Ο Μιχάλης Μουσσού γράφει για τα αποτελέσματα μίας "αβάσταχτης ελαφρότητας" του "κι άλλος δεν είναι"
Η 79η επέτειος των Δεκεμβριανών αποτελεί μια ασφαλή απόσταση χρόνου. Μας αποστασιοποιεί χρονικά επαρκώς για να εξετάσουμε τα ιστορικά
γεγονότα ξέχωρα από πολιτικά πάθη και να επανεξετάσουμε την ιστορική τους διάσταση, τα βαθύτερα αιτία και τον απόηχο τους στη σημερινή πολιτική ζωή.
Παράλληλα η άφιξη του Σοβιετικού στρατηγού Ποπώφ και οι ανοιχτές διαβουλεύσεις του με την αρχηγία της Αριστεράς αντιστάθμισε τις κατηγορίες από πλευράς του επίσημου κράτους.
Δείτε και το απόσπασμα από τον δίσκο "Ο Εχθρός Λαός" (1975) του Ιάκωβου Καμπανέλλη και του Μίκη Θεοδωράκη,που περιγράφει όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια. Ερμηνευτές είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Τζένη Καρέζη
Η 79η επέτειος των Δεκεμβριανών αποτελεί μια ασφαλή απόσταση χρόνου. Μας αποστασιοποιεί χρονικά επαρκώς για να εξετάσουμε τα ιστορικά
γεγονότα ξέχωρα από πολιτικά πάθη και να επανεξετάσουμε την ιστορική τους διάσταση, τα βαθύτερα αιτία και τον απόηχο τους στη σημερινή πολιτική ζωή.
Η πυροδότηση των γεγονότων της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 περιορίζεται από τους ιστορικούς, πολιτικούς φορείς και λόγιους σε μια υπόθεση διαρκείας 20 λεπτών και την εξέλιξη μιας διαδήλωσης κατά μήκος της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και συγκεκριμένα από την πλατεία Ρηγίλλης μέχρι την Ηρώδου Αττικού όταν η κατάσταση ξέφυγε του ελέγχου.
Και ενώ αυτά είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα ουδείς αναφέρεται στην Ιστορική μνήμη που επηρεάζει με λανθάνοντα τρόπο το συλλογικό ασυνείδητο του ελληνικού λαού στα θέματα διχασμού.
Παραμονή Χριστουγέννων 1984
Σαράντα χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά βρισκόμαστε σε οικογενειακό ρεβεγιόν κοντά στο Χίλτον. Μέσα σε κλίμα κατάνυξης κάποιος καλεσμένος αναφέρεται στον "Εμφύλιο" και ένας άλλος του απαντά "Ανταρτοπόλεμος".
Σαράντα χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά βρισκόμαστε σε οικογενειακό ρεβεγιόν κοντά στο Χίλτον. Μέσα σε κλίμα κατάνυξης κάποιος καλεσμένος αναφέρεται στον "Εμφύλιο" και ένας άλλος του απαντά "Ανταρτοπόλεμος".
Ακολουθούν τα πατροπαράδοτα διχαστικά "Συμμορίτη/Δεξιέ", "τη γλίτωσα από τύχη/μου σκοτώσατε τον αδελφό". Σε λιγότερο από δυο λεπτά η γιορτή Αγάπης είχε μεταμορφωθεί σε έξαρση μίσους. Μάταια αναβόσβηνε το άστρο φωτεινό στην κορυφή του έλατου, ο Διχασμός του Εμφυλίου κρατούσε καλά!
Το σούρουπο της 2ας Δεκεμβρίου 1944 έπεσε πάνω σε μια Αθήνα που αντανακλούσε μια διαιρεμένη Ελλάδα στα δύο. Αριστερά και Δεξιά βρίσκονταν εγκλωβισμένες σε ένα μπρα-ντε-φερ δίχως επιστροφή με μοναδικό σκοπό την εξουσία. Η απόκτηση εξουσίας μέσω κρατικών αλλά και παρακρατικών μηχανισμών βασιζόταν στην δημιουργία πόλωσης.
