Ήμουνα νιoς και γέρασα (σχήμα λόγου το δεύτερο σκέλος της φράσης), αλλά σαράντα χρόνια τώρα στο κουρμπέτι, όποτε γινόταν κάποια μεγάλη κινητοποίηση, είτε για εργασιακά θέματα είτε για πολιτικά (όπως οι
αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις) είτε για εθνικά, όπως τώρα με το Μακεδονικό Zήτημα, πάντα κάποιοι γνωστοί άγνωστοι έκαναν τις διαδηλώσεις μπάχαλο, η αστυνομία εξανέμιζε το μήνυμα των διαδηλώσεων μέσα στα δακρυγόνα και, στη συνέχεια, όλη η συζήτηση στα ΜΜΕ (κυρίως τα αργυρώνητα) ξεδιπλωνόταν περί το μπάχαλο κι όχι περί το μήνυμα.
Το τραγικό πλέον είναι ότι την ίδια άθλια (και τρισάθλια) μεθοδολογία μετέρχεται σήμερα και η κυβέρνηση της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Με αφορμή στημένους απ’ την ίδια ή όχι (αδιάφορον), χρυσαυγίτες ή όχι (αδιάφορον), μπάχαλους ή όχι (αδιάφορον), η αστυνομία αυτής της κυβέρνησης επετέθη με αγριότητα (ανάλογη και χειρότερη των προγενέστερων) στον λαό.
Στον οποίον έστησε κανονική παγίδα δίνοντας άδεια σε διάφορους ελαφρόμυαλους (για να εκφραστώ ηπίως) να κάνουν την ίδια μέρα και ώρα αντισυγκέντρωση κοντά στο συλλαλητήριο. Αντισυγκεντρώσεις παλιότερα έκαναν μόνον οι φασίστες.
Η κυβέρνηση πέτυχε τον στόχο της: σήμερα η συζήτηση γίνεται με επίκεντρο τους χρήσιμους χρυσαυγίτες, τους χρήσιμους μπάχαλους και τους επιτήδειους πράκτορες – όχι όμως για το μήνυμα του συλλαλητηρίου. Το οποίον συλλαλητήριο η αστυνομία της κυβέρνησης, ως άλληΟχράνα ή Σεκιουριτάτε, προσπάθησε παιδαριωδώς να υποβαθμίσει σε 60.000 νοματαίους, δηλαδή τη θεία μου τη Φωτούλα και την παρέα της.
Το μόνον στο οποίον άλλαξε ρότα (εν μέρει) η κυβέρνηση των υποταγμένων στις ΗΠΑ ήταν στα φληναφήματα που ταύτιζαν τους διαδηλωτές με τους ακροδεξιούς. Κι αυτό, πονηρά! Καθ’ ότι οι κυβερνώντες διαπίστωσαν κατά το προηγούμενο διάστημα ότι αυτή η βαλίτσα του παραλογισμού (και του αυτοεξευτελισμού τους) διήνυσε τη διαδρομή της, δεν έχει άλλο πιο μακριά να πάει.
Επί της ουσίας τώρα! Υποτεθίσθω για την οικονομία της συζήτησης ότι ο Τσίπρας έχει δίκιο.Ότι ο σχεδιασμός των Αμερικανών για τη Βαλκανική μάς ωφελεί (όπως πιστεύουν και οι αριστερίζοντες που, σ’ αυτό το θέμα, έχουν γίνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ). Γιατί τότε δεν πάει το θέμα σε Δημοψήφισμα να αποφανθεί ο λαός και causa finita, να κλείσει η υπόθεση!
Γιατί ο Τσίπρας βασίζεται (και συντείνει) στην αποσύνθεση των κομμάτων, στην παρέκβασηαπ’ το (θεωρητικώς υπάρχον) πολίτευμα και δεν προσφεύγει στον κυρίαρχο (sic) λαό (έτσι όπως και ο ίδιος τον κατάντησε), να αποφανθεί, να τελειώνουμε.
Μήπως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ (και η κυρία Τζάκρη) είναι «πρωτοπορία» και προσπαθεί για το καλό του λαού χωρίς τον λαό, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ηλίθιος και δεν καταλαβαίνει το συμφέρον του; Ή μήπως επειδή πάνω στην καμπούρα του λαού ο Τσίπρας παίζει την ανασύνθεση των επιλογών του απ’ τον κ. Καμμένο στον κ. Θεοχαρόπουλο; Δηλαδή την παραμονή του Τσίπρα στο μετεκλογικό τοπίο πάση θυσία – πατώντας επί (κοινωνικών) ερειπίων και (πολιτικών) πτωμάτων.
Η συζήτηση αυτές τις ημέρες στο Κοινοβούλιο θα είναι ατέρμονη και ατελέσφορη. Ατέρμονη διότι ο Τσίπρας ό,τι και να αποκαλύπτεται θα επαναλαμβάνει τα ψέματα που έχει πει χίλιες φορές κι ας έχουν αποδειχθεί χίλιες φορές ψέματα. Και ατελέσφορη διότι εκτός απ’ αυτό που θέλουν οι Αμερικανοί ουδέν άλλο πρόκειται να γίνει.
Εκτός και αν ο Τσίπρας ξαναγίνει αριστερός, εκλέξει άλλο λαό και τον πάει σε δημοψήφισμα για να του αλλάξει το αποτέλεσμα – έχουμε μπλέξει.
Η εικόνα αρχίζει να γίνεται τρομακτική: ο εθνομηδενισμός της κυβέρνησης και των δορυφόρων της τροφοδοτεί τον εθνικισμό, ο «εκσυγχρονισμός» μετατρέπει την Ελλάδα σε μια εκ νέου Βαλκανική Ψωροκώσταινα και η προδοσία της Αριστεράς που Γονάτισε (και μπροστά στους Αμερικανούς) παραλύει την αντίσταση των Ελλήνων σε αυτό το νέο Σχέδιο Ανάν – αυτήν τη φορά για τη Μακεδονία, δηλαδή την Ελλάδα.
***
Όλο αυτό το έγκλημα δεν γίνεται και δεν θα μπορούσε να γίνει εκτός του πλαισίου που οδήγησε στα Μνημόνια (και την επί μακρόν Εποπτεία), που απορφάνεψε τον λαό από τον πολιτισμό του και τη λαϊκή παράδοση, που εκμαύλισε καλλιτέχνες και καλλιτέχνες, διανοούμενους και διανοούμενους, που αφαλόκοψε την εκπαίδευση από τα ανθρωπιστικά γράμματα και που σκόρπισε τον φόβο για τις δουλειές μας, τα σπίτια μας, το ασφαλιστικό σύστημα και όλα τα άλλα.
Έτσι, μια αισχρή πολιτική μειοψηφία, παραβιάζοντας κάθε νόμο και κανόνα, κάθε ήθος και έθιμο, ασχημονεί ασυστόλως, κυβερνά με ψέματα, εκβιασμούς και δοσοληψίες, κινείται σε επίπεδο χαμαιτυπείου με όρους τσίρκου υπέρ ΗΠΑ, Γερμανίας και εντόπιων Δυνατών. Εκτός κι αν σε όλες αυτές τις διαπιστώσεις κάνω λάθος και ο Τσίπρας πάει αυτήν την υπόθεση σε Δημοψήφισμα.
Άλλωστε, η Αριστερά δεν ήταν που έβγαινε στους δρόμους για το Κυπριακό, για το 1-1-4, για να φύγουν απ’ τη χώρα οι βάσεις, για τον εκδημοκρατισμό του κράτους, για την κοινωνική δικαιοσύνη; Είναι κοινωνική δικαιοσύνη οι πλειστηριασμοί; Είναι εκδημοκρατισμός τα δακρυγόνα και η αποσύνθεση - ανασύνθεση της κομματικής καμαρίλας; Έγιναν πλέον αριστερές οι βάσεις του θανάτου; Είναι το 1-1-4, τα Μνημόνια; Θα γίνει και η Μακεδονία, «Κυπριακό»;
Είναι για να σιχαίνεται κανείς τη συζήτηση που θα ακολουθήσει στη Βουλή: ψεύτες και κάλπικοι εναντίον εκείνων που θα ήθελαν να είναι στη θέση τους. Όμως, όταν τα πράγματα βασανίζονται μέσα σε έναν τέτοιο εκφυλισμό, η μόνη λύση είναι ο λαός, η θέλησή του, στα συλλαλητήρια, στις διαδηλώσεις, στις εκλογές…
ο Στάθης στο Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες