Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία - Αναπηρία χωρίς «ιδιαιτερότητες» - Το μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας

από τον ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ της κυρίας Λυγερής Βασιλείου

Η 3η Δεκεμβρη είναι μέρα αφιερωμένη στην Αναπηρία.
Σε μια προσπάθεια να ξορκίσουμε την αναπηρία από τις υπόλοιπες 365 ημέρες του χρόνου την..... γιορτάζουμε !!!!

Αυτή την μέρα διάλεξα να δώσω τον λόγο σε έναν από τους Υγιέστερους Ανθρώπους που γνώρισα στον χώρο της Αναπηρίας τον Χρήστο Χονδροματίδη ετών 33.

Αναπηρία χωρίς «ιδιαιτερότητες»

Γράφω με την ανάσα μου
Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν ο πόνος μετά την απόκτηση της αναπηρίας μου, με έχει κάνει σκληρό.

Αλλες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς τα άτομα με αναπηρίες λόγο της δύσκολης θέσεως μας, βλέπουμε «ανάπηρους» παντού.

Μέσα σε αυτούς και εγώ παπαγαλίζω την ίδια καραμέλα. Ποια;
Αυτή πως όλοι μας κάποια στιγμή σίγουρα θα βιώσουμε την αναπηρία.

Αν έχουμε την τύχη να γεννηθούμε αρτιμελείς, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να βιώσουμε ένα σοβαρό ατύχημα που θα μας δημιουργήσει αναπηρία, είτε από τροχαίο είτε από οποιοδήποτε άλλο ατύχημα μας.

Εάν καταφέρουμε και την «γλιτώσουμε» από τα παραπάνω έχουμε πολλές πιθανότητες να αρρωστήσουμε και να πέσουμε στο κρεβάτι για πολύ καιρό.

Αν τελικά τίποτε από όλα αυτά δεν μας συμβεί, δεν την γλιτώνουμε την αναπηρία παρόλα αυτά, λόγω γήρατος.

Βλέπεις μόλις κλείσεις το 65ο έτος τις ηλικίας σου και μετά, δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν περπατάς όπως όταν ήσουν νέος.

Με λίγα λόγια όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι;;;;

ΟΧΙ δεν συμφωνώ καθόλου.Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει αρτιμελείς,. Απλά η ιατρική (η) η επιστήμη γενικότερα δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να μας βοηθήσει όλους.

Το να δημιουργούμε ένα ανάπηρο κόσμο επειδή εμείς βιώνουμε μια αναπηρία και τις δυσκολίες που αυτή επιφέρει, όπως τον αποκλεισμό μας, είναι άδικο.

Μεταπηδούμε δυστυχώς στην απέναντι όχθη γινόμαστε και εμείς «ρατσιστές» σε έναν κόσμο που οι δυνατοί αρτιμελείς επιβιώνουν.

Δηλαδή τι θα θέλαμε; Να επιβίωναν στο κόσμο μας μόνο οι «ανάπηροι» και όσοι δεν ήταν θα έπρεπε να γίνουν για να νιώθουμε εμείς καλά;

Τίποτα από τα δυο, εγώ θα ήθελα να ζούσα σε μια κοινωνία που όλοι μας θα είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες, είτε είχαμε αναπηρία είτε όχι.

Σε μια κοινωνία που ο κάθε «αρτιμελής» πολίτης να έχει την παιδεία να μην καταπατά τα δικαιώματα των αναπήρων.

Να σταματήσουμε να μιλάμε με λύπηση για κάποιον που έχει αναπηρία.

Να μην θεωρούμε ότι το άτομο με αναπηρία είναι μια τελειωμένη υπόθεση, που ούτε και η επιστήμη δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα.

Μήπως αυτά που γράφω είναι άπιαστο Όνειρο και μόνο σε μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη θα συνέβαιναν τα παραπάνω;

ΟΧΙ βέβαια.

Ας αγωνιστούμε, ας ματώσουμε αν χρειαστεί περιορίζοντας κάποια συμφέροντα μας για μια κοινωνία ίσων πολιτών χωρίς «ιδιαιτερότητες»!

chrisxx Χονδροματίδης Χρήστος

Λυγερή Βασιλείου: Η εγγραφή είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Χρήστου Χονδροματίδη που έχασε την μάχη με την ζωή στις 8 Μάη του 2010.

Έφυγε ταλαιπωρημένος, πονεμένος, αφήνοντας όμως , παρακαταθήκη στο χώρο της Αναπηρίας, μία δέσμη Αξιών από τις οποίες υπηρετήθηκε και υπηρέτησε όπως Αξιοπρέπεια ,Αποδοχή, Κατανόηση, Σεβασμό στον Άνθρωπο, Αγωνιστικότητα, Υπομονή, Πίστη, Ελπίδα.

από https://pygemos.blogspot.com/

Μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

«Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, μας δίνει την αφορμή να μιλήσουμε για ένα ζήτημα που δεν καταλαμβάνει στον δημόσιο διάλογο τον χρόνο ο οποίος του αναλογεί. 

Είναι ένα ζήτημα που αφορά ένα 10% των συμπολιτών μας (σ’ αυτό περίπου το ποσοστό υπολογίζονται τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας) αλλά και ένα επίσης υψηλό ποσοστό που αντιστοιχεί στους οικείους τους, στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Και είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά μόνο τις σωματικές, διανοητικές ή ψυχολογικές διαφορές τους από όσους είναι «φυσιολογικοί», ούτε τους ατομικούς περιορισμούς που απορρέουν στην πράξη απ’ αυτές τις διαφορές.

Αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες υποδέχονται την αναπηρία, τον τρόπο με τον οποίο την «κατασκευάζουν» θα τολμούσα να πω, καθιστώντας τους ανθρώπους που δεν πληρούν τα απόλυτα κριτήρια της αρτιμέλειας, της σωματικής ακεραιότητας, της ψυχικής υγείας πραγματικά ανάπηρους.

Και ο τρόπος αυτός είναι ο αποκλεισμός τους από το δικαίωμα της πλήρους συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, η εξώθησή τους στο περιθώριο και την εξάρτηση, η αποστέρηση, με δυο λόγια, του θεμελιώδους δικαιώματος στην αξιοπρέπεια.

Ας στοχαστούμε, λοιπόν, σήμερα, αλλά και κάθε μέρα, τι σημαίνει για τους ανθρώπους με αναπηρία να τους καταδικάζει ένα σωματικό τους ελάττωμα στον κοινωνικό αποκλεισμό, ή να τους υποχρεώνει να ζουν στις παρυφές της κοινωνίας, ανήμποροι να εκπληρώσουν τον κοινωνικό ρόλο που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να επιτελέσουν. 

Τι σημαίνει η αδυναμία τους να αλληλεπιδράσουν με τους άλλους ανθρώπους, πόση απομόνωση, μοναξιά, ματαίωση, πόσα προβλήματα ταυτότητας και αυτοσεβασμού μπορεί να προκαλέσει η αδυναμία αυτή. Πόσο απάνθρωπες συχνά καταλήγουν να γίνονται οι προκαταλήψεις και οι φόβοι μας απέναντι σε όσους αποκλίνουν από το στερεοτυπικά «φυσιολογικό». Πόσο εξοργιστικό και καταπιεστικό είναι για τους ίδιους να αντιμετωπίζονται με συγκατάβαση ή με οίκτο.

Είναι πολύ σημαντικό να ενημερώσουμε, να αφυπνίσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία μας απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία. Οφείλουμε να διασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια και την ευημερία τους. 

Πρώτα απ’ όλα, φροντίζοντας να απαλλάξουμε την καθημερινότητά τους από τα εμπόδια που την δυσχεραίνουν – ξεκινώντας από το απλούστερο, την πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, κτίρια, υπηρεσίες και αγαθά και φτάνοντας ως την δυνατότητα για ισότιμη υγειονομική περίθαλψη και αποκατάσταση, ισότιμη εκπαίδευση, καλλιέργεια δεξιοτήτων και ευκαιρίες απασχόλησης.

Και παράλληλα φροντίζοντας να υπερβούμε τα ψυχικά εμπόδια – τον εφησυχασμό, την αδιαφορία, την αμηχανία ή την προκατάληψη – που μας καθηλώνουν σε στερεότυπα και δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε ότι η αναπηρία είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, ότι η ατέλεια δεν σημαίνει ανικανότητα και ότι ένα σωματικό ή ψυχικό μειονέκτημα μπορεί να γίνει από φραγμός, γέφυρα. Οι ιστορίες των μεγαλοφυών ανθρώπων με αναπηρία, από την Έλεν Κέλερ ως τον Στήβεν Χώκινγκ, το αποδεικνύουν.»

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνομίλησε, επίσης, διαδικτυακά με τον Πρόεδρο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία Ιωάννη Βαρδακαστάνη, ο οποίος την ενημέρωσε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας με αναπηρία, με ιδιαίτερη έμφαση στις επιπλέον δυσκολίες που οφείλονται στην πανδημία.