Και λίγοι είναι οι εκατό νεκροί

Γράφει ο Κώστας Καίσαρης

Λοιπόν, μ" αυτά που βγαίνουν στη φόρα, και λίγοι ήταν αυτοί που καήκανε. Ελάχιστοι. Τέτοια φωτιά, τόσο ισχυροί άνεμοι, τόσο πολλά αυθαίρετα, οι ογδόντα, άντε εκατό νεκροί δεν είναι τίποτα. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να είχαν καεί χίλιοι. Κι ακόμα παραπάνω. Εύκολα. Το ξαναλέω: Εκατό νεκροί δεν είναι τίποτα. Να πανηγυρίζουν έπρεπε. Αντί να ψάχνουν να βρουν το κουτί με τα σπίρτα και δήθεν να αναζητούν ευθύνες.

Ο Τσίπρας όφειλε να δώσει συγχαρητήρια στον Σκουρλέτη και στον Τόσκα. Για την ετοιμότητα της κρατικής μηχανής. Κι ο Τόσκας στους αξιωματικούς που χειρίστηκαν την εξαιρετικά δύσκολη και πρωτόγνωρη κατάσταση.

Ο κρατικός μηχανισμός λειτούργησε άψογα. Μπορείς να πεις, σαν ελβετικό ρολόι. Εξού και ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων είναι τόσο περιορισμένος. Οι απώλειες σε σχέση με το μέγεθος του ασύμμετρου αυτού φαινομένου ήταν ελάχιστες. Οι μικρότερες δυνατές.

Κι εδώ είναι που αναδεικνύεται το μέγεθος της μικροψυχίας της αντιπολίτευσης. Αξιωματικής και ελάσσονος. Ολοι μαζί πέσανε πάνω στον μόλις 44 ετών Αλέξη. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή μικροκομματικά συμφέροντά τους. Να κερδοσκοπήσουν πάνω στην εθνική τραγωδία.

Κυριάκος, Φώφη, Σταύρος, οι κομμουνιστές του Περισσού και ο θυμόσοφος Λεβέντης. Ολοι μαζί, ολούρμο, εναντίον του Αλέξη. Πέντε εναντίον ενός, φάουλ. Χωρίς να αγνοούμε τη διαπλοκή και τα μεγάλα συμφέροντα που βυσσοδομούν συνεχώς και αενάως.

Ούτε ένας δεν σεβάστηκε την τιτάνια προσπάθεια και τον τεράστιο αγώνα του μόλις 44 ετών Πρωθυπουργού. Που δεν ευθύνεται σε τίποτα και φορτώθηκε και κουβαλάει τον σταυρό του μαρτυρίου. Σαν τον Ιησού τον Ναζωραίο. Τις παθογένειες αυτού του διεφθαρμένου κράτους. Που δεν ανατρέχουν στη Μεταπολίτευση. Αλλά πάνε ακόμα πιο πίσω. Στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια. Κι ακόμα πιο πίσω. Στον Μεσοπόλεμο.

Στάχτη
Τι να πρωτοκάνει ο μόλις 44 ετών Αλέξης; Να βγάλει τη χώρα από την μπότα των Μνημονίων; Να αναγνωρίσει τη Βόρεια Μακεδονία; Να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα σε Γιαννακόπουλο – Παϊρότζ – Ρέστη για να λυθεί το πρόβλημα του Παναθηναϊκού; Να κόβει μισθούς και συντάξεις; Να ανεβάζει το αφορολόγητο;

Και μέσα σε όλα έχει να αντιμετωπίσει την (κατά τον Αμβρόσιο) οργή του Θεού. Να πνίγονται στη Μάνδρα και να καίγονται στο Μάτι. Αυτή κι αν είναι γκίνια. Εκεί που στις 21 του μήνα σύμπασα η Ελλάς θα γιόρταζε την έξοδο από το Μνημόνιο, έρχεται η φωτιά και γίνονται όλα στάχτη και μπούρμπερη.Θα βγάλει πάλι κανέναν έρπη και θα τρέχουμε.

Παγιδευμένοι
Να μιλήσουμε όμως σοβαρά. Η αποκάλυψη των διαλόγων της ΕΛ.ΑΣ. επιβεβαίωσε την εγκληματική εκτίμηση να κλείσει η Μαραθώνος. Με αποτέλεσμα πολλοί οδηγοί να κατευθυνθούν στο μέτωπο της πυρκαγιάς και να εγκλωβιστούν. Να τους στείλουν στο μάτι του κυκλώνα.

Για να εγκλωβιστούν όλοι μαζί με αυτούς που προσπαθούσαν να διαφύγουν, αλλά δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο. Τραγικό και εγκληματικό. Κι ακόμα: όλοι όσοι βρέθηκαν στη δίνη της φωτιάς δεν είχαν την παραμικρή βοήθεια. Εστω, καθοδήγηση. Τίποτα.

Ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα δεν πέρασε τη Μαραθώνος για να βρεθεί στο Μάτι. Ούτε ένα. Τίποτα.Ούτε μία οδηγία για το τι πρέπει να κάνουν. Μόνοι, απροστάτευτοι, μέχρι να σβήσει η φωτιά από μόνη της. Στην Περιφέρεια «συνεδρίαζαν» για εκκένωση δύο ώρες μετά την τραγωδία.

Ο απόλυτος συνδυασμός απουσίας οργάνωσης και λανθασμένης εκτίμησης. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι κάηκαν σαν τα ποντίκια, και παγιδευμένοι, και αβοήθητοι. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν και πάλι καλά.

Οι εκατό νεκροί είναι πολύ μικρό νούμερο. Το ελάχιστο, μπορείς να πεις, σε σχέση με τις συνθήκες. Και πάλι καλά να λέμε. Εύκολα ο αριθμός των νεκρών θα μπορούσε να είχε φτάσει τους χίλιους. Κι ακόμα παραπάνω. Τυχερός ήταν ο μόλις 44 ετών Αλέξης που είναι μόλις εκατό.

http://www.tanea.gr/