ΠΩΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο "ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ"
Εκείνη την ημέρα ο Aldo Moro ξεκίνησε ένα πολιτικό οδοιπορικό αλλιώτικο από εκείνα που είχε συνηθίσει η ιταλική χριστιανοδημοκρατία. Το οδοιπορικό του θα τον έβγαζε στο
πολιτικό του γραφείο, μετά στη Βουλή, όπου θα ανακοίνωνε κάτι που θα έφερνε τα πάνω κάτω, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Ο Aldo Moro θα έβαζε εμπρός αυτό που έμεινε στην ιστορία ως όρος και που θα μπορούσε να αλλάξει τουλάχιστον το πρόσωπο της ευρωπαϊκής κοινωνίας όπως το ξέραμε.
Ο όρος αυτός λέγεται «ιστορικός συμβιβασμός». Ο Aldo Moro και ο ευγενής ηγέτης της ιταλικής αριστεράς, ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ονειροπόλος σίγουρα αλλά και ρεαλιστής, ο Enrico Berlinguer, είχαν αποφασίσει να στήσουν ένα καινούριο πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία.
Στα χνάρια του Τολιάτι, ο Berlinguer ήταν από εκείνους τους πολιτικούς που έπαιρναν τα μηνύματα των καιρών. Όπως ο Τολιάτι μετά τον πόλεμο αποκήρυξε τον σταλινισμό και έστησε ένα ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα αλλιώτικο από τα άλλα, έτσι και ο Berlinguer πήγε ένα βήμα μπροστά.
Μόνος του δεν θα κατάφερνε τίποτα. Χρειαζόταν άλλον έναν από την αντίπερα όχθη. Αυτός ήταν ο χριστιανοδημοκράτης Aldo Moro. Οι πάντες είχαν ξεσηκωθεί. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας, η ίδια η μαφία που ήταν το αναμφισβήτητο αφεντικό πολιτικών προσωπικοτήτων της δεξιάς, το ίδιο το Βατικανό, όλοι αυτοί ξεσηκώθηκαν. Το σύστημα όπως το ήξεραν κινδύνευε. Και μάλιστα στα ίδια του τα θεμέλια.
Ο Aldo Moro εκείνο το πρωί όταν ξύπνησε είχε πάρει τις αποφάσεις του. Στο αντίπαλο στρατόπεδο οι κομμουνιστές είχαν πάρει κι αυτοί τις δικές τους αποφάσεις. Το διεθνές περιβάλλον με τον Ψυχρό Πόλεμο στο κρεσέντο του δεν θα μπορούσε εύκολα να καταπιεί μία τέτοια εξέλιξη.
Για φαντάσου ξαφνικά, δεξιοί κι αριστεροί στην Ιταλία, να τα βρουν και να κάνουν κομμάτια τις δήθεν κόκκινες γραμμές. Για φαντάσου την ιταλική οικονομία πως θα μπορούσε να ξεφύγει για τα καλά και να γίνει ακόμα ισχυρότερη από ότι ήταν. Για φαντάσου, τέλος, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, εάν το πείραμα του ιστορικού συμβιβασμού πετύχαινε. Τι θα γινόταν στη γειτονική Γαλλία. Τι επιρροή θα είχε αυτό το πείραμα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο.
Εκείνη την ημέρα ο Aldo Moro είχε πάρει τις αποφάσεις του. Είχε απόλυτη επίγνωση των κυοφορούμενων αντιδράσεων. Ήξερε ότι ο Αντρεότι ήταν πειθήνιο όργανο της ιταλικής μαφίας.
Ήξερε ότι ο Φανφάνι ήταν πολύ μικρός για να μπορεί να αντισταθεί. Ήξερε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ιταλία βυσσοδομούσαν. Τα ήξερε και ο Enrico Berlinguer. Οι μόνοι που δεν ήξεραν ήταν όλοι εμείς, οι άλλοι, οι πολίτες, οι άνθρωποι που πίστευαν στη δημοκρατία και στην ισχύ των θεσμών.
Εκείνη την ημέρα τον Aldo Moro απήγαγαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες
Άνθρωποι αριστεροί οι οποίοι πίστευαν στο αντάρτικο πόλης και στην τελική ρήξη με το σύστημα. Μετά από ένα αγωνιώδες θρίλερ, ο Aldo Moro βρέθηκε νεκρός στο πορτ-παγκάζ ενός αυτοκινήτου. Αργότερα, οι εκτελεστές του συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν, δικάστηκαν, φυλακίστηκαν.
Πολύ αργότερα αυτοί οι εκτελεστές δήλωσαν μετανιωμένοι. Πίστευαν ότι ενεργούσαν αυτόφωτα. Ήταν σίγουροι για αυτό. Ηλικιωμένοι πια, δηλώνουν μετανιωμένοι. Ενδεχομένως γιατί κατάλαβαν πως το παιχνίδι αυτό, ο κύκλος της βίας, τους ξεπερνούσε και πως ενδεχομένως, στα γεράματα πια, να αντιλήφθηκαν πως μπορεί να ήταν απλές φιγούρες σε ένα θέατρο σκιών, όπου κάποιοι άλλοι, πολύ πιο ισχυροί, κινούσαν τα νήματα.
Το αντάρτικο πόλης στην Ιταλία τελείωσε. Η ιστορία όμως του Aldo Moro και του Enrico Berlinguer καταγράφηκε στην ιστορία σαν μια σφραγίδα, και μάλιστα ανεξίτηλη. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο της P2. Εξιχνιάστηκαν οι υπόγειες διαδρομές της ιταλικής εξωθεσμικής πολιτικής δραστηριότητας, αποκαλύφθηκαν οι σχέσεις του Αντρεότι με τη μαφία, και ο ηγέτης της ιταλικής σοσιαλδημοκρατίας, ο Μπετίνο Κράξι, βρέθηκε αυτοεξόριστος στην Τυνησία. Η Ιταλία πληγώθηκε κι αποσταθεροποιήθηκε.
Αλλά στάθηκε στα πόδια της. Σε αυτή τη σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας, αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Aldo Moro και ο ευγενής κομμουνιστής Ενρίκο Ντερλινγκουέρ παραμένουν σαν δύο μικρά φαναράκια που φεγγίζουν αχνά τον δρόμο που δείχνει ότι ακόμη και τα πιο απίθανα οράματα μπορεί να γίνουν πραγματικότητα, αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από τα αόρατα νήματα εκείνων που διαφεντεύουν τον κόσμο. Δύσκολο πείραμα, ακόμη πιο δύσκολο το στοίχημα.
Το αφιέρωμα της Repubblica
Το χρονικό της απαγωγής και της δολοφονίας του Iταλού πολιτκού και πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, Aldo Moro, παρουσιάζει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica στη διαδικτυακή της έκδοση.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα:
Σαράντα χρόνια μετά την απαγωγή και τη δολοφονία του Aldo Moro από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες, παρακολουθήσαμε τις 55 ημέρες που συγκλόνισαν τη χώρα μας και τη δημοκρατία. Mια σειρά από βίντεο στην διαδικτυακή έκδοση σε δέκα επεισόδια όπου ο Ezio Mauro συναντά τους πρωταγωνιστές αυτής της δραματικής ιστορίας και αναλύει όλες τις ανεπίλυτες πτυχές. Συνεντεύξεις, πρωτότυπα έγγραφα, ηχητικά, βίντεο, φωτογραφίες και χάρτες. Ένα ταξίδι στην Ιταλία το 1978.
Λιτότητα και τρομοκρατία. Η Ιταλία της υπόθεσης Aldo Moro
Το βράδυ της 15ης Μαρτίου, ο Aldo Moro παραμένει μέχρι τις 22.00 στο γραφείο του στη Via Savoia, στη Ρώμη. Συζητά με τους συνεργάτες του Nicola Rana και Corrado Guerzoni. Βρισκόμαστε ένα βήμα μακριά από την εκπλήρωση του πολιτικού του σχεδίου: η νέα κυβέρνηση Andreotti, θα λάβει την εξωτερική υποστήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι η πρώτη φορά από το 1947. Αλλά δεν λέγεται ότι η συμφωνία επανακτά την επόμενη μέρα τη δοκιμασία της ψήφου της εμπιστοσύνης. 
Εκείνη την ημέρα ο Aldo Moro ξεκίνησε ένα πολιτικό οδοιπορικό αλλιώτικο από εκείνα που είχε συνηθίσει η ιταλική χριστιανοδημοκρατία. Το οδοιπορικό του θα τον έβγαζε στο
πολιτικό του γραφείο, μετά στη Βουλή, όπου θα ανακοίνωνε κάτι που θα έφερνε τα πάνω κάτω, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
Ο Aldo Moro θα έβαζε εμπρός αυτό που έμεινε στην ιστορία ως όρος και που θα μπορούσε να αλλάξει τουλάχιστον το πρόσωπο της ευρωπαϊκής κοινωνίας όπως το ξέραμε.
Ο όρος αυτός λέγεται «ιστορικός συμβιβασμός». Ο Aldo Moro και ο ευγενής ηγέτης της ιταλικής αριστεράς, ο γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, ονειροπόλος σίγουρα αλλά και ρεαλιστής, ο Enrico Berlinguer, είχαν αποφασίσει να στήσουν ένα καινούριο πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία.
Στα χνάρια του Τολιάτι, ο Berlinguer ήταν από εκείνους τους πολιτικούς που έπαιρναν τα μηνύματα των καιρών. Όπως ο Τολιάτι μετά τον πόλεμο αποκήρυξε τον σταλινισμό και έστησε ένα ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα αλλιώτικο από τα άλλα, έτσι και ο Berlinguer πήγε ένα βήμα μπροστά.
 |
Μόνος του δεν θα κατάφερνε τίποτα. Χρειαζόταν άλλον έναν από την αντίπερα όχθη. Αυτός ήταν ο χριστιανοδημοκράτης Aldo Moro. Οι πάντες είχαν ξεσηκωθεί. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, οι μυστικές υπηρεσίες της Ιταλίας, η ίδια η μαφία που ήταν το αναμφισβήτητο αφεντικό πολιτικών προσωπικοτήτων της δεξιάς, το ίδιο το Βατικανό, όλοι αυτοί ξεσηκώθηκαν. Το σύστημα όπως το ήξεραν κινδύνευε. Και μάλιστα στα ίδια του τα θεμέλια.
Ο Aldo Moro εκείνο το πρωί όταν ξύπνησε είχε πάρει τις αποφάσεις του. Στο αντίπαλο στρατόπεδο οι κομμουνιστές είχαν πάρει κι αυτοί τις δικές τους αποφάσεις. Το διεθνές περιβάλλον με τον Ψυχρό Πόλεμο στο κρεσέντο του δεν θα μπορούσε εύκολα να καταπιεί μία τέτοια εξέλιξη.
Για φαντάσου ξαφνικά, δεξιοί κι αριστεροί στην Ιταλία, να τα βρουν και να κάνουν κομμάτια τις δήθεν κόκκινες γραμμές. Για φαντάσου την ιταλική οικονομία πως θα μπορούσε να ξεφύγει για τα καλά και να γίνει ακόμα ισχυρότερη από ότι ήταν. Για φαντάσου, τέλος, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, εάν το πείραμα του ιστορικού συμβιβασμού πετύχαινε. Τι θα γινόταν στη γειτονική Γαλλία. Τι επιρροή θα είχε αυτό το πείραμα σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο.
 |
Εκείνη την ημέρα ο Aldo Moro είχε πάρει τις αποφάσεις του. Είχε απόλυτη επίγνωση των κυοφορούμενων αντιδράσεων. Ήξερε ότι ο Αντρεότι ήταν πειθήνιο όργανο της ιταλικής μαφίας.
