Ποιος ΣΚΑΪ για τη Βενεζουέλα;

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΛΑΛΗΣ
Άραγε, πώς θα μας φαινόταν αν μαθαίναμε ότι ο απελπισμένος πλέον Guaidό είναι τέκνο ενός πολιτικού δικτύου δημιουργίας “πολύχρωμων επαναστάσεων”; Ποιος ο ρόλος των μεγιστάνων αδελφών Κοχ στα όσα
διαδραματίζονται στη χώρα της Λ. Αμερικής; Γιατί, άραγε, συνεχίζουν οι φαληρικές ιαχές για τον “δικτάτορα” με το μουστάκι; Ακολουθούν οι απαντήσεις…

«(…)Εάν η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας ή οι ξένες δυνάμεις (…) συνεχίσουν να αγνοούν το λαϊκό έρεισμα της κυβέρνησης, ελπίζοντας σε μια λαϊκή κινητοποίηση ή επιχειρώντας μια στρατιωτική παρέμβαση στο έδαφος της χώρας- τότε- το κρίσιμο ερώτημα δεν θα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα ανατραπεί ο Μαδούρο, αλλά ο τρόπος αποφυγής μιας μαζικής αιματοχυσίας».

Με αυτόν τον τρόπο έκλειναν το πρόσφατο άρθρο τους στο Aljazeera οι Roberto Valladares, και Nicola Morfini. Ένα άρθρο, το οποίο, σίγουρα, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί για τα «φιλοτσαβικά» του αισθήματα, πλην, όμως, έχοντας κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης στη χώρα της Λ. Αμερικής.

Είμαστε της άποψης ότι τα όσα διαδραματίζονται στους δρόμους του Καράκας, ειδικά το τελευταίο διάστημα, δεν μπορούν και δεν θα έπρεπε να εξετασθούν υπό το πρίσμα μιας ηθικοπλαστικού τύπου προσέγγισης.  Δεν έχει «καλούς» και «κακούς» αυτή η υπόθεση, μα συμφέροντα που συγκρούονται μεταξύ τους. Εκείνα που υπηρετούν τη μαφιόζικη θέληση της αυτοκρατορίας για κλοπή του ξένου πλούτου και έλεγχο επί των πολιτικών διαδικασιών ενός άλλου κράτους και το δικαίωμα μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης να διαχειριστεί προς όφελος του λαού της τον ορυκτό κι όχι μόνο θησαυρό της.

Για να προλάβουμε τα γνωστά καλοπροαίρετα αρπακτικά του σχολιασμού, όχι, η Βενεζουέλα δεν κολυμπά στα κρυστάλλινα νερά του σοσιαλισμού, αφενός γιατί δεν υφίσταται τέτοιο καθεστώς στη χώρα (παρά τις καθημερινές φαληρικές ιαχές για τ’ αντίθετο), αφετέρου διότι η μετριοπάθεια του λεγόμενου «Μπολιβαριανού Συντάγματος», το οποίο στο άρθρο 115 εγγυάται το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, σε συνδυασμό με την ευθεία επίθεση της αυτοκρατορίας κατέστησαν τη χώρα ευάλωτη στις ορέξεις εταιρικών ομίλων όπως η Embresas Polar. Μια εταιρεία η οποία ελέγχοντας πάνω από το 50% της αγοράς τροφίμων, έχει τη δυνατότητα να προκαλεί τεχνητές ελλείψεις όποτε θέλει.

Τότε, θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα, προς τι όλη αυτή η πολεμική εναντίον του Τσάβες και του Μαδούρο; Μα, φυσικά, για εκείνο το 70% των εσόδων από το πετρέλαιο που χάνουν οι μεγάλες πολυεθνικές της αγοράς, είναι η απάντηση.

Θα τα δούμε, όμως, στη συνέχεια όλα αυτά.

