Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ
Μ’ αφορμή τη σειρά που κατέβασε απ’ τις πρώτες θέσεις του θεάματος, τηλεοπτικά ιερά τέρατα, σαν το Game Of Thrones, μερικές… πυρηνικές σκέψεις με πολιτικές προεκτάσεις. Απ’ τη Χιροσίμα στο Τσερνόμπιλ και από
εκεί στην ιαπωνική Εταιρεία Ηλεκτρικής Ενέργειας. Ραδιενεργές ιστορίες γεμάτες χρήμα και απάτη πάνω στις πυρηνικές τσαγιέρες.
«Πήγα σε ένα νοσοκομείο. Οι άνθρωποι εκεί ήταν σε ποικίλες καταστάσεις σωματικής αποσύνθεσης, θα πέθαιναν όλοι. (…) Οι γιατροί δεν ήξεραν γιατί πέθαιναν. Το μόνο που μπορούσαν να διαγνώσουν ήταν οξεία έλλειψη βιταμινών. (…) Ξεκίνησαν τις ενέσεις βιταμινών. (…) Όπου- όμως- έβαζαν τη βελόνα η σάρκα σάπιζε. (…) Κάθισα σε ένα κομμάτι τσιμέντο που δεν είχε κονιορτοποιηθεί, με τη μικρή μου γραφομηχανή Ηermes, και οι πρώτες μου λέξεις ήταν: Γράφω αυτό ως προειδοποίηση για την Υφήλιο».
Με αυτά τα λόγια περιέγραφε το σκηνικό απέραντου νεκροταφείου στη Χιροσίμα, μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας από τις ΗΠΑ, ο Αυστραλός δημοσιογράφος Wilfred Burchett. Ο πρώτος ρεπόρτερ που κατάφερε να φτάσει στο σημείο αψηφώντας τη σχετική απαγόρευση του Αμερικανικού Στρατού, με την πένα του να ντύνει με τα πιο μελανά χρώματα το τέμπλο της ανθρώπινης τραγωδίας.
Όμως, την ώρα που ο Burchett προειδοποιούσε την ανθρωπότητα για τα δεινά τού πυρηνικού πολέμου, ένας άλλος συνάδελφός του, ο William Laurence αφηγούνταν τα πράγματα με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Έχοντας εξασφαλίσει θέση στη μοίρα των αεροσκαφών που πραγματοποίησαν τον πυρηνικό βομβαρδισμό στο Ναγκασάκι, έγραφε ότι «όντας κοντά σ’ αυτό και παρακολουθώντας το καθώς διαμορφωνόταν σε ένα ζωντανό πράγμα τόσο εξαίσια σχηματισμένο που οποιοσδήποτε γλύπτης θα ήταν περήφανος αν το είχε δημιουργήσει, ένιωθε κανείς εαυτόν παρουσία του υπερφυσικού».
Πρόκειται για παράφρονα, ίσως ισχυριστούν κάποιοι.
Εμείς πάλι, μιας και δεν συμφωνούμε με τη γραμμική ανάγνωση της Ιστορίας, είπαμε να ερευνήσουμε μια άλλη άποψη. Όπως εκείνη που εξέφρασαν οι Amy και David Goodman πριν μερικά χρόνια στο Democracy Now.
Σύμφωνα με τους δύο δημοσιογράφους, ο Αμερικανολιθουανός και βραβευμένος με Πούλιτζερ (1946) ανταποκριτής, παράλληλα με τους Times εργαζόταν για το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ. Γράφοντας δελτία τύπου και δηλώσεις για τον Πρόεδρο Τρούμαν και τον Γραμματέα Πολέμου, Στίμσον, παπαγάλιζε μέσα από τη στήλη του την επίσημη αμερικανική κυβερνητική γραμμή.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο David Woodman, ο οποίος από κοινού με την αδελφή του το 2005 ζήτησαν από το Δ.Σ. των βραβείων Πούλιτζερ την αφαίρεση της διάκρισης από τον Laurence για τις ανταποκρίσεις του σχετικά με την ατομική βόμβα, την άνοιξη του 1945, μια αξιοσημείωτη συνάντηση έλαβε χώρα στα κεντρικά των Times στην πλατεία Τάιμς της Νέας Υόρκης.
Ο Στρατηγός Leslie Groves, υπεύθυνος του προγράμματος Mανχάταν (κωδική ονομασία του άκρως απόρρητου αγγλο-αμερικανικού προγράμματος παραγωγής πυρηνικών όπλων που αναπτύχθηκε στα τέλη του Β’ ΠΠ), συναντήθηκε με τον Arthur Sulzberger- εκδότη των Times, τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας και φυσικά τον ίδιο τον Laurence. Σ’ εκείνη την συνάντηση ο Laurence ρωτήθηκε αν ήταν διατεθειμένος να θέσει τη σκέψη του στην υπηρεσία της «ευημερίας του αμερικανικού έθνους». Νομίζουμε, ο καθένας μπορεί να μαντέψει την απάντησή του…
Τα «μανιτάρια» δύο συστημάτων
Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν κομμάτι μιας θεματικής για τη διαχρονική σύμφυση των μεγάλων ΜΜΕ με διάφορα εξουσιαστικά κέντρα και την προσπάθεια επιβολής –διαμέσου της προπαγάνδας- των απόψεων μιας μικρής μειοψηφίας στο κοινωνικό σώμα, εν είδει ενός απόλυτου κυρίαρχου αφηγήματος.
Πράγματι, πριν μερικούς μήνες , η στήλη έστρεψε τους προβολείς της προσοχής της στη συγκεκριμένη θεματική, με την ιστορία των Burchett και Laurence να αποτελεί και τότε έναυσμα για την προέκταση της ανάλυσής μας [Ημεροδρόμος, 9/10/2018, «Εάν αυτό είναι η ενημέρωση»].
Ωστόσο, αυτή τη φορά, δεν θα μας απασχολήσουν οι αργυρώνητοι κονδυλοφόροι της βιομηχανίας αμορφωσιάς και παραπληροφόρησης, αλλά το – πυρηνικό- γεγονός καθεαυτό.
Αφορμή των σκέψεων που θα μοιραστούμε μαζί σας αποτέλεσε, μαντέψτε, η νέα, πολυσυζητημένη σειρά του HBO με τον – πέραν πάσης αμφιβολίας δηλωτικό του περιεχομένου- τίτλο: «Τσερνόμπιλ».
Ξέρουμε ότι έχουν ήδη γραφτεί αρκετά- και στην Ελλάδα- για το εν λόγω τηλεοπτικό προϊόν, τόσο για τις αλήθειες του, όσο για τις «αστοχίες» του και τις πολιτικές προεκτάσεις αυτού…
Είναι μια σειρά, όπως όλες, τι πολιτικές προεκτάσεις μπορεί να ‘χει, θα αναρωτηθείτε, ενδεχομένως. Μεταξύ μας, καλά θα κάνετε.
Παρόλα αυτά, πέραν των διαχρονικών αντιπαραθέσεων που ξεσπούν πάνω στο πολιτικό «πτώμα» της ΕΣΣΔ και σε ό,τι αφορά την προσπάθεια οικοδόμησης και το γκρέμισμα του σοσιαλισμού στις χώρες του «σιδηρού παραπετάσματος» (για να θυμηθούμε και το ανακοινωθέν της ΕΕ, ανήμερα της 9ης Μάη, που φέρει την υπογραφή και του Έλληνα πρωθυπουργού), η αμερικανική σειρά πυροδότησε αντιδράσεις στη χώρα του μπαλέτου.
Όπως διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ της Washington Post, το ρωσικό υπ. Πολιτισμού, ανέθεσε στο γνωστό για τις καλές σχέσεις του με το Κρεμλίνο δίκτυο ΝΤV (συμφερόντων Gazprom) την παραγωγή μιας τηλεοπτικής σειράς- απάντηση στο αφήγημα του «Τσερνόμπιλ»[TWP, 7/6/2019, «Unhappy with HBO’s ‘Chernobyl,’ Russia is planning its own series — blaming the CIA»].
