Εθνικά θέματα σε αδύναμες πλάτες

Προσφυγικό, ελληνοτουρκικά και Κυπριακό περιγράφουν ένα πλέγμα προβλημάτων με βάρος που δεν αντέχουν οι πλάτες της κυβέρνησης.

Η κατάσταση στο προσφυγικό έχει ξεφύγει, καθώς με βάση τα συμφωνηθέντα με τους Ευρωπαίους οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν στην ουσία αποδεχτεί ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα - δεσμοφύλακας προσφύγων και μεταναστών.

Η επιλογή της κυβέρνησης είναι η δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης ενός πληθυσμού μεταναστών και προσφύγων που αυξάνεται κατά 10.000 ανθρώπους τον μήνα.

Ένας απλός πολλαπλασιασμός αρκεί για να κατανοήσει κάποιος ότι – εφόσον οι ροές συνεχίζονται, οι Ευρωπαίοι δεν συμμετέχουν στον επιμερισμό των βαρών της φιλοξενίας και οι επαναπατρισμοί είναι ανέφικτοι – το σχέδιο της κυβέρνησης για τη δημιουργία φυλακών για πρόσφυγες ανά την Ελλάδα είναι ανέφικτο.

Οι διαθέσεις του διεθνούς παράγοντα για ταχεία διευθέτηση του Κυπριακού είναι ολοφάνερες. Τράπεζες και πετρελαϊκοί κολοσσοί έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια και πιέζουν για τη δημιουργία περιβάλλοντος σταθερότητας που θα εξασφαλίσει την υπεραπόδοση των επενδυμένων κεφαλαίων. Είναι προφανές επίσης ότι οι εν λόγω κεφαλαιούχοι δεν αναζητούν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Ζητούν ταχεία ρύθμιση, η οποία είναι αδύνατο να μη λαμβάνει υπόψη της τον δεδομένο συσχετισμό δύναμης. Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να μη μας διαφεύγει ότι η Τουρκία έχει διατυπώσει ξεκάθαρα αυτό που θεωρεί συμφέρον της και το υπερασπίζεται στην πράξη χωρίς να συναντά την παραμικρή αντίδραση.

Τα ελληνοτουρκικά θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αποτελούν το έδαφος πάνω στο οποίο καρκινοβατεί το προσφυγικό και βυθίζεται το Κυπριακό. Ο συντριπτικά σε βάρος της Ελλάδας συσχετισμός δύναμης λειτουργεί ευνοϊκά για την προώθηση των τουρκικών απόψεων και θέσεων. Εξ άλλου ο συσχετισμός της δύναμης αποτυπώνεται στο «δίκαιο» που διέπει τις διεθνείς σχέσεις…

Κάτω από την αίσθηση αυτής της αδυναμίας (και) η σημερινή κυβέρνηση έχει επιλέξει να ακολουθεί μια «κατευναστική» πολιτική απέναντι στην Άγκυρα, η οποία ωστόσο δεν φαίνεται να ικανοποιείται με τίποτε λιγότερο από τα πάντα: την αρπαγή της κυπριακής ΑΟΖ, την «εξαφάνιση» του Καστελόριζου από την Ανατολική Μεσόγειο έτσι ώστε η τουρκική ΑΟΖ να συναντήσει την αιγυπτιακή και τη διανομή και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
http://www.topontiki.gr/