Ωστόσο, πριν εξετάσουμε το βιογραφικό των άμεσα εμπλεκομένων στην πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος (ας μας συγχωρέσει στο σημείο αυτό η ΕΕ και η κ. Μαρέβα Μητσοτάκη, πραξικόπημα ήταν), καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας τα λόγια ενός ανθρώπου που «έχτισε» τα καλογυμνασμένα εξουσιαστικά μπράτσα των ΗΠΑ τον περασμένο αιώνα. Μιλάμε, αν δεν τ’ αναφέραμε ήδη, για τον Philip Agee, πράκτορα της CIA από το 1957-68, σύμφωνα με τον οποίο «στη CIA δεν έδιναν δεκάρα για τη δημοκρατία. Ήταν, βέβαια, ωραίο να εκλεγόταν μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση και να συνεργαζόταν μαζί τους αλλά, αν όχι, η δημοκρατία δεν σήμαινε τίποτα για αυτούς και δεν(…)σημαίνει κάτι και σήμερα. (…) Κι αυτό, γιατί, αν εκείνοι δεν έλεγχαν τις κυβερνήσεις τις Λ. Αμερικής, θα το έκανε κάποιος άλλος»…

Μην ψάξεις στη Βικιπαίδεια για τον Γκουαϊδό

Στις 11 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, μερικές μόνο μέρες πριν την αυτοανακήρυξη του 35χρονου μαχητή της αντιπολίτευσης σε μεταβατικό πρόεδρο της χώρας, 37 profile makers των ΗΠΑ έσβησαν από τη Βικιπαίδεια τα χνάρια του θείου βρέφους της Ουάσινγκτον. Ο λόγος; Πιθανότατα, σκέφτηκαν ότι δεν θα άρεσε στο 80% των Βενεζουελάνων που μέχρι εκείνη την στιγμή αγνοούσε την ύπαρξη του Γκουαϊδό να μάθαινε ότι ο επίδοξος ηγέτης του συμμετείχε και οργάνωνε τα δολοφονικά μπλόκα της αντιπολίτευσης στις γειτονιές, τα guarimbas, τα οποία μόνο το 2014 δολοφόνησαν 43 πολίτες- υποστηρικτές της κυβέρνησης.

Αλλά κι ότι ο επίδοξος ηγετίσκος της ελευθερίας είχε και έχει κολεγιές με ανθρώπους του ΔΝΤ, της αμερικανικής Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID) και με ιδρύματα που ελέγχονται από τους αδελφούς Κοχ…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στις 5 Οκτωβρίου 2005, με τη δημοτικότητα του Chavez στο απόγειό της και την εμπλοκή των ΗΠΑ στο πραξικόπημα του 2002 δεδομένη και αποδεικνυόμενη με στοιχεία, πέντε φοιτητές από τη Βενεζουέλα έφτασαν στο γειτονικό μας Βελιγράδι.

Ήταν μέλη του Κέντρου Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών ή, αλλιώς, CANVAS. Η ομάδα αυτή χρηματοδοτούνταν κατά κύριο λόγο από το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία( NED), μεσάζοντα της CIA που λειτουργεί ως βραχίονας των ΗΠΑ για την προώθηση αλλαγής καθεστώτων, και από παρακλάδια του όπως το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο για τις Διεθνείς Υποθέσεις. Σύμφωνα μάλιστα με διαρροή εσωτερικών μηνυμάτων της  πλατφόρμας γεωπολιτικής πληροφόρησης, Stratfor, γνωστής κι ως «σκιά της CIA», «τοCANVAS φαίνεται να είχε λάβει χρηματοδότηση και εκπαίδευση από τη CIA στη διάρκεια της επιχείρησης ανατροπής του Μιλόσεβιτς το 1999».

Το CANVAS, αποτελεί παρακλάδι του Otpor, ενός σερβικού ομίλου διαμαρτυρίας που ίδρυσε το 1998 στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου ο «πολιτικός ακτιβιστής» Srdja Popovic. Έχοντας αποκτήσει φήμη για τον καίριο ρόλο του στην ανατροπή Μιλόσεβιτς, το δίκτυο συνέχισε την πορεία του στη δημιουργία «πολύχρωμων» επαναστάσεων, φιλικών πάντα προς τις ΗΠΑ, θέτοντας στην προμετωπίδα της καθοδήγησής του τον Gene Sharp, τον λεγόμενο “Clausewitz της μη βίας’’, ο οποίος κατά το παρελθόν είχε συνεργαστεί με τον πρώην αναλυτή της αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών  Άμυνας, Robert Helvey                (σημερινό αναλυτή του ιδρύματος Albert Einstein, ιδρυτής του οποίου είναι o Sharp), για τη σύλληψη ενός σχεδίου που θα μετέτρεπε τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε μια μορφή υβριδικού πολέμου για την ανατροπή κυβερνήσεων που αντιστέκονταν στο πολεμοχαρές μονοπωλιακό καθεστώς της Ουάσινγκτον.

Για την Ιστορία να θυμίσουμε ότι ο Sharp μοιράστηκε με το ευρύ κοινό τις… ιδιαίτερες γνώσεις του πάνω στην ειρηνική ανατροπή κυβερνήσεων και καθεστώτων μέσα από το ντοκιμαντέρ “How to start a revolution’’, το οποίο, όχι μόνο σάρωσε τα βραβεία το 2011, αλλά έγινε δημοφιλές μεταξύ του αντισυστημικού κατά τα άλλα κινήματος Wall Street Occupy, με τον Κλαούζεβιτς του ατλαντισμού να βρίσκεται δύο φορές προτεινόμενος για το Νόμπελ Ειρήνης ( 2009 και 2012)[ΝewStatesman, 3/1/2013, «Gene Sharp: The Machiavelli of non-violence»].

Στο θέμα μας και πάλι. Το CANVAS χρηματοδοτήθηκε από το NED και το USAID (αμφότερα από τους πρωταίτιους  του πραξικοπήματος του 2002, αφού χρηματοδότησαν τους συνωμότες με πάνω από 2 εκατ. δολάρια) και το Ινστιτούτο Albert Einstein.

Σύμφωνα με το Stratfor, το Canvas, έχοντας ήδη επιτυχημένη δράση σε Ουκρανία, Γεωργία, Κιργιζία, Ζιμπάμπουε κ.ά, έστρεψε την προσοχή του στη Βενεζουέλα το 2005, όταν  αντιλήφθηκε ότι μέσω των φοιτητικών «κινημάτων» μπορούσε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας νέας επανάστασης που θα ανέτρεπε τον Τσάβες και το καθεστώς του.

Ήταν ώρα η εκπαίδευση στο CANVAS να λάβει τέλος και οι μαθητές να φορέσουν τα κουστούμια τους αναλαμβάνοντας δράση. Ήταν ώρα να ξεκινήσει η πραγματική δουλειά…

Από την “Generation 2007’’ στους αδελφούς Κοχ

Η πραγματική δουλειά, λοιπόν, ξεκίνησε το 2007, όταν ο Guaidό αποφοίτησε από το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Καράκας. Mετακόμισε στην Ουάσινγκτον για να εγγραφεί στο  Πρόγραμμα Διακυβέρνησης και Πολιτικής Διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο George Washington υπό την ακαδημαϊκή εποπτεία του οικονομολόγου Luis Enrique Berrizbeitia, ενός από τους πιο γνωστούς νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους της Λ. Αμερικής. Ο Berrizbeitia, όμως, δεν είχε μόνο την ακαδημαϊκή ιδιότητα. Ήταν πρώην εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ και εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στον ενεργειακό τομέα της Βενεζουέλας, το κακομαθημένο τέκνο τού προ Τσάβες καθεστώτος.

Ειρήσθω εν παρόδω, τον Νοέμβριο του 2010, κι ενώ ο ο Guaidό συνέχιζε τις συνομιλίες του με τον …καθηγητή του, στο ξενοδοχείο Fiesta Americana,  στην πόλη του Μεξικού διοργανώθηκε ένα σεμινάριο στο οποίο σύμφωνα με τα όσα έχει αναφέρει ο πρώην υπουργός  Δικαιοσύνης της Βενεζουέλας M. Rodriguez, το πολιτικό σκιάχτρο που καμώνεται τον Πρόεδρο της χώρας παρακολούθησε διαλέξεις με θέμα την ανατροπή του Τσάβεζ με δούρειο ίππο τις βίαιες διαδηλώσεις. Το συγκεκριμένο σεμινάριο είχε χρηματοδοτηθεί με 52 χιλ. δολάρια από προβεβλημένα μέλη της βιομηχανίας πετρελαίου όπως ο φυγάς και αιτών άσυλο στις ΗΠΑ επιχειρηματίας Cedeño και ο Pedro Burelli, πρώην σύμβουλος της JP Morgan και πρώην διευθυντής της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας (PDVSA).

