Η μοίρα τού να είσαι «τενεκεδάκι»…

Η Ελλάδα οδηγείται στο «καθαρτήριο» των αγορών σαν λαθρεπιβάτης – Θα παραμείνει σε μια πολιτικού χαρακτήρα επιτροπεία – και μάλιστα «βαριά - Μέχρι το «τενεκεδάκι», ύστερα από αλλεπάλληλες κλοτσιές, να φτάσει σε τοίχο

Γράφει ο Ceteris Paribus

Η Γαλλία εξαργύρωσε την όποια στήριξή της προς την Ελλάδα και την κυβέρνηση Τσίπρα με την πώληση δύο φρεγατών για την ενίσχυση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού.

Από τη Γερμανία έρχονται αντιδράσεις: οι Φιλελεύθεροι, λέει, διαφωνούν με μια τέτοια πώληση, τη δε είδηση αναπαράγει με μεγάλη ευμένεια το Spiegel – μόνο η Γαλλία αξίζει ένα «ευχαριστώ» για τη στήριξή της στην Ελλάδα; Όσο για το ΔΝΤ, ισχυρίζεται ότι δεν θέλει ούτε ζήτησε τόσο μεγάλες περικοπές στην Ελλάδα, αλλά αναδιάρθρωση του χρέους και μεταρρυθμίσεις.

Αφού όμως οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν στέργουν σε αυτά τα δύο, ιδιαίτερα δε στο πρώτο, τότε ζητεί… περικοπές μεγαλύτερες από αυτές που έχουν συμφωνηθεί: να έρθει η μείωση του αφορολόγητου ένα χρόνο νωρίτερα, από το 2019…

Ενώ λέγονται και συμβαίνουν αυτά, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να υποδεχθεί στην Αθήνα -με τιμές… βασιλέως- τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, αυτή την καλτ μορφή της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας που έχει παραδεχτεί ουκ ολίγες φορές ότι οι απόψεις του στα ευρωπαϊκά θέματα έχουν επικοινωνιακό μόνο αντίκρισμα.

Αυτές είναι μερικές από τις ειδήσεις για την Ελλάδα, που προκύπτουν από τις διεργασίες στο πλαίσιο της συνόδου του ΔΝΤ στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Και μας θυμίζουν την… ιστορική ανατριχιαστική φράση της Λαγκάρντ: «Θα κλοτσήσουμε το τενεκεδάκι λίγο μακρύτερα και βλέπουμε»…

Η διπλή εκκρεμότητα, μοχλός εκβιασμού

Από όλα τα προλεχθέντα, η ουσιαστική είδηση για τη χώρα είναι αυτή που αφορά στο ελληνικό χρέος. Διότι το να βγαίνεις στις αγορές χωρίς «πιστοποιητικό» βιωσιμότητας του χρέους είναι σαν να πέφτεις στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο ενώ δεν ξέρεις κολύμπι.

Τι καινούργιο μάθαμε λοιπόν για το χρέος; Όχι φυσικά αυτό που γνωρίζουμε ήδη, ότι δηλαδή οι Ευρωπαίοι έχουν απαγορεύσει την ουσιαστική του αναδιάρθρωση, αλλά κάτι άλλο: ότι η Γερμανία αντιδρά στην «αυτοματοποίηση» της φόρμουλας για το χρέος που θα αυξομείωνε τις μελλοντικές δαπάνες για τοκοχρεολύσια χωρίς την παρέμβαση των δανειστών.

Με λίγα λόγια: ούτε αναδιάρθρωση του χρέους, που σημαίνει χωρίς «πιστοποιητικό» βιωσιμότητας, αλλά ούτε και στοιχειώδης σιγουριά για το ύψος των τοκοχρεολυσίων στα επόμενα χρόνια, που σημαίνει ότι για να είναι οι Γερμανοί πιο ήσυχοι ότι θα κρατούν διαρκώς τα «γκέμια», οι αγορές θα είναι διπλά «νευρικές»…

Και ενώ όσον αφορά στο χρέος, στα ρεπορτάζ κυριαρχεί η εκτίμηση «Ο Σολτς στα χνάρια του Σόιμπλε για το χρέος», στο άλλο σημαντικό ζήτημα, των stress tests των ελληνικών τραπεζών, κυριαρχεί η είδηση περί «θολού τοπίου».

Σύμφωνα με κάποια ρεπορτάζ, δεν θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των stress tests, συντηρώντας την αίσθηση ότι οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν το ταξίδι τους στο σκληρό κόσμο της αγοράς χωρίς «πιστοποιητικό» ευρωστίας, έκθετες όχι μόνο σε φημολογίες αλλά και στην ανασφάλεια του τι θα συμβεί στο μέλλον, ιδιαίτερα με την ανεπισήμως προεξοφλημένη «μεγάλη» ανακεφαλαίωση του 2019.

«Όλα στον αέρα», λοιπόν; Επί της ουσίας, ναι! Η Ελλάδα οδηγείται στο «καθαρτήριο» των αγορών σαν λαθρεπιβάτης, χωρίς «χαρτιά», μόνο με τις πολιτικές διαβεβαιώσεις ισχυρών «φίλων» ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα διότι την έχουν υπό την προστασία τους. Μπορεί το χρέος να μην είναι βιώσιμο, αλλά έχει εξασφαλιστεί η εξυπηρέτησή του για τα επόμενα 2-3 χρόνια (με «μαξιλάρι» ρευστών διαθεσίμων κ.λπ.). Μπορεί οι τράπεζες να εξακολουθήσουν να ζουν με τη μεγάλη εκκρεμότητα της κεφαλαιακής ευρωστίας, αλλά θα έχουν τόσους πολλούς να τις φροντίζουν στην εντατική του SSM, ενώ θα εκδίδονται και τακτικά ανακοινωθέντα για τις θεραπείες που θα επιλέγονται κάθε φορά.

Αυτή η διπλή εκκρεμότητα ένα πράγμα σημαίνει πάνω απ’ όλα: η Ελλάδα θα παραμείνει όχι απλά σε τεχνικού χαρακτήρα, αλλά σε μια πολιτικού χαρακτήρα επιτροπεία – και μάλιστα «βαριά». Όχι γιατί, κατά το γνωστό στερεότυπο, «δεν εμπιστεύονται το ελληνικό πολιτικό σύστημα», αλλά γιατί οι ίδιοι έχουν προκρίνει πολιτικές λύσεις σε οικονομικά προβλήματα! Και βέβαια οι πολιτικές λύσεις χρειάζονται πολιτική επιτροπεία! Στο πλαίσιο αυτό, οι δύο μεγάλες εκκρεμότητες, η βιωσιμότητα του χρέους και η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, θα είναι οι βασικοί μοχλοί ενός διαρκούς εκβιασμού. Και οι αγορές θα είναι το φόβητρο…

Ωστόσο, παρότι ισχύει απολύτως το «όλα στον αέρα», ισχύει ταυτόχρονα και το «όλα υπό έλεγχο». Η «καθαρή» έξοδος θα υπάρξει. Το μαξιλαράκι ρευστότητας θα σχηματιστεί. Απαίτηση άμεσης κάλυψης των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών δεν θα διατυπωθεί επισήμως από κανέναν – στο μάταιο κόσμο των βραχυπρόθεσμων «μπαλωμάτων» το 2019 είναι πολύ μακριά.

Η σχέση με το ΔΝΤ θα συνεχιστεί – με ένα φιλικό διαζύγιο που όμως θα μοιάζει μάλλον με νέο σύμφωνο συμβίωσης. Η Γαλλία θα «δικαιωθεί» για τη στήριξή της στην Ελλάδα πουλώντας φρεγάτες. Πιθανότατα το Spiegel θα πάψει να θεωρεί άξια λόγου την αντίρρηση των Φιλελευθέρων και μελλοντικά ρεπορτάζ θα μιλήσουν για κάποιο νέο deal, με τη Γερμανία αυτή τη φορά. Η Ελλάδα θα ξαναβγεί στις αγορές με εκκωφαντικές κυβερνητικές τυμπανοκρουσίες. Όλοι μαζί, θα αποφύγουν τις κακοτοπιές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ένα περίπλοκο deal σε πρόωρο ναυάγιο. Και όλοι μαζί, περιλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης, θα κλοτσήσουν ξανά το «τενεκεδάκι» λίγο μακρύτερα.

Οι αστοχίες θα αποκαλυφθούν… εκπρόθεσμα: Χωρίς να υποστεί ανήκεστο βλάβη το κυβερνών κόμμα στην Ελλάδα όσον αφορά τους βραχυπρόθεσμους εκλογικούς και πολιτικούς του σχεδιασμούς. Χωρίς να χάσει η Γερμανία τη δυνατότητα να άρχει εκβιάζοντας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Χωρίς το ΔΝΤ να κάνει πίσω στις απαιτήσεις του. Χωρίς ο SSM να κάνει «άκαιρες» παρεμβάσεις που θα χαλάσουν το καλό κλίμα του πολύπλευρου deal. Και όλοι θα αποδείξουν την «αλληλεγγύη» τους κάνοντας επωφελείς «δουλειές» με αυτόν που δεν του περισσεύει ούτε ευρώ αλλά αντίθετα του λείπουν μερικές δεκάδες δισ…

Μέχρι το «τενεκεδάκι», ύστερα από αλλεπάλληλες κλοτσιές, να φτάσει σε τοίχο. Οπότε αυτοί που ΤΟΤΕ θα κυβερνούν στη Γερμανία και τη Γαλλία, αυτός/ή που ΤΟΤΕ θα είναι γ.δ. του ΔΝΤ, ο ΤΟΤΕ υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ κ.λπ., μαζί βεβαίως με τον ΤΟΤΕ πρωθυπουργό της Τενεκεδούπολης, θα δουν τι θα κάνουν – οι «ιδέες» δεν θα λείψουν ποτέ, μόνο η πραγματικά καθαρή έξοδος θα μείνει άπιαστο όνειρο.

Ο σκληρός κόσμος της δικτατορίας του εφήμερου. Και η σκληρή μοίρα τού να είσαι το «τενεκεδάκι» των ισχυρών…

http://www.rizopoulospost.com/