Σε λιγότερες από σαράντα μέρες ο απόηχος των εορτασμών για την Απελευθέρωση είχε ξεθυμάνει. Παρά τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας οι δυο πλευρές παρέμεναν οπλισμένες και αρνούμενες να αφοπλιστούν.
Η Πρωτεύουσα ήταν ανάστατη με συλλαλητήρια, ακροβολιστές που πυροβολούσαν περιστασιακά, βιαιοπραγίες και το χειρότερο αλληλοκατηγορίες μεταξύ βουλευτών και καταγγελίες κατά του περί πολιτικά υποκινούμενου δοσυλλογισμού ανάμεσα στις αντιστασιακές ομάδες.
Το σούρουπο της 2ας Δεκεμβρίου 1944 έπεσε πάνω σε μια Αθήνα που αντανακλούσε μια διαιρεμένη Ελλάδα στα δύο. Αριστερά και Δεξιά βρίσκονταν εγκλωβισμένες σε ένα μπρα-ντε-φερ δίχως επιστροφή με μοναδικό σκοπό την εξουσία. Η απόκτηση εξουσίας μέσω κρατικών αλλά και παρακρατικών μηχανισμών βασιζόταν στην δημιουργία πόλωσης.
Σε λιγότερες από σαράντα μέρες ο απόηχος των εορτασμών για την Απελευθέρωση είχε ξεθυμάνει. Παρά τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας οι δυο πλευρές παρέμεναν οπλισμένες και αρνούμενες να αφοπλιστούν.
Η Πρωτεύουσα ήταν ανάστατη με συλλαλητήρια, ακροβολιστές που πυροβολούσαν περιστασιακά, βιαιοπραγίες και το χειρότερο αλληλοκατηγορίες μεταξύ βουλευτών και καταγγελίες κατά του περί πολιτικά υποκινούμενου δοσυλλογισμού ανάμεσα στις αντιστασιακές ομάδες.
2000 χρόνια αργότερα, το πνεύμα διχασμού διατηρούσε το φάντασμα του Εφιάλτη των Θερμοπυλών ζωντανό και οι ξένες δυνάμεις επωφελούμενες από τη διαίρεση όργωναν την Ελλάδα.
Από την πρώτη μέρα της Απελευθέρωσης η απόβαση του Βρετανού στρατηγού Σκόμπυ είχε δημιουργήσει ανησυχίες . Η παραμονή του στη χώρα και η ανάμειξη του στα εσωτερικά ενίσχυαν το συναίσθημα ξενοφοβίας. 
Παράλληλα η άφιξη του Σοβιετικού στρατηγού Ποπώφ και οι ανοιχτές διαβουλεύσεις του με την αρχηγία της Αριστεράς αντιστάθμισε τις κατηγορίες από πλευράς του επίσημου κράτους.
Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν με την απαίτηση της κυβέρνησης να αφοπλιστούν οι ομάδες του ΕΑΜ που απαντήθηκε από την Αριστερά με την εξίσου μη αποδεκτή διάλυση του Ιερού Λόχου, του επίσημου στρατεύματος που ακολούθησε την Κυβέρνηση από την εξορία.
Το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε καθ' όλη την 2α Δεκεμβρίου οδήγησε σε παραιτήσεις των Αριστερών βουλευτών τινάζοντας στον αέρα την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αποκλείοντας τον διαπαντός χωρίς καμία ουσιαστική απόπειρα εκτόνωσης. Αντίθετα επιβολή διχασμού μέσω τρόμου υπό απειλής πραξικοπημάτων και την συνοδεία εμπρηστικών πρωτοσέλιδων των εφημερίδων όλων των πολιτικών χώρων.
"Η πολιτική κρίσις έφθασε τας εσπερινάς ώρας χθες εις το αποκορύφωμα της"
"Θα σας προστατεύσω εναντίον οποιασδήποτε απόπειρας πραξικοπήματος"
"Το ΚΚΕ δεν αποκλείει την βίαν ως μέθοδο πολιτικής επικρατήσεως"
"Το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο με τις τραγικές συνέπειες που διαφαίνονται στο βάθος"
Τον Ριζοσπάστη να αποκαλεί τον αρχηγό της Αστυνομίας προδότη και τα σώματα ασφαλείας συνεργάτες των Γερμανών.
Η αναμέτρηση δυνάμεων θα εκφράζονταν σε μορφή ενός παλλαϊκού συλλαλητηρίου την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου που θα κατέληγε στη Βουλή. Η κυβέρνηση το απαγόρευσε.
Το “επίσημο κράτος” περιοριζόταν στο Κέντρο της Αθήνας με άξονα Μακρυγιάννη - Σύνταγμα - Ομόνοια έως το Παγκράτι, περικυκλωμένο από αριστεροκρατούμενες γειτονιές. Όλονυκτις αντηχούσε από τις Ανατολικές συνοικίες η Τρίτη Διεθνή και αντιλαλούσαν οι ντουντούκες με οργισμένες φωνές που προέτρεπαν τον κόσμο να κατέβει σε αναμέτρηση.
Οι δρόμοι ήταν έρημοι εκτός από την κίνηση που διαφαίνονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας της λεωφόρου Βασιλισσης Σοφίας 14 . Στον πέμπτο όροφο βρισκόταν η κατοικία του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Η αδύνατη σιλουέτα του έβγαινε κάθε τόσο στην πίσω βεράντα της οδού Μουρούζη να αφουγκραστεί τους ήχους σαν να επρόκειτο να μαντέψει τι επιφύλασσε το εγγύς μέλλον.
Εκτός από την ικανοποίηση μια εγωιστικής ανάγκης για επίδειξη δύναμης και μια κανένας δεν βγαίνει νικητής και όλοι είναι χαμένοι.
Το ξημέρωμα επιβεβαίωσε ότι από μια εμφύλια διένεξη δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο ηττημένοι.
Ακολουθώντας την Βασιλίσσης Σοφίας, η πορεία πλησίασε την πλατεία Ρηγίλλης. Περνώντας μπροστά από το νούμερο 14, το πλήθος απηύθυνε ύβρεις και κατάρες. Όταν πλησίασε την Ηρώδου Αττικού αποκλεισμένη απο ένοπλους χωροφύλακες ακούστηκε μια έκρηξη.
Κάποιος, άγνωστο το ποιος, εκτόξευσε στην οικία του πρωθυπουργού μια μολότοφ η μήπως ήταν βεγγαλικό; Στο κομφούζιο που δημιουργήθηκε άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί και παράλληλα να σωριάζεται κόσμος στην άσφαλτο. Οι απόψεις διίστανται για το ποιος πυροβόλησε πρώτος. Και έτσι ξεκίνησαν οι πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Αθήνας και της χώρας . Με θηριωδίες που εξάντλησαν τα όρια της φρίκης:
λαϊκά δικαστήρια/στρατοδικεία, εξορίες /ομηρίες, ξυλοδαρμούς, ακρωτηριασμούς με κονσερβοκούτια, παιδομαζώματα, τακτικός στρατός/αντάρτες, επίσημο κράτος/ ανεπίσημο κράτος και τα δυο στηριζόμενα στη βία, την καταπίεση και το παρακράτος, και πόνος, πόνος, πόνος....!!!
Ο ενδογενής ατομισμός της φυλής μας προϋπάρχων από την Αρχαιότητα, με την πεποίθηση του "δεν τίθεμαι υπό τη σκεπή κανενός" ξανά θριάμβευσε με την πιό άσχημη του μορφή. Κανένα μάθημα από τις αντιπαραθέσεις Βασιλικών/Βενιζελικων, ορεινούς/πεδινούς, φίλο-Γάλλων/φίλο-Άγγλων δεν είχε ληφθεί.
Και η συνέχεια αυτών των τάσεων μέχρι και σήμερα αποδεικνύει ότι άγνοια και παράνοια στην Ελλάδα σημαίνουν πολιτική, γιατί το κατευνάζω σημαίνει αλλάζω γνώμη και παίζω.
Η χρήση των εννοιών Κέντρο-Αριστεράς /Κέντρο-Δεξιάς αποτελεί ύβρη στη μνήμη των άπειρων θυμάτων του εμφυλίου πολέμου. Η ιστορία μας δικαιώνει τον Μακρυγιάννη που κραύγαζε θυμωμένα "Ώρε γιατί πολεμήσαμε;".