Ήξερε ότι ο Φανφάνι ήταν πολύ μικρός για να μπορεί να αντισταθεί. Ήξερε ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στην Ιταλία βυσσοδομούσαν. Τα ήξερε και ο Enrico Berlinguer. Οι μόνοι που δεν ήξεραν ήταν όλοι εμείς, οι άλλοι, οι πολίτες, οι άνθρωποι που πίστευαν στη δημοκρατία και στην ισχύ των θεσμών.
Εκείνη την ημέρα τον Aldo Moro απήγαγαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες
Άνθρωποι αριστεροί οι οποίοι πίστευαν στο αντάρτικο πόλης και στην τελική ρήξη με το σύστημα. Μετά από ένα αγωνιώδες θρίλερ, ο Aldo Moro βρέθηκε νεκρός στο πορτ-παγκάζ ενός αυτοκινήτου. Αργότερα, οι εκτελεστές του συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν, δικάστηκαν, φυλακίστηκαν.
Πολύ αργότερα αυτοί οι εκτελεστές δήλωσαν μετανιωμένοι. Πίστευαν ότι ενεργούσαν αυτόφωτα. Ήταν σίγουροι για αυτό. Ηλικιωμένοι πια, δηλώνουν μετανιωμένοι. Ενδεχομένως γιατί κατάλαβαν πως το παιχνίδι αυτό, ο κύκλος της βίας, τους ξεπερνούσε και πως ενδεχομένως, στα γεράματα πια, να αντιλήφθηκαν πως μπορεί να ήταν απλές φιγούρες σε ένα θέατρο σκιών, όπου κάποιοι άλλοι, πολύ πιο ισχυροί, κινούσαν τα νήματα.
Το αντάρτικο πόλης στην Ιταλία τελείωσε. Η ιστορία όμως του Aldo Moro και του Enrico Berlinguer καταγράφηκε στην ιστορία σαν μια σφραγίδα, και μάλιστα ανεξίτηλη. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο της P2. Εξιχνιάστηκαν οι υπόγειες διαδρομές της ιταλικής εξωθεσμικής πολιτικής δραστηριότητας, αποκαλύφθηκαν οι σχέσεις του Αντρεότι με τη μαφία, και ο ηγέτης της ιταλικής σοσιαλδημοκρατίας, ο Μπετίνο Κράξι, βρέθηκε αυτοεξόριστος στην Τυνησία. Η Ιταλία πληγώθηκε κι αποσταθεροποιήθηκε.
Αλλά στάθηκε στα πόδια της. Σε αυτή τη σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας, αυτοί οι δύο άνθρωποι, ο Aldo Moro και ο ευγενής κομμουνιστής Ενρίκο Ντερλινγκουέρ παραμένουν σαν δύο μικρά φαναράκια που φεγγίζουν αχνά τον δρόμο που δείχνει ότι ακόμη και τα πιο απίθανα οράματα μπορεί να γίνουν πραγματικότητα, αν καταφέρει κανείς να ξεφύγει από τα αόρατα νήματα εκείνων που διαφεντεύουν τον κόσμο. Δύσκολο πείραμα, ακόμη πιο δύσκολο το στοίχημα.
Το αφιέρωμα της Repubblica
Το χρονικό της απαγωγής και της δολοφονίας του Iταλού πολιτκού και πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας, Aldo Moro, παρουσιάζει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica στη διαδικτυακή της έκδοση.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα:
Σαράντα χρόνια μετά την απαγωγή και τη δολοφονία του Aldo Moro από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες, παρακολουθήσαμε τις 55 ημέρες που συγκλόνισαν τη χώρα μας και τη δημοκρατία. Mια σειρά από βίντεο στην διαδικτυακή έκδοση σε δέκα επεισόδια όπου ο Ezio Mauro συναντά τους πρωταγωνιστές αυτής της δραματικής ιστορίας και αναλύει όλες τις ανεπίλυτες πτυχές. Συνεντεύξεις, πρωτότυπα έγγραφα, ηχητικά, βίντεο, φωτογραφίες και χάρτες. Ένα ταξίδι στην Ιταλία το 1978.
