Για τον Σκάι και τους άλλους

του Νίκου Μπογιόπουλου
1) Για τη ΝΔ: Υπονοεί – ο δε Αλαφούζος το λέει ευθέως – πως «ηθικός αυτουργός» της επίθεσης στο Σκάι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί υπουργοί του τον αποκαλούν «βοθροκάναλο» κι αυτό ήταν που
όπλισε το χέρι των βομβιστών. Αν όλο το προηγούμενο έχει λογική, τότε από την ίδια λογική… πάσχει και ο ισχυρισμός πως το χέρι των βομβιστών οπλίστηκε από το γεγονός πως όταν ήταν παιδιά άκουγαν τον μακαρίτη Μητσοτάκη να αποκαλεί τον Σκάι «χαμαιτυπείο».

Συμπέρασμα: Δεν φτάνει που η βλακεία είναι ανίκητη, χρησιμοποιείται κιόλας ως όπλο για την περαιτέρω αποβλάκωση.

2) Για τον ΣΥΡΙΖΑ: Παριστάνει τον αμύντορα της αλήθειας, τον φορέα εξυγίανσης της πολιτικής, άμα τε και της μιντιακής μας ζωής, τον αμείλικτο διώκτη των fake news και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς του κατεστημένου των ΜΜΕ. Οσο αλήθεια είναι αυτό, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως με τον ΣΥΡΙΖΑ το κουμάντο στα ΜΜΕ το έχει άλλη ολιγαρχία από την ολιγαρχία που έκανε κουμάντο πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ και πριν από την ΣΥΡΙΖΑϊκή ανακατανομή των τηλεοπτικών αδειών στην… ίδια ολιγαρχία.

   Συμπέρασμα: Δεν φτάνει που έχουν κάνει το fake επιστήμη, από το «σκίζουμε τα Μνημόνια» μέχρι το δημοψήφισμα, θέλουν και το «πούλιτζερ».

3) Σημειώσαμε από την πρώτη στιγμή πως όσοι αντί της απερίφραστης καταδίκης για τη βόμβα στο Σκάι επιλέγουν τα μισόλογα, είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να μην (;)  καταλαβαίνουν ότι τέτοιες τρομοποταπές ενέργειες – εκτός των άλλων – ενισχύουν σαν είδηση ό,τι ακριβώς υποτίθεται πως αντιστρατεύονται. 

Σημειώσαμε από την πρώτη στιγμή πως η απερίφραστη καταδίκη – πέραν της δεδομένης συμπαράστασης στους εργαζόμενους – τοποθετείται απέναντι στην ανιστόρητη και κατασταλτική  θεωρία του «καταδικάζεται η βία από όπου κι αν προέρχεται» (περισσότερα εδώ) αφού δεν επιτρέπει να ανακυκλώνεται ο φαρισαϊσμός των κάθε λογής κρατούντων που επενδύουν σε μια εξ αντικειμένου βολική γι’ αυτούς βία, ώστε να «νομιμοποιούν» την δική τους ταξική βία. 

Σημειώναμε από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η απάντηση στις μιντιακές «πυροβολαρχίες» του συστήματος που συκοφαντούν τους λαϊκούς αγώνες, που λειτουργούν σαν «τεθωρακισμένα» ιδεολογικής επιβολής των Μνημονίων, που πουλούν «φιλανθρωπία» την ώρα που υπηρετούν την πολιτική που γεμίζει τις ουρές των συσσιτίων, είναι ο επίμονος, ανυποχώρητος, αποκαλυπτικός, στοιχειοθετημένος πολιτικός λόγος που τους ξεγυμνώνει. Ο λόγος που ανοίγει αυτιά. Και όχι ο κρότος βομβών που κλείνουν αυτιά.  Διότι η ρήση πως το «όπλο της κριτικής» θα είναι πάντα υποδεέστερο της «κριτικής των όπλων» γίνεται χρήσιμη γνώση και όχι μια ατάκα προς μηρυκασμό, μόνο αν αντιλαμβάνεσαι την κάθε φορά πραγματικότητα που έχει να κάνει με το ποιος, στην κάθε δεδομένη στιγμή, διαθέτει τη δύναμη των όπλων. 

  Συμπέρασμα: Ένα 24ωρο μετά, το πώς αξιοποιείται η όλη υπόθεση, τόσο στο πλαίσιο του νεοδικομματικού σκυλοκαβγά, όσο και στο πλαίσιο της «θυματοποίησης» των θυτών – που έχουν καταστήσει ακόμα και της έννοιας «ενημέρωση» σε ευφημισμό της πιο απροκάλυπτης στράτευσης των μικροφώνων και των γραφίδων τους στην υπηρεσία της ταξικής βαρβαρότητας (ιδού ένα απάνθισμα) –  θα πρέπει να κάνει ακόμα και τους ηλίθιους να απορούν με την ηλιθιότητά τους.

 4) Οσον αφορά τους ψευτοεπαναστάτες της φακής, αυτούς που μπερδεύουν την ένοπλη πάλη του λαού με τον επιχειρούμενο διασυρμό της από τους «ένοπλους Ζορό», εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται ότι η επαναστατική τακτική για να είναι τέτοια πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις κοινωνικές παραμέτρους και να συμβάλει στην κοινωνική παλίρροια και όχι στην κοινωνική άμπωτη, έχουμε να τους κάνουμε την ίδια αφιέρωση, όπως και στην περίπτωση της επίθεσης κατά του Παπαδήμου (εδώ)

  Συμπέρασμα: Ευτυχώς σε αυτή τη χώρα έχουμε γνωρίσει αντάρτες. Πραγματικούς. Και μάθαμε από αυτούς ότι η εγωπάθεια του «εκλεκτού εκδικητή» δεν είναι αντάρτικο. Μάθαμε από αυτούς, από τους πραγματικούς αντάρτες, ότι ο «ελέω λαού» (!) τρομοκράτης δεν είναι «αντάρτης». 

Ο λαός δεν αναθέτει τις υποθέσεις του στους κουμπουροφόρους. Βγαίνει ο ίδιος στο προσκήνιο της Ιστορίας και παλεύει για το δίκιο του. Κι όταν χρειαστεί είναι ο λαός που γίνεται αντάρτης. Γιατί, τελικά, «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός»! Όπως ακριβώς το λέει εκείνη η στροφή στον ύμνο του ΕΛΑΣ!

από ημεροδρόμος