Στο καφενείο

Είναι απ’ αυτά που δεν μπορείς να τ’ αφήσεις πίσω σου. Είναι σαν τις υποθέσεις που οι ντετέκτιβ αναρτούν τα στοιχεία τους στον τοίχο, τα παρατηρούν και προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Το ίδιο πράγμα στο χωριό
μου γίνεται αλλιώς: βάζεις τις σκέψεις σου στο τραπέζι, βάζεις δίπλα τους καφέ, ανάβεις τσιγάρο και προσπαθείς να βγάλεις νόημα.

 Η λογική έλεγε, και τα γεγονότα μετά απέδειξαν, ότι ο Τσίπρας γνώριζε πως υπάρχουν νεκροί όταν έστηνε εκείνο το ρηχόψυχο επικοινωνιακό σόου για την τραγωδία στο Μάτι.

  Εδώ, σε αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος σταματά. Δεν πρόκειται για κάτι που μπορεί να αφήσει κανείς να χαθεί πίσω του, μέσα στον κουρνιαχτό των τρεχόντων. Πρόκειται για μια στάση και μια πράξη με ασυνήθιστα χαρακτηριστικά. Αν ήθελε να το δει κανείς κάπως ελαφρά, θα έμενε στον τρόπο του καφενείου στο χωριό μου (πάλι), όπου ο κόσμος δεν θέλει να πολυσκοτίζεται (και για να προφυλάττει την ψυχή του). 

Στο καφενείο λοιπόν θα καθάριζαν την υπόθεση με δύο αποφάνσεις. Η πρώτη: για να κρύψει κανείς κάτι τέτοιο, θα πρέπει να είναι πολύ αναίσθητος ή γάιδαρος (η λέξη «ανάλγητος» δεν συνηθίζεται στο εν λόγω καφενείο). Και δεύτερον: για να κρύψει επίσης κανείς κάτι που ήξερε ότι θα βγει εν τέλει στο φως, θα πρέπει να είναι κορόιδο ή βοϊδοκέφαλος ή μπουμπούνας (η λέξη «κουτοπόνηρος» είναι ελαφρών βαρών σ’ αυτά τα καφενεία). Σε καφενεία όπου έναν τέτοιον τύπο δεν θα τον έστελναν ούτε για να φέρει τσιγάρα.

  Βάζω λοιπόν κι εγώ τις σκέψεις μου (εξαιρώντας τη θλίψη μου) στο τραπεζάκι μπροστά μου, δίπλα στον καφέ μου κι αναρωτιέμαι τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ένα έθνος σε έναν πρωθυπουργό που ούτε ο θάνατος των συμπολιτών του μπόρεσε να κλονίσει την τάση του στα ψέματα, τους θεατρινισμούς και τη δημαγωγία. Αλλά και στην ευήθεια. Διότι δύσκολα άλλος στη θέση του δεν θα αντιλαμβανόταν ότι η αλήθεια εν τέλει θα βγει στο φως. Κι ακόμα πιο δύσκολα κάποιος άλλος στη θέση του δεν θα προσπαθούσε να διαχειρισθεί το συλλογικό πένθος, δείχνοντας την προσωπική του συντριβή.

  Όχι μόνον λοιπόν καμιά συναίσθηση στον πόνο των άλλων, αλλά κι εντυπωσιακή κουταμάρα στην πολιτική και ηθική διαχείριση της κρίσης.

  Η τραγωδία στο Μάτι περιγράφει κι εξηγεί την ευκολία του Τσίπρα ως προς τον κατευνασμόκαι τον ενδοτισμό, είτε πρόκειται για τις διαπραγματεύσεις με τους Δανειστές - Δυνάστες είτε πρόκειται για τις εντολές των ΗΠΑ περί το Μακεδονικό (σήμερα) και τα ελληνοαλβανικά (αύριο).

  Ανάσταση νεκρών στο Μάτι (τουλάχιστον από τον Τσίπρα) δεν προβλέπεται – όμως, η μακάβρια αλληλουχία για ανάσταση συντάξεων και μισθών, για ανάταξη φορολογίας και εισφορών προβλέπεται. Και διακηρύσσεται. Ο Τσίπρας τώρα ευαγγελίζεται ότι θα σκοτώσει τους δράκους που ο ίδιος έσπειρε. Όμως η επανάληψη του ίδιου κόλπου, στο καφενείο του χωριού μου προκαλεί στους θαμώνες την ίδια αδιαφορία που προκαλούν τα καμώματα ενός εγνωσμένου θεομπαίχτη.

  Όσο για τον ανασχηματισμό, σε αυτές τις περιπτώσεις το ανακάτεμα της τράπουλας δεν αλλάζει τα χαρτιά. Ο Τσίπρας έως πριν από λίγο καιρό έμοιαζε απρόσβλητος, όμως έχοντας μαζέψει τόσες αμαρτίες, όποια στραβή κι αν συμβαίνει στο εξής, θα πέφτει πάνω του. Πες τε το αποδρομή, πες τε το εντροπία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο…

  Πες τε το και θεία Δίκη.

ο Στάθης στο Ποντίκι