Εφηβοι με κούραση 60άρη και η παράνοια της σημερινής εποχής

Καλές οι τηλεοπτικές σειρές θρίλερ με ανεξιχνίαστους φόνους και συμπαθείς... εγκληματίες, καλοί και οι βασανισμένοι σούπερ ήρωες, οι millenials όμως θέλουν και χαρακτήρες με τους οποίους να μπορούν να ταυτιστούν.

Πόσο μάλλον εκείνοι που είναι γεννημένοι τον 21ο πρώτο αιώνα και φτάνουν πια προς την ενηλικίωση. Κάπως έτσι έχουν προκύψει τα τελευταία ένα-δυο χρόνια πολλές σειρές με πρωταγωνιστές εφήβους, οι οποίες όμως δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ακριβώς εφηβικές.

Τελευταίο και κορυφαίο ίσως παράδειγμα είναι το «The End of the F***ing World», που εμφανίστηκε πρόσφατα στο Netflix και μας πήρε, έστω για ένα απόγευμα, το μυαλό.

Ενα απόγευμα, διότι τόσο πάνω-κάτω χρειάζεται κανείς για να διατρέξει τα οκτώ εικοσάλεπτα επεισόδια αυτού του μίνι τηλεοπτικού τυφώνα. Ο Τζέιμς είναι 17 και μάλλον πεπεισμένος πως είναι ψυχοπαθής. Μεγαλώνοντας είχε το χόμπι να σκοτώνει μικρά ζώα και όπως εξομολογείται εξαρχής, φιλοδοξία του είναι να περάσει σε «κάτι μεγαλύτερο».

Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η νέα του συμμαθήτρια, η Αλίσα, η οποία μοιάζει οριακά λιγότερο παράξενη από τον ίδιο. Τελικά, αηδιασμένοι από την αδιάφορη καθημερινότητα, οι δυο τους θα κλέψουν το αμάξι του πατέρα του Τζέιμς και θα αναχωρήσουν για ένα ταξίδι δίχως πραγματικό προορισμό, προς τα εκεί δηλαδή που υποδεικνύει εύλογα και ο τίτλος της σειράς.

Οι δύο πρωταγωνιστές του «The End of the F***ing World» πριν από μία δεκαετία, ακόμη και για την τηλεόραση, θα ήταν εξωγήινοι. Σήμερα, ωστόσο, φαντάζουν αρκετά πιστευτοί. Παραμελημένοι από τους δικούς τους, βομβαρδισμένοι με αδιάκοπη πληροφορία και σκληρές εικόνες από μικρή ηλικία, με τον όποιο ρομαντισμό να προκύπτει μέσα μόνο από τα ένστικτά τους. Στα 17 έχουν το κουρασμένο ύφος 60άρη μεσήλικα και βάλε.

Η «απόδραση» από τις συμβάσεις που τους πνίγουν φαίνεται αυθόρμητη κι επαναστατική, οι ίδιοι ωστόσο είναι πιο μπερδεμένοι από όσο μπορούν να εξηγήσουν στους εσωτερικούς μονολόγους τους. Παρ’ όλα αυτά, έχουν ο ένας τον άλλον. Σε έναν κόσμο που καθώς τον ανακαλύπτουν αποδεικνύεται όλο και πιο παράλογος, εκείνοι βρίσκουν καταφύγιο στον κοινό τους κώδικα· ακόμη κι αν αυτός είναι για τους υπόλοιπους εντελώς παρανοϊκός...

Οι δημιουργοί της βρετανικής σειράς, που αντλεί σίγουρα από πρότυπα όπως το «Skins» και το «Misfits», δεν μπαίνουν στον κόπο να ασχοληθούν με εφηβικά μελοδράματα. Η ιστορία τους κυλάει καταιγιστικά και ωμά, σαν φιλμ του Ταραντίνο ή πανκ τραγούδι που μετά βίας φτάνει τα τρία λεπτά.

Παρεμπιπτόντως, μουσικά οι επιλογές τους είναι, ως επί το πλείστον, εξαιρετικές, συνδιαμορφώνοντας και το ύφος της σειράς. Επιπλέον η επιλογή των Τζέσικα Μπάρντεν και Αλεξ Λόθερ για το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι ιδανική.

Οπως είπαμε, βέβαια, το συγκεκριμένο σόου είναι απλά η πιο πρόσφατη προσθήκη. Νωρίτερα έχουν προηγηθεί, επίσης στο Netflix, εναλλακτικά εφηβικά δράματα σαν το «Riverdale» ή το «13 Reasons Why».

Μπορεί να μη φτάνουν ακριβώς την εξτραβαγκάντζα του «The End of the F***ing World», όμως είναι πολύ διαφορετικά από όσα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τέτοιου είδους σειρές. Είναι αυτή η τάση κάτι που θα κρατήσει; Αρκεί να πούμε πως για όσους μεγαλώσαμε –όχι και τόσο παλιά– με «One Tree Hill» και «The O.C.», οι παραπάνω σύγχρονοι μοιάζουν αρκετά με εισβολή από το μέλλον.

http://www.kathimerini.gr/