Για αυτό και παρά τις βοήθειες που έχουμε πάρει τα τελευταία 200 χρόνια και παραμένουμε υποβαθμισμένοι, έρμαια των μνημονίων και πάσης φύσεως δαιμονίων.
Σήμερα, δεκάδες χρόνια μετά τα αποτρόπαια γεγονότα.Δεν υπάρχει πιο επίκαιρη στιγμή για να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Παύλου Νιρβάνα όταν αναφερόταν στον Διχασμό του 1922.
"Τι κι αν κυματίζει η σημαία μας. Κανένας αγώνας δεν στεφανώνεται τελειωτικά όταν η συνείδηση της αποστολής του δεν ωριμάσει στην ψυχή του πλήθους. Ο Ελληνικός λαός τότε μόνο θα γίνει άξιος της ελευθερίας του και ικανός να την περιφρουρήσει, όταν ο κάθε Έλληνας θα είναι σε θέση θα αισθανθεί την υποχρέωση να' χει παιδεία, να ακούσει τον άλλον και να σεβασθεί τη γνώμη του".
* Ο Μιχάλης Μουσσού διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Ειναι ο πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου "Ο Λυκαβηττός" και συνιδριτής του σωματείου Συμβιωσης in Greece για την προώθηση αστικών δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών. Αρθρογραφεί στη Huffington Post για θέματα μείζονος ελληνικής σημασίας.
Το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε καθ' όλη την 2α Δεκεμβρίου οδήγησε σε παραιτήσεις των Αριστερών βουλευτών τινάζοντας στον αέρα την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αποκλείοντας τον διαπαντός χωρίς καμία ουσιαστική απόπειρα εκτόνωσης. Αντίθετα επιβολή διχασμού μέσω τρόμου υπό απειλής πραξικοπημάτων και την συνοδεία εμπρηστικών πρωτοσέλιδων των εφημερίδων όλων των πολιτικών χώρων.
"Η πολιτική κρίσις έφθασε τας εσπερινάς ώρας χθες εις το αποκορύφωμα της"
"Θα σας προστατεύσω εναντίον οποιασδήποτε απόπειρας πραξικοπήματος"
"Το ΚΚΕ δεν αποκλείει την βίαν ως μέθοδο πολιτικής επικρατήσεως"
"Το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο με τις τραγικές συνέπειες που διαφαίνονται στο βάθος"
Τον Ριζοσπάστη να αποκαλεί τον αρχηγό της Αστυνομίας προδότη και τα σώματα ασφαλείας συνεργάτες των Γερμανών.
Η αναμέτρηση δυνάμεων θα εκφράζονταν σε μορφή ενός παλλαϊκού συλλαλητηρίου την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου που θα κατέληγε στη Βουλή. Η κυβέρνηση το απαγόρευσε.
Το “επίσημο κράτος” περιοριζόταν στο Κέντρο της Αθήνας με άξονα Μακρυγιάννη - Σύνταγμα - Ομόνοια έως το Παγκράτι, περικυκλωμένο από αριστεροκρατούμενες γειτονιές. Όλονυκτις αντηχούσε από τις Ανατολικές συνοικίες η Τρίτη Διεθνή και αντιλαλούσαν οι ντουντούκες με οργισμένες φωνές που προέτρεπαν τον κόσμο να κατέβει σε αναμέτρηση.
Οι δρόμοι ήταν έρημοι εκτός από την κίνηση που διαφαίνονταν στην είσοδο της πολυκατοικίας της λεωφόρου Βασιλισσης Σοφίας 14 . Στον πέμπτο όροφο βρισκόταν η κατοικία του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Η αδύνατη σιλουέτα του έβγαινε κάθε τόσο στην πίσω βεράντα της οδού Μουρούζη να αφουγκραστεί τους ήχους σαν να επρόκειτο να μαντέψει τι επιφύλασσε το εγγύς μέλλον.
Εκτός από την ικανοποίηση μια εγωιστικής ανάγκης για επίδειξη δύναμης και μια κανένας δεν βγαίνει νικητής και όλοι είναι χαμένοι.
Το ξημέρωμα επιβεβαίωσε ότι από μια εμφύλια διένεξη δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο ηττημένοι.
Ακολουθώντας την Βασιλίσσης Σοφίας, η πορεία πλησίασε την πλατεία Ρηγίλλης. Περνώντας μπροστά από το νούμερο 14, το πλήθος απηύθυνε ύβρεις και κατάρες. Όταν πλησίασε την Ηρώδου Αττικού αποκλεισμένη απο ένοπλους χωροφύλακες ακούστηκε μια έκρηξη.
Κάποιος, άγνωστο το ποιος, εκτόξευσε στην οικία του πρωθυπουργού μια μολότοφ η μήπως ήταν βεγγαλικό; Στο κομφούζιο που δημιουργήθηκε άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί και παράλληλα να σωριάζεται κόσμος στην άσφαλτο. Οι απόψεις διίστανται για το ποιος πυροβόλησε πρώτος. Και έτσι ξεκίνησαν οι πλέον μελανές σελίδες στην ιστορία της Αθήνας και της χώρας . Με θηριωδίες που εξάντλησαν τα όρια της φρίκης:
λαϊκά δικαστήρια/στρατοδικεία, εξορίες /ομηρίες, ξυλοδαρμούς, ακρωτηριασμούς με κονσερβοκούτια, παιδομαζώματα, τακτικός στρατός/αντάρτες, επίσημο κράτος/ ανεπίσημο κράτος και τα δυο στηριζόμενα στη βία, την καταπίεση και το παρακράτος, και πόνος, πόνος, πόνος....!!!
Ο ενδογενής ατομισμός της φυλής μας προϋπάρχων από την Αρχαιότητα, με την πεποίθηση του "δεν τίθεμαι υπό τη σκεπή κανενός" ξανά θριάμβευσε με την πιό άσχημη του μορφή. Κανένα μάθημα από τις αντιπαραθέσεις Βασιλικών/Βενιζελικων, ορεινούς/πεδινούς, φίλο-Γάλλων/φίλο-Άγγλων δεν είχε ληφθεί.
Και η συνέχεια αυτών των τάσεων μέχρι και σήμερα αποδεικνύει ότι άγνοια και παράνοια στην Ελλάδα σημαίνουν πολιτική, γιατί το κατευνάζω σημαίνει αλλάζω γνώμη και παίζω.
Η χρήση των εννοιών Κέντρο-Αριστεράς /Κέντρο-Δεξιάς αποτελεί ύβρη στη μνήμη των άπειρων θυμάτων του εμφυλίου πολέμου. Η ιστορία μας δικαιώνει τον Μακρυγιάννη που κραύγαζε θυμωμένα "Ώρε γιατί πολεμήσαμε;".
Για αυτό και παρά τις βοήθειες που έχουμε πάρει τα τελευταία 200 χρόνια και παραμένουμε υποβαθμισμένοι, έρμαια των μνημονίων και πάσης φύσεως δαιμονίων.
Σήμερα, δεκάδες χρόνια μετά τα αποτρόπαια γεγονότα.Δεν υπάρχει πιο επίκαιρη στιγμή για να υπενθυμίσουμε τα λόγια του Παύλου Νιρβάνα όταν αναφερόταν στον Διχασμό του 1922.
"Τι κι αν κυματίζει η σημαία μας. Κανένας αγώνας δεν στεφανώνεται τελειωτικά όταν η συνείδηση της αποστολής του δεν ωριμάσει στην ψυχή του πλήθους. Ο Ελληνικός λαός τότε μόνο θα γίνει άξιος της ελευθερίας του και ικανός να την περιφρουρήσει, όταν ο κάθε Έλληνας θα είναι σε θέση θα αισθανθεί την υποχρέωση να' χει παιδεία, να ακούσει τον άλλον και να σεβασθεί τη γνώμη του".
* Ο Μιχάλης Μουσσού διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Ειναι ο πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου "Ο Λυκαβηττός" και συνιδριτής του σωματείου Συμβιωσης in Greece για την προώθηση αστικών δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών. Αρθρογραφεί στη Huffington Post για θέματα μείζονος ελληνικής σημασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες