Οικογένειες και ζευγάρια γιόρτασαν χωριστά...
Με την κατασκευή του τείχους του Βερολίνου και το κλείσιμο των συνόρων τον Αύγουστο του 1961 η ζωή των κατοίκων της γερμανικής πόλης άλλαξε
εν μία νυκτί. Το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου χώρισε απότομα φίλους, εραστές, συμμαθητές, συναδέλφους και μέλη οικογενειών.
Παιδιά που είχαν επισκεφθεί τους παππούδες αποκόπηκαν από τους γονείς τους. Ζευγάρια που χωρίστηκαν το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, δεν ξανάσμιξαν ποτέ.
Αυτοκινητόδρομοι, σιδηροδρομικές γραμμές, γραμμές τραμ κόπηκαν στα δύο. Το δυτικό Βερολίνο μετατράπηκε σε νησί μέσα στην ανατολική Γερμανία. Κανείς δεν μπορούσε να περάσει από την μία πλευρά στην άλλη. Όλα τα περάσματα έκλεισαν και όποιος επιχειρούσε να διαφύγει από το ανατολικό Βερολίνο δεχόταν τα πυρά των φρουρών. Δυτικό Βερολίνο, Χριστούγεννα 1961.
Ζευγάρι, ανεβασμένο στην οροφή του αυτοκινήτου, χαιρετά τους συγγενείς στην απέναντι πλευρά
Το 1963 οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών είχαν ως αποτέλεσμα την περιορισμένη δυνατότητα για επισκέψεις κατοίκων του δυτικού Βερολίνου κατά την διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων εκείνης της χρονιάς.
Από τις 20 Δεκεμβρίου 1963 έως τις 5 Ιανουαρίου 1964 όσοι έμεναν στο δυτικό Βερολίνο μπορούσαν να εξασφαλίσουν άδεια μιας μέρας προκειμένου να συναντήσουν τους συγγενείς τους στο ανατολικό τμήμα της πόλης.
Μία μέρα πριν ανοίξει το πέρασμα, οι Δυτικοβερολινέζοι σχημάτισαν ουρές χιλιομέτρων ώστε να υποβάλλουν τη σχετική αίτηση.
Δυο αδέλφια συναντώνται έπειτα από δυόμιση χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1963
Υπολογίζεται ότι περίπου δύο εκατομμύρια άτομα στήθηκαν στην ουρά. Ωστόσο, μόνο οι μισοί πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να αποκτήσουν το χαρτί που θα τους εξασφάλιζε την επανένωση, έστω και για λίγο, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Δικαιούχοι ήταν μόνο όσοι είχαν στενούς συγγενείς στο ανατολικό Βερολίνο όπως γονείς, παιδιά, αδέλφια, γιαγιάδες, παππούδες, θείους και θείες. Ανάλογη συμφωνία έγινε το 1964, το 1965 και το 1966.
5 Ιανουαρίου 1964. Η τελευταία ημέρα εκείνης της χρονιάς που επιτρεπόταν στους κατοίκους του δυτικού Βερολίνου να περάσουν στο ανατολικό για να δουν τους συγγενείς τους
Το 1971 επετράπη στους κατοίκους του δυτικού Βερολίνου να υποβάλουν αίτηση για βίζα ώστε να εισέρχονται στο ανατολικό Βερολίνο πιο συχνά. Ωστόσο κάθε αίτηση ήταν ατομική, έπρεπε να υποβληθεί ξεχωριστά και η έγκρισή της δεν ήταν εγγυημένη.
Διαβάστε επίσης: H ευρωπαϊκή πόλη που την αποκαλούσαν «νησί» αν και δεν υπήρχε θάλασσα. Οι μανάδες σηκώνουν τα παιδιά για να τα δουν οι παππούδες τους...
από http://www.mixanitouxronou.gr/
εν μία νυκτί. Το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου χώρισε απότομα φίλους, εραστές, συμμαθητές, συναδέλφους και μέλη οικογενειών.
Παιδιά που είχαν επισκεφθεί τους παππούδες αποκόπηκαν από τους γονείς τους. Ζευγάρια που χωρίστηκαν το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, δεν ξανάσμιξαν ποτέ.
Αυτοκινητόδρομοι, σιδηροδρομικές γραμμές, γραμμές τραμ κόπηκαν στα δύο. Το δυτικό Βερολίνο μετατράπηκε σε νησί μέσα στην ανατολική Γερμανία. Κανείς δεν μπορούσε να περάσει από την μία πλευρά στην άλλη. Όλα τα περάσματα έκλεισαν και όποιος επιχειρούσε να διαφύγει από το ανατολικό Βερολίνο δεχόταν τα πυρά των φρουρών. Δυτικό Βερολίνο, Χριστούγεννα 1961.
Ζευγάρι, ανεβασμένο στην οροφή του αυτοκινήτου, χαιρετά τους συγγενείς στην απέναντι πλευρά
Το 1963 οι διαπραγματεύσεις μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών είχαν ως αποτέλεσμα την περιορισμένη δυνατότητα για επισκέψεις κατοίκων του δυτικού Βερολίνου κατά την διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων εκείνης της χρονιάς.
Από τις 20 Δεκεμβρίου 1963 έως τις 5 Ιανουαρίου 1964 όσοι έμεναν στο δυτικό Βερολίνο μπορούσαν να εξασφαλίσουν άδεια μιας μέρας προκειμένου να συναντήσουν τους συγγενείς τους στο ανατολικό τμήμα της πόλης.
Μία μέρα πριν ανοίξει το πέρασμα, οι Δυτικοβερολινέζοι σχημάτισαν ουρές χιλιομέτρων ώστε να υποβάλλουν τη σχετική αίτηση.
Δυο αδέλφια συναντώνται έπειτα από δυόμιση χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1963
Υπολογίζεται ότι περίπου δύο εκατομμύρια άτομα στήθηκαν στην ουρά. Ωστόσο, μόνο οι μισοί πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να αποκτήσουν το χαρτί που θα τους εξασφάλιζε την επανένωση, έστω και για λίγο, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Δικαιούχοι ήταν μόνο όσοι είχαν στενούς συγγενείς στο ανατολικό Βερολίνο όπως γονείς, παιδιά, αδέλφια, γιαγιάδες, παππούδες, θείους και θείες. Ανάλογη συμφωνία έγινε το 1964, το 1965 και το 1966.
5 Ιανουαρίου 1964. Η τελευταία ημέρα εκείνης της χρονιάς που επιτρεπόταν στους κατοίκους του δυτικού Βερολίνου να περάσουν στο ανατολικό για να δουν τους συγγενείς τους
Το 1971 επετράπη στους κατοίκους του δυτικού Βερολίνου να υποβάλουν αίτηση για βίζα ώστε να εισέρχονται στο ανατολικό Βερολίνο πιο συχνά. Ωστόσο κάθε αίτηση ήταν ατομική, έπρεπε να υποβληθεί ξεχωριστά και η έγκρισή της δεν ήταν εγγυημένη.
Διαβάστε επίσης: H ευρωπαϊκή πόλη που την αποκαλούσαν «νησί» αν και δεν υπήρχε θάλασσα. Οι μανάδες σηκώνουν τα παιδιά για να τα δουν οι παππούδες τους...
από http://www.mixanitouxronou.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες