Ο αναπάντεχος φρικτός θάνατος μεταξύ τόσων άλλων αδικοχαμένων -και που πιστοποιείται μια εβδομάδα σχεδόν μετά τα τραγικά γεγονότα στο Μάτι- της ηθοποιού και συγγραφέως Χρύσας Σπηλιώτη αποτελεί πλήγμα για το ελληνικό θέατρο.
Σημαντική θεατρική συγγραφέας της νεότερης γενιάς, το έργο της «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» την καθιέρωσε άμεσα ενώ η υποκριτική της πορεία απογειώνεται εκ νέου -μετά από αποχή αρκετών χρόνων- με την ερμηνεία του μονολόγου που έγραψε η ίδια τη φετινή σαιζόν και παίχτηκε, μετά τη μεγάλη αποδοχή από το κοινό, για όλη τη χρονιά. Κατά γενική ομολογία, μια παράσταση κόσμημα.
Η Χρύσα Σπηλιώτη όμως δεν ήταν μόνο λαμπερή ηθοποιός, εξαίρετη συγγραφέας, πανέμορφη γυναίκα αλλά και ένας υπέροχος άνθρωπος με βαθιά παιδεία, καλλιέργεια, σπάνια ευγένεια και ευαισθησία.
Τα λόγια είναι φτωχά τέτοιες στιγμές. Γι’ αυτό προτιμώ να αναδημοσιεύσω εδώ αποσπάσματα της κριτικής που έγραψα για το τελευταίο έργο της – αφορμή και για την προσωπική μας γνωριμία που εξελίχθηκε σε τακτική αλληλογραφία- που την είχε συγκινήσει ιδιαίτερα ως ελάχιστο «κάτι» στη μνήμη αυτής της υπέροχης, τόσο διακριτικής αλλά και δυναμικής γυναίκας – καλλιτέχνιδας με όλη τη σημασία της λέξης.
Ολόκληρη η κριτική δημοσιεύτηκε με τίτλο «Νεοελληνικοί Μονόλογοι – Καθηλωτικές ερμηνείες» στις 21 Δεκεμβρίου 2017:
Χρύσα Σπηλιώτη, «Ο Γιος μου Νικόλας Μάντζαρος», Σκηνοθεσία: Αυγ. Ρεμούνδος – Θέατρο Vault
Μέσα από το περίτεχνο πλαίσιο ενός μεγάλου κάδρου εμφανίζεται φουριόζα και αυτοσυστήνεται η Ρεγγίνα Τουρίνη Μάντζαρου. Η ιταλικής καταγωγής μητέρα του Νικολάου Μάντζαρου, του συνθέτη του Εθνικού μας Ύμνου! […]
Πρόκειται για το έργο «Ο γιός μου Νικόλαος Μάντζαρος» που έγραψε η Χρύσα Σπηλιώτη ενταγμένο σε Αφιέρωμα του θεάτρου Vault με θέμα «Ο Γιος μου…» […].
Η Χρύσα Σπηλιώτη έγραψε, μετά από πολύμηνη έρευνα τον μονόλογο διανθίζοντας την εξιστόρηση της Ρεγγίνας με ιταλικές λέξεις και επτανησιακή προφορά και κοινωνιόλεκτο, δημιουργώντας ένα κείμενο που αντιμετωπίζει σοβαρά ζητήματα με χαρίεσσα προσέγγιση.
Μέσα από ένα κάδρο-φέρετρο ξεπετάγεται θορυβωδώς η Ρεγγίνα καθώς το νεκροταφείο όπου είχε θαφτεί έπιασε φωτιά και βρίσκεται αναπάντεχα στο σήμερα […].
Η Χρύσα Σπηλιώτη ανέλαβε να ερμηνεύσει τη Ρεγγίνα. Και θύμισε το πόσο εξαίρετη ηθοποιός είναι αυτή η καθιερωμένη πλέον στην κοινή συνείδηση ως επιτυχημένη θεατρική συγγραφέας. Με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Αυγουστίνου Ρεμούνδου, ντυμένη με το παιγνιώδες φόρεμα εποχής τής και σκηνογράφου Τόνιας Αβδελοπούλου σε μπορντώ τονισμούς, με τη χορογραφία της Μάτας Μάρρα, η Σπηλιώτη δίνει το δικό της ρεσιτάλ, αλωνίζει κυριολεκτικά τη μικρή σκηνή, συνοδεύοντας με αέρινες κινήσεις τον παιγνιώδη λόγο του κειμένου. Άψογη εκφορά, υπέροχοι μουσικοί επτανήσιοι τονισμοί που κάνουν τον λόγο της να ρέει, απεριόριστο δόσιμο προς το κοινό που συνιστά τον αποδέκτη του λόγου της, μια λαμπερή ηθοποιός που κυριολεκτικά συναρπάζει και είναι κρίμα να την στερείται η ελληνική σκηνή […].
Ένα κείμενο που δείχνει πώς μπορεί να μεταγράφεται ευφυώς η ιστορία και μια λεπτοδουλεμένη παράσταση με μια εξαιρετική ηθοποιό που καθηλώνει το κοινό της.
ΥΓ: Τα περισσότερα δημοσιεύματα όσο η Χρύσα Σπηλιώτη ήταν αγνοούμενη αναφέρονταν σε αυτή ως γνωστή από την τηλεοπτική σειρά «Καρέ της Ντάμας» του 1997.
Εκνευριστική υποτίμηση για μία καλλιτέχνιδα που έχει προσφέρει τόσα στο ελληνικό θέατρο αλλά η τρέχουσα δημοσιογραφία αγνοεί καθώς γι’ αυτήν γνωστό είναι ό,τι έχει περάσει και καταναλωθεί από την τηλεόραση.
Έπρεπε να γίνει η αφιέρωση σε αυτήν της παράστασής του στην Επίδαυρο από τον Β. Θεοδωρόπουλο για να αντιληφθούν τα ηλεκτρονικά μέσα και οι ρεπόρτερ τους ότι επρόκειτο για καλλιτέχνιδα άλλου βεληνεκούς από το είδος που συνήθως τους απασχολεί και να αρχίσουν να ψάχνουν λίγο. Λυπηρός καθρέφτης μιας κοινωνίας του ευτελούς.
* Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες