Το συγκλονιστικό κείμενο της Μάρως Κουρή για το Μάτι: Έλιωναν οι σόλες των παπουτσιών τους

Βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο Μάτι και μέσα από τον φωτογραφικό της φακό αποτύπωσε την καταστροφή, τον πόνο και την οδύνη της ανείπωτης τραγωδίας.

Η φωτορεπόρτερ Μάρω Κουρή έγραψε στο Facebook για τη λύπη, το θυμό και τα συναισθήματα που την κατέκλυσαν.

Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:

"Είναι τώρα μέρες που πραγματικά δεν ξέρω τι να αναρτήσω, 2 μέρες και 2 νύχτες στο Κόκκινο Λιμανάκι και στο Μάτι του θανάτου ... η καρδιά μου, το στομάχι μου κραυγάζουν, την ώρα που είμαι στο Μάτι, είμαι αντικειμενική, μια δυνατή ψυχή που ακούει τις ιστορίες των επιζώντων, με συμπόνοια και ανοιχτοσύνη .... όταν επιστρέφω για να δω τις εικόνες λυγίζω όταν οι ιστορίες τους επιστρέφουν, και κάθομαι να τις γράψω, τα γεγονότα που έζησαν, τόσες ιστορίες, τόσος πόνος.

Το ότι έτρεχαν με χίλια στα αυτοκίνητα τους προς τη θάλασσα, σε μια απόσταση 200 μέτρων από την ακτή και έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον επειδή δεν έβλεπαν, από τον καπνό αλλά και επειδή έβλεπαν μόνο ... την θάλασσα που θα τους έσωζε, μόνο αυτή ...

Το ότι η γη ήταν στρωμένη από πυρώμενα κουκουνάρια,
το ότι έτρεχαν και έλιωναν οι σόλες των παπουτσιών τους μέχρι που το γυμνό πέλμα ένιωθε τη φωτιά στην άσφαλτο....

Το ότι τα πουλιά πετούσαν καιγόμενα με φτερά που έβγαζαν σπίθες μέχρι που έπεφταν κάτω

το ότι όσοι σώθηκαν οδηγούσαν ενστικτωδώς στα μικροσκοπικά καιγόμενα στενά, χωρίς να βλέπουν, παίρνοντας και κόσμο στα αμάξια τους για να σωθούν μέσα στο μαύρο θανατηφόρο καπνό ...

το ότι ένας νεαρός βγήκε από το αμάξι που τον έσωζε προς την έξοδο, κι είπε στον οδηγό, προχώρα, θα σας βρώ στο δρόμο πριν καούμε ζωντανοί, και κατάφερε να κάνει τον τροχονόμο και χώρισε τον δρόμο σε 2 λωρίδες για να ξεφύγουν, οι περισσότεροι προς Ραφήνα ...

Το ότι μια ηλικιωμένη γυναίκα περικυκλώθηκε από τις φλόγες στο σπίτι της, επειδή έψαχνε τη Στρούμπι της για να τη σώσει. Φόρεσε ένα βρεγμένο μπουρνούζι κι έμεινε αγκαλιασμένη με τη σκυλίτσα της ...

Τώρα, οι άνθρωποι ζούνε στα καιγόμενα ερείπια τους, μέσα στη νύχτα να τα φυλάνε, χωρίς ρεύμα, σε μια κατακαμμένη πολιτεία που μυρίζει νεκροσύνη και θάνατο, για να φυλάνε ότι έχει μείνει, τα παλιοσίδερα, από τους κλέφτες που έρχονται μες τη νύχτα να τα αρπάξουν για να τα πουλήσουν σε σκραπ!

Μια όμορφη, μοντέρνα κοπέλα σαν τα κρύα του λουτρού, με μια φίλη της κοντά για συμπαράσταση, «πόρτα- πόρτα» σε κάθε Καμμένο σπιτικό περνούσε και φώναζε «μαμά» - «μανούλα» ...

Από την πρώτη μέρα μετά τη νύχτα της λαίλαπας που έτρεξε και έκαψε αυτή κι η προ-αύρα της μέσα σε 20 λεπτά και με ταχύτητα 120 χλμ/ώρα, συντροφιά με τον άνεμο των 11 μποφώρ χερσαίως κι με φλόγες που υψώθηκαν στα τριάντα μέτρα ... τώρα, το μόνο φως μες την καρδιά μου, δίνουν τα παιδιά, τα παιδιά μας, που μέσα στα μικρά, χρωματιστά αυτοκινητάκια τους, ήρθαν αμέσως, δεν περίμεναν κανέναν να τους συντονίσει, έτσι ανώνυμα, με τις παρέες τους φορώντας μάσκες απλές για να αντέχουν να αναπνέουν, και με τα αυτοκινητάκια τους φίσκα στα αγαθά ... ένας νεαρός με έναν δίσκο γεμάτο φραπέδες, η συνεπιβάτισσα, τσάντες με νερά, ο συνεπιβάτης, ζεστό φαγητό από το σπίτι, γλυκίσματα, τροφές για τα ζώα .... αυτοί οι νέοι, χτυπούν "πόρτα - πόρτα" τα σπιτικά και τα ερείπια τους για να πάρουν λίγο από τον πόνο των κατοίκων του Ματίου. ... Και αυτά τα άψυχα πράγματα αμύνονται, όχι όμως για το έθνος !

Τι πειράζει όταν σε ψηφίζω να αναλάβεις την κοινωνία, τι πειράζει να διορθώσεις τα λάθη του παρελθόντος, όταν μάλιστα βλέπεις ότι αυτά τα λάθη μπορεί και να σκορπίσουν το θάνατο; αν θες να αμυνθείς για την κοινωνία, με αγάπη, ζητάς συγνώμη και φροντίζεις τέτοια λάθη.... ναι, κι εγώ νιώθω θυμό μαζί με τη λύπη

Θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία -που τη χτίζουμε ευτυχώς!!!- όπου ένας "υπουργός", σήμερα, ή και χθές, θα έλεγε ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, κοιτώντας όλους τους ανθρώπους μέσα στα μάτια τους -προσέχω ότι στη συνέντευξη που δίνει στο BBC, δεν κοιτά στα μάτια ούτε καν τον συνάδελφο, αλλά κοιτά προς τα πάνω, προς το "αλλού", που καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό ...).

Θα τον ήθελα να πρωτοπορήσει δίπλα σε αυτά τα παιδιά και πόρτα-πόρτα να αγκαλιάσει κάθε συνάνθρωπο, να του ζητήσει συγνώμη, να πάρει την τσάπα και το φτυάρι και να αρχίσει μαζί του να ξαναφυτεύει ότι κάηκε ... είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, κι εγώ επίσης, για κάθε τι που συμβαίνει γύρω μου ... κι αφού ζητούσε συγνώμη ... να έφευγε, να αποχωρούσε βρε αδερφέ, συνειδητά, για να πάει να βρει την αγάπη μέσα του, τη συγχώρεση πρώτα, να συγχωρέσει ο ίδιος τον εαυτό του και να κάνει κάτι !

Προχωράμε, δεν σταματάμε, δίπλα στα αδέρφια μας.

Φώτο: Mάτι, 26 Ιουλίου 2018, Maro Kouri/Polaris

http://www.topontiki.gr/