Για τον Δεκέμβρη του 2008

Είναι από εκείνα τα επικίνδυνα σημειώματα το σημερινό. Επικίνδυνο ως προς το περιεχόμενο, αλλά και τη στόχευση. Ως προς το πρώτο, γιατί αναφέρεται σε μια στυγερή δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού που
πυροδότησε μία από τις βιαιότερες εξεγέρσεις που γνώρισε στη σύγχρονη Ιστορία του ο τόπος· ως προς το δεύτερο, γιατί ακόμη και με την απόσταση δέκα χρόνων που σε χωρίζουν πια από εκείνες τις πύρινες μέρες του Δεκέμβρη, πάντα το συναίσθημα θα ποδηγετεί τη λογική.

Κι όταν αυτό συμβαίνει στον δρόμο, ενδεχομένως να βγεις ζωντανός από τα ορμητικά νερά του φόβου και να ανεμίσεις τη σημαία της ελευθερίας, την κόκκινη σημαία στη σύγχρονη Βαστίλη της καπιταλιστικής τρομοκρατίας. 

Αν όμως, αυτό συμβεί την ώρα που ελευθερώνεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, τότε, εύκολα μπορείς να παρασυρθείς σε ένα ανούσιο μνημόσυνο προς χάριν τέρψης της λησμονημένης εξεγερσιμότητας των συμμαθητών σου…

   Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τους ένστολους φρουρούς της κρατικής αδηφαγίας, βρήκε την Ελλάδα αποτεφρωμένη στις στάχτες των πυρκαγιών της Ηλείας, βουτηγμένη στα σκάνδαλα, πνιγμένη στα σίριαλ, τα τρας (και μη) ριάλιτι, τα εύπεπτα «σουξεδάκια» και τις κιτς- μετέπειτα πλυντήρια του φασισμού- πρωινομεσημεριανές εκπομπές. 

Βυθισμένη στους υφάλους της απληστίας και της ακροδεξιάς παλίρροιας του επίσημου κλήρου, υπνωτισμένη ακόμη από τη μαζική ντόπα των Ολυμπιακών Αγώνων, του «Εuro» και της «σύγχρονης Ελλάδας» του Ευρώ, με τον λαό της κοιμισμένο χτίστη να «τσιμεντώνει» με το μυστρί του τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων.

***

   Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ, το 2008:

• Την ώρα που η επιβάρυνση του κόστους εργασίας από τον φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα ήταν από τις μικρότερες στον ΟΟΣΑ, τα στοιχεία έδειχναν ότι η φορολογία στα υψηλά εισοδήματα και το κεφάλαιο είναι χαμηλή, με τον φόρο αντί να μειώνεται να αυξάνεται όσο μεγαλύτερα ήταν τα οικογενειακά βάρη των εργαζομένων,
• οι ασφαλιστικές εισφορές “έτρωγαν” το 34,4% του μέσου ακαθάριστου ετήσιου εισοδήματος των μισθωτών στην Ελλάδα, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στον ΟΟΣΑ ανερχόταν στο 24,1% και στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο 28,1%.

   Ακόμη, σύμφωνα με την ίδια Έκθεση:

• από το 2004 έως το 2013, τα φυσικά πρόσωπα αποτέλεσαν τη σταθερή πηγή φορολογικών εσόδων, με διαφορά μάλιστα από τις υπόλοιπες κατηγορίες, καταβάλλοντας 92,79 δισ. ευρώ εν αντιθέσει με τα νομικά πρόσωπα, η συνεισφορά των οποίων δεν ξεπερνούσε τα 40 δισ. ευρώ (35,90 δισ. ), ενώ οι εισπράξεις από την ακίνητη περιουσία άγγιζαν τα 10,39 δισ. ευρώ.

   Εν ολίγοις, το φορολογικό βάρος -και τότε- το σήκωναν οι εργαζόμενοι αφού την εν λόγω περίοδο η φορολογική καταβολή τους άγγιξε το 47% των άμεσων φόρων, την ίδια ώρα κατά την οποία τα νομικά πρόσωπα κατέβαλαν μόλις το 18,2% επί του συνόλου [Μάνος Κοκκινέλης, tvxs].