Τρία χρόνια πριν, ο Guaidό βρισκόταν στις επάλξεις βοηθώντας στη διεξαγωγή αντικαθεστωτικών συγκεντρώσεων, έπειτα από τη λήξη της άδειας του Radio Caracas Televisión (RCTV). Του σταθμού ο οποίος, όπως καταγράφει το ντοκιμαντέρ «Η επανάσταση δεν θα τηλεοπτικοποιηθεί», πρωταγωνίστησε, από κοινού με όλα τα ιδιωτικά Μέσα της χώρας, στο πραξικόπημα του 2002· κινητοποιώντας αντικυβερνητικούς διαδηλωτές, διαδίδοντας ψευδείς πληροφορίες περί εξαπόλυσης οργίου βίας κατά των μελών της αντιπολίτευσης και απαγορεύοντας ταυτόχρονα κάθε είδους ρεπορτάζ υπέρ της κυβέρνησης .

Από αυτές τις διαμαρτυρίες ξεπήδησε η «επίλεκτη ομάδα» δεξιών ακτιβιστών με την εύγλωττη ονομασία “Generation 2007’’. Φυσικά είχε την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ.

Όπως κατήγγειλε τότε ο εκλιπών πια Φιντέλ Κάστρο στις 7-9 Οκτώβρη 2007 «υψηλόβαθμοι Αμερικανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι συναντήθηκαν στην Πράγα με τμήματα της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, προκειμένου να εξωθηθούν ώστε να προκαλέσουν κοινωνικές εξεγέρσεις, δολιοφθορές στην οικονομία και τις υποδομές, καταστροφή της αλυσίδας ειδών διατροφής και σχεδιασμό στρατιωτικού πραξικοπήματος». Στη συνάντηση μετείχαν ο πρώην υφυπουργός Άμυνας και πρ.  διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας, εκ των αρχιτεκτόνων του πολέμου του Ιράκ, Πολ Γούλφοβιτς, η πρώην ΥΠΕΞ επί προεδρίας Κλίντον και μύστης του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, Μαντλίν Ολμπράιτ, αλλά και ο «σεσημασμένος» πραξικοπηματίας του κόμματος Accion Democratica Ουμπέρτο Σέλι.

Το δημοψήφισμα για την προώθηση των αναθεωρημένων άρθρων του Συντάγματος ήταν η αφορμή, αφού, σύμφωνα με τα όσα κατέγραφε σε δημοσίευμά της η εφημερίδα «Ultimas Noticias», την καμπάνια της παραπληροφόρησης και ανατροπής μέσω του εμπορικού επιμελητηρίου της επαρχίας Καραμπόμπο και του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Βενεζουέλας στήριζαν οι πολυεθνικές Ford, General Motors, DaimlerChrysler, Bridgestone Firestone, Goodyear, Alcoa, Shell, Pfizer, Dupont, Cargill, Coca-Cola, Kraft, Novartis, Unilever, Heinz, Johnson & Johnson, Citibank, Colgate, Palimolive, DHL και Owens Illinois.

Οι εκπαιδευτές του CANVAS και του Stratfor εντόπισαν τον συμπολεμιστή του Guaidό στο πρόσωπο του Yon Goicoechea, που αποτέλεσε βασικό πιόνι στη σκακιέρα της Ουάσινγκτον για την ανατροπή του συνταγματικού δημοψηφίσματος του 2007. Την επόμενη χρονιά, ο Goicochea ανταμείφθηκε για τις προσπάθειές του με το βραβείο Milton Friedman (!) του Ινστιτούτου Cato για την προώθηση της ελευθερίας, μαζί με έναν μποναμά ύψους 500 χιλ. δολαρίων, τον οποίο επένδυσε αμέσως στην οικοδόμηση του πολιτικού δικτύου Liberty First (Primero Justicia).

Το Ινστιτούτο Cato, βέβαια, είναι το φιλελεύθερο think tank που ιδρύθηκε από τους αδερφούς Κοχ, δύο κορυφαίους χρηματοδότες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι οποίοι αποτελούν κάτι παραπάνω από απλούς υποστηρικτές της Δεξιάς στη Λατινική Αμερική.

Κι όχι άδικα…

Τον Δεκέμβριο του 2017, δύο εταιρείες που ανήκουν στους αδελφούς Κοχ (από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες στις ΗΠΑ, με τον Charles Koch να βρίσκεται στην 11η θέση της λίστας του περιοδικού Forbes με τους πλέον πλούσιους ανθρώπους παγκοσμίως για το 2019) κατέθεσαν αγωγή κατά του κράτους της Βενεζουέλας διεκδικώντας 409 εκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με τους νομικούς συμβούλους των εταιρειών Koch Minerals Sarl και Koch Nitrogen International Sarl η Βενεζουέλα δεν είχε καταβάλει κανένα μέρος του ποσού που επιδίκασε τον Οκτώβριο του ’17 το Διεθνές Κέντρο για την Επίλυση των Επενδυτικών Διαφορών, μετά την απαλλοτρίωση της κραταιής βιομηχανίας λιπασμάτων FertiNitro, το 2010 από τον Πρόεδρο Ούγκο Τσάβες,  η οποία και εξανέμισε το 35% που μέχρι εκείνη τη στιγμή κατείχε η Koch Minerals Sarl.

Είναι, όμως, μόνο αυτός ο λόγος για τον οποίο η οικογένεια Κοχ έβαλε στο μάτι ένα κράτος τής, κατά Μονρόε, πίσω αυλής των ΗΠΑ;

Κάντε υπομονή. Εντός ολίγου θα έχετε όλες τις απαντήσεις.

Το 2007 τα Wikileaks δημοσίευσαν ένα “e- mail’’ με αποστολέα τον Αμερικανό Πρεσβευτή στη Βενεζουέλα William Brownfield και παραλήπτες το αμερικανκό υπ. Εξωτερικών, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και το αμερικ. ΥΕΘΑ. Στο «e-mail» εγκωμιαζόταν η δράση της “Generation 2007’’ στη Βενεζουέλα. Ιδιαίτερη αναφορά όμως γινόταν για τον Yon Goicoechea, τον οποίο ο Brownfield περιέγραφε ως «έναν από τους αποτελεσματικότερους υπερασπιστές της ελευθερίας» στη Βενεζουέλα.

Ήταν το ένα από μια σειρά εγγράφων που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, τα οποία επιβεβαίωναν  τα όσα δημόσια δήλωνε ο αρχηγός της CIA στη Λ. Αμερική (1981-84) Duane Clarridge για έναν κόσμο- τσιφλίκι των ΗΠΑ, όπου τα στρατεύματα ή οι ντόπιες μαριονέτες τους μπορούν να επεμβαίνουν «όποτε αποφασίζουν ότι αυτό συμφέρει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ».

Κι αν, ω, τι έκπληξη, εμφανιστούν σε άλλο ένα σημείωμά μας οι γνωστοί αντιρρησίες της εγχώριας ροζουλί «Αριστεράς» και της πατριδοκάπηλης (ακρο)Δεξιάς να μας ψιθυρίσουν στ’ αφτί ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι ότι, όπως υποδείκνυε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον περασμένο Αύγουστο στην Έκθεσή του για την Ελλάδα, πρέπει να εξαλειφθούν σταδιακά τα «αντιαμερικανικά αισθήματα»· μην κουράζεστε, θα τους απαντήσουμε. Ρίξτε μια ματιά στην κατά λάθος δημοσιευμένη Έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις 24/4/2019 με τον ευφάνταστο  τίτλο «Δράσεις των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα». Κι αν δεν τη βρείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του αυτοκρατορικού κονκλάβιου, πράγμα πολύ πιθανό, αφού, όταν  οι «τσάκαλοι» κατάλαβαν ότι μια τέτοια δημοσίευση ίσως(!!!) και να αποδείκνυε την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, την κατέβασαν· τότε, μπορείτε να τη διαβάσετε όπως την ανέκτησε και τη δημοσίευσε ο ιστότοπος «The Grayzone».

Μα, τι είναι αυτά που γράφετε, συνεχίζουν οι ενοχλητικοί ψίθυροι των ντόπιων όψιμων αμερικανοκολάκων, είτε εκείνων που τάσσονται ανοιχτά με το πραξικόπημα, είτε εκείνων οι οποίοι ως Πόντιοι Πιλάτοι του ευρωιερατείου προκρίνουν την τήρηση ίσων αποστάσεων, όταν βέβαια δεν συναντώνται με τους εκπροσώπους της ιλουστρασιόν μαριονέτας του Τραμπ και του Πομπέο[Νews247, 19/4/2019, «Τη Δευτέρα στην Αθήνα εκπρόσωπος του Χουάν Γκουαϊντό»]…

Οι οποίοι με τη σειρά τους δίνουν αναφορά στα πραγματικά αφεντικά των ΗΠΑ. Τους άμεσα ενδιαφερόμενους για την αλλαγή ενοίκου στο μέγαρο Μιραφλόρες…

Tο ρεπορτάζ έχει ο γνωστός ερευνητής- δημοσιογράφος Greg Palast: 

«Οι αδερφοί Κοχ είναι εκείνοι που πραγματικά θα ωφεληθούν από την ανατροπή της κυβέρνησης στη Βενεζουέλα. Το περισσότερο από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας πηγαίνει στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στα διυλιστήρια των εταιρειών των αδελφών Κοχ.(…) Αν και αυτά βρίσκονται καταμεσής των πετρελαιοπηγών στο Τέξας δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πετρέλαιο του Τέξας γιατί δεν είναι αρκετά βαρύ. (…)Τo Καράκας γνώριζε ότι δεν είχαν πού αλλού να στραφούν για πετρέλαιο και τους χρέωνε πάνω από την τιμή της αγοράς. Οι αδερφοί Κοχ αφού δεν μπορούν να πετύχουν καλύτερη τιμή, αλλάζουν την κυβέρνηση! (…) Όλα γίνονται για το πετρέλαιο. (…) Στην ουσία και ο John Bolton, αρμόδιος για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ (…), παραδέχτηκε στο Fox News (…) ότι θέλουν να πάρουν το πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα προς όφελος των αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών. (…) Ο Τραμπ είπε στον Guaidό να αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος υποσχόμενος ότι θα τον αναγνωρίσει και αμέσως ακολούθησε η αναγνώριση από τη δεξιά κυβέρνηση της Βρετανίας (…) η οποία πέρυσι είχε ζητήσει από την κυβέρνηση Μαδούρο να παραχωρήσει τις εκτάσεις με κοιτάσματα πετρελαίου που κατείχε η γαλλική Total στην BP με τον Πρόεδρο της χώρας να αρνε΄ται. Και ξαφνικά ο Μαδούρο ήταν ο ‘’δικτάτορας ‘’ που έπρεπε να αντικατασταθεί. (…) Ο Τραμπ είναι απλώς ο Πρόεδρος, η μαριονέτα (…), την οποία κινούν οι αδερφοί Κοχ, η Exxon κ.λπ, (…) οπότε ακόμα κι αν ο  είχε μη παρεμβατική πολιτική, οι άνθρωποι που τον ελέγχουν, θα έλεγαν: “θέλουμε το πετρέλαιο, φίλε, ξέχνα την πολιτική σου”».

Κολυμπώντας στον βούρκο του αργού πετρελαίου

Κάτι μας λέει ότι δεν πέσατε απ’ τα σύννεφα διαβάζοντας ότι οι βαρόνοι του πετρελαίου, όντας σε μια εποχή έντονων γεωπολιτικών διεργασιών, με τα αποθέματα να μειώνονται και την εξάρτησή μας από τον μαύρο χρυσό να αυξάνεται, χρησιμοποιούν το υπαλληλικό τους προσωπικό (λέγε με πρόεδρο των ΗΠΑ) για την εδραίωση των συμφερόντων τους σε μια από τις πιο πλούσιες σε κοιτάσματα αργού πετρελαίου περιοχές του πλανήτη.

Όπως πιστεύουμε ότι δεν σας εκπλήσσει το γεγονός ότι ειδήσεις σαν αυτή θάβονται κάτω από ρεπορτάζ -«copy-paste» των ανακοινώσεων της Πρεσβείας (μία είναι η Πρεσβεία) ζουμάροντας σταάδεια ράφια της δεοντολογικής καταισχύνης δημοσιοσχεσιτών κονδυλοφόρων ·διεκπεραιωτών του φτιασιδώματος του κοινωνικού προφίλ των ιμπεριαλιστών με πληρωμένα συνέδρια, ουρανοκατέβατα άρθρα, επαίνους για εκπομπές (όπως οι «Νέοι Φάκελοι» του Α. Παπαχελά), εντιτόριαλ σε εφημερίδες και προνομιακές σχέσεις με μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, όπως αυτό του κυρίου Αλαφούζου. Η οικογένεια του οποίου, ύστερα από 18 χρόνια δικαστικών διαμαχών με το κράτος της Βενεζουέλας, τον Απρίλιο του 2015 βρέθηκε αντιμέτωπη με πρόστιμο ύψους 160 εκατ. δολαρίων (άραγε, τα κατέβαλε;)  για την τεράστια ζημιά που προκάλεσε στη λίμνη Μαρακαΐμπο και την ευρύτερη Λατινική Αμερική το δεξαμενόπλοιο συμφερόντων της «Νήσος Αμοργός» στις 20 Φεβρουαρίου 1997.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το μονό κύτος (το οποίο τότε μπορούσε να μεταφέρει αργό πετρέλαιο, καθώς η σχετική απαγόρευση της ΕΕ ήρθε μόλις το 2006 και στην οποία αντιτάθηκε σθεναρά ο αρμόδιος Έλληνας υπουργός  Μ. Κεφαλογιάννης) ράγισε, αφήνοντας στον πυθμένα της λίμνης 25.000 βαρέλια αργού πετρελαίου και καταστρέφοντας μέσα σε χρονικό διάστημα δύο μηνών το 50% των αλιευμάτων της περιοχής. Ήτοι, ζημία τουλάχιστον 40 εκατ. δολαρίων, γεγονός που οδήγησε τους αλιείς της περιοχής στην εξαθλίωση και την απόγνωση.

Τα δικαστήρια της Βενεζουέλας που βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις ισχυρότερες ασφαλιστικές εταιρείες και τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία του κόσμου αρνήθηκαν στον Γιάννη Αλαφούζο το δικαίωμα του περιορισμού της ευθύνης του (limit liability), ενώ, παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν από ισχυρά ναυτιλιακά λόμπι της Ουάσινγκτον και του Λονδίνου, τα οποία προσπάθησαν να παρουσιάσουν τη λίμνη Μαρακαΐμπο ως επικίνδυνη για τη ναυσιπλοΐα, οι αρχές της χώρας δεν σταμάτησαν να αναζητούν τις νομικές ευθύνες της οικογένειας[1)Λ. Βατικιώτης, περ.UNFOLLOW, τ.9, 2) Α. Χατζηστεφάνου, 5/6/2015, «Αλαφούζος: Μια παγκόσμια οικολογική βόμβα», 3)  Κ. Λουλουδάκης, 8/11/2016, «Και εγένετο…Πετρέλαιο»].

***

Συμπερασματικά, η πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος με μπροστάρη τον αμερικανοθρεμμένο και απελπισμένο πλέον Guaidό, η απειλή των ΗΠΑ για στρατιωτική εισβολή στη Βενεζουέλα, κάτω από τις επευφημίες του Έρικ Πρινς, ιδρυτή της εταιρείας ενοικίασης μισθοφόρων BlackWater που προσφέρθηκε να συμβάλει στην… αποκατάσταση, με το αζημίωτο, βέβαια, της δημοκρατίας στη χώρα, οι μιντιακές (σε όλη τη Δύση, και στη χώρα μας) κραυγές για τα «άδεια ράφια», το δημοκρατικό «κενό» και την «αστυνομική βία» μαρτυρούν τη λυσσαλέα επίθεση ενός συστήματος διεθνούς κλίμακας για την επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου και το διαγούμισμα του λαϊκού πλούτου από μια παρέα «κολλητών».

Μαρτυρούν, όμως, και τη βαθύτατη υποκρισία όλων αυτών που γαυριούν έναντι του τυράννου Μαδούρο, κλείνοντας ταυτόχρονα μάτια και αφτιά για να μη βλέπουν, να μην ακούν τα ουρλιαχτά από τα θύματα των εγκλημάτων των συμμάχων τους. Εγκλήματα σαν αυτά που διαπράττει το κράτος- τρομοκράτης του Ισραήλ και οι «πετρελαιάδες» της Σ. Αραβίας.

Αυτό βέβαια, δεν αθωώνει τα λάθη, την πολιτική και κυρίως οικονομική μετριοπάθεια του καθεστώτος της Βενεζουέλας, η οποία, όπως αναφέραμε στην εισαγωγή, έδωσε στις ΗΠΑ και τις ελεγχόμενες απ’ αυτές δυνάμεις την ευκαιρία να προκαλούν κρίσεις αποσταθεροποίησης στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας ως μέσο πίεσης για την εκμετάλλευση του πετρελαίου.

Ωστόσο, ανάμεσα στους σημαιοφόρους του ιμπεριαλισμού και τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Βενεζουέλας υφίσταται όντως δίλημμα θέσης για κάθε πολίτη που αισθάνεται και δηλώνει δημοκράτης και προοδευτικός;

από ημεροδρόμος