"Φωνή της Πάρου": Το κρυολόγημα που μπήκε στο λεωφορείο

Όπως συμβαίνει με όλο τον κόσμο, άρπαξα και εγώ ένα κρυολόγημα. Κουχ από δω κουχ από κει, δεν μπορείς να προστατευτείς εκτός αν κυκλοφορείς με μπούργκα.

Στο μεταξύ όταν έχεις περάσει τα 70 και βάλε, την πρώτη ερώτηση που σου κάνουν είναι αν ήσουν φρόνιμος και έκανες το αντιγριπικό εμβόλιο και αλίμονό σου αν τους απαντήσεις ότι δεν το έκανες. Θα πρέπει με υπομονή να αντέξεις τις «πατρικές» επιπλήξεις για την αμέλειά σου και να υπομείνεις το κήρυγμα περί της ωφελιμότητας του εμβολίου.

Μεταξύ μας τώρα, υπάρχει και μια χαιρεκακία ανάμεσα στους παππούδες, που όταν σε βλέπουν να μην κάνεις εμβόλιο και να μην αρρωσταίνεις, αμέσως σπεύδουν να σε κατατρομάξουν με τις συνέπειες που θα πάθεις. Μέχρι και μαγουλάδες σου λένε ότι θα ξαναπεράσεις.Μάταια προσπάθησα να εξηγήσω στους αγαπητούς μου συνομήλικους ότι τα συμπτώματα που είχα ήταν ενός απλού κρυολογήματος για το οποίο το εμβόλιο δεν είχε καμία χρησιμότητα.

Εκείνοι επέμεναν και τότε αντιλήφθηκα ότι πολύς κόσμος δεν έχει κατανοήσει ότι το εμβόλιο της γρίπης δεν προφυλάσσει από άλλες ιώσεις, όπως είναι το κοινό κρυολόγημα, παρά μόνο από τους συγκεκριμένους ιούς της γρίπης που περιέχονται στο εμβόλιο.

Έχοντας λοιπόν αρπάξει το κρυολόγημα το οποίο είναι και μεταδοτικό, θεώρησα πρέπον να προφυλάξω τους συνανθρώπους μου από τη μετάδοσή του. Έτσι πριν μπω στο λεωφορείο, φόρεσα μια μάσκα στο πρόσωπό μου.

Πού να φανταστώ ότι φορώντας την θα με στοχοποιούσαν ως φορέα μεταδοτικής ασθένειας, άσχετα αν στο λεωφορείο οι γριπιασμένοι έβηχαν και φτερνιζόντουσαν ανενόχλητοι, εκτοξεύοντας χιλιάδες μικρόβια από μύτες και στόματα αδιαφορώντας για τους γύρω τους.

Είναι βέβαιο ότι αν ήμουν Γιαπωνέζος τουρίστας και φορούσα μάσκα δε θα ενοχλούσα κανέναν, γιατί έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην τηλεόραση εκατοντάδες Ιάπωνες να κυκλοφορούν στους δρόμους του Τόκυο φορώντας άνετα μια μάσκα, όπως θα φορούσαν τα γυαλιά ηλίου.

Από ότι φαίνεται δεν έμοιαζα με Ιάπωνα γιατί οι συνεπιβάτες μου ένας-ένας διακριτικά άρχισαν να απομακρύνονται από κοντά μου.Ευτυχώς βρήκα μια θέση κοντά σε παράθυρο και πέρασε η ώρα κοιτάζοντας τον ουρανό. Δίπλα μου δεν κάθισε κανείς, παρόλο που υπήρχαν όρθιοι, κάνοντάς με να
νιώθω σαν να ήμουν σε καραντίνα.

Στην επιστροφή αποφάσισα να συμπεριφερθώ όπως όλος ο κόσμος: Δε φόρεσα τη μάσκα και στάθηκα στο λεωφορείο ανάμεσα σε γνωστούς και άγνωστους μοιράζοντας απλόχερα τα μικρόβιά μου, όπως εξάλλου έκαναν και αρκετοί άλλοι συνεπιβάτες.

Κάποια στιγμή βρήκα μια θέση και κάθισα.Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενα.Δίπλα μου ήρθε και κάθισε μια γλυκύτατη ηλικιωμένη κυρία. Μου ήρθε να βήξω και συγκρατήθηκα.

Με έζωσαν οι τύψεις. «Τι φταίει η καημένη η γιαγιά να την κολλήσω» σκέφτηκα. Έβαλα το χέρι στην τσέπη να πιάσω την μάσκα. Τότε θυμήθηκα ότι την είχα πετάξει σε κάδο κατεβαίνοντας από το λεωφορείο.

Σηκώθηκα βιαστικά, χαιρέτησα τη γιαγιά και κατέβηκα τέσσερις στάσεις πριν τη δική μου για να συνεχίσω με τα πόδια. Ελεύθερος τώρα, άρχισα να βήχω.Από ένα παράθυρο του λεωφορείου ένας γνωστός μου παππούς μου έκανε νόημα δείχνοντας το μπράτσο του, υπονοώντας ότι έπρεπε να είχα κάνει το εμβόλιο.

Δημήτρης Καλανδράνης
από τη "Φωνή της Πάρου" που κυκλοφορεί και μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη παρακάτω