Δε είμαστε σε θέση να επιβεβαιώσουμε ή καλύτερα να μεταφράσουμε τις πίσω γραμμές του ρεπορτάζ της εφημερίδας ιδιοκτησίας του γνωστού για την άριστη συνεργασία του με τις αμερικανικές Υπηρεσίες ασφαλείας και CEO της Αmazon, Jeff Bezos, ωστόσο, οφείλουμε να πούμε ότι αναμένουμε με ενδιαφέρον τις εξελίξεις…
Στο καθαρά τηλεοπτικό σκέλος, το «Τσερνόμπιλ» μέσα σε ελάχιστο διάστημα κατάφερε να εκδιώξει από τις πρώτες θέσεις των δημοφιλέστερων ψυχαγωγικών προγραμμάτων παγκοσμίως, τηλεοπτικά ιερά τέρατα, όπως το «Breaking Bad» του AMC, το «Planet Earth II» του BBC, αλλά και το «Game of Thrones». Κι όχι άδικα, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς.
Πρόκειται για μια πρωτοφανή, πλήρη αποτύπωση του σοβιετικού σκηνικού της εποχής με την υλική κουλτούρα της ΕΣΣΔ να αναπαράγεται με τέτοιο τρόπο που δεν έχει ιδωθεί ποτέ ξανά στη δυτική τηλεόραση ή στον κινηματογράφο, μας ενημέρωνε προ ολίγων ημερών η έγκριτη και γνωστή για τα «αντι- Πούτιν» αισθήματά της δημοσιογράφος και ακτιβίστρια Masha Gessen απ’ τις σελίδες του «Νew Yorker».
Με τη Gessen φαίνεται να συμφωνούν αρκετοί Ρώσοι, εγκατεστημένοι πλέον στις ΗΠΑ, χρήστες του twitter και bloggers, οι οποίοι μεγάλωσαν στην ΕΣΣΔ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον αμερικανικό και βρετανικό Τύπο, oι άνθρωποι αυτοί παραδέχονται ότι «τα ρούχα και η ατμόσφαιρα της σειράς φαίνεται να έρχονται απευθείας από την Ουκρανία και τη Μόσχα, εκείνη την εποχή»…
Αν πρόκειται για μια τέτοια παραγωγή, πιστή, δηλαδή, στα ιστορικά στοιχεία, προς τι οι ενστάσεις, ίσως αναρωτηθείτε, πάλι.
Γιατί, δεν ξέρουμε αν σας το είπαμε, πέραν από τη σημερινή, ακραιφνώς καπιταλιστική Ρωσία έχουμε και εμείς τις ενστάσεις μας. Όχι για την πυρηνική ενέργεια την οποία θεωρούμε έναν απ’ τους λιγότερο βλαπτικούς για το περιβάλλον τρόπους παραγωγής ενέργειας. Ούτε για τα παραλειπόμενα (όπως η απουσία οιασδήποτε αναφοράς στην τεράστια συνεισφορά της κομμουνιστικής Κούβας στα παιδιά του Τσερνόμπιλ). Αλλά, κυρίως, για τα διαδραματιζόμενα στη σειρά, τα οποία, σύμφωνα με τη Gessen, κινούνται μεταξύ μυθοπλασίας, καρικατούρας και ανοησίας. Τουλάχιστον, όσον αφορά το- ανύπαρκτο, κατά τη γνώμη μας- μήνυμά της σχετικά με τη διαχείριση της πυρηνικής ενέργειας.
Πριν μιλήσουμε, όμως, γι’ αυτά, ας κάνουμε ένα διάλειμμα για φιλοσοφία. Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Μουστάκη και του Νίκου Λαμπότ για τους επτά Ρώσους, στην πλειοψηφία τους πυρηνικούς επιστήμονες, που βρέθηκαν στο Τσερνόμπιλ και για περισσότερα από 10 χρόνια ζουν στο νησί της Γαύδου. Τους ακούμε και επιστρέφουμε…
Πόσα πυρηνικά ατυχήματα- δυστυχήματα γνωρίζουμε; Μ’ αυτή την ερώτηση να τριγυρίζει στο κεφάλι μας προσπαθούμε να πιάσουμε το νήμα από εκεί πού το αφήσαμε: Τι πήγε λάθος στο Τσερνόμπιλ; Τελικά, η Ευρώπη έφτασε στα όρια του πυρηνικού ολέθρου, εξαιτίας της αλαζονείας και της διάθεσης για ανέλιξη τύπων σαν τον Anatoly Dyatlov (κατά κόσμον Paul Ritter); Μήπως, ευθύνονται τα «φτηνιάρικα» υλικά που χρησιμοποιούσε η ΕΣΣΔ; Εν τέλει, όλη η Ευρώπη σώθηκε χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια πεφωτισμένων ατόμων- όχι φυσικά κοινωνιών- που πήγαν κόντρα στο ανάλγητο- και, ας είμαστε ειλικρινείς, φιλοκαπιταλιστικό- καθεστώς Γκορμπατσόφ; Κι αν δώσουμε καταφατική απάντηση στα τρία αυτά ερωτήματα, τότε, ποιος ευθύνεται για τα πυρηνικά ατυχήματα πριν και μετά την 26η Απριλίου 1986;
Σίγουρα, πάντως, όχι κάποια αόρατη, μεταφυσική δύναμη.
