Tα ονόματα και η (νατοϊκή) ψυχή τους! -

«His master’s voice» είναι αυτή και τα σκυλιά δεμένα

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Όλες αυτές τις μέρες στον «Ημεροδρόμο» έχουν δημοσιευθεί μια σειρά αναλύσεων για το λεγόμενο «Σκοπιανό» που δίνουν μια εικόνα του τι
πραγματικά συμβαίνει μ’ αυτή την υπόθεση που στα ξαφνικά μας προέκυψε στο κέντρο της πολιτικής μας ζωής.

Ας μου επιτραπεί να προσθέσω κι εγώ μερικές σκόρπιες σκέψεις και παρατηρήσεις.

Παρατήρηση πρώτη:  Το θέμα δεν μας προέκυψε έτσι στα ξεκούδουνα. Ούτε εντελώς ξαφνικά έπιασε την κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό σύστημα η κωλοπιλάλα να το λύσουν. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Τα αφεντικά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ καίγονται να κλείσουν μέχρι το καλοκαίρι την «τρύπα» αυτή που υπάρχει στο κέντρο των Βαλκανίων. Και θέλουν να την κλείσουν εντάσσοντας τη γειτονική χώρα ( και τυπικά) στο μαντρί του ΝΑΤΟ. 

Οι εξελίξεις, οι ανταγωνισμοί ( κυρίως με τη Ρωσία) είναι τεράστιοι και κάθε εκκρεμότητα πρέπει να κλείσει γρήγορα σε μια στιγμή που τίποτα δεν αποκλείει να φτάσουν και στην αυλή μας τα όσα συμβαίνουν στις γύρω περιοχές. Γι’ αυτό και η εντολή είναι σαφής: Κλείστε εδώ και τώρα την εκκρεμότητα. Και οι αστικές δυνάμεις, παρά τους σκυλοκαυγάδες τους και τις δήθεν διαφορές τους για το «εθνικό ζήτημα», σπεύδουν να ανταποκριθούν.  «His master’s voice» είναι αυτή και τα σκυλιά δεμένα.

Αλλά και από την άλλη μεριά των συνόρων  δεν είναι άσχετες με τις τελευταίες εξελίξεις και τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οι αλλαγές που έγιναν στην ηγεσία της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ, της απομάκρυνσης των «ακραίων εθνικιστών» και της αντικατάστασής τους από τους «ρεαλιστές».

Παρατήρηση δεύτερη: Η σημασία της ΠΓΔΜ είναι καθοριστική για τα σχέδια των Αμερικανών για την επιτήρηση των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου και των συνόρων της Ρωσίας προς τη Δύση. 

Η μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή βάση των ΗΠΑ στον κόσμο  (Camp Bondsteel) βρίσκεται σε έδαφος του Κοσόβου και της ΠΓΔΜ ( τα σύνορα στο σημείο αυτό δεν έχουν καθορισθεί ακόμη) και κοντά σ’ αυτήν θα περάσουν δύο σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς καυσίμων: Ο ΑΜΒΟ ( από τα αρχικά  Αlbanian-Macedonian-Bulgarian) που θα συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με την Αδριατική) και ο ΤΑP ( με φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν). 

Την στήριξη αυτής της βάσης που απέχει μόλις 149 χιλιόμετρα από τα ελληνικά σύνορα θέλουν να καλύψουν οι Αμερικανοί και γι’ αυτό «καίγονται» να βάλουν στο ΝΑΤΟ την ΠΓΔΜ και να λύσουν τα προβλήματα με την Ελλάδα.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μεθοδικά τον τελευταίο καιρό στήνεται το δίχτυ των εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ για την υποστήριξη των δυνάμεων περικύκλωσης της Ρωσίας από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα. ( Βλ. και Mignatiou.com: «Η μυστήρια αμερικανική  «μέγα-βάση» και οι μίνι γιάφκες των τζιχαντιστών στο Κόσοβο»).

Σ’ αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και η εγκατάσταση της βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη που ανακοίνωσε ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρυ Πάιατ , χωρίς καν να τηρήσει τα προσχήματα και χωρίς να ιδρώσει το αυτί του «εθνικά ευαίσθητου» υπουργού Άμυνας αλλά και των (πλάκα τα γαλόνια) στρατηγών, που τον συνοδεύουν καμαρώνοντας στις διάφορες οπερετικές εμφανίσεις του. 

Κι από κοντά η «αναβάθμιση» της βάσης στη Σούδα, τα σχέδια για άλλες βάσεις και πάει λέγοντας. Στο όνομα πάντα της (τελευταίας συριζαίκης καραμέλας) περί της ξεχωριστής  (τρομάρα μας)  «γεωπολιτικής σημασίας της χώρας».

Παρατήρηση τρίτη: Για τους αστούς, όταν είναι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά των αφεντικών τους,  αλλά και τα δικά τους, τότε εξαφανίζονται, ως δια μαγείας, οι «κόκκινες γραμμές», οι «ιδιοκτησίες» ονομάτων, οι «ψυχές» που συνδέονται με ονόματα και όλα αυτά τα συγκινητικά πού συνοδεύουν τις εκάστοτε «εθνικές παπαρίες».

Και για όσους υπεραμύνονται των «ιστορικών ιδιοκτησιών» να τους θυμίσουμε μερικά περιστατικά της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Και να ξεκινήσουμε από κάτι επίκαιρο λόγω και της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα και της σχετικής φιλολογίας που αναπτύχθηκε. 

Το 1952 επισκέφθηκε την Ελλάδα ο τότε Τούρκος πρόεδρος Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Μπαγιάρ λοιπόν πήγε στην Κομοτηνή μαζί τον βασιλιά Παύλο, την Φρειδερίκη και τον τότε υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης του στρατάρχη Παπάγου Κωνσταντίνο Καλλία και εγκαινίασε Γυμνάσιο που έφερε το όνομα του. Όλοι αυτοί περιστοιχιζόμενοι από δεκάδες στρατηγούς φωτογραφήθηκαν στην είσοδο του σχολείου περιστοιχιζόμενοι από νέες κοπέλες οι οποίες εναλλάξ φορούσαν άσπρους χιτώνες με την ελληνική σημαία και κόκκινους με την ημισέληνο. 

Από τότε και μέχρι το 1955 και τα Σεπτεμβριανά με το πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης  οι ελληνικές αρχές συνδιαλέγονταν επισήμως με εκπροσώπους της «τουρκικής μειονότητος», ενώ μειονοτικοί βουλευτές αναφέρονταν ως εκπρόσωποι των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης». 

Μάλιστα τον Ιανουάριο του 1954 και τον Ιανουάριο του 1955 ο τότε Γενικός Διοικητής  Θράκης Γ. Φεσσόπουλος (ένας καραβανάς απόστρατος υποστράτηγος, πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών του στρατού και άνθρωπος εγνωσμένων «εθνικών φρονημάτων») είχε εκδώσει, με εντολή του Παπάγου, διαταγές να αλλάξουν όλες οι επιγραφές σε γραφεία , δρόμους, πλατείες σε όλες τις κοινότητες του νομού Ροδόπης:

« Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου  «Τούρκος- Τουρκικός», αντί του τοιούτου «Μουσουλμάνος- Μουσουλμανικός».

Επί τούτου δέον να μεριμνήσητε δια την αντικατάστασιν των εν τη περιφερεία υμών υφισταμένων διαφόρων επιγραφών , όπως  «Μουσουλμανικόν Σχολείον, Μουσουλμανική Κοινότης κλπ.» δια της τοιαύτης «Τουρκικόν»  (βλ. και Κ. Γ. Ανδρεάδου «Η Μουσουλμανική μειονότης της Δυτικής Θράκης», Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, Θεσσαλονίκη 1956).

Ήταν βλέπετε τότε που οι ανάγκες του ΝΑΤΟ ( Ελλάδα και Τουρκία μπήκαν συγχρόνως σ’ αυτό) και η αντιμετώπιση του «από βορράν κινδύνου», επέβαλαν να ξεχαστούν «εθνικές ευαισθησίες»,  η συνθήκη της Λωζάνης  και άλλα πολλά «ιερά και όσια». Όλα για το καλό των «συμμάχων».

Ας γυρίσουμε τώρα στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ στα πρώτα  μετεμφυλιακά χρόνια αλλά και στα κατοπινά μέχρι το 1991. 

Η προπαγάνδα από την πλευρά της ηγεσίας της Ομόσπονδης «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» και η κάλυψή της από την κεντρική κυβέρνηση στο Βελιγράδι, αποτελούσε ένα αγκάθι στις σχέσεις Αθηνών- Βελιγραδίου. 

Μετά τη σύγκρουση Τίτο- Κομινφόρμ η υπογραφή των συνθηκών φιλίας, συνεργασίας και στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ Ελλάδας, Γιουγκοσλαβίας και Τουρκίας το 1953,είχε σαν αποτέλεσμα οι αντιπαραθέσεις να κρατούνται σε χαμηλό επίπεδο. 

Το ίδιο έγινε και στα επόμενα χρόνια με εξαίρεση μερικές περιόδους εξάρσεων ( π.χ. το 1962 όταν η κεντρική κυβέρνηση  του Βελιγραδίου κάλυψε την τοπική κυβέρνηση στα Σκόπια για την ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα ή το 1986 μετά τη δήλωση του Ανδρέα  Παπανδρέου ότι δεν υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στη χώρα μας και την αντίδραση του Βελιγραδίου). Όμως και τότε τα πράγματα δεν οδηγήθηκαν στα άκρα και οι σχέσεις δεν διαταράχθηκαν.

Κι όλα αυτά παρά το ότι η προπαγάνδα από τα Σκόπια συνεχίζονταν. Όσοι από τους μεγαλύτερους στην ηλικία άκουγαν το ραδιοφωνικό σταθμό των Σκοπίων θα θυμούνται τη συνεχή προπαγάνδα που γινόταν μέσα από τα ερτζιανά. 

Οι αντιδράσεις; Φιλολογικού χαραχτήρα και πέραν αυτού ουδέν.Όλα  καλύπτονταν μπροστά στο μεγάλο στόχο της αντιμετώπισης του «από βορράν κινδύνου» και των γενικότερων συμφερόντων της συμμαχίας που επέβαλαν στήριξη στην «αιρετική» Γιουγκοσλαβία.

Παρατήρηση τέταρτη: Το 1991-92 όταν άρχισε ο εγκληματικός διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος  έσπευσε να πανηγυρίσει. Mέσα στην τύφλωσή τους δεν έβλεπαν ότι ανοίγει ένας αιματηρός κύκλος συγκρούσεων που ( μην το ξεχνάμε αυτό) δεν έχει κλείσει ακόμη με επιπτώσεις  και στη χώρα μας.

Νέα Δημοκρατία , ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός ( ναι, ναι, και Συνασπισμός κι ας κάνουν πως το ξεχνάνε σήμερα) πανηγύριζαν σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου. Και το μόνο κόμμα που αντέδρασε σ’ όλο αυτό το κλίμα ευφορίας ήταν το ΚΚΕ, που προειδοποιούσε για τις συνέπειες από την διάλυση μιας μεγάλης χώρας και τους εθνικισμούς που θέριευαν.

Κι όταν τους ήρθε κατακέφαλα η αλυτρωτική προπαγάνδα και η διεκδίκηση του ονόματος «Μακεδονία», αντέδρασαν βγάζοντας από τα σεντούκια τις παλιές πιστόλες του Παύλου Μελά και από τη ναφθαλίνη τις στολές των Μακεδονομάχων.

Και άρχισαν τότε εκείνα τα «μεγαλειώδη» συλλαλητήρια με μητρoπολίτες να μιλούν για «γυφτοσκοπιανούς», ελληναράδες να ζητούν όπλα «για να καθαρίσουν μια καλή με το κρατίδιο» και τα τρία κόμματα Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός (με μερικές εξαιρέσεις που περιορίστηκαν στο εσωτερικό του και δεν βγήκαν προς τα έξω) να σιγοντάρουν το πάρτι της εθνοκαπηλείας. Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτή την υστερία και πάλι το ΚΚΕ. Τότε που ο Λεωνίδας Κύρκος έτρεχε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, μιλώντας για «τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η ευαισθησία», «πλην Λακεδαιμονίων», των κομμουνιστών δηλαδή.

Παρατήρηση Πέμπτη: Το 1992 μετά την πρώτη  σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το θέμα, στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής αναφέρονταν τα εξής: «Η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη Μακεδονία».

Εδώ χρειάζεται μια στάση: Τα πρακτικά αυτής της σύσκεψης, αλλά και αυτών που ακολούθησαν, παραμένουν απόρρητα και δεν δίνονται στη δημοσιότητα. Αυτό επιτρέπει σε κάποιους σπεκουλαδόρους της πολιτικής, όπως σήμερα ο Καμμένος να τα παρουσιάζουν όπως θέλουν ( κι ας τον προκαλεί αποκαλώντας τον ανοιχτά ψεύτη μέσα στη Βουλή η Αλέκα Παπαρήγα) σπέρνοντας σύγχυση. Γιατί δεν τα δίνουν στη δημοσιότητα, όπως ζήτησε η πρώην γραμματέας του ΚΚΕ; Τι έχουν να κρύψουν; Ή μήπως φοβούνται οι σημερινοί διάδοχοι των τότε αρχηγών των αστικών κομμάτων  πως θα αποκαλυφθεί ότι οι προκάτοχοί τους άλλα έλεγαν τότε στο λαό και άλλα πίσω από τις κλειστές πόρτες;

Παρατήρηση έκτη: Από το 1992, κι αφού περάσαμε κι από άλλες «σκληρές» φάσεις, όπως το μονομερές εμπάργκο που επέβαλε το 1994 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, φτάσαμε στην αναθεώρηση της αρχικής γραμμής και στην θέση της αποδοχής μιας ονομασίας με σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι όλων. 

Και από όλους αυτούς τους αρχηγούς και τους παρατρεχάμενους τους δεν βρέθηκε ούτε ένας για να πει έστω μια κουβέντα, όχι συγγνώμη, μια κουβέντα μόνο: Τσάμπα σας τρέχαμε στα συλλαλητήρια βρε αδέρφια, τσάμπα σας γεμίζαμε με μεγάλα λόγια. Τσιμουδιά. Ούτε κουβέντα. Λες κι ο χρόνος άρχισε από τότε που άλλαξαν γραμμή

Και με την αλλαγή  συμφώνησε και ο σήμερα «διαφωνών» Καμμένος που ήταν υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή όταν ψηφίζονταν οι προγραμματικές δηλώσεις της το 2007, αλλά και όταν ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη έθεταν το θέμα το 2008, στο ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι.

Τώρα ξαφνικά μας προέκυψε θέμα αντιρρήσεων του υπουργού Άμυνας και (απαραίτητου συνεταίρου του πρωθυπουργού). Και φτάσαμε στο σημείο μια ολόκληρη πολιτική ζωή να κινείται γύρω από τα λόγια και τις κινήσεις ενός ανυπόληπτου πολιτικού που κοιμάται και ξυπνάει πως θα κρατήσει την καρέκλα και τη στολή του, κατά περίπτωση, βατραχανθρώπου, λοκατζή, αεροπόρου. 

Κι από κοντά, κάποιοι άλλοι κλόουν της πολιτικής που βρήκαν παπά να θάψουν πεντέξι και θάλασσα να ψαρέψουν ψήφους, πουλώντας πατριωτιλίκι. 

Ξεφτίλα; Σαπίλα; Καραγκιοζιλίκι; Ότι κι αν διαλέξετε μέσα θα πέσετε. Εκεί έφτασε το αστικό  σύστημα της χώρας, δείγμα κι αυτό της βαθύτατης ηθικής (εκτός από οικονομικής και πολιτικής) κρίσης του.

Παρατήρηση έβδομη και τελευταία: Τα πράγματα θα κυλήσουν «ομαλά», όπως ακριβώς επιτάσσουν τα νατοϊκά αφεντικά. Ήδη οι πρώτες «ενστάσεις» έχουν αρχίσει να αποσύρονται. Τι να κάνει ο πατριώτης Καμμένος; Το καθήκον της πατρίδος τον καλεί. Μπορεί να πει όχι; Και η δουλειά πρέπει να γίνει και μάλιστα σύντομα. Και δεν υπάρχει  καλύτερος «εκτελεστής» για να βγάλει κι αυτή την  «δουλειά» από την  κυβέρνηση των αριστεροκαμμένων. Χάνονται τέτοιες ευκαιρίες;…

Υ.Γ.1 Εννοείται βεβαίως πως, παρά τις διακηρύξεις,  η λύση στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ δεν πρόκειται να λύσει το κύριο ζήτημα για τη χώρα μας αλλά και τις γειτονικές. Κι αυτό είναι το θέμα της ασφάλειας, της απειλής κατά της εδαφικής ακεραιότητας χωρών της περιοχής,της υποκίνησης των εθνικισμών με όχημα τους διάφορους αλυτρωτισμούς, τα άγρια παιχνίδια ανταγωνισμού  μεγάλων δυνάμεων και μονοπωλιακών κολοσσών  που παίζονται στη γειτονιά μας. Ξεχνάμε τα παιχνίδια που παίζει η κυβέρνηση των Τιράνων, τις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης; Τα επεισόδια στις ΑΟΖ; Τους νέους επιθετικούς άξονες στους οποίους συμμετέχει και η χώρα μας (π.χ. με το Ισραήλ); Και το κυριότερο: Τη φωτιά που όσο πάει και πλησιάζει στην περιοχή μας. Κι αυτά τα μεγάλα προβλήματα θα υπάρχουν και μετά τη συμφωνία για το όνομα…  

Υ.Γ.2 Αξίζει να προσέξουμε ότι όλοι αυτοί που φωνασκούν σήμερα για το θέμα των Σκοπίων, όπως και τα παπαγαλάκια στα μέσα ενημέρωσης, ξεχνούν συστηματικά να αναφέρουν ότι ο λόγος για τον οποίο ανακινείται σήμερα η υπόθεση  δεν έχει καμιά σχέση με τα «εθνικά δίκαια» και τις «ιστορικές ιδιοκτησίες». Ο λόγος είναι η σπουδή των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών να κατοχυρώσουν και να ενισχύσουν τις θέσεις τους στην περιοχή.

από ημεροδρόμος