλγειας σε ανήλικους από τον Γεωργιάδη και σε αυτά που την παραλείπουν και μιλούν μόνο για απαλλαγή. Μια κατηγορία από μόνο του είναι το liberal το οποίο δεν χρησιμοποιεί τη λέξη ούτε καν στον κορμό του κειμένου ενώ στο URL ανέφερε ότι “Κατέρρευσε” η κατηγορία – το οποίο είναι ψέμα. Δεν είναι μόνο θέμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είναι η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και το κτήνος».

Αντί άλλου σχολίου παραθέτουμε το άρθρο που είχαμε γράψει τότε, στις 2 Μάρτη 2019. Με έμφαση, πλέον, σε μια λέξη εκείνου του άρθρου: «Σιχαίνομαι».

Και πιο συγκεκριμένα, προς εσάς που λέτε ψέματα, προς εσάς, τα αφεντικά και τους κολαούζους σας που κρύβετε την αλήθεια, προ εσάς που πανηγυρίζετε (!) – και μάλιστα για μια τέτοια υπόθεση ασέλγειας ανηλίκου που φτάσατε να την βαφτίζεται «πολιτική δίωξη»!!! – όχι γιατί επήλθε αθώωση αλλά γιατί επήλθε… παραγραφή, η λέξη συμπληρώνεται και γίνεται έτσι: Σας «ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ»! Αυτή είναι η λέξη.

***

Με αφορμή μια (πρωτόδικη) καταδίκη (2/3/2019)

Νίκος Γεωργιάδης –
«Ένοχος για ασέλγεια κατά ανηλίκου άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ΄ εξακολούθηση…»
    Δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο. Γιατί σιχαίνομαι. 
Όμως, μετά, άκουσα τον Αυγενάκη, τον γραμματέα της ΝΔ στον Κοτρώτσο στην ΕΡΤ. Και μου φάνηκε σαν να απείλησε (; ) όσους αναφέρονται στην πρωτόδικη απόφαση. Μου φάνηκε σαν να απείλησε (; ) όσους την δημοσιοποιούν.
   Και… τρόμαξα.

    Την επόμενη είδα άλλο βουλευτή της ΝΔ να αναφέρεται στην συγκεκριμένη υπόθεση χαρακτηρίζοντάς την «προσωπική» (!) και από εκείνες τις υποθέσεις στις οποίες θα μπορούσε ο καθένας να… μπλέξει!
    Και… ξανατρόμαξα.

    Κατόπιν είδα τους Νεοδημοκράτες του «πρώτο τραπέζι πίστα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτούς τους κέρβερους της αριστείας, τους εκπροσώπους του «πνεύμα και ηθική», τους πεφωτισμένους του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», να μην γνωρίζουν τίποτα για την πολιτική ταυτότητα των πολιτικά συνηγόρων του πρωτοδίκως καταδικασθέντα. Τους είδα να μην ξέρουν τίποτα για την πολιτική προέλευση των διακινητών της θεωρίας της «σκευωρίας» κατά του πρώην βουλευτή της ΝΔ (και πρώην συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη). Τους είδα να μετατρέπονται – οβιδιακώς – στους «δεν τον είδαμε, δεν τον ξέρουμε».
    Εκεί κι αν… τρόμαξα.    

    Ταυτόχρονα είδα τηλεοπτικούς σταθμούς και άλλα ΜΜΕ, απηνείς διώκτες της παρανομίας, ιεροκήρυκες του «νόμου και της τάξης», σεσημασμένους Ιαβέρηδες κατά του παράνομου… καπνίσματος και άλλων τέτοιων απάνθρωπων  εγκλημάτων, να… φουμάρουν αδιάφορα μπροστά στην είδηση της πρωτόδικης καταδίκης. Τους είδα να παρασιωπούν την επικαιρότητα, να παραποιούν πρωτοσέλιδα και να βγάζουν το σκασμό ώστε να μην ψελλίζουν «κιχ» για το θέμα. Η’ να κάνουν κάτι ακόμα πιο σιχαμένο: Όταν μιλούν, να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να απομειώσουν τη σημασία του.
    Πάλι… τρόμαξα.

    Κατόπιν αυτών, μια κουβέντα (που αφορά όχι μόνο την σιχαμένη τακτική της αποσιώπησης, αλλά και την ομόριζη τακτική του πολιτικού τζογαρίσματος πάνω σε αυτή την υπόθεση):
    Μακάρι – το εννοώ – αν ο εν λόγω είναι αθώος, όπως ισχυρίζεται, αυτό να αποδειχτεί στο εφετείο και, χωρίς να δημιουργούνται “σκιές” και  “ψίθυροι” γύρω από την τυφλότητα και την περίφημη ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, να αθωωθεί (όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά γιατί αρκετά φορτώθηκε τούτη η κοινωνία με κάθε λογής σαπίλα).     

     Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει μια πρωτόδικη απόφαση. Και ο τρόπος που συμπεριφέρεται κανείς στο άκουσμά της ή την διαχειρίζεται πολιτικά και μιντιακά, είναι δηλωτικός της δικής του ή μη σαπίλας.

    ΥΓ: Οταν έγραψα το παραπάνω κείμενο, αυτό το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην “Καθημερινή” (εδώ) δεν το είχα υπόψη μου.Ομολογώ, λοιπόν, ότι έσφαλα. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός από την σαπίλα, στον κόσμο της νεοφιλελέ γλίτσας που παριστάνει την “αιρετική διανόηση”, στο σινάφι των χαλασμένων που θέλουν να ποζάρουν την τσογλαναρία τους σαν “σνομπ ευφυΐα”,  υπάρχει κάτι χειρότερο και σιχαμερότερο: Το πιο κάτω ακόμα και από την σαπίλα…  

από ημεροδρόμος