   Οι αριθμοί αποτελούν το διαλεκτικό επιστέγασμα της εικόνας που δώσαμε παραπάνω. Του εθνικού μας ρημάγματος από διεθνείς και ντόπιους κομψούς πλιατσικολόγους που εξαγόραζαν συνειδήσεις και συναινέσεις με τα επιχρυσωμένα ψίχουλα της «ευμάρειας» επιβάλλοντας απ’ άκρου εις άκρον στον τόπο έναν απέραντο κοινωνικό «σκασμό».

   Αυτή την ιδιότυπη «ομερτά» έσπασαν τα καθαρά δίχως κουκούλες πρόσωπα των συμμαθητών του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου εκείνο τον ταραγμένο μήνα. Κι για αυτό αγκαλιάστηκαν από μεγάλο μέρος του «ενήλικου» κόσμου σκορπώντας παράλληλα τον τρόμο σε ένα πανικόβλητο εξουσιαστικό σύστημα (κράτος- επιχειρηματίες- ΜΜΕ- παρακράτος- εκκλησία- στρατό). 

Στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου δεν νιώσαμε, μόνο, ότι οι άνανδροι επιβολείς του αστικού δικαίου αφαίρεσαν τη ζωή από έναν άοπλο συνομήλικό μας, αλλά σκότωσαν το παρόν ενός ήδη ομιχλώδους (και όχι τόσο ευοίωνου όπως αποδεικνύουν τα τελευταία οκτώ χρόνια) μέλλοντος.

   Εν ολίγοις, αν κάτι θέλει να υπογραμμίσει τούτο το «εύφλεκτο» άρθρο, σήμερα, δέκα χρόνια μετά τον Δεκέμβρη του 2008, με τους ανθρώπους αυτής της χώρας τσακισμένους από τη (μετα)μνημονιακή μέγγενη, ταπεινωμένους και απελπισμένους. Με τον αέρα του εθνικισμού, του ρατσισμού και της πατριδοκαπηλίας να ανεμίζει σβάστικες και «Totenkopf» νεκροκεφαλές στα μυαλά των μαθητών μας. 

Σήμερα που το επίσημο κράτος μπορεί να σε σέρνει δικαστικά λόγω των κοινωνικών σου συναναστροφών ή να σε σημαδέψει με τα πιο ισχυρά όπλα του δικαιικού του οπλοστασίου για ένα παράπτωμα, την ίδια ώρα που γραβατωμένες «συμμορίες» που διαγούμισαν τον δημόσιο πλούτο συνεχίζουν την άνετη ζωή τους. 

Σήμερα που οι ζωές των εργαζομένων του τόπου μετριούνται με τα προϊόντα μιας πρωτογενούς κλοπής, των ματωμένων πλεονασμάτων. Σήμερα που η χώρα και ο λαός της γίνονται πιόνια σε έναν ψυχρό πόλεμο που δεν τους ανήκει. 

Σήμερα, λοιπόν, το μήνυμα είναι ένα: Πιο καθαρά την επόμενη φορά, με σκοπό και στον στόχο. Για να μην τριγυρνά η οργή μόνη στους δρόμους με μόνη σύντροφο την αγανάκτηση, αλλά την ελπίδα.

   ΥΓ: Δεν γνωρίζουμε αν καταφέραμε να μείνουμε μακριά ή έστω όχι τόσο κοντά από τη συναισθηματική φόρτιση που γεννούν οι μνήμες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, μιας και ο Δεκέμβρης διαμόρφωσε πολιτικά ολόκληρη τη γενιά μας, ωστόσο, το άρθρο αυτό θα θέλαμε να συμβάλλει, ακόμη και στον ελάχιστο βαθμό, στην αποκρυστάλλωση των όσων συνέβησαν τότε.

   Με σεμνότητα, για τον «συμμαθητή» μας Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ

https://www.imerodromos.gr/