Κιστίμ, Ρωσία, 29 Σεπτεμβρίου 1957, Windscale, Μεγάλη Βρετανία, 10 Οκτωβρίου 1957, Three Mile Island, ΗΠΑ, 28 Μαρτίου 1979, Tokaimura, Ιαπωνία, 30 Σεπτεμβρίου 1999, Φουκοσίμα, Ιαπωνία, 11 Μαρτίου 2011. Η Ιστορία γράφεται με ατυχήματα, λένε κάποιοι, και θα συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί τους, τουλάχιστον στην περίπτωσή μας.
Η ΕΣΣΔ πέθανε, καιρός να ανησυχήσετε…
Πιο πάνω, αναφέραμε τα κυριότερα και καταστροφικότερα συμβάντα στη μέχρι τώρα πορεία της ανθρωπότητας στις ατραπούς του πυρηνικού εφιάλτη. Όχι τυχαία.
Πριν εξηγηθούμε, ωστόσο, θέλουμε να δώσουμε τη χαρά στον κομψό κόσμο της «φιλελέ» τηλεκρατορίας παραδεχόμενοι- για την οικονομία της συζήτησης- ότι για το Τσερνόμπιλ έχει την αποκλειστική ευθύνη το «ελαττωματικό», για να θυμηθούμε τον κ. Βορίδη, μα και το πρόσφατο άρθρο της Athens Voice, σύστημα, εν γένει της ΕΣΣΔ, οι ιδέες πάνω στις οποίες αυτό δομήθηκε και ο τύπος ανθρώπου που είχε δημιουργήσει .
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, απλά, κάτι «στράβωσε» την τελευταία στιγμή…
Ή, μήπως, όχι;
11 Μαρτίου 2011. Φουκοσίμα, βόρεια του Τόκιο. Μόλις έχουν «σκάσει» οι τρεις αντιδραστήρες. Το CNN κάνει αμέσως τη μετάδοση, με τους ανταποκριτές του να μιλούν για τον τεράστιο σεισμό και το τσουνάμι του προηγούμενου βραδιού που είχε ως αποτέλεσμα να τεθούν εκτός λειτουργίας οι γεννήτριες του εργοστασίου και οι μηχανές που αντλούν νερό προκειμένου να παρεμποδιστεί η τήξη του καυσίμου. Μπερδευτήκατε; Μην ανησυχείτε. Ούτε οι τύποι στο CNN έχουν ιδέα τι μεταδίδουν. Το χειρότερο; Δεν γνωρίζουν ότι όλα όσα λένε στο πανικόβλητο κοινό τους είναι ψέματα…
Πώς το ξέρουμε; Δυο λέξεις: Seismic Qualification (SQ). «Σεισμική πιστοποίηση», στη γλώσσα της πυρηνικής ενέργειας. Ένα σεισμικά πιστοποιημένο πυρηνικό εργοστάσιο, πολύ απλά δεν θα καταρρεύσει με το πρώτο ξύπνημα του εγκέλαδου. Όπως πολύ καλά μαντεύετε, κάτι «παίζει» εδώ…
Οι Ναπολέοντες της αλήθειας στα πάνελ των δυτικών καναλιών, μας ενημερώνουν για τη σταθερότητα των ιαπωνικών πυρηνικών τσαγιέρων της Φουκοσίμα, οι οποίες έχουν σχεδιαστεί για να αντέξουν σεισμό 8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Αλλά, ΤΙΝΑ κάνουμε; Ο «μπαμπέσης» σεισμός είναι τελικά 9 βαθμών – ένα τέρας, δηλαδή, που λίγο κόντεψε να μετατρέψει τη γωνιά αυτή της Ιαπωνίας σε σύγχρονη Χιροσίμα σε αργή κίνηση.
Δηλαδή δεν ήταν 9 βαθμών ο σεισμός; Μα, φυσικά κι ήταν. Μόνο που ο σεισμός στο εργοστάσιο ήταν 7-8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, κάτι που σημαίνει ότι η δόνηση «χτύπησε» τη Φουκοσίμα μειωμένη κατά 9/10 της ισχύος που είχαν οι 9 βαθμοί στο επίκεντρο της σεισμικής δραστηριότητας, στον Ειρηνικό Ωκεανό.
«Κοιτώντας κανείς τους “χάρτες αναταράξεων” της Ιαπωνίας», ανέφερε λίγο καιρό μετά το ατύχημα ο έγκριτος Αμερικανός ερευνητής Γκρεκ Πάλαστ, «φιλοτεχνημένους μάλιστα από τη Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ, παρατηρούσε ότι η μέγιστη επιτάχυνση 62.3241 προς Βορρά της τοποθεσίας “FKSH05”, Γεωγρ. Πλάτος: 37 δεν ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει τους ντιζελοκινητήρες τόσο δυνατά, που να μην μπορούν να λειτουργήσουν».
Και το όνομα του δράστη; Εταιρεία Ηλεκτρικής Ενέργειας του Τόκιο (TEPCO), η οποία, όπως μπορείτε να καταλάβετε, είχε βάλει το χεράκι της στην υπόθεση της σεισμικής πιστοποίησης. Η ΤΕPCO είχε δηλώσει ότι ο σεισμός είχε πλήξει περισσότερο τον Αντιδραστήρα Νο. 2, με ένα «χτύπημα» 550 Γκαλ (η μονάδα Γκαλ, από τον Γαλιλαίο, μετρά την επιτάχυνση του εδάφους). Ναι, αλλά όπως αποκαλύπτουν τα τεχνικά έγγραφα της εταιρείας, ο αντιδραστήρας ήταν σχεδιασμένος για 436 Γκαλ κι η TEPCO το γνώριζε. Μάλιστα, υποσχόταν πριν το 2011 στις ρυθμιστικές αρχές της Ιαπωνίας ότι θα ανέβαζε τη σεισμική προστασία στα 600 Γκαλ. Δε θέλει και πολλή φαντασία κανείς για να συμπεράνει ότι τα καλοχτενισμένα καλόπαιδα της TEPCO δεν προχώρησαν ποτέ σε αυτή την αναβάθμιση.
Μολοταύτα, παρά το επικοινωνιακό σόου σεισμικής ασφαλείας της ιαπωνικής πυρηνικής βιομηχανίας, οι ντιζελογεννήτριες εκτάκτου ανάγκης θα έπρεπε να είχαν εμποδίσει την διαδικασία τήξης του αντιδραστήρα. Δε λειτούργησαν ποτέ.
Κι αν συνεχίζετε να παραμένετε καχύποπτοι για τα αίτια της αφύπνισης του ραδιενεργού γίγαντα, υποχρεούμαστε να σας ενημερώσουμε ότι κάνετε πάρα πολύ καλά. Δεν έφταιγε, τουλάχιστον στον βαθμό που του αποδόθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, ούτε ο σεισμός, ούτε το τσουνάμι.
Το ρεπορτάζ έχει ο Ρ. Ντ. Τζέικομπς, παλαιότερα ελεγκτής του εφεδρικού συστήματος ψύξης ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στο εργοστάσιο της Stone & Webster Engineering (σήμερα SHAW) και της Lilco στο Σόρχαμ των ΗΠΑ. Ειρήσθω εν παρόδω, το εν λόγω εργοστάσιο κόστισε στο αμερικανικό δημόσιο $1 δισ. για την κατασκευή του – με μια σειρά κομπραδόρικων χειρισμών από τις εταιρείες-, γεγονός για το οποίο η Lilco βρέθηκε κατηγορούμενη για συνωμοσία με τη SHAW εναντίον των Αμερικανών φορολογουμένων. Ευτυχώς, η «τυφλή» αμερικανική δικαιοσύνη έμπηξε τη σπάθα της στην εταιρική ξετσιπωσιά κι έτσι η επιχείρηση κλήθηκε να καταβάλει ως αποζημίωση 50 χιλ. δολάρια. Ποσό, ισάξιο με μια παρτίδα πόκερ στα ραφινάτα σαλόνια των ακριβοντυμένων καθικιών της πυρηνικής αισχροκέρδειας…
Στο θέμα μας και πάλι.
