Έξοδος κινδύνου (από τον φόβο)

Βρισκόμαστε στη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Αν μετά τις επόμενες εκλογές κάνει κυβέρνηση η Ν.Δ. ή η Ν.Δ. με το μόρφωμα «παρενδεδυμένο» ΠΑΣΟΚ, ελάχιστη σημασία έχει.

Όπως ελάχιστη σημασία έχει, αν στις εκλογές αυτές υποστεί στρατηγική ήττα ο ΣΥΡΙΖΑ και εισέλθει έτσι στη διαδικασία αποσύνθεσης, ή αν θα τη γλυτώσει, λαμβάνοντας ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει να «τρoυπώσει» στο μετεκλογικό τοπίο.

Όλα αυτά έχουν πλέον ελάχιστη σημασία ως προς το τι δέον γενέσθαι, διότι αποτελούν επανάληψη του μοτίβου που μας έφερε έως εδώ, ενώ αντιθέτως έχουν τεράστια σημασία ως προς τη συνέχεια της έως τώρα πεπατημένης που μας οδηγεί από το κακό στο χειρότερο. 

Ναι, η Ν.Δ. είναι χειρότερη από τον ΣΥΡΙΖΑ! ναι, στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε χειρότερος από τη Ν.Δ.! Οι παραλλαγές στη σύνδεση των κρίκων σε αυτήν την αλυσίδα είναι ήσσονος σημασίας, το μείζον σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι αποτελεί πλέον η ίδια εθνικό κίνδυνο.

 Οι δύο κρίσεις που βυσσοδομούν, η μία μέσα στη χώρα και η άλλη γύρω απ’ τη χώρα, μάλιστα διττή, αποδεικνύουν (και υποδεικνύουν) ότι η Ελλάδα χρειάζεται διαφορετικά μεγέθη στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, μεγέθη πολύ σημαντικότερα από τις κλίκες των ανδρεικέλωνπου εναλλάσσονται ως γκαουλάιτερ άλλων στο Πραιτόριο του προτεκτοράτου.

 Η Ελλάδα, με τη φροντίδα των ανδρεικέλων και τη συνεπικουρία των σμπίρων που τους υπηρετούν, μπήκε στο Καθαρτήριο (με τα μνημόνια) για να πάει στην Κόλαση (μετά τα μνημόνια). Η Ελλάδα υπέστη ήττα στρατιωτικού χαρακτήρα, κατέστη χώρα δορίκτητος και στην αιχμή αυτού του δόρατος καρφωμένη σπαρταράει. 

Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μια αλήθεια που δυο άλλες επίσης αλήθειες αποδεικνύουν: 1. Η Ελλάδα υφίσταται τη δεύτερη μεγάλη ύφεση των 100 τελευταίων ετών (με πρώτη μόνον εκείνη των ΗΠΑ μετά το κραχ του 1929), και 2. Η ύφεση στην Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια επίσης των 100 τελευταίων ετών.

Αυτά τα δύο και μόνον αρκούν για να καταδείξουν ότι η κρίση αυτή είναι πρωτοφανής κατά το βάθος της και ότι οι πολιτικές δυνάμεις που τη διαχειρίζονται είναι χειρότερες η μία απ’ την άλλη. Η κρίση αυτή υπήρξε προσχεδιασμένη – μια κρίση δανεισμού μετατράπηκε σε κρίση χρέους και το χρέος σε εργαλείο για τη διαμόρφωση υβριδικών κρατών του εγγύς μέλλοντος – ήδη σχεδόν παρόντος.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει αποσυντεθεί τελείως οφείλεται στο φιλότιμο των Ελλήνων.Το γεγονός επίσης ότι παρά τη μετάλλαξη του εθνικού (έστω ημιυποτελούς και συχνά υποτελούς) κράτους σε προτεκτοράτο, το έθνος διατηρεί ακόμα την ταυτότητά του, οφείλεται επίσης στο φιλότιμο του λαού.

 Ο λαός αυτός έχει στην ιστορία του περάσει από πολλές πολιτειακές μορφές διατηρώντας την εθνική του ταυτότητα, άλλοτε ως κεκτημένο και άλλοτε ως ζητούμενο.

 Αυτή η εθνική ταυτότητα ήταν πάντα προτεραιότητα του λαού και λιγότερο των αρχουσών τάξεων, όποια μορφή κι αν είχαν στη διαχρονία τους, από τους γαιοκτήμονες και τους κοτζαμπάσηδες έως τους αστούς. Άρχουσες τάξεις που εύκολα προσδένονταν σε ξένους κυρίαρχους, όταν δεν μπορούσαν να είναι κυρίαρχες από μόνες τους.

 Σήμερα, οι δημιουργικές δυνάμεις του λαού ασφυκτιούν (αλλά και βάλλονται) στις συνθήκες του προτεκτοράτου περισσότερον από όσον τις απομύζησε στο κοντινό παρελθόν η ψευδής ευμάρεια. 

Η έξοδος από το προτεκτοράτο είναι για τον ελληνισμό ζήτημα ζωής ή θανάτου, έχει την αξία τού ελευθερία ή θάνατος των επαναστατών του 1821 και των ανταρτών της Κατοχής ή του Patria o Muerte (πατρίδα ή θάνατος) των διεθνιστών της επαναστατικής Αριστεράς.

 Το μεγάλο κατόρθωμα της κυρίαρχης προπαγάνδας σήμερα, εθνομηδενιστικής και εθνικιστικής, είναι ότι έχει στείλει τη γλώσσα του λαού, τις σκέψεις του, τα αισθήματά του στη χωματερή της ομογενοποιημένης σκέψης του νεοφιλελευθερισμού, ότι έχει εξοστρακίσει από τον δημόσιο διάλογο κάθε συζήτηση που θα αμφισβητούσε την οικονομική δικτατορία άμα τε και τρομοκρατία.

 Εκτός όμως από τη δική της κρίση (εν όψει της επόμενης) η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας διεθνούς κρίσης – μάλιστα σε όσα την αφορούν διττής, ήτοι της διεθνούς αντιπαράθεσης στην Εγγύς και Μέση Ανατολή, καθώς και της τουρκικής απειλής.

 Η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή μας και η εν τέλει διαμόρφωση των συμμαχιών μπορεί να αναβαθμίσει τον «πόλεμο διά αντιπροσώπων» σε μετωπική αντιπαράθεση (αν όχι σύγκρουση) των κυρίως ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τη συνεπικουρία των δορυφόρων τους. 

Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτή η διάταξη των συμμαχιών σταθεροποιεί (με μόνο αστάθμητο παράγοντα την Τουρκία) και τις διεκδικήσεις της κάθε πλευράς, ήγουν τη διαπραγμάτευση για τις ζώνες επιρροής και τα λοιπά λάφυρα. 

Με έναν λόγο είτε με τα σπαθιά γυμνά είτε με τα σπαθιά στη θήκη τους, είτε δηλαδή με σύγκρουση είτε με την απειλή σύγκρουσης, τα λιοντάρια θα πάρουν το κομμάτι τους και οι ύαινες που τα ακολουθούν το μερτικό τους. 

Και πάντως υπό την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου θα εξακολουθήσουν οι τοπικές συγκρούσεις (ώσπου να φθάσουμε στον γενικευμένο πόλεμο). Υπό τις συνθήκες αυτές η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει επί μακρόν. 

Με την εσωτερική κρίση να διαιωνίζεται (θεσμικώς προδιαγεγραμμένη) και τη δίνη της κρίσης γύρω της να μεταμορφίζεται διαρκώς, είναι φανερό ότι η χώρα μαςχρειάζεται στο τιμόνι της μεγέθη μεγαλύτερα από τους καμποτίνους που τρέχουν δώθε - κείθε μέσα στο μυαλό τους σκληρίζοντας.

 Η Ελλάδα διαθέτει δυνάμεις. Δυστυχώς διαθέτει πρόσωπα, όχι κόμματα – πλην Λακεδαιμονίων. Αυτό το πρόβλημα – την εγνωσμένη ανεπάρκεια των κυρίαρχων κομμάτων – ο λαός πρέπει να το μετατρέψει σε λύση, διαλύοντας τοις πράγμασι αυτά τα κομματικά μορφώματα - απολιθώματα. Είναι δύσκολο, αλλά αυτός είναι ο δρόμος της δημοκρατίας.

 Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός αποπειράθηκε δις και τρις να αποτινάξει τον ζυγό από πάνω του και προδόθηκε. Η Ελλάδα προδόθηκε με την ψευδή ευμάρεια και τα μνημόνια και οι Έλληνες προδόθηκαν από όσους τα διαχειρίσθηκαν. Κάθε επανάληψη αυτού του μοτίβου, θα είναι πλέον θανάσιμη.     

ο Στάθης στο Ποντίκι