Είναι βόδι ο ζευγάς;

Από γνώσεις περί την ψυχανάλυση στερούμαι καλλιτεχνικώς, δεν τα πάω και τόσο καλά (ίσως γι’ αυτό να έχω βγει κι ολίγον ζαβό – τι; πολύ ζαβό; – ό,τι πεις, γιατρέ μου. Δεν λέμε ποτέ όχι στον γιατρό μας).

Παρά ταύτα, ως επιδερμικός αναγνώστης του Φρόυντ και του Γιουνγκ (εκεί σκιάχτηκα και το γύρισα στον Λόβκραφτ) κάτι σκαμπάζω για την προβολή. Σ’ αυτό το επίπεδο η περίπτωση Τσίπρα διαβάζεται εύκολα.

  Διαθέτει ένα ετερόκλητο κόμμα και το προβάλλει πάνω στους πολίτες μιλώντας για ετερόκλητους όχλους.

  Τώρα μαζεύει πάσης φύσεως ρετάλια, απολειφάδια και «οσφυοκάμπτες» (κατά Πανούση), τα ονομάζει προοδευτικό μέτωπο (κατά το κρέας, ψάρι) και νομίζει ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα» (κατά τον πολύ κ. Αλιβιζάτο), ενώ στην πραγματικότητα εγκαθιδρύει μια «γελοιοκρατία» (κατά τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο) με την κυρία Μεγαλοοικονόμου να του γράφει στιχάκια, όπως διάφοροι τσαλαφοί επί χούντας έγραφαν στιχάκια για τον Παπαδόπουλο. 

  Τα αντιαμερικανικά (κούφια, ως φαίνεται) συνθήματα της νιότης του ο Τσίπρας, όταν ήρθε ο καιρός, τα έφερε κωλοτούμπα και γονάτισε μπροστά στους Επικυρίαρχους και, σαν το σκυλάκι στο σήμα κατατεθέν της He’s master voice, άρχισε να εκτελεί τις εντολές τους, αποσπώντας τους επαίνους τους, όπως ο Πλούτο απ’ τον Μίκυ Πάιατ… συγνώμην, Μίκυ Μάους.

  Βαθιά ανιστόρητος φάνηκε πρόθυμος να «λύσει» το Σκοπιανό έξω απ’ το ιστορικό του πλαίσιο. Άλλωστε πιστεύοντας ο ίδιος βαθιά (δηλαδή αδιαφορώντας) ότι τα Σκόπια μπορούν να λέγονται Μακεδονία, δεν είχε καν πρόβλημα με το «Μακεδονία του Ίλιντεν», ενώ ταυτοχρόνως τον εθνικισμό των Σκοπιανών ο πατριωτισμός του Τσίπρα μετέφραζε σε εθνικισμό των Ελλήνων.

  Δυσανεξικός με την Ιστορία, προέβαλλε το κόμπλεξ του στην κατάχωση της Αμφίπολης. Ως άλλος αδαής κι αμόρφωτος πετάει ελληνικούρες ή χρησιμοποιεί επιτηδευμένες λέξεις, μιμείται κατά τη φωνή τον Ανδρέα Παπανδρέου κι έχει την άνεση, ενώ δεν ξέρει αγγλικά, να τα ομιλεί με στόμφο Ηγεμόνος εκ Δυτικής Λιβύης, εκθέτοντας τον εαυτόν του (μικρό το κακό) και τη χώρα μας ως μια Ψωροκώσταινα και Βαλκανιάρα που μεγαλοπιάνεται.

Ασχέτως αν εκατομμύρια Έλληνες παίζουν τα αγγλικά στα δάχτυλα, ο Τσίπρας τους εκθέτει με την άνεση της «τρέλας του μεγαλείου» (όταν ο Λουί ντε Φινές κοκορευόταν σαν παγώνι) – διότι τι άλλο από έπαρση είναι όταν ο Τσίπρας μας δήλωσε κατάμουτρα ότι «έφαγα 17 ώρες απ’ τη ζωή μου στις διαπραγματεύσεις»… (για να σας βάλω στο γ’ Μνημόνιο).

  Λέγοντας ψέματα για όλα αυτά και συνεχώς, ο Τσίπρας κατηγορεί όλους τους άλλους για fakenews. Ασεβής με τους γέροντες, τους έκοψε κι αυτούς τις συντάξεις. Έκανε την Ελλάδα προτεκτοράτο κι αυτό το ονομάζει επιστροφή στην κανονικότητα. Δέσμευσε τη χώρα στο Υπερταμείο κι αυτό το λέει έξοδο στις αγορές. Είναι υπέρ της Δημόσιας εκπαίδευσης και στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο. Ζει στο Μαξίμου περίκλειστος από κλούβες, ενώ καθ’ άπασαν την επικράτεια τα ΜΑΤ βαράνε όσους πολίτες δεν βλέπουν τα πράγματα όπως ο ίδιος και οι δικοί του.

  Δεν θα πω για το μακάβριο σόου στο Μάτι, ούτε για την πόλωση που φυτεύει στην κοινωνία, ούτε για τον εκμαυλισμό με τη διασπορά χρήματος, ούτε για τον θεσμικό εκφυλισμό, ο κατάλογος θα ήταν μακρύς, κι ακόμα πιο άχαρος – άχαρα κι αυτά που γράφω.

  Ας μείνουμε λοιπόν για σήμερα στις λιακάδες, οι οποίες επιτέλους ενέσκηψαν – άλλωστε, όπως σας είπα, από ψυχανάλυση δεν τα πάω καλά, εκτός από την ψυχανάλυση που κάνουμε οι φίλοι γύρω από ένα τραπέζι με ουζάκια – άλλωστε στην άλλη ζωή θα βρεθούμε όλοι, «ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά» όπως το τραγούδησε ο Σαββόπουλος. 

 Σε τούτη τη ζωή, όμως, επειδή η σφαγή συνεχίζεται, ή ζευγάς, ζευγάς ή παπάς, παπάς. Με την καταδήλωση ότι οι ζευγάδες δεν είναι βόδια…

Twitter: @st_stavropoulos

Email: stathispontiki@gmail.com

ο Στάθης στο Ποντίκι