«Με αυτό εδώ», έγραφε στο σημειωματάριό του ο Τζέικομπς, «θέλω να καταγράψω ότι πολύ απλά δε γνωρίζουμε τι επίδραση έχει η αξονική δόνηση του στροφαλοφόρου στις μονάδες». Εν ολίγοις, ουδέποτε είχε διενεργηθεί κάποιος έλεγχος για να διαπιστωθεί αν οι γεννήτριες μπορούσαν να τεθούν σε λειτουργία για αρκετά λεπτά και σε μεγάλη ισχύ. Συνήθως ο έλεγχος περιελάμβανε τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί, αν αυτό γινόταν, τότε, οι ρυθμιστικές αρχές θα έβρισκαν μπροστά τους το λίκνο της κερδοσκοπικής ανευθυνότητας των πυρηνικών βιομηχανιών.
«Έσπασε- Έτριξε- Έσκασε» ή αν προτιμάτε στα ιαπωνικά γκιόσι, μακά και πόπε. Πάνω σ’ αυτά τα 3Ε στηρίζεται διαχρονικά ο συγκεκριμένος ενεργειακός τομέας, από την Ιαπωνία μέχρι τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, καθιστώντας σαφές ότι κανένα πυρηνικό εργοστάσιο δεν θα μπορούσε να αντέξει μια απροσδόκητη διακοπή ρεύματος. Πολλώ δε μάλλον, όταν ένα από τα πλέον τρωτά του σημεία αφορά τις πλημμύρες, όπως στην περίπτωση της Φουκοσίμα.
Την πληροφορία έδωσε ο ειδικός «Τζόναθαν Σέλαρς» (το πραγματικό όνομά του είναι στη διάθεση του Πάλαστ), ο οποίος έβγαζε στο παρελθόν το ψωμάκι του στην General Electric, την κατασκευάστρια εταιρεία, δηλαδή, των περισσότερων αντιδραστήρων της Φουκοσίμα.
Το τοπικό εργοστάσιο είχε κατασκευαστεί τη δεκαετία του ’70. Σύμφωνα με τον «Σέλαρς» ήδη από το 1985 είχε εκδοθεί ανακοίνωση για την επικινδυνότητα της Φουκοσίμα σε περίπτωση πλημμύρας, η οποία αγνοήθηκε, μιας και το κόστος ήταν απαγορευτικό.
Τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν κάποια ιαπωνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα πάντα με τον πληροφοριοδότη τού Πάλαστ, όλοι οι ντιζελοκινητήρες είναι ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένοι στο νερό. Πρόκειται για μια πάγια τακτική της βιομηχανίας του είδους σ’ όλο τον κόσμο, με μόνη εξαίρεση, τουλάχιστον τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τη Γερμανία. Ε, και; ΤΙΝΑ κάνουμε τώρα, αυτές είναι οι «προδιαγραφές», ακούμε να λένε, σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους, οι ίδιοι τύποι που προηγουμένως- ορθά- έψεγαν την ΕΣΣΔ για την επιλογή της να ενδώσει στη λογική κόστους- κέρδους έναντι της ασφάλειας.
Μα, περισσότερο απ’ όλα ενοχλούνται από δύο μόνο λέξεις: «Εκκίνηση- Συντριβή». Σαν την μυωπική τους πολιτική τοποθέτηση, ένα πράγμα…
Είναι γνωστό ότι οι όλοι οι ντιζελοκινητήρες είχαν σχεδιαστεί έχοντας ως πρότυπο τις μηχανές των κρουαζιερόπλοιων ή τις παλιές ατμομηχανές, τις οποίες καμιά φορά μάλιστα είχαν αγοράσει αυτούσιες απ’ τα μηχανοστάσια. Η επίπτωση στην ασφάλεια, προφανής, τουλάχιστον για όποιον δεν έχει εθισθεί στον παραισθησιογόνο φανατισμό του αντικομμουνισμού. Ένα πλοίο χρειάζεται περίπου μισή ώρα για να προθερμάνει τους τριβείς και στη συνέχεια, αργά και σταθερά, να αυξήσει την ταχύτητα του στροφαλοφόρου άξονα μέχρι το «οριακό» σημείο. Μόνο τότε είναι έτοιμο να δεχθεί το «φορτίο», την προπέλα, δηλαδή, και να ξεκινήσει την πορεία του. Κάτι τέτοιο μπορεί να ακούγεται φυσικότατο για τη ναυσιπλοΐα, ωστόσο εδώ μιλάμε για μια πυρηνική έκτακτη ανάγκη κατά την οποία οι ντιζελοκινητήρες πρέπει από τη στάσιμη κατάσταση που βρίσκονται να αναλάβουν «δράση» μέσα σε λιγότερο από 10’’. Η χρονική διαφορά χαοτική.Το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο, όταν οι πυρηνικοί εργοστασιάρχες, προκειμένου να αποφύγουν την αγορά επιπλέον μηχανών, υπερσυμπιέζουν τους κινητήρες και τους γκαζώνουν για να αποδώσουν μέχρι και 3 χιλ. κιλοβάτ μέσα σε 10’’, ενώ έχουν σχεδιαστεί για να αποδίδουν τα μισά.
Τ’ αποτέλεσμα; Τα 3Ε στο οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως.
Εναλλακτικές λύσεις προφανώς και υπάρχουν, αλλά οι επιχειρηματίες πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τις αποκτήσουν. Δεν ήταν ποτέ διατεθειμένοι να κάνουν κάτι τέτοιο. Προτίμησαν να παίξουν με τις πιθανότητες ενός δυστυχήματος, μετατρέποντας τον πυρηνικό όλεθρο σε μπίλια στη ρουλέτα της πυρηνικής τήξης.
Η ΕΣΣΔ πλέον δεν υπάρχει, εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Οι «καθεστωτικοί επιστήμονές της» και το «στυγνό σύστημα λογοκρισίας και προπαγάνδας της», επίσης…
Όμως, ο πυρηνικός κίνδυνος δηλώνει παρών και αυτοί που κρατούν τα κλειδιά της ασφάλειάς μας συνεχίζουν να τζογάρουν, μετρώντας κέρδη και απώλειες. Ρυθμίζοντας ακόμη κι εκείνους που ‘ναι υποχρεωμένοι να τους ελέγχουν. Η ιστορία της αμερικανικής Ρυθμιστικής Επιτροπής Ενέργειας που δεν έκανε ποτέ τον κόπο να ελέγξει τους ντιζελοκινητήρες σε όλη τη χώρα είναι ενδεικτική. Λέμε ψέματα; Εν μέρει…
Η Επιτροπή είχε προχωρήσει σε ελέγχους, ανακαλύπτοντας ότι σε πολλά εργοστάσια οι ντιζελοκινητήρες ήταν παντελώς ακατάλληλοι, ειδικά εκείνοι που κατασκεύαζε μια εταιρεία ονόματι Transamerica Delaval Inc. (TDI).
Ε, και, πού το πρόβλημα; Ο γνωστός πυρηνικός θαυματοποιός Ρόναλντ Ρίγκαν , σύνθεσε μια ομάδα εντός του Λευκού Οίκου, με επικεφαλής εκείνο το πολιτικό αρπακτικό, τον Λιν Νοφζίγκερ με σκοπό την παραπλάνηση της Επιτροπής, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια σχεδόν δικαστική οντότητα. Ένας Λευκός Οίκος, βέβαια, ο οποίος έκανε «δουλίτσες» εκείνη την εποχή με ναρκέμπορους και νεοφασιστικές ομάδες όπως οι Κόντρας δε νομίζουμε να «καιγόταν» ιδιαίτερα για την πιθανότητα να «σκάσουν» κάποιοι ντιζελοκινητήρες.
Έτσι, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο προς την πυρηνική βιομηχανία: Αφού κοστίζει ακριβά η επίλυση του προβλήματος, αλλάξτε τις ρυθμιστικές αρχές, είναι φθηνότερο. Λογικές μαφίας σε κρατική συσκευασία, αλλά με μία διαφορά: Οι μαφιόζοι κρατούσαν στα χέρια τους συμβατικά όπλα. Οι πυρηνικοί βιομήχανοι, όμως, μέχρι σήμερα, έχουν στην κατοχή τους ένα πολύ πιο επικίνδυνο όπλο: ένα πυρηνικό εργοστάσιο. Μεγάλη διαφορά, δε νομίζετε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες