Οι Λύκοι που βελάζουν

Η έξοδός μας θα είναι καθαρή λέει ο Τσίπρας. Ναι αλλά να την μπανιάρουμε και λιγάκι λέει ο κ. Τσακαλώτος – μη μας μείνει στα χέρια και τη βρουν λερωμένη οι τραυματιοφορείς!
Άλλωστε αυτό που μας περιμένει, η Άγρια και Αγία Εποπτεία, σκωτσέζικο ντους θα είναι: ζεστό - κρύο, ζεστό - κρύο και όποιος αντέξει.

«Οι συντάξεις θα κοπούν ανυπερθέτως από πρώτης πρώτου του 2019» δηλώνει ο υφύπ (και αυτού Υφυψηλότης) Πετρόπουλος. Μην είμεθα απόλυτοι παρεμβαίνει ο κ. Παππάς, θα το δουλέψουμε κάπως το πράγμα, θα σας δουλέψουμε λίγο ακόμα, μη προτρεχέτω η αγωνία της διανοίας σας. 

Προσωπικώς τείνω να πιστέψω τον κ. Παππά που είναι και υψιπετής – εκεί ψηλά στον ουρανό υπάρχει ένα πεντάστερο μυστικό. Πλην όμως, σοβαρευτείτε, «λεβέντες της δρακογενιάς». Δεν μπορεί ο ένας να λέει έτσι κι ο άλλος κοκορέτσι, θα τα κάνουμε γιουβέτσι.

Σκουρλέτης! Αδάμας! Λέει ο άνθρωπος παλιότερα στον κ. Χατζή (εκπομπή «Ακραίως» στον ΣΚΑΪ) «εμείς (ο ΣΥΡΙΖΑ) είμαστε η ασυνέχεια (του κράτους) εις όσα αφορούν τις μνημονιακές δεσμεύσεις». 

Λέει τώρα (προχθές)ο ίδιος και ο αυτός κ. Σκουρλέτης στην ίδια εκπομπή πάλι στον κ. Χατζή (και τον αφήνει άφωνο): «υπάρχει συνέχεια στο κράτος.Οι μνημονιακές δεσμεύσεις θα τηρηθούν στο ακέραιο». Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς που έγινε μαριονέτα (και Μαρία Αντουανέτα). Πάνω τούρλα, κάτω τούρλα, άλλο μούρλα, άλλο μούρλια.

Βαδίζουμε σε μια ζοφερή κοιλάδα, την κοιλάδα του παραλογισμού με βακτηρία τις παραισθήσεις, σε ένα τοπίο τίγκα στους αντικατοπτρισμούς και τους αποπροσανατολισμούς. Κι έτσι θα πορευθούμε έως τις εκλογές. 

Με την παραμύθα του Τσίπρα να παίρνουμε τη δόση μας (επιδόματα), ενώ εκείνος θα μας παίρνει το αίμα μας (συντάξεις, μισθούς, οικίες, φόρους), μια παραμύθα γεμάτη μπάφους Καρανίκα, αμοραλισμό και απλή, ανόθευτη βλακεία. 

Αυτή είναι η εθνική στρατηγική,αυτό είναι το πολιτικό μάθημα που βγάλαμε απ’ την κρίση. Το καρκατσουλιό των παραισθήσεων, η άβυσσος της παραμύθας με ολίγην από καλά λόγια του μεσιέ Μοσκοβισί και ολίγην από δακρυσμένα παράσημα (για τους απαγχονισθέντες ήρωες στην Κύπρο) του πρίγκηπος Καρόλου της σχισμένης περικνημίδος.

Αντί να λύνονται προβλήματα, σνιφάρουμε υποσχέσεις, παραισθήσεις και μπαρούφες. Όπως ότι ο Τσίπρας θα «ξεκάνει» όσα έκανε και μας ξέκανε, ενώ ο Κούλης θα συνεχίσει να κάνει τα ίδια, διότι το κράτος (δηλαδή τοπροτεκτοράτο) έχει συνέχεια (και οι μαριονέτες συνέπεια). 

Πασάροντας τον κυνισμό του για ειλικρίνεια ο Κούλης διεκδικεί από τον Τσίπρα τη θέση του εξάρχου των Δυτικών, του αρχιεπιστάτη των Δυνατών, του φοροσυλλέκτη των Δανειστών και του Ανθυπάτου του Βερολίνου. 

Αυτή είναι η διττή δουλικότητα του δικομματικού μονοκομματισμού, παλιού και νέου. Ο Τσίπρας με τις κωλοτούμπες του και ο Κούλης με τον κυνισμό του διαπράττουν τον ίδιο φόνο, την ίδια ληστεία μετά φόνου, τον ίδιο βιασμό.

Η Ελλάδα στραγγαλίζεται ενώ βιάζεται. Κι εκεί που πάει να ξεψυχήσει οι στραγγαλιστές την αφήνουν να πάρει μιαν ανάσα – ένα επίδομα, έναν διορισμούλη – και ύστερα συνεχίζουν τον στραγγαλισμό. 

Ώσπου να την ξεπατώσουν απ’ το σώμα της το ίδιο (με τις υποδομές που ξεπουλάνε, με τη νεολαία που εκδιώκουν στην ξένη), ώσπου να χάσουμε εδάφη, ώσπου να μην ξανασηκώσουμε κεφάλι.

Αυτά τα ορνίθια τύπου Φλαμπουράρη και Τζάκρη ή Κούλη, μαζί με τα όρνια των Γερμανοτραπεζομαφιόζων έχουν βάλει στη μέση έναν λαό και τον έχουν κάνει κιμά. Σήμερα για τα μαχαιροπίρουνα, αύριο για τα κανόνια.

Τέτοιους θέλουμε αρχιερείς; Αυτά τα ουτιδανά όντα που μουγκανίζουν σπουδαιοφανή εγκληματικότητα, είναι το μόνον που μας απέμεινε; Πάρ’ τε την ευθύνη.

ο Στάθης στο Ποντίκι