Λιτότητα και τρομοκρατία. Η Ιταλία της υπόθεσης Aldo Moro
Η χώρα είναι ανήσυχη. Τόσα πολλά αρκτικόλεξα τρομοκρατίας, τόσες πολιτικές δολοφονίες. Και η λιτότητα, ο πληθωρισμός (το 1978 είναι 12,1%), η διεθνής οικονομική κρίση. Το ποσοστό ανεργίας είναι 6,6% (ήταν 6,4 το 1977, θα είναι 6,9 το 1979). Ένα λίτρο γάλακτος κοστίζει περίπου 400 λίρες, το ψωμί 523 λίρες ανά κιλό, ένα κιλό ζυμαρικά 600 λιρέτες. Στον κινηματογράφο, ένα εισιτήριο κοστίζει μεταξύ 1000 και 2500 λίρες, οι Ιταλοί βλέπουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας και αυταρχίας, ενώ η Raffaella Carrà και ο Enzo Tortora βασιλεύουν στην τηλεόραση.
28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
Ο χριστιανοδημοκράτης πρόεδρος Άλντο Μόρο πραγματοποιεί την τελευταία του δημόσια ομιλία στις κοινοβουλευτικές ομάδες του DC για να τους πείσει για τη συμφωνία με τους κομμουνιστές.
11 ΜΑΡΤΙΟΥ
Η 4η κυβέρνηση Andreotti ιδρύθηκε με την εξωτερική υποστήριξη των Psi, Psdi, Pri και Pci.
16 ΜΑΡΤΙΟΥ
Ο Aldo Moro απάγεται στη Ρώμη, στη Via Fani, λίγο μετά τις 9.00 π.μ. Η κυβέρνηση Andreotti λαμβάνει την εμπιστοσύνη του Σώματος και της Γερουσίας.
Πέρα από τη φαντασία: Όλες οι αμφιβολίες για την τέλεια ενέδρα της Via Fani
Στις 16 Μαρτίου 1978 στη Ρώμη, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απήγαγαν τον πρόεδρο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Aldo Moro, σκοτώνοντας όλα τα μέλη της συνοδείας του. Μετά από 40 χρόνια εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες και ανεπίλυτα ζητήματα σχετικά με τη δυναμική της ενέδρας.
Σημαντική είναι η μαρτυρία του Λουτσιάνο Ινφελισί, ο οποίος ως αναπληρωτής εισαγγελέας της Δημοκρατίας ήταν ο πρώτος που παρακολούθησε την έρευνα της υπόθεσης. Και αυτή του ηθοποιού Francesco Pannofino: στην ηλικία των δεκαεννέα, ήταν από τους πρώτους αυτόπτες μάρτυρες. Ακολουθεί η ανακατασκευή αυτών των έντονων ωρών, όταν η Ιταλία αναρωτιόταν εάν ο Μόρο ήταν ακόμα ζωντανός και πού φυλακίστηκε.
Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΑΓΩΓΗΣ
Στις 8.55 π.μ. στις 16 Μαρτίου ο Aldo Moro, μαζί με την συνοδεία του, αναχωρούν από το σπίτι του. Επτά λεπτά αργότερα, γίνεται η ενέδρα μεταξύ της οδού Fani και της οδού Stresa. Τέσσερις πράκτορες της συνοδείας του πέθαναν αμέσως και ένας πέμπτος λίγο αργότερα, στο νοσοκομείο.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες με τον όμηρο κατορθώνουν να διασχίσουν την πόλη και να αλλάξουν αυτοκίνητα δύο φορές πριν μεταφέρουν τον τότε πρόεδρο των Χριστιανοδημοκρατών στο διαμέρισμα που χρησιμοποιείτο ως φυλακή. Το σχέδιο στον χάρτη δείχνει τη διαδρομή από το σπίτι του Μόρο στο σημείο της ενέδρας και έπειτα στους δρόμους της Ρώμης.
Ρώμη 16 Μαρτίου 1978. Ώρα 9 το πρωί. Δύο αυτοκίνητα έβγαιναν από την κατοικία της οδού «forte Trionfale». Στο ένα επέβαινε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Άλντο Μόρο και στο άλλο η πάνοπλη συνοδεία του. Ήταν μια σημαντική ημέρα, καθώς επρόκειτο να συζητηθεί η πρόταση για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας υπό τον Τζούλιο Αντρεότι, με τη συμμετοχή για πρώτη φορά στην ιταλική ιστορία και των κομμουνιστών.
Όλα έδειχναν κανονικά μέχρι τη στιγμή που τα δύο οχήματα έφτασαν στη οδό Mario Fani. Η Ρίτα Αλγκρανάτι, μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών που παρακολουθούσε το δρομολόγιο του πρωθυπουργού, έκανε το σινιάλο στους συνεργάτες της για την παγίδα θανάτου που είχαν στήσει.
Με γρήγορες κινήσεις, δύο αυτοκίνητα έκλεισαν από μπροστά και από πίσω τα οχήματα του Μόρο και των συνοδών του. Ταυτόχρονα, από διάφορα σημεία του δρόμου πετάχθηκαν μια ντουζίνα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών ντυμένοι οι περισσότεροι με φόρμες της Alitalia και αυτόματα στα χέρια, που γάζωσαν με 91 σφαίρες τους πέντε σωματοφύλακες του πρωθυπουργού.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός δεν έπαθε το παραμικρό. Οι τρομοκράτες τον έβαλαν μέσα σε ένα αυτοκίνητο και εξαφανίστηκαν. Η επιχείρηση απαγωγής κράτησε λιγότερο από τρία λεπτά. Ο Άλντο Μόρο κρατήθηκε όμηρος από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για 55 ημέρες.
18 ΜΑΡΤΙΟΥ
Δίνεται στη δημοσιότητα η πρώτη φωτογραφία του κρατούμενου Άλντο Μόρο. Στο διαμέρισμα της οδού Μονταλτσίνι, οι τρομοκράτες φωτογράφησαν τον Μόρο με φόντο το αστέρι ανάμεσα στις λέξεις «Brigate Rosse».
19 ΜΑΡΤΙΟΥ
Ο Πάπας κάνει την πρώτη έκκληση για την απελευθέρωσή του.
21 ΜΑΡΤΙΟΥ
Η κυβέρνηση θεσπίζει το διάταγμα με τα πρότυπα αντιτρομοκρατίας έκτακτης ανάγκης. Η ποινή για την απαγωγή είναι 30 χρόνια, και ισόβια εάν σκοτωθεί ο απαχθείς.
Οι διαπραγματεύσεις των ιταλικών αρχών με τους τρομοκράτες άρχισαν και επέτρεπαν στον Μόρο να στέλνει ιδιόχειρες επιστολές σε πολιτικούς και κομματικά στελέχη, στον Πάπα και τα μέλη της οικογένειάς του.
Η ιταλική κυβέρνηση αρνούταν να διαπραγματευθεί με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και ο Μόρο όπως και η οικογένειά του, έστελναν επιστολές κατά του Αντρεότι. Οι Ερυθρές ταξιαρχίες ζητούν ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του πολιτικού και πρώην πρωθυπουργού την απελευθέρωση όλων των ιδρυτικών μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Στις 9 Μαΐου του 1978, ο Μόρο βρέθηκε νεκρός στο πορτμπαγκάζ ενός Ρενό 5. Οι τρομοκράτες τον εκτέλεσαν με 10 σφαίρες.
Παρά την εξάρθρωση των Ερυθρών Ταξιαρχών και τις συνεχείς δίκες των ηγετικών τους στελεχών, ένα πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει την πολύκροτη υπόθεση της απαγωγής και δολοφονίας του προέδρου του Ιταλικού Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Επιμέλεια: Χρήστος Μαζάνης, Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος
http://www.zougla.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες